Μερικές φορές τα λόγια είναι ανεπαρκή και ο χρόνος δεν σου φθάνει για να εξηγήσεις πως δεν σου φθάνει για να κάνεις όσα θέλεις.
Στο κτήμα το ΣΚ και ένα κουτάκι σύνεργα για να ζωγραφίσω κι εκεί κάποια μικροπράγματα για τις κούτες μου στα ιδρύματα. Το τάμπλετ μου ακόμα στο σέρβις, σήμερα τους πήρα στο τηλέφωνο και τους τα έψαλα!!!!
Έτσι απλά πέρασε το διήμερο μου , πήγαμε επίσκεψη το απογευματάκι οι τρείς γειτόνισσες στην μία γειτόνισσα όλες μαζεμένες ( γυναικοπαρέα) και όλο το πρωί βλέποντας και...κατσαδιάζοντας τον άνδρα μου που κλάδευε ( ήμαρτον Κύριε!) με την πατερίτσα και μία καρέκλα για να κάθεται πότε πότε. Τα νεύρα μου μαζί του ..τσατάλια μα..συγχρόνως τον καταλαβαίνω απόλυτα αφού κι εγώ από την ίδια ..πάστα είμαι.
Φτιάχνω συνέχεια διάφορες Χριστουγεννιάτικες κατασκευές, ζωγραφίζω λιγουλάκι και ότι φτιάχνω τα βάζω σε ζελατίνες και τα μοιράζω στις 3 κούτες, δεν σας τα δείχνω γιατί είναι τόσα πολλά και τόσο διάφορα που θα ...βαριόσασταν.
Χθες γυρίζοντας πήγαμε να δούμε τα εγγόνια μας, τα χαρήκαμε και μετά ένα πέρασμα από το γηροκομείο να επισκεφτούμε κάποιον που γνωρίσαμε και που είναι μόνος του χωρίς επισκέπτες. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επισκέψεις μπορεί να "θρεύουν" τη ψυχή μου μα συγχρόνως με κάνουν να μελαγχολώ και με επηρεάζουν, λυπάμαι αφάνταστα τέτοιες καταστάσεις φίλοι μου.
Μου ήρθε πάλι η επιθυμία να συνεχίσω το βιβλίο ( λέμε τώρα...βιβλίο!!!) που έγραφα και έτσι προς ικανοποίηση του άνδρα μου έβγαλα πάλι το λάπτοπ από τη βαλίτσα του και του κάνω σιωπηλή παρέα δίπλα του στο καναπέ και τα απογεύματα που νυχτώνει εύκολα μέσα στο τροχόσπιτο.
Απίστευτο μα σήμερα μόλις τώρα από προχθές άνοιξα τον υπολογιστή μου, όχι ότι δεν μου λείπει η παρέα σας μα γιατί ο χρόνος μου όλος μοιράζεται στο εργαστήρι μου και στον Δημήτρη που με θέλει κοντά του να του κάνω παρέα.
Ξέρω πως δεν το καταλαβαίνετε αυτό μα..όταν φθάσει κανείς στη δική μας ηλικία νομίζω πως αισθάνεται ο ένας από τον άλλο την ανάγκη και την ασφάλεια της συνεχής παρουσία δίπλα του. Το πόδι του από το σπάσιμο δεν του δίνει την ελευθερία κίνησης όπως παλιά και ακόμη δεν βγάζει το ειδικό μποτάκι του νάρθηκα παρά μόνο το βράδυ που κοιμάται. Νομίζω πως απλά φοβάται να βαδίσει χωρίς αυτό..Τέλος του μήνα στις 28 θα έχουμε πάλι τον μηνιαίο έλεγχο στο νοσοκομείο για την εγχείρηση του στο λαιμό..Φοβάται κι ας μη το παραδέχεται.. ίσως..γι΄αυτό με θέλει συνεχώς κοντά του.
Βέβαια θα ομολογήσω πως σαν ..ελεύθερο πνεύμα αισθάνομαι πίεση γιατί τα ενδιαφέροντα μου μοιράζονται σε δημιουργίες όμως..όταν μπαίνω μέσα στο εργαστήρι μου και περάσει λίγη ώρα τα παρατάω και επιστρέφω κοντά του γιατί ακόμα και στο διπλανό δωμάτιο ...μου λείπει, τον νοιάζομαι και τον θέλω να είναι ευτυχισμένος όπως αντιλαμβάνεται αυτός την ευτυχία..δίπλα μου..( καλέ πόση γλύκα τελικά έχω και δεν το ξέρω;;;;).
Φίλοι μου σας κούρασα με τις ανοησίες μου μα ..ήθελα λίγη παρεούλα στο καναπέ του μπλοκόσπιτου μου, ένα ..ξεσκονισματάκι , λίγο μουσικούλα στο χώρο και...
Αχτιδένια φιλάκια!
.
Καλή μας εβδομάδα φίλοι μου, μόλις γυρίσαμε από το κτήμα και πριν ξεκουραστώ για τα καλά στο κρεβατάκι μου άνοιξα τον υπολογιστή γιατί...μου λείψατε ατιμούλια όσο δεν λέγεται!
Το τάμπλετ μου για σέρβις και έτσι δεν είχα το απεριόριστο ίντερνετ που έχω εκεί παρά τα ελάχιστα δεδομένα του κινητού μου για να δω τι μου κάνετε!
Όπως σας είχα πει έφυγα την Παρασκευή με όλα μου τα...συμπράγκαλα ζωγραφικής γιατί ..δεν μπορώ να πω όχι ποτέ όταν μου ζητάνε κάτι..
Μου είχαν ζητήσει η Ρένα και ο Νίκος οι άλλοι μας γείτονες στο κτήμα να ζωγραφίσω ένα κομμάτι του τοίχου της στο υπέροχο πραγματικά σπίτι που έχουν λίγο πιο ψηλά από το δικό μας κτήμα.
Η αλήθεια είναι ότι το σκεπτόμουν πριν για μέρες γιατί δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω να ..ανέβω σε σκαμπό λόγω της αστάθειας μου ή αν θα μπορέσω να ζωγραφίσω σε κάτι όπως η τοιχογραφία που έχω χρόνια να κάνω .
Ο γείτονας μου είχε ετοιμάσει και..σκαλωσιά μα και πάλι για να ανέβω εκεί έπρεπε να ..ανέβω σκαμπό ( τι να κάνω βρε παιδιά..1.59 είμαι η αφιλότιμα).
Αν αναρωτιέστε..όχι ...δεν με είδε ο Δημήτρης γιατί απλά δεν θα με άφηνε, τον άφησα στο κτήμα να κλαδεύει τα δένδρα του με..πατερίτσα!!!
Πήρα και διπλό φάρμακο για το τρέμουλο πριν ξεκινήσω και..νάτην η καλή σας Αχτιδούλα σκαρφάλωσα και σε δύο πρωινά τα κατάφερα και το έφτιαξα..
Λαϊκό μοτίβο ήθελαν να "δέσει" με τα ξύλα και την πέτρα του σπιτιού γιατί πρέπει να σας πω πως είναι ένα ζευγάρι με πολύ κουλτούρα επάνω στη παράδοση Αρχιτέκτονας ο Νίκος και έφτιαξαν κάτι πολύ όμορφο και με θέα .
Εκεί αριστερά στο βάθος φαίνεται το θερμοκήπιο μας και ευτυχώς όχι ο Δημήτρης.
Από δίπλα μου ούτε να δω..έχω βλέπετε ακροφοβία!!!!
Πρώτη μέρα ..
Την επομένη το τελείωσα όμως..
Ότι μπορούσα έκανα φίλοι μου, ενθουσιάστηκαν όμως και αυτό μου έδωσε χαρά.
Όμως και αυτοί με τη σειρά τους χτύπησαν το ..."κουδούνι" του καλέσματος στους υπόλοιπους 6 γείτονες και για πότε φτιάχτηκε η παρέα, το τραπέζι και το ψήσιμο δεν λέγεται.
Περάσαμε υπέροχα, με γέλια και τραγούδια, τσίπουρο μας έφερε δικό του ο ένας και τουρσί υπέροχο η άλλη. Για γλυκό υπέροχη σοκολατόπιτα της Ρένας και όπως βλέπετε ο ανδρούλης μου όρθιος πια απολαμβάνει την παρέα.
Θα σας δείξω και ένα είδος λαχανικού τα Σαγιούλ που έχει ο γείτονας, τα ξέρουν λίγοι και μπορείς να το μεταχειριστείς όπως τα κολοκυθάκια και τις πατάτες, τα έχω δοκιμάσει αν και δεν κατάφερα να ευδοκιμήσουν σε μας.
Ο Νίκος και η Ρένα είναι ένα ζευγάρι που έχει πάθος με κάθε τι βιολογικό, τρώνε μόνο από τη δική τους παραγωγή χωρίς λιπάσματα και ραντίσματα και έχουν όλα τα δένδρα που μπορείτε να φανταστείτε καθώς και λαχανικά διάφορα και μερικά σπάνια.
Αυτές είναι οι..σκούπες τους, φτιαγμένες από τα δικά τους φυτά για τέτοια χρήση. Τις φωτογράφισα για να σας τα δείξω!!!
Η Δύση στο κτήμα μας όταν γυρίσαμε..
Το βραδάκι ο καθένας στο τόπο του, δώσαμε ραντεβού την επόμενη σε μας για πρωινό καφεδάκι και η ..Φθινοπωρινή Δύση άρχισε να μας καλεί να μαζευτούμε στη ζεστασιά της σόμπας μας στο τροχόσπιτο. Μέχρι να έρθει όμως η ώρα για τηλεόραση ..ε!..παιδιά ήμαστε..ας παίξουμε!
Τον κέρδισα φίλοι μου και στις 7 παρτίδες και έσκασε από το κακό του!!!
Η Κυριακή ξεκίνησε από τα όμορφα χωνάκια που πάνε κόντρα στο Φθινόπωρο..
Ο Κανέλλος περιμένει το πρωινό του...αυτό το σκυλί δεν έχει σταματημό στο φαγητό, δεν τον προλαβαίνουμε σε κροκέτες και κονσέρβες!
Έτσι πέρασε το τριήμερο για μας, όμορφο και γεμάτο φίλους μα έπρεπε να γυρίσουμε γιατί έχω ένα σωρό δουλειές να κάνω φίλοι μου για τα Χριστούγεννα που έρχονται.
Φίλοι μου καλή εβδομάδα να έχουμε με υγεία και αγάπη πάντα στη κάθε μέρα της.
Αχτιδένια φιλάκια!
Καλημέρα φίλοι μου, καλό ΣΚ σας εύχομαι από τώρα γιατί το δικό μου αρχίζει από Παρασκευή!
Πάντα μου άρεσε η λαϊκή ζωγραφική, χρόνια την δούλευα στο εργαστήρι μου γιατί ως γνωστό επί 35 χρόνια δούλευα χονδρική με νησιά και παραθεριστικά ορεινά μέρη . Χρόνια δούλευα σε κεραμικό, σε πίνακες και σε τέτοια ταψιά που μου έφερναν χωρίς σταματημό να τα ζωγραφίσω με σκηνές από το χωριό και τη ζωή του.
Το πιο παράξενο ήταν ότι εγώ προσωπικά αγαπούσα πάντα τον εξπρεσιονισμό και στις εκθέσεις μου συμμετείχα με τέτοια έργα. Όμως η λαϊκή ζωγραφική μπήκε αθέλητα στο αίμα μου και στα έργα μου .
Το μπακιρένιο αυτό σινί είναι παραγγελία και με τις πενιχρές πια δυνατότητες μου στη ζωγραφική το έφτιαξα αυτές τις μέρες για να με "σηκώσουν " ψυχολογικά.
Φεύγω για το κτήμα μας αφού ο άνδρας μου δεν κρατιέται παίρνοντας μαζί μου όλα τα...συμπράγκαλα μου για ζωγραφική γιατί έχω υποσχεθεί να ζωγραφίσω κάτι σε μία γειτόνισσα και..βλέπουμε αναλόγως με το πως θα είμαι.
Σας εύχομαι καλό ΣΚ και όλα να σας πάνε καλά.
Αχτιδένια φιλάκια!
Καλημέρα φίλοι μου , όλα πάνε καλά πιστεύω, η ανάρρωση του Δημήτρη μου πάει μια χαρά και το σπάσιμο στο πόδι αφού ο ορθοπεδικός μας χθες του είπε έκπληκτος πως έδεσε και απλά πρέπει να προσέχει, να κάνει φυσιοθεραπείες και...να κάτσει φρόνιμα!!!! Γι' αυτό ο αταχτούλης μου πήρε τα επάνω του και τις πατερίτσες και με έσυρε σε τι άλλο;...σούπερ μάρκετ!! Βέβαια μετά γυρίσαμε και έπεσε πτώμα ο εγωίσταρος για να μη παραδεχθεί ότι κουράστηκε. Δόξα το Θεό όλα πιστεύω να πηγαίνουν καλά.
Μας γέμισε χαρά και αγάπη η υποδοχή που μας έκαναν το ΣΚ στο κτήμα αφού όλοι οι γείτονες μαζεύτηκαν και κατόπιν συνεννόησης μας έκαναν ένα τραπέζι με ψήσιμο , μεζέδες από όλους τους , τσίπουρο σπιτικό, κρασί και τραγούδια. Μέχρι ανθοδέσμη με λουλούδια από το κήπο τους μας έφεραν.
Αυτό φίλοι μου είναι ότι καλύτερο για μας, αυτή η αγάπη και η φιλία που μας σκεπάζει και μας δίνει την χαρά ότι το .."καταφύγιο" μας είναι ένας τέτοιος τόπος όπως σημαίνει η λέξη αυτή.
Όσο για αυτές τις μέρες τις έχω γεμίσει με εργασία ετοιμασίας για τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές μου για τα ιδρύματα. Έχω γεμίσει με κορδέλες, καλούπια για τα στολίδια μου ( έχω ..τσακίσει το ίντερνετ και την κάρτα μου με αγορές καλουπιών από κάποιο σάιτ αγορών !!!).
Όπως καταλαβαίνετε..συνέρχομαι, γυρίζει η ..ροζ καλή μου διάθεση, αδιαφορώ με όσα μου είπε η Νευρολόγος μου περί.μετάβασης φαρμακευτικής σε ήρεμη κατάσταση και ξέρω πως το μόνο που θα με κάνει να συνέλθω δεν είναι τα χάπια μα είναι αυτό ακριβώς που κάνω..κατασκευές αφού η ζωγραφική αυτό το καιρό με δυσκολεύει..
Τα προβλήματα όμως με κυνηγούν αφού γυρίζοντας από το νοσοκομείο βρήκα την πολυκατοικία ανάστατη λόγω αγωγής που μας έγινε ονομαστική στο καθένα μας για πτώση σοβάδων από τα επάνω πατώματα!!
Αν και εγώ τα δικά μου τα έχω φτιάξει από το καλοκαίρι χωρίς να έχουν πέσει από μένα σήμερα πάω στα δικαστήρια με όλους από την Πολεοδομία.
Έτσι σε λίγο πάω σε μέρος που δεν νοιώθω άνετα με την δικηγόρο μου βέβαια αν και θα υπάρχει δικηγόρος από την εταιρία που μας κάνει τα κοινόχρηστα. .Λέτε φίλοι μου να με ..κλείσουν μέσα;
Χαμογελώ, ντύθηκα στολίστηκα, είπα πριν φύγω να σας κάνω λίγη παρεούλα και..θα δούμε τι θα γίνει. Χάλασε και το τάμπλετ μου και είμαι απαρηγόρητη..ας ελπίσουμε να μου το φτιάξουν γιατί για καινούργιο δεν βλέπω ..φως λόγω ..ΕΜΦΙΑ!!!!!
Καλημέρα όλη μέρα φίλοι μου και βέβαια..Αχτιδένια φιλάκια!
Αυτό το καιρό φίλοι μου κάνοντας παρέα στον άνδρα μου αναγκαστικά του έκανα το χατήρι και έβλεπα ότι..έβλεπε, δηλαδή πολλές μα πολλές Ελληνικές ταινίες που του αρέσουν γιατί μεγαλώνοντας στο Βέλγιο όλες αυτές ήταν άγνωστες γι' αυτόν . Θα μου πείτε και μετά..όταν ήταν στην Ελλάδα δεν τις έβλεπε; Μα φίλοι μου , ήμασταν νέοι και η τηλεόραση ήταν έξω από τα προγράμματα μας αφού είχαμε άλλους τρόπους διασκέδασης.
Βέβαια τις περισσότερες τις είχα δει μία και δύο φορές μα το ξέρετε το ρητό: Τρώγοντας έρχεται η όρεξη..Άρχισα να τις βλέπω με άλλο μάτι..κάτι σαν..τουρίστρια σε ξένο μέρος αφού άρχισα ασυναίσθητα να προσέχω τα μέρη που γυριζόντουσαν , να συγκρίνω τους τόπους με τη σημερινή μορφή τους, και κατάλαβα ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ένας φυλαγμένος θησαυρός από τόπους, ήθη, έθιμα, νοοτροπίες εποχών και τρόπο ντυσίματος.
Στο ΟΤΕ TV υπάρχει ξεχωριστό κανάλι με ελληνικές ταινίες και είδα και ταινίες που εγώ σίγουρα ήμουν..νήπιο αφού δεν αναγνώριζα ούτε καν τους ηθοποιούς.
Χωρίς να το θέλω έψαχνα να ανακαλύψω ποιο μέρος ήταν αυτό με τις ..χωμάτινες λακκούβες και τα σπιτάκια τα μικρά, έβλεπα στο βάθος την..Ακρόπολη και γύρω..βουνά και σπιτάκια αραιά και πρόχειρα.. Πρόσεξα συμπεριφορές αναρωτιόμουν πως τότε ανεχόντουσαν τα κορίτσια το διαχωρισμό τους από τα...παιδιά ( αγόρια) από τους γονείς, την φτώχεια που υπήρχε, τις τιμές που έδιναν στα διάφορα φαγώσιμα , στο ταξί, στα κέντρα διασκέδασης.
Παρατήρησα ακόμη και τα φάρμακα που έδιναν τότε, αναρωτήθηκα πως κάνανε τις εγχειρήσεις και τις αγωγές χωρίς καν αντιβιοτικά..
Προχθές έβλεπα μία ταινία που με βίας αναγνώρισα τον Κατράκη και τον Αλεξανδράκη να προσπαθούν να κλέψουν να διαρρήξουν πόρτα με μία..λίμα και τελικά να προσφέρουν και πρώτες βοήθειες στο..θύμα τους! Πεθερά και σύζυγος γκρινιάρα την Σαπφώ Νοταρά και άλλους πρόσφυγες να μένουν σε ένα δωμάτιο 6 άτομα,όλοι στρωματσάδα στο πάτωμα και να μοιράζονται τη φέτα το ψωμί σε κομματάκια..να κλέβουν το λάδι από τα καντηλάκια για να ταΐσουν το άρρωστο παιδί..
Είδα βέβαια και νεώτερα που τα είχα ξαναδεί και την αγαπημένη μου την μοναδική Ρένα Βλαχοπούλου που την θεωρώ σαν την μοναδική ηθοποιό που της αξίζει η λέξη Σταρ ή τον αξέχαστο Έξαρχο με την μοναδική ατάκα: -Τράβα μαλλί...τράβα μαλλί..
Ίσως σας είναι βαρετή πλέον η Ελληνική παλιά ταινία μα..αν τις προσέξετε φίλοι μου με άλλο μάτι θα δείτε πως έχω δίκιο.
και θα βρείτε ενδιαφέρον όχι ίσως σαν σενάριο και ταινία μα σαν ένα σεντούκι με παλιές αναμνήσεις πλούσιες σε συναισθήματα και γνώσεις.
Αχτιδένια φιλάκια
Όχι φίλοι μου..δεν το ρίξαμε στο χορό..μάλλον δύσκολο με τον πόδι σε νάρθηκα όμως πήραμε τα δεκανίκια παραμάσχαλα και ξαναγυρίσαμε στο χώρο του νοσοκομείου όχι πια σαν ασθενής ο καλός μου μα για να επισκεφτούμε φίλους στο ίδιο δωμάτιο που εγχειρίστηκαν σε πιο δύσκολα και είναι ακόμα εκεί.
Ξέρετε πως δένεσαι με άγνωστους μέχρι χθες ανθρώπους σε τέτοια μέρη ; Σε ενώνουν μαζί τους οι..οροί, η αγωνία, ο φόβος, η αλληλοβοήθεια, τα πειράγματα για τις νοσοκόμες, τα "υπέροχα" γεύματα με ανάλατο σπανάκι, ρύζι, πατάτα και αρακά. Α! μη ξεχάσω τις σούπες που ήταν λες και..ξέπλυνα τη κατσαρόλα !
Γνωρίσαμε τον Δημήτρη ..με διπλή εγχείρηση στο λαιμό , μόνος, κανείς συγγενής, που εξακολουθούσε κρυφά να καπνίζει και όταν του είπα: - Θες να πεθάνεις; δεν θες να κάνεις μία προσπάθεια τουλάχιστον;... εκείνος μου απάντησε: -Έτσι κι αλλιώς πεθαίνω..ας φύγω χορτάτος από αυτό που με πέθανε...
Γνωρίσαμε και τον Νίκο..μία περίπτωση φοβερή..το τσιγάρο ήταν κρυμμένο παντού..πετούσε τους δίσκους με το φαγητό στις καημένες τις κοπέλες, όταν ήρθαν να τον πάρουν με φορείο για το χειρουργείο κρύφτηκε σε μία μικρή εσοχή δίπλα στη τουαλέτα και...κάπνιζε!!
Γνωρίσαμε τον Ασίζ, ένα νεαρό 23χρονο Αλβανικής καταγωγής , ευγενέστατο παιδί που έπαθε κρίση φόβου την παραμονή της εγχείρησης του και οι υπόλοιποι δύο στο δωμάτιο του έκαναν παρέα όλη τη νύχτα στο διάδρομο εμψυχώνοντας τον.
Γνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο με την Νάνση , ένα υπέροχο νέο ζευγάρι που η σκέψη και η προσευχή μου πλέον κάθε νύχτα είναι και θα είναι μαζί τους γιατί έχουν μία ανηφόρα να ανεβούν πολλή μεγάλη.
Γνωρίσαμε τον Γιώργο και την Γεωργία , δύο φίλους πια που μπήκαν στη καρδιά μας και σήμερα δώσαμε χαρά με την επίσκεψη μας. Ο Γιώργος , άνθρωπος με μεγάλο χιούμορ κορόιδευε τον Δημήτρη τότε που έτρωγε πρωί , μεσημέρι και βράδυ από ..1 γιαούρτι, 1 κρέμα και ένα γάλα..συνέχεια ...συνέχεια φίλοι μου και δωράκι μία σούπα με φιδέ ...απόνερο!!!!
- Φίλε..του είπε..φέρε μου σουβλάκια να φάω κι ας μη μπορώ..μόνο να τα μυρίσω!
Σήμερα λοιπόν του πήγα σε κουτί ένα γιαούρτι με...φιογκάκι!
Μετά επίσκεψη σε άλλο φίλο που...κρεβατώθηκε και στην..απελπισμένη σύζυγο που της δήλωσα συμπαράσταση σαν..παθούσα και μετά σπίτι ..γιατί πέρασε τα όρια του και έπρεπε να ξεκουραστεί. Αφιερώσαμε τη γιορτή του λοιπόν σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη την...χαζοπαρέα μας και ήταν αυτό το δώρο για μας τους ίδιους.
Βέβαια θέλω να ευχαριστήσω εσάς τους φίλους και φίλες μας με τα ατελείωτα τηλεφωνήματα για τη γιορτή του Δημήτρη μου , τα μέιλ και τα σχόλια τους, είναι υπέροχο να ξέρεις ότι σε αγαπούν, ότι σε σκέπτονται , ότι νοιάζονται για σένα..είναι λίγο το Ευχαριστώ!
Αύριο θα τολμήσουμε να πάμε στο κτήμα...το έχει ανάγκη έστω και ας ξέρει ότι απλά θα..κάθεται, όμως μας περιμένουν φίλοι γείτονες που τόσες μέρες στάθηκαν δίπλα μας έστω και με τηλεφωνήματα..
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε καθισιό οι δυο μας, δεν θέλουμε να χάσουμε πλέον ούτε μια μέρα από τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί στις δυνατότητες μας βέβαια και κάθε πρωί και βράδυ με τη προσευχή μου λέω ευχαριστώ για αυτά τα απλά..τα συνήθη..τα δεδομένα..ένα ξημέρωμα και μία δύση..
Αχτιδένια φιλάκια!
