Να περάσετε καλά..

Ήρθε και ο Αύγουστος φίλοι μου..η ζέστη στο φουλ..οι μετακινήσεις δύσκολες για μένα..σπάνια πια ανοίγω υπολογιστή και η παρεούλα με συνοδεύει μέσω του τάμπλετ. 
Σκέπτομαι πως κάποτε κορόϊδευα τα τάμπλετ..μάλλον με τιμώρησε η τεχνολογία!
Σκέφτηκα να σας ευχηθώ όλους καλές διακοπές, κάπου θα πάω κι εγώ, θα πάρω τον Ρωμέο μου και θα προσαρμοστούμε σε ότι ανοιχτεί μπροστά μας. Άλλωστε έχουμε χαρεί τόσα καλοκαίρια όπως ακριβώς τα θέλαμε ...
Λυπάμαι που δεν μπορώ πια να ζωγραφίσω για να βάλω γαλάζιο παντού, λευκό του κύμματος στα πόδια μου, άμμο στο ψάθινο καπέλο μου...
Τα κουβαδάκια χάθηκαν στο χρόνο, τα βατραχοπέδιλα και οι αναπνευστήρες μας πήγαν παρέα μαζί τους..πήραν και το μπικίνι μου να πάρει ευχή και το παρεό που είχα ζωγραφίσει..
Καλό μήνα φίλοι μου, να χαίρεστε όσο μπορείτε το καλοκαίρι και τα όσα χορεύουν γύρω του. 
Ελπίζω να βρεθούμε ξανά χωρίς..ιούς και απαγορεύσεις μα και με αυτά..όλα ελπίζω να πάνε καλά γιατί ..έτσι πρέπει!
      Θα τα πούμε..ας μη βάλω χρόνο και ημέρες και μήνες..μα θα τα πούμε.
           Αχτιδένια φιλάκια

Παίζοντας με τα...βατόμουρα!

Βατομουριές φίλοι μου, αυτά τα παραμελημένα φυτά που με μία απλή ρίζα γέμισαν το κτήμα μας και κάθε μέρα μας δίνουν τους υπέροχους καρπούς τους.

Χθες το απογευματάκι θα μας επισκεπτόντουσα φίλοι και το μυαλό μου ...στιβόταν τι γλυκό να φτιάξω για κέρασμα με όσα είχα και χωρίς να πάμε στο χωριό.
Θα φτιάξω σκέφτηκα κάτι σαν...πάστα φλόρα με ότι φρούτα είχα . Είχα αχλάδια και...βατόμουρα. Τα πρώτα δεν έχουν την ξυνάδα που αγαπώ οπότε έμειναν τα βατόμουρα!
Το αποτέλεσμα με δικαίωσε πλήρως φίλοι οπότε...όποιος θέλει βατόμουρα ήμερα ξέρει ποιόν να επισκεφτεί!

Λοιπόν έφτιαξα πρώτα τα βατόμουρα με ζάχαρη σε κάτι σαν...μαρμελάδα ή γλυκό αφήνοντας όμως τους καρπούς ολόκληρους χωρίς να τους λιώσω. Κάτι σαν μία σάλτσα από βατόμουρα με υπέροχο χρώμα.
Η ζύμη πολλή απλή με ότι είχα φίλοι μου. Δεν είχα βούτυρο οπότε έβαλα ηλιέλαιο, δεν είχα γάλα οπότε..χυμό από πορτοκάλι.
1 φλιτζ. Ηλιέλαιο
1 φλιτζ. Ζάχαρη
2 αυγά
1/2 φλιτζ. Πορτοκάλι χυμό
1 βανίλια
1 φακελ. Μπέικιν
Αλεύρι όσο πάρει, σε μένα συγκεκριμένα 4 φλιτζ.
Μία εύπλαστη ζύμη, πήρα τα 3/4 και την άπλωσα σε ταψάκι 28, έριξα τη σάλτσα βατόμουρου και έκανα απλές λωριδίτσες με το χέρι λόγω...έλειψης πάγκου στο τροχόσπιτο!

Το ψήσιμο λιγουλάκι δύσκολο γιατί ο φούρνος αερίου στο κτήμα είναι πολύ δυνατός μα..σίγουρα εσείς στο σπίτι με κανονικό φούρνο θα το ψήσετε πιο όμορφα.

Όμως ομολογώ πως έγινε υπέροχα νόστιμη και μάλιστα ακόμα περισσότερο όταν συνοδεύτηκε με το παγωτό βανίλια που μας έφεραν οι φίλοι μας Ολίνα και Ηρακλής που την ευχαριστήθηκαν.
Πρέπει να πω πως το σιρόπι με το υπέροχο χρώμα στόλισε το παγωτό και σίγουρα φίλοι μου θα κάνω βάζα με τέτοια σάλτσα για το σπίτι για πολλές εφαρμογές της όπως σε κέικ, τσιζ κέικ, πάστα φλόρα και βέβαια παγωτό!
Καλημέρα λοιπόν φίλοι μου, το πρωί ψήσαμε τυροπιτάκια και συνόδεψε το καφέ μας και το γλυκό μου.

Καλοπερνάμε θα πείτε;..Απλά μας αρέσει να ομορφαίνουμε την καθημερινότητα μας φίλοι μου γιατί το σήμερα φεύγει, το αύριο το ξέρει μόνο ο Θεός κι εμείς απλοί ..επισκέπτες στο ..τώρα.
Να κρατάτε τη ψυχή σας καθαρή από κακίες, ζήλια και φθόνο, να έχετε σαν αρχή ότι η αχαριστία είναι από τα χειρότερα στη ψυχή μας.
          Αχτιδένια φιλάκια

20 Ιουλίου 1974

                             
                              

Θα πω πάλι την γνωστή για την ηλικία μου φράση: -Πότε πέρασαν τόσα χρόνια...
Ήμουν με την μητέρα μου στην Αθήνα για τα χαρτιά μου από την Σχολή..ακούσαμε στο ξενοδοχείο φασαρία , μετά νομίζω το κόσμο που φώναζε στους δρόμους...πόλεμος..επιτέθηκαν στη Κύπρο..
Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Αλέξανδρος για να μάθουμε τα νέα..αλλόφρονες οι άνθρωποι..κάτι πρωτόγνωρο..μόνο σε εργα..πόλεμος.. Χούντα τότε φίλοι μου..
Η μητέρα μου πανικοβλήθηκε, να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη είπε, δεν είχαμε και κινητά να μιλήσουμε με τον πατέρα μου.
Την καθησύχασαν και της είπα πως θα βγάλω εισιτήρια για το αεροδρόμιο, την άφησα εκεί, πήρα τηλέφωνα σε συμφοιτητές μου για πληροφορίες..τα πάντα κολλημένα, τα τηλέφωνα δύσκολα.
Πήγα με ότο στοπ στο σταθμό των τρένων, και έζησα την εμπειρία της ζωής μου..όπως σε ταινίες..νέα παιδιά ντυμένα στρατιώτες, μανάδες που έκλαιγα..η Χούντα φταίει φώναζαν κάποιοι, οι Αμερικάνοι άλλοι..τι μας ένοιαζε;...μπροστά μας είχαμε κάτι που δεν πιστεύαμε πως θα ζήσουμε.
Νομίζω κάποια μερα σας το είχα ξαναγράψει..με πλησίασε ένα νέο παιδί, ντυμένος στρατιωτικά, ένα σακίδιο στον ώμο, με ύφος παραζαλισμένο..με κοίταξε ..το τρένο γέμιζε..κι εγώ χαμένη..
-Δεν έχω κανένα να με αποχαιρετήσει..η μητέρα μου.. ο πατέρας μου στη Κοζάνη..δεν ξέρω που θα πάω..κάντε μου μία αγκαλιά..έτσι για να θυμάμαι..
Αγκάλιασα και ..φίλησα εκείνο το φαντάρο, δεν ξέρω ούτε το όνομα του , τον είδα να μπαίνει στο τρένο και να φεύγει με τα μάτια του επάνω μου.
Γύρισα πίσω..πεζή πολύ μακριά..Νομίζω πως όλα μετά τόσο γρήγορα και τόσο τραγικά σε μερικά σημεία.Πήγα στο αεροδρόμιο την επόμενη νομίζω μέρα, δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε..από τα συρματοπλέγματα είδα τα φέρετρα με τις Ελληνικές σημαίες. Αργότερα έμαθα πως έριξαν δικό μας σκάφος..οι Αμερικάνοι λένε..
Γύρισα πάλι με ότο στοπ, όταν αντίκρισα ξανά την μητέρα μου τα μάτια μου έδειχναν τον πανικό μου..
Τότε εκείνη έγινε ξανά ..μαμά..κι εγώ παιδί..
Ντύθηκε και πήγαμε στην αστυνομία, η μητέρα μου γιατρός εν ενεργεία τότε είχε χαρτιά από τα 2 χρόνια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης μας, βαθμός ανθυπολοχαγός! Της ενέκριναν αμέσως μεταγωγή με στρατιωτικό αεροπλάνο μα για μένα δύσκολο.
Τότε θυμήθηκα πως κάπου τα χαρτιά μου από τον Οδηγισμό , αρχηγός τότε επί 4 χρόνια με πτυχία νοσοκόμου κτλ. Μου ζήτησαν να τηλεφωνήσω κάπου, πήρα την έγκριση, μπήκα μαζί της στο αεροπλάνο όμως εγώ συνέχισα για Έβρο ..όπως ήμουν..με τα ίδια ρούχα.
Στο ξενοδοχείο μάθαμε τα νέα..από Θεσσαλονίκη ο Ντάβος του 3ου Σώματος απείλησε πως ξεκινάει για Αθήνα με το στράτευμα, απαίτησε την παραίτηση της Χούντας..ένοιωσα περήφανη.
Φύγαμε με την μητέρα μου. Εγώ για Έβρο..Εκεί άλλη κατάσταση..ενώθηκα με άλλες Οδηγίνες και προσκόπους, μας έδωσαν καθήκοντα, εγώ..Σουφλί μαζί με μία άλλη. 
Νέα παιδιά μας σταματούσαν και μας έδινα σημειώματα για τους δικούς τους, φαντάροι ντυμένοι..ήταν νηστικοί οι περισσότεροι, δεν είχαν μιλήσει με τους δικούς τους. Μοιράζαμε φαγητά , σοκολάτες , γκοφρέτες και σάντουιτς..
όλα κράτησαν λίγες μέρες για μας, γυρίσαμε..τα σημειώματα πήγαν στους παραλήπτες.. κι εγώ ακόμα θυμάμαι..όσο μπορώ να θυμηθώ..ξεχνάω βλέπετε..
Όμως κάποια πράγματα δεν πρέπει να ξεχνιούνται..η Κύπρος ακόμη έτσι όπως την άφησα.. Η ζωή συνεχίστηκε..κι εγώ το ίδιο..ξεχάσαμε;
                    Αχτιδένια φιλάκια

Πάει η επανάσταση...

 

Ξέρω πως σκάτε από περιέργεια για την δίαιτα που είχα αρχίσει και πόσα και..αν έχασα! Λοιπόν 4 κι αυτά με το ζόρι και έφαγα ότι σαλάτα υπήρχε στο κτήμα και ψάρι στον ψαρά. 

Γλυκό αν και το λαχτάρισα εκεί στα κτήματα ούτε ίχνος, όμως το ψωμί που έψηνα στο φούρνο και μοσχοβολούσε παρεούλα με το τυράκι...ε! ..καταλαβαίνετε...

Τώρα πρέπει και να σας πω πως η...επανάσταση μου έλαβε ηρωικά τέλος σήμερα που αναγκάστηκα να ξεκινήσω πάλι το φάρμακο για την Πάρκινσον γιατί ήταν πλέον εμφανές ότι μου είναι απαραίτητο καλώς ή κακώς!

Να σας δείξω και λίγα από τα επιτεύγματα του άνδρα μου με την αγροτική ...ζωή!

Αυτό είναι το εξωτερικό περιβόλι του με πιπεριές, μελιντζάνες, σέλινο και μαϊντανό.

Είδατε καθαριότητα;..ούτε χορταράκι!

Τα δενδράκια μας τώρα είναι σειρά να γευτούμε από τα ροδάκινα, μήλα και αχλαδιές!

Εδώ οι ντοματιές του μέσα στο θερμοκήπιο, άργησαν λόγω..ιού!

Κουράζεται μα του αρέσει, όσο για μένα αυτή τη φορά δεν ήμουν καλά οπότε έκανα υπομονή γι'αυτόν.

Έτσι σήμερα γύρισα σπίτι και σχεδιάζουμε κάποια βολτίτσα σε θαλασσούλα μα που να βρω εγώ έρημη ακρογιαλιά και συγχρόνως δροσιά! 

Να σας δείξω και τα ...παιδάκια μας!

Ο Κανέλλος δίπλα στον άνδρα μου παίρνει αυτό που θέλει...το χάδι, η Κάντυ δίπλα μου αφού σουρτούκεψε και μου γύρισε μέσα στη λάσπη το αλητάκι και όπως κάθε φορά..λούσιμο και χτένισμα.

Έμαθα και για την κατασκήνωση στη Χαλκιδική που παρουσιάστηκε κρούσμα ιού, ήταν εκεί η μαθήτρια μου και ο μεγάλος μου εγγονός σαν ομαδάρχης.

Έτσι αγχώθηκα και για τα παιδιά και γύρισα σπίτι και είμαι καλύτερα , άρχισα το χάπι και αν μου ξαναρχίσει η αλλεργία..θα έχετε πάλι να ακούτε γκρίνια!

Προς το παρόν απολαμβάνω τον ανεμιστήρα οροφής που βάλαμε στο καθιστικό και το νέο μου κινητό δωράκι του Δημήτρη μου που έχει ένα σωρό νέα πράγματα να ανακαλύψω, samsung G21 και ..πρέπει μάλλον η εγγονή μου να μου το δείξει... 

Βρήκα και μία εφαρμογή εκεί που μπορώ να διαλλέγω τραγούδια , να τα βάζω σε λίστα και να ακούω έτσι μόνο εκείνα που μου αρέσουν. Έφαγα σχεδόν όλα τα δεδομένα μου στο κτήμα να την δοκιμάζω.

Έχω διάθεση να ζωγραφίσω μα δεν τολμώ να ξεκινήσω μην απογοητευτώ με το αποτέλεσμα μου μα λέω να επιστρέψω σε μία τεχνική με τα δάκτυλα που κάποτε είχα δοκιμάσει .

Πάντως σήμερα από το μεσημέρι που γύρισα έχω πάρει ρεζερβέ το...πλυντήριο και πλένω..πλένω...

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται πηγαίνοντας στο κτήμα να πηγαίνω σεντόνια, πετσέτες, μαξιλαροθήκες, ρούχα ένα σωρό με πρόθεση να τα αφήσω και όταν γυρίζω να έχω άλλα τόσα και ίσως περισσότερα επιστροφή για πλύσιμο!!

Πηγαίνω στο τροχόσπιτο και η πρώτη μου δουλειά είναι να το φρεσκάρω εσωτερικά ,να στρώσω νέα σεντόνια κτλ και όταν φεύγω έχω τα ίδια και χειρότερα αφού δεν καταλαβαίνω πως μπαίνει τόση σκόνη και χορταράκια και δεν αφήνω τίποτε απλωμένο πίσω μου !

Πω! Πω! Σας ζάλισα πάλι φίλοι μου μα είπαμε..γι'αυτό είναι οι φίλοι.

                Αχτιδένια φιλάκια.

Ο τζίτζικας..

     

Ένας από τους πολλούς..τζι..τζι..τζι..απλά εγώ τον ξεχώρισα γιατί έχει κάνει στέκι την πλατανομουριά δίπλα μου και μου κάνει παρέα στο ..κέντημα.
- Τζίτζικα..τα έμαθες; η Πόλις εάλλω ξανά..άραγε πως θα δοξάζουν οι Τούρκοι τον Μωάμεθ τους έχοντας τα βλέμματα από τα βυζαντινά ψηφιδωτά επάνω τους;
-Τζίτζικα..τα έμαθες; 60 τα νέα κρούσματα του ιού..ξεχάστηκαν οι αποστάσεις, οι πισίνες στα σπίτια των..επωνύμων φίσκα, το ίδιο και οι κρυφές συναθροίσεις στα μπαράκια με..τσιλιαδόρους.
-Τζίτζικα...τα έμαθες; μία γειτόνισσα μου που μεγαλώνει μόνη το παιδί της έχασε την δουλειά της, αόριστη η επιστροφή..η κρίση του ιού της είπαν και έχει νοίκι και λογαριασμούς..
- Τζίτζικα... το έμαθες; κάποια φίλη που αγαπώ σαν οικογένεια μου μπήκε ξανά στην "αρένα" να παλέψει με τον ταύρο ξανά..και όμως χαμογελάει..κι εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω.
- Τζίτζικα..το έμαθες; τον Οκτώβρη λέει ο ειδήμων στο ράδιο η οικονομική κρίση θα φανεί σε όλο της το μέγεθος. 
- Τζίτζικα..το έμαθες; ο γείτονας μας στο κτήμα που ήταν η χαρά της παρέας κλείνει σχεδόν 2 μήνες σε νοσοκομείο.
- Τζίτζικα..πριν λίγο έμαθα για ένα τροχαίο που πήρε τον άνδρα από μία νεαρή μου φίλη..
Εσύ...τζι..τζι..κι εγώ σε ακούω..κι εγώ συνεχίζω την ημέρα όπως όλοι μας...εσύ...τζι..τζι...τζι..όπως όλα τα τζιτζίκια πίσω από τους τσιμεντένιους τοίχους..τζι..τζι...τζι..
Ξέχασα να σου πω για την ..αλλεργία μου...απεφάνθηκανοι ειδικοί πως είναι χημική αλλεργία από τα φάρμακα που μου δίνουν για να μη τρέμουντα χέρια ..για να περπατώ σταθερά..
Τζίτζικα..έκοψα τα πάντα..πήρα την απόφαση μόνη μου χωρίς να ρωτήσω κανένα..τζίτζικα..
Αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό, αυτή η χρονιά φαίνεται ότι ήταν..κουφή όταν κάναμε ευχές όλοι μας. Έχει ο Θεός θα πω και ελπίζω μόνο πως δεν αφήνει κανένα.
         Αχτιδένια φιλάκια ( Τζίτζικα ακούς;)

Νέα μέρα...

Νέα μέρα..νέα αρχή..νέα προσπάθεια..τι νοιώθετε αλήθεια σε κάθε Ανατολή του ήλιου;
Στο κόσμο των τσιμεντένιων τεράτων ο ήλιος και η αίσθηση του μεγαλείου του χάνεται..εδώ στο κόσμο των δένδρων, της Φύσης η στιγμή αυτή σε κάνει να σηκωθείς να βγεις ξυπόλυτη στο μισοβρεγμένο από το πρωινό αγιάζι χόρτο και παίρνοντας στα χέρια σου το επίτευγμα της τεχνολογίας να αποθανατίσεις το φως του!

Είναι το φως και το μεγαλείο της στιγμής που σε κάνει να ξεχνάς προβλήματα γιατί σε γεμίζει η ελπίδα για κάτι καλύτερο που ίσως σου φέρει η νέα μέρα..
Είναι η στιγμή που κάνεις το σταυρό σου και λες την προσευχή σου και ζητάς το πιο απλό μα και το πιο απαραίτητο...
- Καλημέρα Θεέ μου δώσε μου την υγειά όλων και την δύναμη να ξεπερνώ ότι μου φέρει η κάθε ανατολή.
Ναι..το καταλάβατε, στο κτήμα είμαστε, ο άνδρας μου σηκώθηκε από τις 5.30 , με σκέπασε μη κρυώσω από την πρωινή ψυχρούλα και βγήκε παρέα με την Κάντυ και τον Κανέλλο για τον πρωινό του αγώνα.
Εγώ θαύμασα το φως που από το παράθυρο έπαιξε με τα βλέφαρα μου.
- Ξύπνα..σήκω να με θαυμάσεις..σήκω ..νέα μέρα..νέο ξεκίνημα..νέα ελπίδα!

Τα νυχτολούλουδα πήγαν για..ύπνο και στη θέση τους πήραν τα πρωινά χωνάκια..

Τι να πρωτοδείς και να προλάβεις..μεγαλώσαμε φίλοι μου..εγώ κάνω ότι μπορώ να τον βοηθήσω μα σαν μαθήτρια μου δείχνει το καναπέ μας έξω και μου λέει:
- Ότι μου κάνεις είναι αρκετό, κρύο νερό, καφεδάκι, φαγητό και σαλάτα και..εσένα να με ρωτάς αν κουράστηκα..κέντα εσύ!!

Το ηλιακό μας τραντζιστοράκι μου κάνει παρεούλα ..

Η Κάντυ όποτε γεμίζει χόρτα με..θυμάται...κι εγώ την βουρτσίζω και της τα ψάλλω.

Η κληματαριά δίπλα στο τροχόσπιτο και την Πλατανομουριά μου δίνει την δροσιά το μεσημέρι.

Το θερμοκήπιο και ο εξωτερικός κήπος λόγω της καραντίνας πήγαν πίσω ,τώρα ξεκινάει.

Πόσο κουράζεται ο καλός μου με αυτό το..χόμπυ του να πω; ..αγροτικό κάλεσμα της ηλικίας;..τον μαλλώνω μα δεν με ακούει. Όμως μετά σκέπτομαι πως αφού δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για..καφενεία και ποδόσφαιρο..ας είναι χαρούμενος με ότι τον ευχαριστεί. 
Εχει να πάρει δωράκια το Κοινωνικό Παντοπωλείο φέτος έστω και αργούτσικα!

Αυτή είναι..φουντουκιά αν δεν ξέρετε με πολλά φουντούκια!

Σας ζάλισα πάλι;Καλημέρα φίλοι μου, καλημέρα όχι τυπική μα της καρδιάς. Αύριο γυρίζω στο..τσιμέντο, το σπίτι θέλει το..ρεκτιφιέ του από την καλή μου κα Στέλλα, εγώ τον γιατρό μου, ο άνδρας μου προμήθειες και το..αέριο πληρωμή!!
Μετά ξανά εδώ και μετά..ότι πει ο Θεός, όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει Εκείνος χαμογελά και θέλει να..παίξει λιγάκι μαζί μας, απλά θα σας ξαναπώ να χαίρεστε κάθε ανατολή και να..πολεμάτε με ότι και αν σταθεί μπροστά σας εμπόδιο!
                            Αχτιδένια φιλάκια