Αμπελοφιλοσοφίες μιας βραδιάς..

Κάποιες μέρες νοιώθω ότι ζω σε λάθος εποχή..ονειρεύομαι ότι γυρίζω πίσω στην ασφάλεια των παιδικών χρόνων..στην αθωότητα τους..χαμένοι κόσμοι γύρω μου..βία..εκδίκηση..φόβος αμφισβητήσεις αξιών..Μα δεν ζήτησα εγώ αυτό το κόσμο..δεν μεγάλωσα γι αυτόν , δεν ονειρεύτηκα , δεν σπούδασα δεν σχεδίασα να ζω μέσα του..
Τι  βλακείες λέω ..θα μου πείτε..εδώ γενιές καταστρέφονται κι εσύ αναζητάς το όνειρο;Σωστά..μα με πονάει να βλέπω τα εγγόνια μου με άγνοια να περπατούν χωρίς να το θέλουν στα χνάρια που τους ανοίγουν καθημερινά οι "ανοιχτοί"ορίζοντες των έχοντες την αρχηγεία του κόσμου στη σκακιέρα τους. 
Εγώ περπατώ ακόμη στις λέξεις του Παπαδιαμάντη, στους στίχους του Δροσίνη, στου Καρκαβίτσα την αγάπη για τη θάλασσα..Εγώ χρωματίζω ακόμη με έντονα χρώματα τους λευκούς πίνακες ελπίζοντας ότι θα αποφύγω το μαύρο χρώμα που ποτέ δεν αγάπησα..Εγώ ψιλοτραγουδώ την Αρλέττα, λικνίζομαι στην αγκαλιά του καβαλιέρου μου στις μελωδίες των μπλουζ της εποχής μου τότε που το φιλί σου κοκκίνιζε τα μάγουλα και το ρολόι σαν την Σταχτοπούτα χτυπούσε στις 9 ακριβώς. Αργότερα στου Πολυτεχνείου τις φωνές πιστεύοντας στις λέξεις της νιότης,,ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότης, αναγνώριση, μέλλον,  διάκριση αξιών..μεγάλες λέξεις  τελικά φίλοι μου ..μικροί οι άνθρωποι . 
Αλλάξαν όλα , αλλάξαμε κι εμείς φίλοι μου, παραδοθήκαμε και..προσαρμόσαμε τις δικές μας προδοσίες στο όνομα  της εκάστοτε φιλοδοξίας μας..
Δεν ξέρω αν οι νίκες μας και οι ήττες μας έχουν το σωστό γέρσιμο στη μεριά που θέλαμε..στο τέλος θα φανεί, στο τέλος πάντα ανακαλύπτεις τα σωστά και τα λάθη.
Όχι..δεν είμαι στεναχωρημένη, ούτε ηττημένη..απογοητευμένη ίσως , δικαιωμένη για τις επιλογές μου στη ζωή..ναι! Άλλωστε πάντα μετράει περισσότερο η προσωπική μας νίκη σε ότι αγαπάμε και μετά όλα τα άλλα. 
Ίσως επηρεάστηκα από τα λόγια του μικρού μου εγγονού χθες που είχα τα δύο αγόρια. Έπαιζε ένα παιχνίδι με στρατιώτες , αίματα και όπλα ..τον μάλωσα και του είπα ότι είναι κακό αυτό και μου απάντησε:
-Γιατί γιαγιά; Πως θα μάθω να σκοτώνω τους τρομοκράτες;
Του εξήγησα ότι η εκδίκηση είναι κακός σύμβουλος, ότι δεν θα υπάρχουν πάντα γύρω μας κακοί άνθρωποι..ότι..ότι.. Τι να του έλεγα όταν αυτό το παιδί βομβαρδίζεται καθημερινά με βία , φόβο, αγωνία των γονιών του. Μετά ήρθε η μαθήτρια μου και μου συμπλήρωσε τις συναισθηματικές μου δυσκολίες. Μου είπε:
-Κυρία χθες ο μπαμπάς μάλωσε με τη μαμά και η μαμά κοιμήθηκε στο καναπέ..λέτε να χωρίσουν; και αν χωρίσουν εγώ θα κάνω μάθημα μαζί σας;
Τι κάνουμε φίλοι μου; πως καταστρέφουμε το κόσμο των νέων αυριανών ανθρώπων, τι κάνουν οι νέοι γονείς χωρίς και αυτοί ακόμη να το καταλαβαίνουν.
Έστειλα τον άνδρα μου στο κτήμα..χώθηκα στο εργαστήρι μου,,πήρα στολίδια χάντρες κορδέλες και έφτιαξα τα δικά μου χρώματα στο παρόν μου.

Βραδάκι πια..ας πάρω τις φιλοσοφίες μου στο μαξιλάρι μου ..ή ..μάλλον να τις αφήσω έξω από τη πόρτα καλύτερα να τις ξορκίσω να φύγουν μακριά..τελικά η ηθελημένη άγνοια της αλήθειας μας θωρακίζει απέναντι σε όλα.
'Καληνύχτα φίλοι μου και..Αχτιδένια νυχτερινά φιλάκια!