Η περιπέτεια ενός πρωινού!

Μια μικρή περιπέτεια ήταν η σημερινή μας μέρα που ευτυχώς την αντιμετωπίσαμε με υπομονή και αρκετό χιούμορ από μένα να πω και την αλήθεια.
Είχαμε κλείσει για σήμερα ένα ραντεβού με το Κέντρο Σιαλογόνων Αδένων στο Παπαγεωργίου και θα ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά που έκλεισα ραντεβού σε νοσοκομείο και όπως καταλάβατε ήμασταν ανίδεοι της διαδικασίας.
Μας σύστησε εκεί η ΩΡΛ του ιδιωτικού κέντρου που ήμαστε γραμμένοι γιατί όπως μας διαβεβαίωσαν και είχαν δίκιο είναι το καλύτερο της Ελλάδος σε μηχανήματα του τομέα αυτού. Στις 10 πμ το ραντεβού μας φίλοι μου κι εμείς σαν τη καλή χαρά πήγαμε ..τζέντλεμαν στις 9.30 με όλες τις σχετικές εξετάσεις που μας είχαν κάνει .Μπαίνοντας βλέπουμε μία..ουρά τόσων ανθρώπων που νομίσαμε ότι κάνανε..διαδήλωση!
Ρωτάω ευγενέστατα μία αδελφή που να πάω για το ραντεβού των 10 και με κοιτάει με ..λύπη η καημένη λες και έβλεπε ένα παιδάκι χαμένο στο ..διάστημα!
-Κυρία μου κόψατε νούμερο;
-Ποιο νούμερο;
-Εκεί είναι το μηχάνημα και εκεί η..ουρά μου δείχνει..
Πάω που λέτε να κόψω χαρτάκι και μου βγαίνει το..350!!!Τα νούμερα στο καντράν..180! Έχω υπό μονή γαϊδουρίσια και το πήρα απόφαση μα ο...χρήζων τη εξέταση έπαθε κάτι σαν..αμόκ!Του υπέδειξα μία όμορφη καφετέρια στο εσωτερικό και άρχισα εγώ να περιμένω..να περιμένω...να περιμένωωωωωω!
Επιτέλους κατά τις 10.45 ήρθε η σειρά μου, ρώτησα, πήρα ένα συγκαταβατικό χαμόγελο από τη κοπέλα και μία φράση: 
-Πρώτη φορά κυρία έρχεστε εδώ; Πάρτε το χαρτάκι σας και πάτε στο ταμείο.
Πήγα στο ταμείο, πλήρωσα και μου υπέδειξαν τις πληροφορίες ..ίσα και μετά δεξιά! Εκεί μας έστειλαν στη ..στάση Α, από εκεί στη κλινική για ΩΡΛ  1ος όροφος! 
Γκρίνια ο δικός μου δίπλα μου κι εγώ έκανα πως δεν άκουγα..μετρούσε τα 5λεπτα που κάνει χωρίς..τσιγάρο.Φθάσαμε επιτέλους, χτυπάμε ...κουδούνι , δίνουμε το παραπεμπτικό και...:
-Δυστυχώς ο καθηγητής και ο βοηθός του είναι σε εγχείρηση θα...περιμένετε! 
Η ώρα ήταν κι όλας 11.30, έπρεπε στις 12.15 να πάρουμε τον εγγονό από το σχολείο..ευτυχώς που υπάρχουν και τα κινητά. Περιμένουμε λοιπόν , περιμένουμε..και η καλή μου τύχη μου έστειλε έναν ..ομοιοπαθή με τον άνδρα μου που διέθετε ένα θαυμάσιο χιούμορ και έπιασε κουβεντούλα με τον δικό μου. Και..περιμένουμε, περιμένουμε....
-Δεν αντέχω..πάω για καφέ! (μεταξύ μας έτσι λέγετε το..τσιγάρο!). Πάρε με στο κινητό και...φεύγει!
Επιτέλους 12.30 περνούν από μπροστά μου  κύριοι με στολές χειρουργείου , με πιάνει ταραχή και πανικός..βγαίνει και η αδελφή και μου λέει :
-Το πρώτο ραντεβού των 10!
Πανικός , τηλέφωνο:..- άσε το καφέ και το τσιγάρο και έλα γρήγορα! Τι να μου κάνει εμένα το 1 χάπι πια για την Πάρκινσον..και δεν πήρα τη τσάντα μου μαζί μου με το κουτί με τα χάπια.
Ευτυχώς ήρθε το..πουλάκι μου τρεχάτο (δεν πρόλαβα ούτε το καφέ με το τσιγάρο μου να κάνω, μου λέει) και μπαίνουμε στο γιατρό.
Εδώ πρέπει και οφείλω να πω ότι βρήκα ένα,,,ομορφούλη (μεταξύ μας..κούκλος ήταν) και ευγενέστατο άνθρωπο  που με πολύ ενδιαφέρον μας άκουσε με προσοχή και τον εξέτασε.  
Είδε το φάκελλο μας και ..όπως είπε ο γλυκύτατος γιατρούλης μας ...συμπάθησε  ( το έχουμε το...τραβηχτικό τα δυο μας!!!) !) και δεν ήθελε να ταλαιπωρηθούμε σε επόμενο ραντεβού. Τον έβαλε κάτω φίλοι μου και του έκανε την επέμβαση στη στιγμή . 
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι μπορεί να υπάρχει μέσα στο στόμα σε ένα αδένα που τον φανταζόμουν πολύ μικρό ..μία κοτρόνα όσο το μικρό μου νύχι , σαν ένα κομμάτι από οστό σε μέγεθος δοντιού!!! 
Αίμα κακό, ενέσεις και γρήγορα αποτελεσματικός , πάντα με  χαμόγελο..ένας γλυκύτατος και ήρεμος άνθρωπος ο ..γιατρούλης. Ξάφνου με είδε που άρχισα να τρέμω , πρώτες βοήθειες σε μένα και ...αρχίσαμε τη κουβεντούλα. Μιλήσαμε για Ζωγραφική, μου είπε ότι ήταν το κρυφό μεράκι του, μου έδειξε το πίνακα που έφτιαξε και είχε στο κινητό του...υπέροχος.
-Αυτοδίδακτος είμαι, το έχω μέσα μου και το αγαπώ.
-Συγνώμη..είμαι εγώ εδώ..πονάω...( ο Δημήτρης!!)
-Θα σου ..περάσει γλυκέ μου..μιλάμε για τέχνη!
Είπαμε...χιούμορ θέλει η ζωή και οι δυσκολίες της. Μας έδωσαν αντιβίωση, εντολή αξονικής για να δει αν υπάρχουν και άλλες και..ραντεβού για μία Τετάρτη όταν την κάνουμε.
-Μόνο που τότε ..(Δημήτρης) θα έρθω μόνος μου κορίτσι μου!
Τέλος καλό όλα καλά φίλοι μου όπως λέω πάντα και βγαίνοντας μας υποδέχθηκε μία καταρρακτώδη βροχή. Τώρα σπίτι, περιποιούμαι τον..ασθενή και τη Κλώντη που μου κάνει μούτρα που την άφησα σπίτι!Ας είναι το τελευταίο που περνάμε.
Αχτιδένια φιλάκια!