Το πάρκο της γειτονιάς μου.

    Τόσο καιρό σας λέω για την πρωινή μου βόλτα στο πάρκο που βρίσκεσαι στη περιοχή μου. Βέβαια υπάρχει και άλλο πάρκο μπροστά στο σπίτι μας περίπου μα είναι μικρό και έχει στο κέντρο της μία όμορφη παιδική χαρά. Εγώ όμως με την Κάντυ έρχομαι εδώ κάνοντας ένα κύκλο για να επιστρέψω σπίτι.  Είναι σχετικά μακριά μα.. το κάνω και για μένα με.. οδηγίες γιατρού. Πρέπει να περπατάω για να μην αδρανήσουν οι μυς μου έστω και με τόσο πόνο. Μου ξυπνάει αναμνήσεις... σε αυτό το πάρκο που έγινε γύρω στο 2000 έφερνα την αγαπημένη μου εγγονή και αργότερα τον 1ο μας αγόρι . Αν το πιστεύετε.. έκανα τσουλήθρα μαζί τους,  νέα γιαγιά.. μισή σε.. κιλά ( χα! χα!) Η Πάρκινσον και η αρθρίτιδα δεν υπήρχε καν στο.. λεξιλόγιο μου, άγνωστες λέξεις όπως το ασανσέρ και τα φάρμακα, λευκό το βιβλιάριο μου στο ΙΚΑ.

Είναι μεγάλο, φτιάχτηκε με καλές προδιαγραφές όμως.. τώρα τα  βράδια γεμίζει με νέους που πετούν σκουπίδια και πραγματικά θλίβομαι όταν τα πρωινά βλέπω μπύρες και μάσκες πεταμένες.. Λοιπόν.. ελάτε μαζί μου βολτίτσα στο πάρκο παρεούλα με την Κάντυ και τα πολλά σκυλιά με τους συνοδούς τους.

                           

      Φθινοπωρινό τοπίο στο πάρκο μας και ετοιμαστείτε να βρείτε που βρίσκεται το πάρκο μας από τις υπόλοιπες φωτογραφίες .Αρχίζω με τις όμορφες φωτογραφίες από τη φύση. Τα χρώματα   παλέτα φθινοπωρινή, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο χαλκού.   Μαντέψτε που κοντά είναι το πάρκο μας!!!    

                              

       Δεν έχουν   αφήσει τοιχάκι για τοιχάκι άγραφο τα αφιλότιμα!!                        

 

       Η είσοδος μας.. πάνε και τα παγκάκια.. συνθήματα κι εδώ.                                    

 

Πόσο λυπάμαι που βλέπω πως.. κατάντησε. Το 2000 με την εγγονή μου στα πρώτα της βήματα ερχόμασταν ανεβαίναμε εκεί ψηλά που οδηγούν τα κάγκελα και είναι μία ..τσουλήθρα που ανέβαινα  κι.. εγώ!!!                                          

  Αυτό είναι το χειρότερο λάθος των κατασκευαστών. Δεν το πιστεύετε όμως αυτό πριν.. βεβηλωθεί με κίτρινες μπογιές ήταν ένα σιντριβάνι (!!!!!) Όταν φτιάχτηκε είχα τη χαρά να το δω στις ..δόξες του. Όμως φίλοι μου λίγες εβδομάδες μετά αποδείχθηκε πως είχαν κάνει λάθος στην κατασκευή και στην εγκατάσταση των υδραυλικών και.. το έκλεισαν.. και ..έγινε αυτό το τερατούργημα στη μέση του πάρκου.  Να ρωτήσω με.. κακία πόσες μίζες πήραν για την κατασκευή του;

                                      

Όπως βλέπετε το πάρκο είναι στο πίσω μέρος του γηπέδου. Στη φωτογραφία φαίνεται το σκέπαστρο των κερκίδων. Από αυτή τη μεριά βρίσκεται η πισίνα, οι αθλητικές δραστηριότητες για παιδιά, γυμναστήριο μέχρι και σύμβουλος διατροφής!!!   

                                        

Ακόμα και η παιδική χαρά δηλώνει: " Ισόβια Άρης "όπως διαβάζετε . Κάνω το σταυρό μου που είμαι από τις τυχερές που ο άνδρας μου δεν γνωρίζει καν τις ομάδες! Επιμένω πως τα γήπεδα πρέπει να βρίσκονται όπως και τα νοσοκομεία εκτός πόλεως.

                                           

   Εδώ είναι η.. είσοδος για ένα χώρο που υπήρχαν τσουλήθρες χτιστές , τώρα βέβαια δεν ανεβαίνω να δω πως κατάντησε.                                        

Δεν έχουν αφήσει τοιχάκι , σκαλοπάτι, παγκάκι χωρίς να το κάνουν πίνακα με συνθήματα!

                                           

  Τώρα ποιος είναι ο.. Μητσάρας ο μαχητής που γράψανε.. δεν ξέρω!

                                  

                                         

  Υπάρχει και το χορτάρι.. δεν θέλω να μπαίνει γιατί όπως μου είπε ο γιατρός της οι γάτες το γεμίζουν με ..ψύλλους!           

                                 

                     Η Κάντυ  ανάμεσα σε χρυσοπορτοκαλί φύλλα.. μωβ μοντελάκι με ροζ φιόγκο. 

                     

 

  Εδώ είναι η ώρα που έρχονται συνοδοί μεγάλων σκύλων που βλέπουν την Κάντυ για.. μεζεδάκι!

                                         

     Κάπου εδώ λοιπόν είναι η ώρα που παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι, έχω αρχίσει κι όλας να κουράζομαι και έχω αρκετή απόσταση από το σπίτι μας. Είναι ένας γυρισμός από τα δρομάκια, πρώτα ο.. Βασιλόπουλος, μετά ο Παιδικός σταθμός, μετά μία κάβα , έπειτα το κατάστημα με τα χρώματα , η μεγάλη μουριά τεράστια που στέκει εκεί πολλά χρόνια , λίγο ακόμα και θα φθάσω λέω στον εαυτό μου..

Σας κούρασε η βόλτα; ο βηματομετρητής μου γράφει: 2590 βήματα, 1,6 χλμ., 167 θερμίδες!!!

    Αχτιδένια φιλάκια

Για τους αγαπημένους που γιορτάζουν!

                      

Σαββατοκύριακο μπροστά μας φίλοι μου και η εβδομάδα θα αρχίσει με την ονομαστική γιορτή του συντρόφου της ζωής μου αυτός που ήταν δίπλα μου στη νιότη και είναι και τώρα πια στα χρόνια που πρέπει  να ήμαστε ακόμα πιο δεμένοι γιατί.. εκείνος έχει εμένα κι εγώ έχω εκείνον. 

Δημήτρη μου Χρόνια Πολλά , χρόνια ας ευχηθούμε που θα τα παλέψουμε μαζί  όπως πάντα.. δεν φοβόμαστε τα εμπόδια γιατί μάθαμε να ζούμε τη κάθε μας ημέρα με ότι μας έστειλε ο Θεός από  χαρές, να υπομένουμε και δυσκολίες και πάνω από όλα να ..αγαπούμε γύρω μας τα πάντα .

Μία όμορφη μέρα φίλοι μου σήμερα , ηλιόλουστη αν και με κόπο σήμερα έκανα την βόλτα της Κάντυ αφού ..τι να πω.. έχω γίνει ραμολί από τους πόνους ..όμως.. χαμόγελο φίλοι μου, καλή διάθεση για τα.. εμπόδια που λέγαμε. Σήμερα είναι μία ηλιόλουστη μέρα έστω και αν ξέρω από τις σχετικές εκπομπές καιρού πως από αύριο θα έρθει κακοκαιρία και βροχές. Όμως αυτό δεν είναι η ζωή; άσπρο.. μαύρο.. φως.. σκοτεινιά.. σύννεφα.. καθαρός γαλάζιος ουρανός.

Σήμερα μάθαμε για φίλο των μεγάλων εγγονιών μας στο σχολείο  που βρίσκεται στο νοσοκομείο από τον ιό , μπήκαν σε καραντίνα όλη η παρέα αν και τα τεστ αρνητικά. - Γιαγιά θα αργήσουμε να σε δούμε μη πάθετε κάτι! Εμείς έτσι και αλλιώς ήμαστε απομονωμένοι εδώ και καιρό, μόνο το κτήμα μας βλέπει μία φορά την εβδομάδα εξ αιτίας μου για τους γνωστούς για σας λόγους υγείας. Αύριο λοιπόν είναι η μέρα και ετοιμάζω κέρασμα για τους δύο καλούς μας γείτονες απέναντι.

 Πιάσαμε λοιπόν την.. κουζίνα μας σήμερα για να περάσει η ώρα μας, σπανάκι με ζυγούρι μαγειρεύει ο άνδρας μου και ξέρω πόσο τέλειο το κάνει. Όμως κι εγώ έφτιαξα για τον απογευματινό μας καφέ κέικ με καρότα, καραμελωμένα καρύδια από τις καρυδιές στο  κτήμα και κράμπερυ !

Μη ρωτάτε.. είναι από τις συνταγές που βγάζω από το μυαλό μου όταν θέλω να κρατήσω τον ήλιο μέσα μου και να τον περάσω σε ..πιατέλα!!! Μόλις δοκιμάσαμε ζεστό είναι η αλήθεια και οι δυο μας ένα κομματάκι και ο καλός μου κούνησε με ύφος ..σεφ το κεφάλι του λέγοντας μου: -Θαυμάσιο, λίγο ζαχαρούλα ακόμα θα ήθελα μα.. ξέρω πως όσο πας μου αφαιρείς τη ζάχαρη και το αλάτι πονηρούλα.

Φίλοι μου προβλέπω να περάσουμε πάλι μέσα και φέτος καραντίνα, σκάω που δεν μπορώ να φτιάξω πράγματα για τα μπαζάρ σε ιδρύματα που ήμουν εθελόντρια μα το έβαλα πείσμα να φτιάξω λίγα χριστουγεννιάτικα δωράκια με.. κλήρωση σκέπτομαι γιατί αν έκανα για όλους όσους αγαπώ από εσάς.. ήθελα το έλκηθρο του Άη Βασίλη!!!!!!!!!!!! Το αστείο με μένα είναι πως δεν σταματώ να προσπαθώ να φτιάχνω στολίδια στο μικρό μου εργαστήρι και το 2ο αστείο είναι που ο άνδρας μου ενώ ξέρει το καημό μου που δεν έχω να στείλω σε μπαζάρ εξακολουθεί να μου κάνει το χατίρι να με γεμίζει με υλικά που βρίσκει γιατί ξέρει ότι αυτό μου δίνει χαρά. Να με πάρει η ευχή...μέχρι και τα πρώτα ημερολόγια άρχισα να φτιάχνω!

Κάντε υπομονή θα σας τα δείξω μαζεμένα κάποια στιγμή γιατί αν τα έδειχνα τώρα θα με.. γιουχάρατε από την ανυπομονησία μου. Το πρόβλημα μου είναι η συσκευασία.. και δεν μπορώ να βγω για ψάξιμο κουτιών όπως τα θέλω και τα χρειάζομαι.

Και όπως ζωγράφισα στο τροχόσπιτο μας.. Η ευτυχία είναι ..στιγμές!                             

Απόγευμα κι όλας, ο ήλιος χάθηκε και η ψυχρούλα δυνάμωσε. Αυτό σημαίνει για τους δυο μας άραγμα στο γωνιακό καναπέ μας, κουβερτούλες πλεκτές στα πόδια μας, η Κάντυ απογοητευμένη που δεν την πάω βόλτα και βέβαια.. μη ξεχνιόμαστε..κεκάκι από τα χεράκια μου με ένα φλιτζάνι.. μάλλον δύο φλιτζάνια καφέ μαζί με την αγαπημένη μας σειρά στη τηλεόραση!

                                  

Χρόνια Πολλά λοιπόν πριν κλείσω τη πόρτα στο μπλοκόσπιτο σε όσους γιορτάζουν τις επόμενες μέρες, στον εγγονό  μου Δημητράκη  το μεσαίο που έχω μήνες  να δω και να φιλήσω λόγω.. ιού , στις φίλες μου Δημητρούλες και σε όσους έχουν ένα Δημήτρη στο σπίτι τους όπως εγώ! Περιττό  να σας ξαναπώ πως αν ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο σε μερικές από εσάς φίλες  που ξέρω πως γιορτάζουν δείξτε επιείκεια.. ξεχνώ τα πάντα μερικές φορές, χα! χα! 

                                Αχτιδένια φιλάκια

Οι σκέψεις που μας δυσκολεύουν ..

                             

Σήμερα σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι πια στους ανθρώπους να πετάξουν από μέσα τους τις έννοιες και τα προβλήματα τους. Κουβαλούν στη καθημερινότητα τους όλα αυτά και τα βγάζουν στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία σαν ξέσπασμα στον πιο αδύναμο απέναντι τους.

Πρωί πρωί στον καθημερινό ..κατ΄ανάγκη περίπατο μου με την Κάντυ, παρατηρητής χωρίς να το θέλω των όσων συμβαίνουν ολόγυρα μου. Έμαθα να "βλέπω" και όχι να "κοιτώ" όπως μας έλεγε ο καθηγητής μας ανάλυσης ζωγραφικής τέχνης στη σχολή

 Υπάρχει πράγματι διαφορά φίλοι μου. Αν προσέξετε τις αντιδράσεις των ανθρώπων μπορείτε να "δείτε" τι κρύβεται πίσω από αυτές. Μία μητέρα σήμερα κατέβαινε με το παιδί στον ώμο της σίγουρα για τον παιδικό σταθμό  που ανακάλυψα πως υπάρχει κάπου στα στενά μας. Στο χέρι της ο σχετικός σάκος του παιδιού.. πίσω της ο σύζυγος της αφήνει τη σακούλα με τα σκουπίδια μπροστά της και φεύγει με ένα κούνημα του χεριού στο αμάξι του .. ούτε ένα φιλί ( τι λέω τώρα η χαζή..) παρά σαν εντολή στον άνθρωπο του να πετάξει τα σκουπίδια.. ( Θα του την έφερνα στο κεφάλι σας διαβεβαιώ!!).

Λίγο μετά ένα παιδάκι ζητούσε  από τη μαμά.. αχ: καημένη μαμά.. πόσα πράγματα καλύπτεις και παλεύεις.. να του αγοράσει για το μεσημέρι εισιτήριο για το Σάββατο για τους δεινόσαυρους. Εκείνη τον ρωτάει πόσο κοστίζει.. θα πάει και Κώστας.. απαντάει ο μικρός..μαμάααααα...θα με πας; μαμάαααα...  - Θα δούμε.. θα το πούμε στο μπαμπά, να δούμε πόσο κοστίζει.. Μακάρι να μπορούσα να της το χαρίσω..

Έπειτα στη τράπεζα για τον ΕΜΦΙΑ μπήκα μέσα μετά από ουρά ευτυχώς με το μπαστούνι στηρίζω το βάρος του σώματος και μπορώ να περιμένω γιατί έχω και υπομονή γαϊδουρίσια. Εκεί ένας νεαρός ταμίας μου φέρθηκε με άσχημο τρόπο γιατί έπρεπε : -Να πάτε στο μηχάνημα κυρία μου ..τι δεν καταλαβαίνετε πια; -- -Θέλω πάγια εντολή κύριε του λέω.. με ευγένεια πάντα.. σας καταλαβαίνω.. η μάσκα σας κάνει νευρικό μα το ίδιο συμβαίνει και σε μένα.. αν μπορείτε να μου δείξετε στο μηχάνημα.. Με ..τσατίλα μου πήρε από το λογαριασμό μου τα χρήματα με τις σχετικές δόσεις και αν μπορούσε είμαι σίγουρη ότι θα με έδιωχνε κλωτσιδών.. ούτε ένα χαμόγελο .. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μέσα μου θυμό ..όμως μετά σκέφτηκα πως ένα νέο παιδί σαν κι αυτόν για να μη χαμογελά..για να έχει τόσα νεύρα .. ποιος ξέρει.. σίγουρα είχε τα προβλήματα του .

Ας ήμαστε επιεικείς φίλοι μου, ας βλέπουμε μέσα από το παγωμένο βλέμμα την παγωμένη ψυχή από τα όνειρα που.. πάγωσαν .. που πήγαν πίσω.. που έμειναν όνειρα.. σχέδια σκισμένα.. τσαλακωμένα.. στο καλάθι των αχρήστων. 

Ξέχασα και να σας πω.. χα.. χα.. πως παρολίγον θύμα τηλεφωνικό από αυτά που ακούμε στη τηλεόραση!! Με πήρε κάποια γυναικεία φωνή και με αλλοιωμένη φωνή από το κλάμα μου είπε πως είναι η κόρη μου η Ιωάννα και πως είναι στο νοσοκομείο.. πως έσπασε το πόδι της.. Στιγμιαία σαν μητέρα.. τα έχασα.. ταράχθηκα , άρχισα τις φωνές και τις ερωτήσεις. Όμως μετά σκέφτηκα πως η εγγονή μου στο τηλέφωνο λίγες ώρες  πριν μου είπε πως ήταν μαζί της.. Την ρώτησα λοιπόν που είναι η Βάσια και μου είπε πως δίνει.. αίμα γι΄αυτήν.. Τότε της είπα πως θα τηλεφωνήσω την εγγονή μου και.. μου το έκλεισε βέβαια.. Όμως φίλοι μου.. ταράχθηκα, πήρα τηλέφωνα σε όλους τους και μετά... χάπι να συνέλθω! Σημεία της εποχής; Πόσο λυπάμαι που χάθηκε η συνείδηση στους ανθρώπους και το χρήμα πήρε τη πρώτη θέση..

Η Φθινοπωρινή μας νύχτα σήμερα μας κάνει να θέλουμε την κουβερτούλα στο καναπέ.. φίλοι μου σας κούρασα.. όμως νύχτες τέτοιες θέλουν φίλους και κουβεντούλα.

                          Αχτιδένια φιλάκια 

Η διάθεση έρχεται όταν χαμογελάμε..

                                

Απογευματάκι φίλοι μου και σκέφτηκα να σας καλέσω για ..τσάι ..ναι.. τσάι.. στο καναπέ του μπλοκόσπιτου μου γιατί σκέφτηκα πόσο μπορεί να αλλάξει η διάθεση μας μέσα σε μία μέρα!

Το πρωί ξύπνησα με τόσο άσχημη διάθεση, σχεδόν μισόκλαιγα κρυφά μόνη μου γιατί.. επιθύμησα επιτέλους να αγκαλιάσω τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου με εκείνη την ζεστή αγαπησιάρικια αγκαλιά που είχα πάντα γι' αυτούς.. Τα πολλά τους έστω τηλεφωνήματα δεν με κάνουν να αισθανθώ αυτό που θέλω, ούτε τα μηνύματα με βίντεο, θα δεχόμουν ακόμα και ..εντατική για μία αγκαλιά και ένα φιλί τους.. Η Ειρήνη μου δεν μπορεί να έρθει Θεσσαλονίκη λόγω.. ιού κι εμείς δεν μπορούμε να πάμε. Η εγγονή μου έρχεται με μάσκα και η αγκαλιά έγινε ..αγκώνας! 

Η Κάντυ με το λουράκι στο στόμα με κυνηγούσε από τις ..7 κι εγώ πονούσα τόσο πολύ που πήρα σαν πρώτο φάρμακό παυσίπονο για να σταθώ όρθια. Έτσι βγήκαμε βόλτα, συναντηθήκαμε με τους γνωστούς πλέον ζωόφιλους ανταλλάξαμε τα σχετικά πρωινά λογάκια, με δυσκολία μάζεψα τα ..κακάκια της Κάντυ και συνέχισα να περπατώ μουρμουρίζοντας μέσα μου στο γιατρό για εκείνο το :Να περπατάτε.. κάθε μέρα μισή ώρα!

Τελικά λοιπόν ο βηματομετρητής μου έγινε κάτι σαν ..μανία και όταν κάνω λιγότερα από τη χθεσινή ..ξαναβγαίνω απογευματινή βόλτα!

Η διάθεση μου είχε αρχίσει να αλλάζει , ο πόνος μειώθηκε και έγινε διαχειρίσημος και μπήκα στο εργαστήρι μου που από εχθές το ..καθαρίζω. Απίστευτο μα πέταξα μία ολόκληρη σακούλα με άχρηστα πράγματα . Κοίταξα τον άδειο μουσαμά.. δεν μπορώ να ζωγραφίσω πια, έχει φύγει η διάθεση και η δυνατότητα να δώσω ένα αποτέλεσμα που θέλω. Όμως άνοιξα το ραδιόφωνο, και βάλθηκα να βγάλω τα διάφορα Χριστουγεννιάτικα πήλινα στολιδάκια που έφτιαχνα και γέμιζα κουτιά με την ελπίδα για Χριστούγεννα όπως παλιά.. Η διάθεση μου ανέβηκε όσο δεν φαντάζεστε αν και κάηκα με την σιλικόνη..

Μετά ο καλός μου άρχισε να καθαρίζει τις κολοκύθες από το κτήμα και αποφασίσαμε να μπούμε μαζί στη κουζίνα όπως λέω και στο μπλοκ μας μαγειρική.  Εκείνος ήθελε αλμυρή κολοκυθόπιτα Μακεδονίτικη με πιπέρι, κι εγώ γλυκιά με καρύδια. Σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να κάνουμε και τις δύο και.. το κάναμε φίλοι μου και δεν ξέρετε πόσο όμορφα αισθανόμαστε μαζί στη κουζίνα ανάμεσα στη ζύμη, τις κατσαρόλες , την κουβεντούλα και τα αστεία μας .

Βέβαια έβαλα τη γλυκιά, όμως ομολογώ πως έγινε όπως ήθελε εκείνος, δηλαδή όχι η κλασική με σιρόπι σαν σαραγλί μα ..μία μπουγάτσα γλυκιά με κολοκύθα και καρύδια. υπέροχη φίλοι μου δείτε αν θέλετε τη συνταγή.

Μετά το μεσημεριανό πιάσαμε τους.. καναπέδες και τα παιχνίδια με την Κάντυ.

Αυτή είναι η πιο αγαπημένη μας παρέα, δίπλα μας, στα πόδια μας.. ούτε μάσκα ούτε ιός..

Με το καφέ δοκιμάσαμε και την μπουγάτσα μας και σκεφτήκαμε και την γειτόνισσα δίπλα που έχει παιδιά..  Φίλοι μου ..το πρωί έκλαιγα, το μεσημέρι χαμογελούσα και τώρα αργά απογευματάκι.. σκέφτομαι πως ..όλα θα πάνε καλά.

                            Αχτιδένια φιλάκια

                       

Φίλοι μου καλή σας εβδομάδα!

                               

Καλή μας εβδομάδα φίλοι μου, φθινοπωρινή μα όπως ξαναείπα.. μου αρέσει! Την Κυριακή μία βολτίτσα στο κτήμα να μαζέψει ο Δημήτρης τα οπωρικά του κι εγώ να δω τις καλές γειτόνισσες. Καθώς πηγαίναμε σκέφτηκα πως έχω καιρό να μαζέψω από το δασάκι βρύα με τα οποία κάνω κατασκευές τα Χριστούγεννα. Θα μου πείτε.. από τώρα; Το κάνω από.. αντίδραση , γιατί φέτος πάλι νοιώθω πως θα είναι διαφορετικά και επιθυμώ να διώξω αυτό το σκοτεινό συννεφάκι που μου αλλάζει τη χαρά να φτιάχνω κατασκευές για μπαζάρ και φίλους.

'Όχι.. δεν θα σου περάσει Κορονοιέ.. , δεν θα πάρεις μαζί σου την λάμψη των Χριστουγεννιάτικων ημερών, όχι που να πάρει η ευχή.. δεν θα σου περάσει..

Έτσι ο καλός μου ο Δημήτρης έκανε μία στροφή για το δασάκι της Γερακαρού που είναι κοντά μας και βάλθηκε να μου μαζέψει τα βρύα από τα δένδρα κι εγώ να κάνω μία πολύ σύντομη βολτίτσα την Κάντυ που τραβούσε το λουρί της μα.. δεν την αφήνω ελεύθερη έξω από το κτήμα μας γιατί απλά...δεν την εμπιστεύομαι ακόμη!! Είναι ένα ατίθασο πλάσμα και δεν μπορώ να την κυνηγώ.

Παλιά σας είχα κάνει μία ανάρτηση για το δασάκι αυτό που οι φωτογραφίες δείχνουν την αρχή του βέβαια μα μέσα είναι υπέροχο, πυκνό , καταπράσινο με ποτάμι να το διαπερνά και μανιτάρια βρώσιμα αν ξέρεις βέβαια να τα ξεχωρίζεις.

Σήμερα πήγα την καθιερωμένη πρωινή βόλτα με την Κάντυ αν και πονούσα υπερβολικά και κάθε μου βήμα είναι δύσκολο για μένα όμως.. έχω ένα πείσμα η αφιλότιμη όταν θέλω.. Θα σας έβαζα τώρα μία.. τούρτα με ένα 5 επάνω γιατί τόσα έχασα φίλοι μου λόγω αυτής της άσκησης και μία σχετική προσοχή στη δίαιτα μου και ναι.. είμαι ευτυχής γι΄αυτό. 

Είναι λοιπόν η ώρα που οι δρόμοι γεμίζουν από γονείς με τα παιδιά για το σχολείο, άνθρωποι σαν κι εμένα με το σκύλο τους, άλλοι με το καφέ στο χέρι, κάποιοι έξω από πόρτες μαγαζιών περιμένουν το ωράριο τους.. Μου αρέσει να προσέχω τις συνήθειες των ανθρώπων, βλέπω κάποιους που πετούν στο δρόμο τα σκουπίδια τους, τις ακαθαρσίες των σκύλων στα πεζοδρόμια και σας διαβεβαιώ πως δεν είναι από αδέσποτα γιατί εκείνα πάνε στα χόρτα αλλά από ακατάλληλα αφεντικά που δεν σκύβουν να τα μαζέψουν δείχνοντας πως έχουν έλλειψη σεβασμού για το περιβάλλον και τους συνανθρώπους τους. 

Θυμάστε τον άστεγο που μένει στο αμάξι του; Σήμερα τον είδα να πίνει ..καφέ, πήγα στη γωνία και του αγόρασα μία τυρόπιτα, του την έδωσα και.. δεν με έβρισε!!!!! Δεν του είπα κουβέντα, τον κοίταξα στα μάτια και απλά του έδωσα τη σακουλίτσα. Αμίλητοι και οι δύο και.. έπιασε!!! Μία γειτόνισσα από το μπαλκόνι μου είπε πως τρώει στο σισίτιο, δεν δέχεται από τη γειτονιά, παίρνει λέει ένα επίδομα. Εγώ πάντως γυρίζοντας είπα το Δημήτρη να πάμε ένα τελάρο με ντομάτες και πιπεριές που φέραμε χθες στη πόρτα που γίνεται το σισίτιο της εκκλησίας μας. Έτσι κι αλλιώς τα μοιράζουμε στη γειτονιά και στη πολυκατοικία, θα έχουν σίγουρα βαρεθεί να μαγειρεύουν.. γεμιστά!!!!

Θα σας πω και για τις απλές βέβαια μπομπονιέρες που μαζί με την κολλητή μου Μαιρούλα αποφασίσαμε να φτιάξουμε και να χαρίσουμε σε μία φίλη που παντρεύει τη κόρη της και δεν έχει την δυνατότητα. Η Μαιρούλα δένει τις μπομπονιέρες κι εγώ φτιάχνω τα στολίδια και τα κολλώ ! Το κοριτσάκι της το ξέρω από μικρό παιδάκι.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και για τα σχόλια σας για το παραμύθι μου και για τα μηνύματα σας. Βλέπετε φίλοι μου εγώ σχεδόν καθημερινά παίρνω ένα σωρό τέτοια μηνύματα από φίλες άγνωστες   μιλώ μαζί τους με ..αλληλογραφία gmail!!!!! 

Σας ζάλισα; εμ! τι να πείτε.. με φορτωθήκατε!!!

Σας εύχομαι μία εύκολη και καλή εβδομάδα, τώρα θα πάμε στο φαρμακείο με τον άνδρα μου να βάλουμε τα εμβόλια μας σαν ..καλά παιδάκια!!!!

                                    Αχτιδένια φιλάκια

Φωτο- συγγραφική Σκυτάλη #6 Η συμμετοχή μου

                              

Παίρνω την σκυτάλη από την αγαπημένη φίλη Κλαυδία μαζί με την εικόνα και την λέξη "Δημιουργικότητα" που μου έδωσε και ελπίζω η δυνατότητα μου  στη συγγραφή να είναι ανάλογη των προσδοκιών της.

                   Το διαφορετικό..

Θυμόταν αμυδρά δακρυσμένα μάτια, έκπληκτες μορφές γεμάτα αποστροφή και μουρμουρητά πίσω από τις παλάμες στα χείλη..

-Τι είναι αυτό; πως είναι δυνατόν; δαιμονισμένα πράγματα είναι αυτά, μακριά.. μακριά από εμάς....

Μετά τα μάτια σφάλισαν βυθίστηκαν στη λήθη και ο χρόνος άγνωστος στη μνήμη της. Όταν τα άνοιξε αντίκρυσε το χρυσαφένιο φως που περνούσε μέσα από κλαδιά με καταπράσινα  φύλλα και την ζέστανε . Πίσω τους ένα καταγάλανο ατελείωτο  χρώμα σαν φόντο στα πάντα , σκέφτηκε πως όλα ερχόντουσαν από εκεί ακόμα και η ανάσα που έμπαινε μάσα της . Ανασηκώθηκε σε ένα σκληρό χώρο  γεμάτο με τούφες από κλωστές και μαλλιά. Αργότερα έμαθε πως ήταν ένα κονσερβοκούτι από ψάρια εκεί που την έβαλαν για να την αφήσουν στο δάσος.. Ξάφνου ένας θόρυβος και τσιριχτές φωνές γέμισαν την μοναξιά της , αντίκρυσε δύο όμορφα πλάσματα με λεπτά ποδαράκια σαν κλαράκια, πολύχρωμα φτερά , ματάκια σαν χαντρούλες που την κοιτούσαν με έκπληξη!

-Τι είναι αυτό μαμά; μοιάζει με άνθρωπο μα είναι μικρή πολλή μικρή , όμοια της δεν έχω ξαναδεί. Να τη τσιμπήσω; τρώγεται;

- Φρόνιμα Τσιλιβήθρα , να δούμε πρώτα πως βρέθηκε εδώ, τι είναι και τι χρειάζεται άραγε να την βοηθήσουμε..

Τραβήχτηκε με τη πλάτη σε ένα δένδρο και έκλεισε τα μάτια με τις παλάμες της για να σκεπάσει τα δάκρυα που κυλούσαν.

-Μη φοβάσαι χρυσό μου, δεν θα σου κάνουμε κακό και μην ακούς το χαζοπούλι την κόρη μου , τρώμε μόνο καρπούς, μυγάκια και σκουληκάκια αν  ήμαστε τυχερές. Την αγκάλιασαν δύο φτερά με στοργή σαν μία φωλιά και ακούμπησε το πρόσωπο της στο μαλακό φτέρωμα του στήθους της.

-Πετάς; ρώτησε η μικρή ενώ συγχρόνως χοροπηδούσε ολόγυρα.- Έχεις πόδια ..περπατάς;.. πηδάς ίσως σαν τον Ρούλη το βάτραχο στη λιμνούλα μας..

-Ανέβα επάνω στη πλάτη μου είπε η μαμά , ο δικός μας κόσμος είναι εκεί ψηλά στο δένδρα που ακουμπάς, θα δούμε τι θα γίνει με σένα.. έχεις όνομα;

-Εγώ.. εγώ θα της το δώσω μαμά τσίριξε η Τσιλιβήθρα , να την βγάλουμε...Σταλίτσα γιατί έπεσε στο δάσος σαν τις σταλίτσες της βροχής και είναι μικρούλα σαν κι αυτές!

Έτσι η ..Σταλίτσα μέσα σε λίγο είχε αποκτήσει όνομα, φίλους, σπίτι, οικογένεια. Η κα ..Πεταχτή όπως την έλεγαν της έδωσε μία θέση στην άνετη φωλιά της στη βάση ενός μεγάλου κλαδιού γεμάτο φύλλα καταπράσινα. Η μικρή Τσιλιβήθρα την βοηθούσε να μη σκέπτεται τα όσα δεν ήξερε για τον εαυτό της  , την έκανε να χαμογελά και να μαθαίνει ένα σωρό πληροφορίες για όσα δεν γνώριζε και έβλεπε για πρώτη φορά.

-Είσαι ανθρωπάκι μάλλον, μικρό μα ..ανθρωπάκι! Μαμά να την πάμε στους ανθρώπους να τους δει; Θέλεις έτσι; εμείς ήμαστε πουλιά, εσύ είσαι ανθρωπάκι σου λέω!

-Κοιμήσου να ξεκουραστείς και αύριο θα σε πάμε να γνωρίσεις ότι θέλεις.. το μόνο που έχω να φας είναι ένα βατόμουρο και ένα κομματάκι από αχλάδι που τσίμπησα από ένα καλάθι.

Την επόμενη μέρα την έβαλε στη ράχη της και πέταξαν μεχρι εκεί που τελείωναν τα δένδρα ενώ η Τσιλιβήθρα δεν έβαζε γλώσσα μέσα με τα ατελείωτα πράγματα που της έδειχνε και της εξηγούσε. Είχε πάρει σοβαρά το ρόλο της κάτι σαν.. μεγάλη αδελφή και δασκάλα. Σταμάτησαν στο τελευταίο δένδρο, κατέβηκε στο πρώτο μεγάλο κλαδί και τα μάτια της αγνάντεψαν με λαχτάρα τον άγνωστο κόσμο που μάλλον προερχόταν. Ήταν πολλά σπίτια όπως της είπε η κα Πεταχτή που όλα μαζί κάνανε ένα χωριό και κάθε τέτοιο είχε μέσα μία οικογένεια με ..μαμά , μπαμπά , παππού , γιαγιά και παιδάκια! Είχαν σχεδόν όλοι ένα μικρό κήπο, ένα σκύλο, ίσως ένα άλογο και γάτες που κυνηγούσαν τα ποντίκια  που τους ενοχλούσαν.

-Οι γάτες είναι κακές γιατί κυνηγούν κι εμάς είπε με θυμό η Τσιλιβήθρα, όλες εκτός από τον καημένο γέρο Γατούλη με την κομμένη ουρά .Θα τον γνωρίσεις γιατί μένει πια μαζί μας στο δάσος, φοβάται τους ανθρώπους, τους σκύλους και τα αυτοκίνητα. Κάνεις δεν θέλει ένα γέρικο Γατούλη με κομμένη ουρά όπως δεν ήθελαν ένα διαφορετικό ανθρωπάκι σαν κι εσένα. Την αγριοκοίταξε η κα Πεταχτή , αναστέναξε σηκώνοντας τις φτερούγες της στον ουρανό και έφυγαν όλοι μαζί για ένα δένδρο που ήταν σχεδόν δίπλα στα πρώτα σπίτια. 

Η Σταλίτσα είδε τότε τους πρώτους ανθρώπους, ήταν σαν κι αυτή όμως ήταν όλοι τους ψηλοί, τεράστιοι σε σύγκριση με εκείνη που θα μπορούσε να σταθεί στη παλάμη τους. Περπατούσαν στους μικρούς δρόμους, τα παιδιά τους έπαιζαν χαρούμενα, οι μαμάδες μιλούσαν με τις γειτόνισσες.. όλοι φαινόντουσαν ευτυχισμένοι. Μιλούσαν, χειρονομούσαν, χαμογελούσαν ο ένας στον άλλο ήταν ευτυχισμένοι στο χωριό τους.. Την έπνιξε το παράπονο, κύλησε το δάκρυ και ο κόμπος στο λαιμό.

-Εγώ γιατί δεν είμαι μαζί τους; είπε λυπημένη  στις φίλες της τα πουλιά .. γιατί διαφέρω, γιατί δεν με κράτησαν κοντά τους και με άφησαν στο δάσος; Το παράπονο ξέφυγε από την Σταλίτσα..γιατί δεν με αγάπησαν κα Πεταχτή .. γιατί..

-Γιατί είσαι σαν μικρό ..παράταιρο πλάσμα , ένα ανθρωπάκι που δεν θα ήθελαν να δείχνουν, τσίριξε η Τσιλιβήθρα χοροπηδώντας. 

Πάλι την αγριοκοίταξε η κα Πεταχτή και αγκάλιασε την Σταλίτσα . - Κορίτσι μου οι άνθρωποι φοβούνται κάθε τι που είναι διαφορετικό από αυτούς, από τα καθιερωμένα. Έτσι το απομακρύνουν χωρίς καν να κάνουν την προσπάθεια να το γνωρίσουν, να δουν τις χάρες του. Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι ξεχωριστή , ότι κάποια στιγμή θα ξεπηδήσει ένα χάρισμα που σου έδωσε σίγουρα ο Θεός. Εμείς θα γίνουμε η οικογένεια σου θα σε προσέχουμε και θα σε αγαπούμε. Ελάτε τώρα , πάμε σπίτι.

Γύρισαν στη φωλιά τους και η κα Πεταχτή φρόντισε από την επόμενη μέρα να της γνωρίσει το κόσμο του δάσους, τους φίλους , τους καρπούς των θάμνων , ακόμα και τους εχθρούς για να προφυλάγεται. Την άφησε να τριγυρίζει ολόγυρα κι εκείνη την πρόσεχε από ψηλά φωνάζοντας πότε πότε την Τσιλιβήθρα που δεν εννοούσε να την αφήσει μόνη. Έμαθε να τρώει τα φρούτα που έβρισκε, γνώρισε την κα Πηνελόπη την Χελώνα που την άφηνε να ανεβαίνει επάνω στο σπίτι της και την πήγαινε βόλτα στη λιμνούλα. Εκεί έκανε φιλίες με τον Ρούλη το βάτραχο και τα.. αμέτρητα παιδιά του, την Ομορφιά την υπέροχη ελαφίνα που λύγιζε τόσο όμορφα να πιει νερό και μετά έφευγε με το πρώτο θόρυβο σαν όνειρο τρέχοντας για το δάσος. Αμέτρητα πουλιά διαφορετικά που όλα ερχόντουσαν να την γνωρίσουν της έφερναν στη φωλιά και κάτι για δωράκι. Πραγματάκια περίεργα που τα συσσώρευε σε μια γωνιά στο μεγάλο κλαδί χωρίς καν να ξέρει το λόγο. Μαλλιά πλεξίματος , χαντρούλες, σπάγκους, ξυλάκια, κουμπιά, κομμάτια από υφάσματα, χαρτόνια και μία.. βελόνα!!

 Η πιο καλύτερη όμως ήταν η μεγάλη Καρακάξα η Ζουζού που μπορούσε να σηκώσει πιο βαριά πράγματα όπως ένα κουβάρι μαλλί που το.. αφαίρεσε από το καλάθι της γιαγιάς που έπλεκε στην αυλή. Όταν είδε τη χαρά της Σταλίτσας το έκανε μάλλον.. κακιά συνήθεια αφού σίγουρα πολλές γιαγιάδες έκλαιγαν τα κουβάρια τους. Η Τσιλιβήθρα της είπε πως η κα Καρακάξα ήταν.. κλεπτομανής και πολλές φορές κουβαλούσε πράγματα που ούτε καν χρησιμοποιούσε. Ένα απόγευμα όμως γνώρισε τον Γατούλη που ήρθε κουρασμένος κρατώντας στο στόμα του ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί. Έσερνε τα πόδια του σε αργά βήματα και την περισσότερη ώρα κοιμόταν στο κάτω κλαδί όπου σκαρφάλωνε με δυσκολία. 

-Ήρθα να σε γνωρίσω μη με φοβάσαι, η κα Πεταχτή είναι φίλη μου και σου έφερα ένα δωράκι να το.. μοιραστούμε. Το άρπαξα από το περβάζι ενός παραθύρου στα σπίτια παρατημένο από κάποιο παιδάκι. Είναι ένα υπέροχο μοσχοβολιστό κομμάτι ψωμί, φάε.. το τρώνε οι άνθρωποι.

Το δοκίμασε η Σταλίτσα και ένοιωσε ότι επιτέλους χόρτασε την κοιλίτσα της που γέμιζε με φρούτα και ψίχουλα. Αυτό το κομμάτι ψωμιού θα μπορούσε να το τρώει για πολύ καιρό σίγουρα. Ήθελε να τον αγκαλιάσει μα έφθανε μέχρι το.. πόδι του. Ο Γατούλης ξάπλωσε τότε και την άφησε να χωθεί στη ζεστή γούνα του και να κοιμηθεί εκεί. 

Οι μέρες περνούσαν και η Σταλίτσα ένοιωσε μέσα την κάτι που δεν μπορούσε να του δώσει όνομα. Τα βράδια στην άκρη του κλαδιού χάζευε τον ουρανό και τα αστέρια και το μυαλό της γέμιζε με ..εικονες που δεν είχε ξαναδεί μα που ήθελε να τις κάνει πράξη . Την επόμενη μέρα μάζεψε όλους τους σπάγκους που τις έφερναν οι καρδερίνες και τα χελιδόνια . Βρήκε το  τρόπο να τους ενώσει , να κάνει κόμπους ανά διαστήματα και μετά έδεσε την μία άκρη στο κλαδί και φρόντισε να φθάσει κάτω  μέχρι να δει πως άγγιξε  στη γη. Τώρα πια δεν χρειαζόταν να περιμένει την κα Πεταχτή για να την κατεβάσει , μπορούσε να κατεβαίνει και να ανεβαίνει μόνη της, θα ήταν πια ανεξάρτητη !. 

Με τα κλαδάκια και κάποια καλάμια κατάφερε να φτιάξει κάτι σαν καλάθι και έβαζε εκεί ότι δωράκια τρόφιμα της έφερναν ή μάζευε μόνη της. Η κα Πεταχτή την έβλεπε και την χαιρόταν και ψιθύριζε στις φιληνάδες της τα πουλιά να της φέρνουν δωράκια. Κάποια μέρα της ήρθε ένα ανεπάντεχο δώρο από την κα Καρακάξα βέβαια που της έφερε ένα τετράδιο μικρό με οδηγίες πλεξίματος με εικόνες ευτυχώς γιατί δεν ήξερε βέβαια να διαβάζει. Άρχισε να ενώνει τα μαλλιά που είχε σε ένα τεράστιο πολύχρωμο κουβάρι μα της έλειπαν οι βελόνες που χρειαζόταν. Άρχισε να ψάχνει στη γη ειδικά κοντά στη λίμνη που ερχόντουσαν άνθρωποι και ψάρευαν πολλές φορές. Έτσι βρήκε ένα μεγάλο σκληρό σύρμα και σκέφτηκε πως αν το έκοβε σε κάποιο μέγεθος στα μέτρα της θα μπορούσε να φτιάξει δύο βελόνες. Το κοιτούσε στεναχωρημένη μα τότε η κα Πηνελόπη χαμογελώντας της έδωσε τη λύση. Πήρε το σύρμα στα δοντάκια της και το έκοψε σαν κλαδάκι!!

-Σ΄αγαπώ Πηνελόπη της είπε αγκαλιάζοντας την η Σταλίτσα!

Έτσι άρχισε να κάνει προσπάθειες να πλέξει όπως οι εικόνες που έβλεπε, δεν ήταν καθόλου εύκολο, άπειρες φορές πέταξε τα πάντα και κούρνιαζε στην αγκαλιά του ασπρόμαυρου Γατούλη μουρμουρώντας του τα προβλήματα της. Όμως ..τα κατάφερε,  η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που εκείνη την βραδιά κάνανε πάρτι στο δένδρο με τις πυγολαμπίδες να φωτίζουν σαν λαμπάκια τα κλαδιά. Την επόμενη μέρα άρχισε να φτιάχνει μία κουβέρτα για τον γέρο Γατούλη φίλο της και όταν στεναχωρημένη έβλεπε πως της τέλειωσε το μαλλί η πανέξυπνη Καρακάξα της έφερνε πάλι κάποια κουβάρι που το τελευταίο μάλιστα της κόστισε ένα φτερό από την ουρά της που έμεινε στο χέρι της κυρίας που έπλεκε!!! Καθισμένη στο κλαδί έπλεκε ασταμάτητα ακόμα και με το φως του φεγγαριού γιατί οι νύχτες ήταν γεμάτες με την ησυχία της και μόνο το πέταγμα κάποιας νυχτερίδας ακουγόταν ή η φωνή της κας Χαρούλας της κουκουβάγιας που την συντρόφευε καθισμένη δίπλα της.

Σε λίγες μέρες η κουβερτούλα της τελείωνε,  ο Γατούλης γεράκος πια ξαπλωμένος κι αυτός στο κάτω κλαδί χωμένος στο καλάθι που του έφτιαξε η Σταλίτσα με τα καλάμια που της έφεραν τα πουλιά δέχθηκε με χαρά και ευγνωμοσύνη το ζεστό της αγκάλιασμα.

- Σταλίτσα μου ευχαριστώ, είναι θαυμάσια, είμαι ζεστός και χαρούμενος..

Χάρηκε η Σταλίτσα και η ψυχή της γέμισε με ένα παράξενο συναίσθημα που δεν είχε ..δεν ήξερε λόγια να το περιγράψει. Τότε δίπλα της ήρθε η κα Πεταχτή, την αγκάλιασε με τις φτερούγες της όπως την πρώτη μέρα. 

-Σου το είχα πει γλυκιά μου, ο Θεος δίνει πάντα ένα χάρισμα , το δικό σου είναι ανθρώπινο πλεονέκτημα, δίνει την ικανοποίηση που όλοι δεν  έχουν την χάρη  να νοιώσουν.. είναι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΚΟΤΗΤΑ μικρή μου διαφορετική μα τόσο ξεχωριστή.  Η ψυχή σου γέμισε με ικανοποίηση, χαρά, υπερηφάνεια, αγάπη και ..όνειρα για κάτι άλλο την επόμενη φορά. Είσαι πράγματι ένας.. άνθρωπος...ανθρωπάκι μικρό όπως λέει η Τσιλιβήθρα μα.. άνθρωπος δημιουργικός και χαρισματικός μέσα στην διαφορετικότητα σου. 

Αν ποτέ πάτε στο μικρό δασάκι και δείτε ένα δένδρο μεγάλο με ένα σκοινί που έρχεται από ψηλά σηκώστε τα μάτια και θα δείτε την Σταλίτσα καθισμένη στο μεγάλο κλαδί να δημιουργεί ότι σκεπτότανε τις νύχτες. Αν θέλετε να είναι μάλιστα ευτυχισμένη φέρτε της διάφορα υλικά , μολύβια, χαρτί, μαλλιά, ξυλάκια.. ότι χρειάζεται για να δημιουργεί και να είναι ευτυχισμένη εκεί στο νέο της κόσμο στη διαφορετικότητα της που την κάνει ξεχωριστή.

                                        ΑΧΤΊΔΑ

                         

Δίνω την σκυτάλη στην Ανέσπερη και εύχομαι να την εμπνεύσει η εικόνα που της δίνω μαζί με τη λέξη ΑΓΩΝΑΣ.

                                   Αχτιδένια φιλάκια