Ήταν μια φορά και ένα καιρό...

                            

Η μαμά Γεωργία μπήκε στη κουζίνα της και φόρεσε την άσπρη της ποδιά και δένοντας τη ζώνη στη..τροφαντή μεσούλα της άρχισε τη δουλειά. Μόλις ξύπνησε το πρωί σκέφτηκε πως με αυτό το κρύο μία σούπα με φακές θα ήταν ότι έπρεπε για το μεσημέρι μαζί με το τουρσί της και τις παστές σαρδέλες που είχε φτιάξει το καλοκαίρι ο μπαμπάς Δημήτρης και τις φύλαγε στο κελάρι. 
Ήξερε βέβαια ότι εκείνος δεν τα ..πήγαινε καλά με τις φακές παρόλα όσα του έλεγε για  ευεργετική διατροφική της  αξία της στην διατροφή και  το πόσο γνωστή ήταν από την Αρχαιότητα ακόμη. 
Μα η μαμά Γεωργία έκανε πως ξεχνούσε τις αντιρρήσεις του και του τις μαγείρευε φροντίζοντας να τις "συνοδεύει" με  πικάντικη σαλατούλα  και νόστιμες ελιές..

                                      

Έβγαλε λοιπόν τις φακές από το ντουλάπι, τις καθάρισε μη τυχόν και κάποια πετρούλα είχε χωθεί ανάμεσα τους και μέτρησε τη ποσότητα που χρειαζόταν για τους δυο τους με το φλιτζανάκι της βάζοντας τις μέσα σε ένα πιάτο.
Τι θα έκαμνε άραγε η μαμά Γεωργία αν ήταν τόσο μικρή όσο η κάθε μικρή φακή και αν μπορούσε να ακούσει τις φωνούλες τους καθώς αποχωρίζονταν από τις φίλες τους τις άλλες μέσα στο γυάλινο βάζο;
-Στο καλό..φώναζαν σε όσες έμπαιναν μέσα στο φλιτζάνι, στο καλό..να μας δικαιώστε για την νοστιμάδα μας και τις δυνάμεις που θα δώσουμε σε όσους μας τιμήσουν στο τραπέζι .
-Γεια σας..ήμαστε χαρούμενες που θα βγούμε στο φως, αυτό το ντουλάπι και η σκοτεινιά του μας στεναχωρούσε..άσε που ήμασταν τόσες πολλές και δεν παίρναμε ανάσα..γεια σας..γεια σας, θα έρθει και η δική σας σειρά σύντομα ελπίζουμε...
Όμως μια παρέα από το γυάλινο βάζο που μπήκε στο φλιτζάνι μαζί γιατί κρατιώντουσαν όλες  χέρι χέρι.είχε διαφορετική γνώμη.
-Εγώ ..είπε η Καφεδούλα δεν είμαι έτοιμη να γίνω γεύμα..θέλω να δω το κόσμο, να ζήσω τη ζωή μου είμαι μικρή ακόμα και δεν γνώρισα το κόσμο.
-Κι εγώ..είπε η Πρασινούλα έχω όνειρα , θέλω να μάθω πολλά, μα τι λες εσύ....Λαδούλα;
-Εγώ προτιμώ να γίνω σούπα από τη κυρία, το σκέπτομαι και φοβάμαι το άγνωστο που λέτε ..που θα πάμε..τι μας περιμένει έξω από τη κατσαρόλα; Τι θα γίνουμε αν δεν φτιάξουμε μαζί με τις άλλες μία όμορφη και νόστιμη σούπα..Αφού γεννηθήκαμε γι΄αυτό δεν πρέπει σαν καλά κορίτσια να πραγματοποιήσουμε το σκοπό μας;
Η Καφεδούλα όμως ήταν επαναστάτρια από χαρακτήρα, πρώτη ωρίμασε πριν από τις άλλες στο φυτό και μπήκε στο τσουβάλι για να πάει στο εμπόριο και να καταλήξει στη λαϊκή και από εκεί στο γυάλινο βάζο. Της άρεσε αυτό το ταξίδι γιατί γνώρισε ένα σωρό μέρη και ανθρώπους. Ξεκίνησε να ζει μέσα στη γη, άρχισε να προβάλει έξω από αυτήν και ένοιωθε με ευχαρίστηση το νερό που της έδινε ο κύριος με το πλατύ καπέλο . Θυμόταν που της μιλούσε καθώς ερχόταν στο χωράφι και της έλεγε ότι βιάζονταν να τη μαζέψει και να την πουλήσει και να αγοράσει αγαθά  για το σπιτικό του..
-Αν δεν έρθετε μαζί μου φώναξε τσατισμένη η Καφετούλα εγώ θα φύγω μόνη μου, θα δραπετεύσω με τη πρώτη ευκαιρία που θα βρω, ελάτε μαζί μου, δεν σας ενθουσιάζει η ιδέα  της ελευθερία ;
Και η ευκαιρία τους δόθηκε πράγματι όταν η μαμά Γεωργία τις έβαλε με το πιάτο κάτω από τη βρύση να τις κάνει..μπάνιο για να μπουν ολοκάθαρες μέσα στη κατσαρόλα. Την είχε βάλει κι όλας στη φωτιά  και  το κρεμμύδι μοσχοβολούσε μαζί με το λάδι τα κομματάκια σκόρδου, τη δάφνη και τη ρίγανη που χόρευαν μέσα της.
Το νερό από τη βρύση έπεσε με δύναμη και οι τρεις φίλες ενωμένες αρπάχτηκαν να από τις σταγόνες που ξέφευγαν έξω από το πιάτο, η περιπέτεια ξεκινούσε, το άγνωστο τους περίμενε.  Βρέθηκαν σχεδόν αμέσως σε ένα μέρος ανοιχτό με το νερό να τις παρασέρνει  μαζί του  και χωρίς να τις δώσει χρόνο καν να αναπνεύσουν τις έχωσε μέσα σε μία τρύπα ..το ταξίδι πράγματι άρχιζε.
Οι τρεις φίλες στην αρχή φοβήθηκαν το σκοτάδι μα γρήγορα άρχισαν αν γελάνε γιατί αυτή η τσουλήθρα ήταν κάτι νέο και ευχάριστο γι' αυτές.
-Ζήτω..αυτό είναι μάλλον η ελευθερία που έλεγες Καφεδούλα; πιάσε με μη χαθούμε..Λαδούλα πάψε να φοβάσαι..αυτό που νοιώθουμε είναι το ταξίδι..το άγνωστο που έχει την ομορφιά έξω από το γυάλινο βάζο ή τη ...κατσαρόλα. Ζήτωωωωω!
Σε λίγο όμως τους κόπηκαν τα γέλια γιατί βρεθήκανε σε ένα μέρος σκοτεινό με πολλά και διάφορα μικροπράγματα να κολυμπούν γύρω τους και το χειρότερο; μύριζε απαίσια! Ευτυχώς που ήταν ελαφριές και δεν χρειαζόταν να κολυμπήσουν πολύ μα  του έζωσε η ανησυχία και δεν ομολογούσε η μία στην άλλη τους φόβους τους.
-Λες αυτό να είναι το ταξίδι; είπε πρώτα η Πρασινουλα σιγά στο αυτή της Καφεδούλας, εδώ τελειώνει; Ουάουυυ! ακούστηκε δίπλα στους το κλάμα της Λαδούλας., θέλω τη κατσαρόλα μου..ή έστω το γυάλινο βάζο μας.
Μα πριν προλάβουν να το πουν το νερό άρχισε να κινείται και τους έβγαζε σε ένα άνοιγμα που το φως τους έδωσε την ελπίδα για κάτι καλύτερο ..Η Καφεδούλα είδε ότι μπροστά τους φάνταζε ένα απέραντο μέρος με νερό μα δίπλα στη άκρη του ανοίγματος κάποια πράσινα χόρτα σαν κι αυτά πο υπήρχαν στο χωράφι που γεννήθηκε τους φώναζαν δυνατά.κρατηθούν από αυτά .
-Πιάστε μας κορίτσια γρήγορα για να σωθείτε μη σας αρπάξει η θάλασσα και μετά πάει..χαθήκατε..Εμπρός κολλήστε επάνω μας και θα σας σώσουμε.
Οι τρεις φίλες πήδηξαν και κόλλησαν στους σωτήρες τους όσο μπορούσαν .Ο ουρανός καταγάλανος και η ζεστασιά του ήλιου τις έκανε να νοιώσουν ευτυχισμένες. Όμως σε λίγο ένα αεράκι τους στέγνωσε το νερό και και ένιωσαν ότι γλιστρούσαν  πάλι σιγά σιγά και έπεφταν από το ψηλό χορτάρι σε γνώριμο χώρο.  
-Ήμαστε στο χώμα, φώναξε η Πρασινούλα, θυμάστε κορίτσια; κάπως έτσι ξεκινήσαμε..
Πράγματι έπεσαν στο χώμα και έμειναν η μια δίπλα στην άλλη να κοιτάζουν ολόγυρα.
-Μέχρις εδώ λοιπόν ήταν το ταξίδι; αφού δεν έχουμε ποδαράκια να περπατήσουμε πως θα γνωρίσουμε το κόσμο;
Η Καφετούλα άρχισε να συλλογιέται τι θα γινόταν παραπέρα και μέσα της ανησυχούσε  γιατί κι εκείνη αλλιώς φανταζόταν την περιπέτεια τους. 
Η ζέστη άρχισε να ξηραίνει ξανά το σώματα τους και έγιναν γρήγορα όπως ήταν μέσα στο γυάλινο τους βάζο στο ντουλάπι.
-Δεν είναι δυνατόν..δεν πρέπει να τελειώσει έτσι το ταξίδι μας μονολόγησε και έτριψε το κεφάλι της για να κατεβάσει καμιά ιδέα.
Όμως εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά και ένα πουλί προσγειώθηκε δίπλα τους!

                                 
-Ωωωω! Τι βλέπουν τα ματάκια μου αναφώνησε η πεταχτή καρακάξα με το ασπρόμαυρο ταγιεράκι  της. Να μία αλλαγή από τους συνηθισμένους σπόρους και τα σκουληκάκια, τρεις μικρές φακές μπροστά μου ολοζώντανες!
Οι φακές δεν πρόλαβαν καν να μπήξουν τις φωνές στα χορτάρια για να τις σώσουν όταν βρέθηκαν  κι όλας στο ράμφος της και μετά γλίστρησαν στο λαιμό και στο στομάχι της.
- Αυτό ήταν, είπε με παράπονο η Πρασινούλα στις άλλες δύο, μέχρις εδώ το ταξίδι μας, τι τις ήθελες  Καφετούλα τις αποδράσεις; Εδώ τελειώνει η ζωή μας, στο στομάχι της καρακάξας και στο σκοτάδι.. νάτο..μπαίνουμε σε άλλο σκοτεινό μέρος που μας τραβάει..πεθαίνουμεεεεε!!!!
Η καρακάξα είχε πετάξει μακριά από δένδρο σε δένδρο και ξάφνου είδε σε ένα νεοσκαμένο χωράφι νόστιμα σκουληκάκια.
-Α! τι της ήθελα τις φακές , άσε που είναι και δυσκολοχώνευτες..εδώ έχω μπροστά μου μεζεδάκια 
και..σαν κακομαθημένη που ήταν η δεσποινίς καρακάξα με το ασπρόμαυρο ταγιεράκι έκανε την "ανάγκη " της στον αέρα  καθώς ξεκινούσε βουτιά για το ..τραπέζι που απλωνόταν μπροστά της.
Οι τρεις φακές προσγειώθηκαν στο χωράφι στην άκρη του σχεδόν και καθώς προσγειώθηκαν σκεπάστηκαν από το χώμα που τις τύλιξε σαν μία μαμά τρυφερά και αγαπησιάρικα. 
-Αχ! μικρές μου φακές, πως βρεθήκατε μαζί μόνες σας πεσμένες από τον ουρανός; Κρυώσατε, φοβηθήκατε; Ελάτε στην αγκαλιά μου να σας ζεστάνω..
Οι τρεις μικρές ταξιδιάρικες φακές κατάλαβαν πως το ταξίδι τους έφθασε στο τέλος μα ήταν ευτυχισμένες γιατί είχαν κάνει το όνειρο τους και γιατί κουράστηκα, παρανύσταξαν και η μυρωδιά της γης γνώριμη του έκανε να νοιώθουν ασφαλείς. 
Σε λίγες μέρες ένα μικρό φυλλαράκι βγήκε από μέσα τους και άνοιξε με τα χεράκια του το χώμα που το σκέπαζε.

                     
-Φως..φως..φώναξε δυνατά η επαναστάτρια  Καφετούλα, Πρασινούλα, Λαδούλα..ξυπνήστε..το ταξίδι αρχίζει ξανά..Δεν χρειάζεται να τρέχεις πολλές φορές για να το ζήσεις, η ίδια η ζωή μας είναι ένα..ταξίδι.
                                       ΑΧΤΙΔΑ 

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου..είχα όρεξη για ένα παραμύθι καθώς μου έπεσαν στο νεροχύτη λίγες φακές έξω από το πιάτο μου. Καλό ΣΚ

Προχωράμε..

                                   

Χθες ο Δημήτρης μου αγόρασε ένα νέο φλιτζανάκι να πάρει τη θέση αυτού που έσπασα.. μου το πήρε λέει μεγαλύτερο , λευκό όπως το θέλω και πάντα..πορσελάνη..ιδιοτροπίες θα πείτε..μα αυτοί οι δύο καφέδες που πίνω την ημέρα είναι μία απόλαυση για μένα κάτι σαν το τσάι της ..Γκέισας!
Σηκώθηκα λοιπόν, τα σπορτέξ πάντα βέβαια για να με κάνουν να νοιώθω σταθερή και τα χέρια μου σε καλή κατάσταση έτοιμα να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν προβλήματα.
 Το πείσμα μου γνωστό, αρχίζεις με προσοχή και βλέπεις τρόπους να ευκολύνεσαι και..μακριά από αυγά φίλοι μου να τα μεταφέρεις στα χέρια!
Μπήκα που λέτε με αυτό το σκεπτικό στο εργαστήρι μου πήρα ένα μικρό καμβά από το σωρό και του έδωσα κάτι από μένα...γιατί έκανα εκείνη τη συζήτηση με τον εαυτό μου και τη γιατρό μου και πήρα το δρόμο που κρατούσα μέχρι τώρα. Όλα μπορείς να τα καταφέρεις με προσοχή και παρατηρώντας πως μπορείς να το κάνεις καλύτερα.

Μου αρέσουν τα σπίτια, οι γειτονιές και οι άνθρωποι στα παράθυρα! Κάπου θα το κάνω δωράκι να με θυμούνται.
Κρύο φίλοι μου, σήμερα από το νοσοκομείο παραλίγο να με πάρει ο..άνεμος του Βαρδάρη..τόσα κιλά πως κουνήθηκαν ; Αύριο έχω ραντεβού 9.45...έλεος χειμώνα..σε βαρέθηκα..Έχω και τη κόρη μου που λατρεύει το χειμώνα , το χιόνι και το βουνό και μου σπάει τα νεύρα! 
Η γιατρός σήμερα παραδέχθηκε πως ο καιρός παίζει ρόλο σε κάθε ασθένεια με το δικό του τρόπο..
Φίλοι μου συγνώμη που σας κούρασα και σας ευχαριστώ για την ανοχή και την κατανόηση.
                                     Αχτιδένια φιλάκια.

Είναι από εκείνες τις μέρες..

     

                          

Ναι..είναι από εκείνες τις μέρες..υπάρχουν πιστέψτε με και αυτές πολλές φορές..από εκείνες που τα φάρμακα δεν κάνουν τα "μαγικά τους", που δυσκολεύεσαι να γυρίσεις πλευρό ακόμα και στο κρεβάτι σου, που σπάζεις το αγαπημένο σου φλιτζανάκι, που βλέπεις το αυγό να κυλά από τα δάκτυλα σου, που προσπαθείς να πιέσεις τον εαυτό σου να θυμηθεί τι έφαγε χθες ή τι μέρα είναι σήμερα...
Είναι από εκείνες τις μέρες που ο φόβος για το άγνωστο της καθημερινότητας σου  τρυπώνει μέσα  και στροβιλίζει στο μυαλό σου γιατί σκέπτεσαι πως θα δυσκολέψεις κάποιους στο μέλλον και το μισείς όσο δεν το φαντάζεστε αυτό....
Είναι από εκείνες τις μέρες που το ποτήρι σου φαντάζει μισοάδειο, που δεν θες τηλεφωνήματα γιατί το χαμόγελο θα είναι ψεύτικο και η απάντηση σου "είμαι μια χαρά" ψεύτικη από τη γέννα της..
Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν μπορείς να διαβάσεις τις γραμμές του βιβλίου που κρατάς γιατί οι λέξεις δεν έχουν νόημα όσο και να προσπαθείς, που βάζεις σπορτέξ μέσα στο σπίτι για να είσαι σταθερή στο βάδισμα.
Είναι από εκείνες τις μέρες που κοιτάζεις από τη μισάνοιχτη πόρτα ότι είχες μέχρι τώρα ζωή σου στο εργαστήρι σου,  που οι καμβάδες σου κατεβάζουν τα μάτια τους για να μη δουν τα δικά σου και σε πληγώσουν...
Είναι από τις μέρες που ο χειμώνας καταφέρνει να χωθεί και μέσα σου και..ναι..ποτέ σου δεν αγαπούσες το χειμώνα..
Είναι από τις μέρες που..ναι..θέλεις να είσαι μόνη σου με το Θεό ..για να το ξεπεράσεις, να ξυπνήσεις σε μία καλύτερη μέρα  συζητώντας με τον εαυτό σου και μαζί Του.
 Δεν είπες ποτέ σου το "Γιατί" , ποτέ..απλά ήθελες, ζητούσες  τη δύναμη να το πολεμήσεις και να ξεπεράσεις  την ανθρώπινη φύση σου να θέλεις να κάνεις πολλά ακόμη ..μόνη σου..
                                     Αχτιδένια φιλάκια

Χειμωνιάτικη ομορφιά στο κτήμα.

Δεν μπόρεσα να του χαλάσω το χατήρι να πάμε στο κτήμα μετά από..τουλάχιστον 15 μέρες.  Στο σπίτι σε αυτό το λίγο καιρό  του αποκλεισμού ένοιωθε  σαν..ψαράκι ( που είναι σαν ζώδιο)  έξω από το νερό. 
Έκανα τη σχετική γκρίνια πριν πάμε όταν μου το είπε ,όχι γιατί δεν ήθελα να πάω μα γιατί φοβόμουνα μήπως κολλήσουμε στο χιόνι και άντε να καλούμε την Εξπρές!
-Να πάω μόνος;
-Ούτε στο ύπνο σου..η απάντηση μου, αν πάμε να πάμε μαζί και στο χιόνι.
 Μεταξύ μας είναι λες και βγάζεις 5χρονο στη παιδική χαρά..πρέπει να το έχεις στο νου σου για ότι αταξία κάνει και..είχα δίκιο φίλοι μου όπως πάντα ( τον έχω...γεννήσει αυτόν βρε παιδάκι μου).
Στο κτήμα μας πας από δύο διαδρομές αν θες και είναι και οι δύο περίπου 30 χλμ, απλά από το Χορτιάτη μας βολεύει γιατί δεν περνάς από τη πόλη, όμως σήμερα προτιμήσαμε τον περιφερειακό γιατί απλά ...δεν ήταν κλειστός!!!
Πήγαμε μια χαρά και ο Κανέλλος μας πήρε είδηση από μακριά χοροπηδώντας από τη ανυπομονησία  του να πάρει χάδια. Βεβαίως πρώτα περάσαμε από το σχετικό κατάστημα για τις κονσέρβες του μήνα γι΄αυτόν και το Πάρη τον γάτο μας..
                        Ένα υπέροχο λευκό τοπίο.

Κόντεψε να με ρίξει ο αφιλότιμος..μου έκανε τα ρούχα μέσα στα χιόνια και τις λάσπες.
-Σμαραγδένια μου..το κασκολάκι σου φοράω όπως βλέπεις.

Όμως είχα στο νου μου και τον Πάρη, τον γατούλη μου που μου έχει αδυναμία και του πήρα κονσερβούλες και κροκέτες . Άφαντος..μα μόλις φώναξα το όνομα του ήρθε τρεχάτος.

Γεμίσαμε το ειδικό παροχέα τροφής με κροκέτες, είπαμε στο καλό γείτονα πως φέραμε κονσέρβες και το μόνο πρόβλημα όπως είπε ήταν ότι...πάγωναν! Έτσι τα βάλαμε σε όποια μέρη νομίζαμε ότι θα προστατευόταν κάπως από το κρύο αν και όπως μας είπαν η θερμοκρασία έφθασε τους -12 βαθμούς. 
Μας πάγωσε και τον Ευκάλυπτο μας..Παρόλα αυτά βρήκαμε ένα Κανέλλο υγιέστατο και χαρούμενο, έπαιζε στο χιόνι και το..έτρωγε!

Νοιώθω τύψεις γι΄αυτό το σκύλο μας, όχι γιατί δεν τον έχουμε σαν...πασά με τα όλα του μας γιατί..λυπάμαι που το λέω ..ενώ τον αγαπώ..όμως ...δεν θα γίνει ποτέ η Κλώντη στη καρδιά μου και αρνούμαι πεισματικά ίσως να δεθώ μαζί του. Όμως ο καημενούλης δείχνει την αγάπη του με κάθε τρόπο και γεύεται τα χάδια μας με όλη του την ευγνωμοσύνη που μόνον ένα σκυλί μπορεί να δώσει.

Δεν καθίσαμε πολύ αν και οι γείτονες που μας είδαν ήρθαν αμέσως να μας καλωσορίσουν και να μας ευχηθούν καλή χρονιά. Ανάψαμε την σομπίτσα μας και ήπιαμε το τσάι που τους έφτιαξα . Μας έλειψαν, παρακαλούμε όλοι για την Άνοιξη και τα μαζέματα μας στην αυλή του καθενός με τα μεζεδάκια και το τσίπουρο.

Φύγαμε από το κτήμα νωρίς μα...δεν φύγαμε ακριβώς αμέσως..αφού κολλήσαμε έξω από τη πόρτα του. 
Το πείσμα του άνδρα μου να μη ζητήσουμε βοήθεια άπω τους γείτονες και να προσπαθεί σαν..πρόσκοπος ( το...5χρονο που σας έλεγα) να γυρίσει το αμάξι μας κράτησε 3/4 στην ίδια θέση και τα ρούχα μας για...πλυντήριο.
Τέλος καλό όλα καλά..τα κατάφερε πανευτυχής και σε όλο το γυρισμό μου εξηγούσε πως ο ..άνδρας..πρέπει να είναι δυναμικός, άξιος, να μη το βάζει κάτω, να ασχολείται με τα πάντα και..να μη ζητάει βοήθεια από κανένα παρά ..να τα καταφέρνει όλα μόνος του! Κάτι σαν..τροπάρια φίλοι μου σε όλη τη διαδρομή κι εγώ του έλεγα με χαμόγελο: 
-Δίκιο έχεις αγόρι μου, είσαι ο πρώτος και μοναδικός!!!!( τι να πω η έρμη).
Στο γυρισμό όμως γίναμε  θεατές ενός δυστυχήματος που ο καπνός φαινόταν από μακριά.Ο καημένος ο άνθρωπος..τι έπαθε στην αρχή του χρόνου.

Μας χάλασε τη διάθεση βέβαια μα σε λίγο φθάσαμε σπίτι, εκείνος τρεχάτος στη κουζίνα..του...να τελειώσει την κοτόσουπα του από χωριάτικο κόκκορα (!!!!) κι εγώ να βάλω όλα μας τα ρούχα για πλύσιμο από τις λάσπες και τον εαυτό μου για...μπουγάδιασμα στο ζεστό νερό.
Φίλοι μου σας ζάλισα πάλι μα ήταν η πρώτη μας έξοδος στο κτήμα μετά από τόσες μέρες και τόση κλεισούρα. 
Σας εύχομαι ένα καλό ΠΣΚ χουχουλιάρικο στο σπίτι!
                                     Αχτιδένια φιλάκια.

Αποχαιρετώντας τις γιορτές!

                              

Όπως βγαίνει το σαλιγκαράκι στη πρώτη δροσιά έτσι κι εγώ επιτέλους σήμερα πήρα την..ηρωική απόφαση να βγω από το σπίτι για το ταχυδρομείο να ροβολήσω βήμα βήμα προσεκτικά για το πάγο και τα αυτοκίνητα που περνούσαν το δρόμο.
Είχαν βουλιάξει οι καναπέδες φίλοι μου από τους δυο μας και που δεν είχαμε κάτι περισσότερο να απασχοληθούμε παρά μόνο τσαγάκια, μαγείρεμα, τηλεφωνήματα και άφθονη τηλεόραση. 
Καλά λέει ο λαός μας πως ακόμα και χρυσή να είναι η φυλακή ...είναι..φυλακή!
 Πάντως είχαμε παρεούλα τα πουλάκια που έχουν φάει ότι σπόρος υπάρχει στο σπίτι και πήραν σειρά τα κουλουράκια που έψησα και γέμισα τα Χριστουγεννιάτικα βάζα όμως..πόσα να φας..ας τα φάνε τα πουλάκια. Εξαίρεση το κέικ που έφτιαξα στον άνδρα μου πάλι με μανταρίνια γιατί τελικά το λάτρεψε και μιλάμε για ένα άνθρωπο που δεν έτρωγε σχεδόν ποτέ κέικ. 
Πήρα λοιπόν τα τελευταία δωράκια μου και θα ..παρατυπήσω δείχνοντας σας τα και αισθάνομαι τύψεις που δεν έχω βάλει τα τόσα άλλα που μου στείλατε. Ας πούμε πως είναι σαν το..στερνό παιδί μιας μάνας που το δείχνει , το καμαρώνει και το ..κανακεύει!
Ευχαριστώ όλους εσάς, λυπάμαι που δεν ανταποκρίθηκα κι εγώ στους περισσότερους από  όσους με σκέφτηκαν και επιφυλάσσομαι για το Πάσχα που ο καιρός θα είναι χαμογελαστός και θα πάρω τα...επάνω μου για να πηγαίνω στο ταχυδρομείο.

Αγαπημένη μου Σμαραγδένια..ευχαριστώ για το όμορφο κασκόλ σάλι που θα το τιμήσω δεόντως πίστεψε με, το υπέροχο γούρι μπότα του Άγ. Βασίλη που την λάτρεψα και καταλυπήθηκα που την έβαλα μέσα στο κουτί με τα φετινά γούρια αφού χθες κι όλας μάζεψα τα Χριστουγεννιάτικα. ( όταν δεν έχεις τι να κάνεις...)

Να ευχαριστήσω το φίλο μου Γιάννη το "αγοράκι" της μπλοκογειτονιάς μας γιατί βρήκε το..ευαίσθητο σημείο μου ..τα υλικά ζωγραφικής και μου έστειλε ένα μπλοκ ακουαρέλας να ζωγραφίζω! Γιάννη μου ευχαριστώ από καρδιάς και ακόμα μια φορά σου εύχομαι για τη γιορτή σου.

Όχι που θα γλυτώνατε από τη γκρίνια μου..ε!..κάπου πρέπει να τα πω δεν ακούω τίποτα!!!!

Δεν θέλω άλλους "Σοφίες" και .."Τηλέμαχους", δεν την μπορώ τη σκλαβιά του αποκλεισμού, όχι άλλα ντοκιμαντέρ Θεούλη μου, όχι άλλο τσάι με ..μέλι μέσα που μου κάνει ο άνδρας μου αγνοώντας πεισματικά ότι τα ροφήματα μου τα πίνω σκέτα. Τέρμα τα υπέροχα ομολογουμένως ζεστά ψωμάκια του , τις γρήγορες πίτες του ,τα φαγητά που μαγειρεύει συνέχεια γιατί δεν έχει τι να κάνει κι εγώ πρέπει να τα δοκιμάζω ( και είναι και υπέροχα να πάρει η ευχή) και να αγνοώ όλο και περισσότερο τη ζυγαριά κάτω από το κρεβάτι!!! 

Ξέρω τι θα πείτε..αχαριστία κορίτσι μου..όταν είχε αρρωστήσει και το σπίτι και η κουζίνα μου ήταν άδεια τότε έλεγα στις προσευχές μου..ας είναι γερός κι ας μαγειρεύει όλη μέρα..τώρα γιατί γκρινιάζω; ίσως γιατί δεν μου έμπαινε χθες το περσινό μου παντελόνι;..λέω τώρα!!!!!

Φίλοι μου μία υπόλοιπη υπέροχη μέρα έστω και κρύα και ελπίδα να έρθει ο ήλιος ξανά να ζεστάνει τα κορμιά μας όπως η ..Αγάπη τις καρδιές μας.

                                 Αχτιδένια φιλάκια!

Ας κοιτάξουμε τα αδέσποτα.

Η φωτογραφία από το μπαλκόνι της φίλης μου Ολίνας στο Ρετζίκι Θεσσαλονίκης. 

Φίλοι μου το κρύο και το χιόνι μας χτύπησε τη πόρτα και όσοι ήμαστε τυχεροί και έχουμε τη ζεστασιά και το παπλωματάκι μας ας δώσουμε προσοχή στους άστεγους αν μπορούμε να βοηθήσουμε και στα αδέσποτα που δεν έχουν την δυνατότητα να ..χτυπήσουν μία πόρτα και να που: 
-Πεινάω..κρυώνω..
Στο σπίτι όπως καταλαβαίνετε..δεν τολμώ και ούτε μπορώ να βγω στο δρόμο αν και έχω 3 ειδοποιητήρια για το ταχυδρομείο και το μόνο που μπορώ είναι να βάζουμε με τον άνδρα μου τροφή στα αδέσποτα γατάκια της γειτονιάς μας και τα πουλάκια που γέμισαν το μπαλκόνι μας .

Αυτή η δεκαοχτούρα φίλοι μου είναι ξεχωριστή για μας γιατί δεν ξέρω πως μα έχει..λοφίο!!! Έρχονται και ένα ζευγάρι περιστέρια και ένα σωρό σπουργιτάκια που δεν μπορώ να φωτογραφίσω από κοντά γιατί..φοβούνται.

Βάλτε σε ένα δίσκο στο μπαλκόνι σας σπόρους και τριμμένο ξερό ψωμί, σιτάρι, φακές, ρύζι και πηγαίνουν φίλοι μου .Είναι μαγεία να τα βλέπεις να τρώνε και να κουρνιάζουν κάτω από τέντα τη μία που την έχουμε ανοιχτή. 

Η φωτογραφία με τα αδέσποτα γατάκια από το διαδίκτυο φίλοι μου από φίλο που τα αγαπάει και τους ανοίγει  ένα χώρο να κουρνιάσουν.
Όμως εκείνα που πρέπει να φροντίσουμε είναι τα αδέσποτα σκυλιά που τα βλέπουμε εδώ κι εκεί στους δρόμους να περιφέρονται.
Η φωτογραφία από φίλη πάλι..
                          

Ξέρω καλά πως πετάτε ( λέω ..πετάτε..όχι πετάω...) τρόφιμα από το καθημερινό σας φαγητό. Σκεφτείτε ότι ακόμη και η μπουκιά ψωμιού που θα πάει στα σκουπίδια σας μπορεί να χορτάσει λιγάκι ένα τέτοιο πλάσμα. 
Φίλοι μου εμείς στο σπίτι μας έχω πάντα ένα τάπερ στο ψυγείο όπου βάζω ότι περισσεύει από τα πιάτα μας και γενικά από τη μαγειρική μας. Όσο για τον Κανέλλο μας του έχουμε στο κτήμα μόνιμη συσκευή που διοχετεύει κροκέτες και επειδή είναι...μπουνταλάς και του τα τρώνε οι κάργες και οι καρακάξες του δίνουμε και μία κονσέρβα την ημέρα που ο καλός μας γείτονας του ανοίγει κάθε μέρα όταν λείπουμε.
Ξέρω ότι ίσως μερικοί από εσάς με θεωρείτε ..γραφική  με το πάθος μου για τα αδέσποτα και γενικά όλα τα πλάσματα . Όταν έχεις ζήσει από την ώρα που γεννήθηκες με ένα σκύλο ή γάτα μέσα στο σπίτι σου ναι..τα αγαπάς και μεταφέρεις την αγάπη αυτή στο σύντροφο, τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
 Θα πω ακόμη ότι τα αδέσποτα είναι δικό μας δημιούργημα όταν τα "παίζουμε" όσο είναι μικρά και τα παρατάμε όταν βλέπουμε ότι χρειάζονται συνεχή φροντίδα όπως ένα παιδί. Μετά βάζω το κράτος γιατί δεν δίνει λύση στο πρόβλημα με τιμωρίες δυνατές στους υπαίτιους και φροντίδα ανάλογη με δωρεάν στειρώσεις σε όσους θέλουν ζωντανό και δεν μπορούν οικονομικά να το στειρώσουν.
Την λατρεμένη Κλώντη μου ξέρετε πως την αγάπησα όπως δεν φαντάζεστε, θα αναρωτιέστε γιατί δεν την αναπληρώνω με ένα νέο σκυλάκι.. 
Η υιοθεσία ενός σκύλου στο σπίτι πρέπει πάντα  να γίνεται με σκέψη λογικής και όχι επιθυμία στιγμιαία. Ξέρω πως πια δεν είμαι σε σωματική κατάσταση για να αναλάβω ένα νέο σκυλάκι στο σπίτι,  δεν μπορώ να το πηγαίνω βόλτες, να το παίζω όπως όταν είχα μικρή τη Κλώντη μου ούτε να μη σκέπτομαι πως..τι θα απογίνει αυτό το πλάσμα που θα αγαπήσω ξανά τόσο πολύ όταν εγώ "φύγω" ή όταν εκείνο μεγαλώσει και θα χρειάζεται άλλη φροντίδα που δεν θα είμαι ικανή να του την δώσω. Έτσι..δίνω την αγάπη μου αυτή σε όσα μπορώ από τα αδέσποτα που βρίσκουμε στο δρόμο για το κτήμα και στο Κανέλλο μας που από τώρα σκεπτόμαστε τι ίσως γίνει αν εμείς δεν θα μπορούμε να το φροντίζουμε λόγω ηλικίας ή υγείας.. 
Φίλοι μου δεν είναι σκέψεις άσχημες αυτές  που ίσως έχω, είναι σκέψεις λογικής που οφείλουμε  όλοι να έχουμε πριν αναλάβουμε ένα πλάσμα που θα αγαπήσουμε και θα μας αγαπήσει.

Θα ευχηθώ ένα όμορφο χειμωνιάτικο ΣΚ και..βάλτε το φαγητό που θα σας περισσεύει με ένα αλουμινόχαρτο στη γωνιά του δρόμου..
                                Αχτιδένια φιλάκια!