Δεν αντέχεται τέτοια φρίκη φίλοι μου...

Δυσάρεστη σήμερα αφού δεν αντέχω πια να κρατώ μέσα μου όλο αυτό το βάρος που αισθάνομαι για τα νεκρά παιδιά, γυναίκες και άνδρες..ΑΝΘΡΩΠΟΙ φίλοι μου..άνθρωποι!
Κι εγώ κι εσείς και όλος ο κόσμος παρακολουθεί τη γενοκτονία αυτή χωρίς να τη θέλουμε , χωρίς να την επιδιώκουμε εμείς..οι απλοί, οι καθημερινοί, οι μητέρες, οι πατεράδες..οι ..άνθρωποι.
Δεν θα κοιτάξω ποιος φταίει και γιατί  και τα πόσο και τα άδικα και τα δίκαια..όμως με οργίζει η "κλίκα" αυτή των ισχυρών , των ανεγκέφαλων που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να στερηθούν το στοιχειώδες αγαθό της ζωής μας ..την ίδια τη ζωή τους, την ηρεμία τους , την οικογένεια.
Οργίζομαι γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι, γιατί απλά παρακολουθώ και λέω με ειλικρίνεια βέβαια..τι κρίμα..τι κακό!
Κανείς φίλοι μου δεν εγκαταλείπει τη πατρίδα του αν δεν έχει φθάσει στο υπέρτατο όριο υπομονής και ανάγκης. Πιστέψτε με ότι έχω πάθει κάτι σαν κατάθλιψη αυτό το καιρό και μόνον ο χαρακτήρας μου από φύση αισιόδοξος για ένα φως ..μόνον εκείνο με κρατά . 

Με οργίζει ακόμη και ο ίδιος μου ο εαυτός που μπορεί να.. ξεχνάει κάποιες στιγμές όλο αυτό το κακό γύρω του και να μπορώ να γελώ, να αστειεύομαι, να προχωρώ, να κάνω γλυκά για τα δικά μου εγγόνια, να σχεδιάζω βόλτες και ταξίδια, να λέω με αχαριστία κάποιες στιγμές.. βαρέθηκα.. δεν έχω τι να κάνω!

Γύρω μου άνθρωποι , οικογένειες διαλυμένες, παιδιά νεκρά σε αμμουδιές.
 Σκέφτηκα με φρίκη το νεαρό εκείνο λιμενικό που στην άσκηση του καθήκοντος σήκωνε στην αγκαλιά του το νεκρό μικρό σώμα. Αυτό το παιδί θα έχει διαλυθεί ψυχικά... 
Εγώ έβαλα τη πεταλούδα επάνω στο δένδρο με την ελπίδα να πετάξει.. εκείνος συγκρατούσε μέσα του τη φρίκη για να μη του πουν ότι δεν αντέχει το πόνο και τις εικόνες.
Συγχωρείστε την ανάρτηση αυτή..δεν είναι όμως ανάρτηση.. είναι ξέσπασμα ψυχής, είναι η κραυγή μου σε αυτούς που ..δεν ακούν..σε αυτούς που αδιαφορούν βρίσκοντας τα πάντα απλά πιόνια στη σκακιέρα. 
Μια κραυγή, μία ατελείωτη διαμαρτυρία, μία αντίφαση στη καθημερινότητα μου. Εγώ ..προχωρώ, ζω τη κάθε μέρα, αγωνίζομαι να πολεμήσω εκείνα που με δυσκολεύουν με χάπια και ασκήσεις..γύρω μου όμως...γύρω μας ποιος θα διορθώσει όλα αυτά; Υπάρχει χάπι; υπάρχει άσκηση και αγωγή πράξεων να σταματήσει αυτό το κακό;
Δυσάρεστη σήμερα, το ξέρω ..ίσως βαρεθείτε από τη πρώτη γραμμή..βλέπετε τα όμορφα μας ελκύουν..τα δύσκολα και τα δυσάρεστα μας απωθούν ..τα κρύβουμε κάτω από το  "χαλί" που κρύβουμε όλοι μας στο βάθος του εαυτού μας , τα μικρά σκουπίδια που έβαζα κάτω από το χαλί όταν η μαμά μου μικρή με έβαζε να ..σκουπίσω και βαριόμουνα. 
Σκέπτομαι πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν τον ζωγράφιζα με τα δικά μου χρώματα..αλίμονο..η παλέτα μου άδεια..μου έμεινε μόνο το μαύρο και το γκρι!
Αχτιδένια φιλάκια