Γύρισα; το ελπίζω ... μαζί με την συμμετοχή μου στα δρώμενα

 

Ένα μήνα και ..λίγες μέρες κράτησα τελικά..Λίγο τα αγαπησιάρικα μηνύματα σας, αχ! Αυτά τα τηλεφωνήματα, πολλές φορές προσπαθούσα να μαντέψω τα ονόματα...  Ήταν κι αυτό το παθητικά πονεμένο συναίσθημα μέσα μου  της έλειψης σας, αυτή η έμφυτη τάση μου να θέλω να επικοινωνώ, να συνομιλώ, να μοιράζομαι...

Πέρασα δύσκολα και..περνώ ακόμη, τα αφιλότιμα τα σκαλοπάτια δεν λένε να με αφήσουν να πάω πίσω και να ανέβω αντί να κατέβω. Απέκτησα καγκελάκι στο κρεβάτι μου που με βοηθάει να κινούμαι πιο εύκολα, υποστηρικτικό βοήθημα στο γόνατο μου και πριν λίγο και στο δεξί μου χέρι. Τώρα τα χέρια μου ιδιαίτερα το δεξί μουδιάζουν τόσο που έρχονται στιγμές που χάνω την αφή στα ακροδάκτυλα μου.. ΟΜΩΣ..όμως..έχω ένα πείσμα ατελείωτο φίλοι μου να σηκώνομαι ακόμα και όταν χάνω την ελπίδα μου ( άτελείωτες φορές)  το ... θράσος να το πολεμώ με .. πείσμα..λαχτάρα για να επιζώ ακόμη και στις μαυρίλες.. όμως σηκώνομαι.. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, τότε που " κλαψουρίζω" μόνη μου ,που τα βρίσκω δύσκολα ,που σκέπτομαι τι θα έκανα αν δεν είχα τον Δημήτρη δίπλα μου..

Μπαίνω καθημερινά στο εργαστήρι μου και το παλεύω, προσπαθώ να φτιάξω ότι μπορώ για τα ιδρύματα, τους συλλόγους που βοηθούσα. Να ζωγραφίσω κάτι δύσκολο δεν μπορώ πια δυστυχώς..  Δουλεύω όσο μπορώ, εγκαταλείπω όποτε δεν μπορώ,  προσπαθώ να αποδείξω πως.. μπορώ.  Το εργαστήρι μου έχει ένα χάος,  ντρέπομαι να σας το δείξω. Μου πέφτουν αντικείμενα, χθες έριξα  ένα κουτί με χάντρες!! Γελάω πολλές φορές με τον εαυτό μου που ξοδεύομαι και αγοράζω από τα ειδικά σάϊτ υλικά λες και το αύριο είναι ή μάλλον θα είναι δημιουργικό για μένα. Χθες ακόμη να πάρει η ευχή αγόρασα ...πινέλα (!!!!!!), καλούπια, σπρέυ (δυσκολεύομαι πια να τα πιέσω ), ανακαλύπτω χίλιους τρόπους να καλύπτω τις αδυναμίες μου με διάφορες στάσεις του σώματος και των χεριών...  μάστερ θα μου δώσουνε στο τέλος! Έχω χιούμορ φίλοι μου και περιπαίζω τα πάντα μου όπως τις τούμπες που κάνουν τα υλικά μου καθώς χοροπηδούν από τα χέρια μου στο.. πάτωμα!

Ένας από τους λόγους της ανάρτησης.. το κάλεσμα της μπλόκερ φίλης για συμμετοχή στα δρώμενα. Είμαι σίγουρη πως θα την ξαφνιάσω με το...θράσος μου να συμμετέχω ..Δίδυμος παιδάκι μου.. απρόβλεπτη..γεννιέμαι από τις στάχτες μου. 

                              Η εικόνα που διάλλεξα! ( Γίηνη ματιά)

Η Φαίδρα περπατούσε με προσοχή το δύσκολο πλακόστρωτο του χωριού  που αποφάσισε να γνωρίσει έστω και αργά. Έφθασε λίγες ώρες πριν με το παλιό λεωφορείο που ανέβαινε αγκομαχόντας  το στενό φιδωτό δρόμο ανάμεσα στο βραχώδες βουνό και το γκρεμό που της θύμιζε πως όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν σε μία άτυχη στιγμή. Είχε αφήσει πίσω της την μοναξιά του μεγάλου διαμερίσματος της, μία προδοσία, ένα χωρισμό και η ανάγκη της να τα βρει με τον εαυτό της πάνω από όλα, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά των αποφάσεων της. Κάποια στιγμή  μέσα στο ξεθωριασμένο μεταλλικό κουτί που άνοιξε για να καταχωνιάσει το τελευταίο του αποχαιρετηστήριο γράμμα ανακάλυψε το παλιό κλειδί που της είχε βάλει στην χούφτα της το ζαρωμένο τρεμάμενο χέρι της γιαγιάς της όταν την "αποχαιρετούσε".  - Φαίδρα μου, κράτα το, μη το πουλάς το χωριατόσπιτο μου,  όποτε θελήσεις ηρεμία να ξέρεις αγάπη μου πως θα την βρείς. Έβαλε μια αλλαξιά ,ένα πουλόβερ για την νυχτερινή ψύχρα που της διηγώταν και .. τελευταία στιγμή το τάμπλετ της .., ίσως χρειαζόταν κάποια στιγμή το blog της ,κάποια φίλη, κάτι από όσα ηθελημένα εγκατέλειψε. Έτσι βρέθηκε να περπατάει τώρα μέσα στην ομίχλη στο γραφικό πλακόστρωτο με τα σπίτια από παλιές πέτρες λαξεμένες σίγουρα με κόπο μα και με αγάπη σίγουρα για το αποτέλεσμα. Έφθασε στην πόρτα που θυμώταν αμυδρά σαν παιδάκι...άκουσε θαρρείς τον παππού της με το μπαστούνι να τρέχει να τους ανοίξει φωνάζοντας : - Τρέχα Φαίδρα.. ήρθαν τα παιδιά.. τρέχα και άσε πια τα φαγητά. Ναι..θαρρείς ένοιωσε τον Μάγκα.. τον τεράστιο σκύλο να χώνεται στα πόδια τους, την αγκαλιά του παππού της να την στριφογυρίζει στον αέρα και ..εκεί στη πόρτα του σπιτιού την γιαγιά της με την λουλουδάτη μαντήλα, την υφαντή από τα χεράκια της ποδιά να την ανασηκώνει για να σκουπίσει τα δάκρυα χαράς της... " ήρθαν τα παιδιά γειτόνοι.." σίγουρα ήθελε να φωνάξει με περηφάνεια.

Το παλιό κλειδί χώθηκε στην κλειδαριά ,η πόρτα άνοιξε, οι τύψεις της για όσα.. δεν.. είχε κάνει  λέγοντας πάντα στην νιότη της : - μιά άλλη φορά θα τους δω..της έφεραν ένα κόμπο στο λαιμό. Πόσο μικρό το βρήκε πια το σπίτι της γιαγιάς μα και τόσο περιποιημένα αφημένο λες και την ... περίμενε.. λες και την αγκάλιαζε.. λες και την διαβεβαίωνε πως εδώ υπήρχε μόνο αγάπη και κατανόηση για όσα άφησε πίσω της. 

Χαμογελώντας σκέφτηκε μπροστά στην μικρή χωριάτικη κουζίνα πως δεν σκέφτηκε να φέρει κάτι για φαγητό... το πακέτο με τα κράκερ που είχε χώσει στη τσάντα της φρόντισαν την ξαφνική πείνα της και το δροσερό νερό της βρύσης την δείψα που ένοιωσε μετά από τέτοια ανηφόρα. Άνοιξε την πόρτα του μοναδικού δωματίου και θυμήθηκε την... γκρίνια της μαμάς της τις λίγες φορές που ερχόντουσαν για το στενό μεταλλικό κρεββάτι και την... στρωματσάδα των πεθερικών της στο μικρό σαλόνι με τον καρυδένιο καναπέ. Οι κουρτίνες υφαντές στον αργαλειό που είχε στο υπόγειο η γιαγιά της και της τον έδειχνε με υπερηφάνεια, Τα στρωσίδια βαριά, ζεστά, η γωνιά με τις εικόνες, τα στέφανα, το καντήλι που κρεμώταν σβηστό πια.

Έτσι ξαφνικά λες και ξέχασε τα πάντα... το Νίκο που μετά 6 χρόνια της είπε : - Φεύγω... κουράστηκα... θέλω κάτι περισσότερο από όσα ζούμε... Το φάκελλο με τα κλειδιά και την λεπτή βέρα..., τα δάκρυα, το ξέσπασμα, την κατάθλιψη της μοναξιάς... Ατέλειωτες παθητικές νύχτες αγκαλιά με την μυρωδιά από το μαξιλάρι του.  Ξάφνου βρήκε την Φαίδρα που είχε χάσει μέσα στην τυπική καθημερινότητα των ... πρέπει... των οφείλω, των ο κόσμος , ο περίγυρος μας έτσι με θέλει..

Σε αυτό το μικρό σπιτάκι του χωριού υπήρξε μόνο Έρωτας..Αγάπη..Φροντίδα δύο ανθρώπων που πάλεψαν να μεγαλώσουν και να μορφώσουν το γιό τους , που δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν έφυγε, που χάρηκαν με την χαρά του και περίμεναν δυστυχώς το κάθε... Πάσχα για να βροντοφωνάξουν εκείνο το : - Ήρθαν τα παιδιά! Η ζωή της με το Νίκο ξαφνικά της πρόβαλε φτωχή ακόμα και μέσα στο πολυτελές διαμέρισμα τους που ήταν ο στόχος τους αυτά τα χρόνια με τις δουλειές τους. Το παιδί που δεν ήρθε... ίσως σωστή επιλογή σε μία σχέση χωρίς θεμέλια, η οργή, το αίσθημα αδικίας, το τι.. θα πουν οι φίλοι τους, το που θα πέσει το φταίξιμο!

Η Φαίδρα ξάπλωσε με τα ρούχα στο μικρό διπλό κρεβάτι, το τάμπλετ άνοιξε στα χέρια της, τα κράκερς δίπλα της να τα μασουλάει, το αίσθημα της λύτρωσης μέσα της κι εκείνο το ... θριαβευτικό : - ΓΎΡΙΣΑ στην αρχή της πρώτης της ανάρτησης μετά από ένα χρόνο. Είχε πολλά να περιγράψει, τίποτα να δικαιολογηθεί, σήμερα ήταν μία νέα μέρα, αύριο μία καλύτερη, μεθαύριο... ποιός ξέρει. . Ήταν σίγουρη πως το πρωί η ομίχτη στο στενό δρομάκι δεν θα υπάρχει, σίγουρα θα έβρισκε κάτι περισσότερο γύρω από.. κράκερ. Άνοιξε το παράθυρο να μπει αέρας και της φάνηκε.. δάκρισε μέσα της... πως στην εξώπορτα που έκλεινε είδε το γέρικο αγαπημένο ζευγαράκι να της κουνούν το χέρι κλείνοντας της πίσω τους. Οφείλουμε να βλέπουμε στη ζωή ανοίγματα ακόμη και στις πιο πυκνές ομίχλες!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στα δρώμενα ( να δω πως θα βάλω από το τάμπλετ το.. λινγκ της οργανώτριας)  Γίηνη ματιά

                       Ε! Μη ξεχνάμε...το γνωστό : 

                                  Αχτιδένια φιλάκια