Με τις παλιές μου συμμαθήτριες!

Μια απογευματινή μάζωξη 22 παλιών συμμαθητριών της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί!!!!
Πέρασα υπέροχα φίλοι μου με τις παλιές μου συμμαθήτριες  όπως καταλαβαίνετε , έβαλα τελικά τα memo για να περπατώ καλά και άφησα το μπαστουνάκι μου σπίτι , φωτογραφική, κινητό για αμέτρητες φωτογραφίες και βίντεο που ανέβηκαν από τη Τασούλα στη δική μας σελίδα στο fb που ..(χα! χα!) ανακάλυψα τώρα τελευταία στιγμή ότι ήμουν μέλος!

Και τι δεν είπαμε..και τι δεν θυμηθήκαμε..πόσες φωτογραφίες δείξαμε από τα.. εγγόνια μας!!!! Απόφοιτες του 1970 φίλες μου, πέρασαν τόσα χρόνια !
 Ένα υπέροχο περιβάλλον το μαγαζί που συγκεντρωθήκαμε  κοντά στο Λευκό μας Πύργο που δεν άντεξα στην αρχή να μη τον φωτογραφίσω.

Δεν κρατιέμαι  να μη σας πω για το ξάφνιασμα μου με τη κίνηση των ανθρώπων στο κέντρο αυτό της πόλης. Αναρωτήθηκα που ζω εγώ τελικά!!! 
Ξέρετε ..σπάνια κατεβαίνω κάτω στο κέντρο ειδικά βραδινές ώρες όπως καταλαβαίνετε για πολλούς λόγους . Όποτε περνώ από εδώ είμαι μέσα στο αμάξι με τον άνδρα μου, βράδυ δε ..δεν κυκλοφορώ εδώ και χρόνια. 
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό ,είναι απίστευτο ,  εγώ που γεννήθηκα στη καρδιά της Θεσσαλονίκης , εγώ που όλα αυτά τα μέρη τα περπατούσα από μικρή, που έπαιζα στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκής κουτσό!
Είδα τόσο πολύ κόσμο εντελώς διαφορετικό από ότι θυμόμουν , γινόταν διαδήλωση φεύγοντας εκεί κοντά, η Τσιμισκή κλειστή, έπαθα πανικό από το κόσμο, πρόσεξα ότι τα νέα κορίτσια φορούσαν σορτσάκι κολάν με κάτι καλτσόν  που είχαν ζωγραφιστές στην ύφανση ..ζαρτιέρες!!!!
 Που ζεις Αχτίδα αναρωτήθηκα, κοίτα.. όλες κυκλοφορούσαν με το..κινητό στο αυτί, προχωρούν και μιλάνε χωρίς να βλέπουν γύρω τους,  κάποια μικρή είχε ένα ..χαλκά στο ένα ρουθούνι και η άκρη του ήταν σε άλλο χαλκά στα ..χείλη της!!! Έπαθα σοκ!!!! 
Με πλησίασε ένας νεαρός και μου έδωσε μία πρόσκληση για...διαδήλωση..μου είπε:
-Αν δεν κουνηθείς κυρά μου δεν θα αλλάξεις το κόσμο!!
-Να τον αλλάξω πως;..έτσι; Μπορείς;  θες εσύ να μου δώσεις πίσω το δικό μου κόσμο; δεν θέλω το κόσμο που βλέπω;
Ίσως σκέφτηκα με πίκρα αν του έλεγα ότι είμαι η γενιά του..Πολυτεχνείου που..κατάντησε το κόσμο του έτσι..ίσως να μου έδινε και μούντζα στο τέλος.
Έφυγα πρώτη γιατί σαν την..Σταχτοπούτα έπρεπε να γυρίσω πίσω να βάλω την ινσουλίνη στη Κλώντη.  Τις αγκάλιασα όλες μία μία..με τα χέρια μου και τη σκέψη μου. Απόφοιτες από ένα σχολείο που τα χρόνια εκείνα "έφτιαχνε" αυριανές συζύγους, μητέρες. Που μας μάθαιναν να κεντάμε, να ράβουμε, σαβουαρ βιβρε ..να στρώνουμε το τραπέζι σωστά..τα μαχαιροπίρουνα,  τα ποτήρια..Θέλετε να σας κάνω να γελάσετε μαζί μου; Ξέρω να καθαρίζω μήλο με...μαχαιροπίρουνο!
Μαθαίναμε Λογοτεχνία, ποίηση στα Γαλλικά, έχω φάει τον Μικρό Πρίγκιπα και τους Αθλίους , τον Verlain και τον Baudlaire με το..κουταλάκι φίλοι μου!!!!
Νοίθω τρόμο..μεγάλωσα πράγματι φίλε μου ..σήμερα το ένοιωσα βαρύ, έγινα στα μάτια και τα αυτιά μου η ..Ηχώ της γιαγιάς μου όταν με είδε φοιτήτρια να γυρίζω σπίτι με τις υφαντές λουλουδάτες πουκαμίσες , τα διπλόσολα πέδιλα και το ταγάρι με τα κρόσια..
-Πως ντύθηκες έτσι κοριτσάκι μου; ντροπή! Χίπυς έγινες στην Αθήνα;Ο θεός να μας φυλάξει...
Γύρισα σπίτι με ταξί, μπήκα στην ασφάλεια μου, έκλεισα τη πόρτα στον αληθινό έξω κόσμο και άνοιξα τη δική μου στο ροζ συννεφάκι που νόμιζα εδώ και καιρό ότι είχα χάσει.
-Πως τα πέρασες κορίτσι μου;
-Υπέροχα..υπέροχα..
Τελικά κατάλαβα ότι ζω σ' αυτόν τον ροζ δικό μου κόσμο και το πιο οδυνηρό ίσως είναι ότι αρνούμαι να ανοίξω τον αληθινό , αρνούμαι να τον δω, να τον αποδεχθώ..σαν τη γιαγιά μου τότε.
Αχτιδένια φιλάκια από μία απόφοιτο του 1970!!!!!!