Γουλιά γουλιά ο πρωινός καφές μου

Νάμαστε πάλι εδώ, πρωί πρωί..με το καφέ μου δίπλα, αγκαλίτσα με τη πρωινή υγρασία που η πόλη μου την διαθέτει με το...κουτάλι! Σηκώθηκα νωρίς σήμερα ...με ξύπνησε δηλαδή ο άνδρας με τις "αθόρυβες" προετοιμασίες του για να πάει στο κτήμα γιατί θα έρθουν τα υλικά που παρήγγειλε για τις ονειρικές κατασκευές του.
Πάντα πίστευα και πιστεύω στη ελευθερία σε κάθε τομέα φίλοι μου ακόμη περισσότερο στα όνειρα. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος χρειάζεται τα "όνειρα" και τα "σχέδια" στη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος. 
Παράδειγμα ο άνδρας μου που αυτή τη στιγμή ονειρεύεται ένα τροχόσπιτο όπως αυτός το ήθελε, ένα κτήμα όπως εκείνος το σχεδιάζει, ένα μέλλον όπως ονειρικά το φαντάζεται. Γιατί λοιπόν εγώ με την άλλη μου ρεαλιστική πραγματικότητα της σκέψης μου να του στερήσω αυτή τη χαρά; Αντίθετα μάλιστα του ενισχύω αυτή την εικόνα γιατί ξέρω ότι αυτό τον κάνει ευτυχισμένο.
 Βέβαια σε μερικά πράγματα ομολογώ τον.."προσγειώνω" πλαγίως όπως θα έλεγε κανείς μα μετά συγκαταβατικά τον αφήνω να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί όσα περισσότερα μπορεί.
 Χαμογελώ στο "μεγάλο παιδί" που τώρα ονειρεύεται και...καταφύγιο υπόγειο ...μετά το τροχόσπιτο λέει και μετά ..ε!..κάτι θα βρει άλλο να συμπληρώσει την εικόνα των ονείρων του. 
Πάντως προς το παρόν Πάσχα φέτος στο κτήμα το ..αποκλείω , ψήσιμο αρνιού στο...μπαλκόνι και το Leroy Marlin πανηγυρίζει και τον έχει κηρύξει επίτιμο μέλος των ταμείων του αφού τρώει όλη τη σύνταξη του σε υλικά!!!!
Αυτός ο πρωινός καφές μου που τον πίνω γουλιά γουλιά με..δόσεις δεν έχει τέλος φίλοι μου, πίνεται ανάμεσα σε γραμμές που γράφω, σε δουλειές, πρωινά,ετοιμασίες για τον ..αγρότη μου και φροντίδα στη Κλώντη.  
Τώρα στο σπίτι σιωπή, η πόρτα έκλεισε με ένα: "Πρόσεχε, Πήρες το κινητό;, ο Θεός μαζί σου, Να φας μη ξεχάσεις, Να ταΐσεις τα αδέσποτα, Να πας χόρτα στην Ιωάννα, Πρόσεχε την ομίχλη..."
Και τώρα εγώ με σας, ένα γλυκό κλείσιμο στη κουβεντούλα μας και έχω να πάω να σιάξω το εργαστήρι μου που γίνεται χαμός γιατί σε λίγο έχω μάθημα με τη  νέα μου μαθήτρια.
Ξέρω πως αυτό δεν λέγεται ανάρτηση, η ανάρτηση έχει κάτι σπουδαίο, εγώ το χώρο αυτό τον έχω σαν ένα παράθυρο στην αυλή μας, η παρεούλα μου η "άγνωστη- γνωστή". 
Άπειρες φορές θέλω να..κλείσω το παράθυρο αυτό, μα είναι προς το παρόν το κάλεσμα των "Σειρήνων"που δεν θέλω να πάψω να ακούω και να ακολουθώ. Είστε απλά...οι φίλες μου!
Σας εύχομαι μία όμορφη και δημιουργική μέρα..η δική μου με περιμένει!
Αχτιδένια φιλάκια!