Σήμερα για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως έρχεται ο Χειμώνας, χωρίς βέβαια να συγκρίνεται με τα παλιά χρόνια ιδιαίτερα εδώ στη πόλη μου την Θεσσαλονίκη. Έτσι βάλθηκα να ψάχνω κάποιες παλιές φωτογραφίες χειμωνιάτικες , δεν βρήκα παρά ελάχιστες βλέπετε.. τότε η φωτογραφική μηχανή ήταν μεγάλη και την κουβαλούσαμε μόνο σε.. ταξίδια ( να τι πρόοδο έκανα τα κινητά!) και έπειτα δεν ήμουν και πολύ σε βόλτες αφού οι γονείς μου εργαζόμενοι κι εγώ...σαν μοναχοπαίδι σπίτι με τα βιβλία και τα .. πινέλα μου. ( ήμουν λίγο.. φυτό.. το παραδέχομαι!)
Ασφαλώς έχετε ακούσει τον άνεμο που έχουμε εδώ και λέγεται Βαρδάρης, όμως μόνο οι της ηλικίας μου ( Σμαραγδένια συντοπίτισσα με ακούς;) θα τον έχουν ζήσει. Λένε πως ο Βαρδάρης πια δεν φυσάει εδώ συχνά και είναι διαφορετικός λόγω ενός βουνού που σκάφτηκε για να περάσει δρόμος και γενικά τα κτίρια που άλλαξαν την πόλη μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάει αντίσταση στα πόδια για να μη με πάρει ο Βαρδάρης και με.. σηκώσει!!! Κρύο φίλοι μου, κρύο φοβερό , τα χέρια και οι μύτες παγωμένα, γάντια μάλλινα και το χιόνι κάθε Δεκέμβρη μέχρι τις αρχές του Μάρτη ακόμα και μέσα στη πόλη.
Οι φωτογραφίες παλιές, ασπρόμαυρες , μαθήτρια δημοτικού ακόμη στο κέντρο της πόλης μας στη πλατεία Αγίας Σοφίας φίλοι μου! Δεν υπήρχαν μπουφάν τότε, τα παλτά μάλλινα, τα σκουφάκια πλεκτά μποτάκια και τα παντελόνια τα ψαράδικα που ήταν της ..μόδας! Το πρώτο μπουφάν μου το αγόρασαν οι γονείς μου σε ταξίδι μας στην Ελβετία και όταν ήρθα στην Ελλάδα και το φόρεσα με κοιτούσαν όλοι σαν.. εξωγήινη!
Με τον πατέρα μου λίγο πιο ψηλά στη πλατεία Ελευθερίας αγνώριστη βέβαια η περιοχή τώρα. Βλέπετε το χιόνι; Κάτι σύνηθες για τον κάθε χειμώνα μέσα στη πόλη..
Με την μητέρα μου λίγα χρόνια μετά στο επάνω μέρος της.. Αριστοτέλους!!!Η Εγνατία μπροστά μας εκεί που τώρα υπάρχουν καταστήματα , πάρκο και οι αγορές Καπάνι πιο κάτω .
Εδώ στο Ασβεστοχώρι που πήγαινα συχνά γιατί μητέρα μου ήταν τότε γιατρός επί 15 χρόνια στο εκεί Σανατόριο και σημερινό Παπανικολάου και με έπαιρνε πολλές φορές μαζί της. Όλοι αυτοί είναι νοσοκόμοι και προσωπικό του νοσοκομείου που έπαιζαν μαζί μου στο χιόνι. όπως καταλάβατε εγώ είμαι ..η χωμένη μέσα στο χιόνι.
Τώρα πια.. χιόνι, βλέπουμε σπανίως μέσα στη πόλη και ελάχιστο , ο Βαρδάρης δεν μας παγώνει κι εμείς γκρινιάζουμε με το ελάχιστο κρύο χωμένοι στο καλοριφέρ και την ευκολία του αεριού με το συνεχές ζεστό νερό.
Το έχω πει πως είμαι παιδί της.. Άνοιξης και το ξαναλέω όμως θα ήθελα να δω ξανά το χιόνι όπως τότε αν και ξέρω πως πολλοί φίλοι από εσάς το ζείτε σε περιοχές της Μακεδονίας που το κρύο είναι σύνηθες και δυνατό. Βέβαια.. τι λέω τώρα.. δεν νομίζω πως θα μπορώ πια να περπατώ στο χιόνι με ισορροπία, ούτε αντέχω το κρύο όπως παλιά. Χαλάει ο άνθρωπος φίλοι μου.. τώρα ζούμε με ανέσεις και τον αφυγραντήρα να καίει μέρα νύχτα ασταμάτητα όμως.. μέσα μου.. πολύ βαθιά ίσως κι εγώ και ο άνδρας μου κουβεντιάζοντας τα βράδια θυμόμαστε με λαχτάρα τις βόλτες μας στους χιονισμένους δρόμους σε βουνά που πηγαίναμε για.. διασκέδαση!
Θα σας κουράσω λέγοντας σας πως διαθέταμε τότε ένα φορτηγό trafic υπερυψωμένο που ο άνδρας μου το είχε μετατρέψει σε αυτοκινούμενο πλήρες από όλα μέσα. Κουκέτες για τα παιδιά, επένδυση μοκέτα και μόνωση, διπλό κρεβάτι για μας που έκλεινε και γινόταν τραπέζι με καναπεδάκια, ψυγείο, τηλεόραση, νεροχύτης.. τα πάντα φίλοι .
Κάποιες μέρες λοιπόν κατέβαινε από το πατάρι του εργαστηρίου μας που είχε το δικό του εργαστήρι επεξεργασίας των ξύλων της ζωγραφικής μας και μου έλεγε:
-Πάμε κάπου; όπου θες.. πάμε στη Νάουσα για καφέ; Πάμε Βόλο;.. θες Αθήνα; όπου θες..
Και ξεκινήσαμε ένα μεσημέρι για Νάουσα στα .. 5-6 πηγάδια και.. κάποια στιγμή "μείναμε" από το χιόνι και μας ξύπνησε ένας κύριος που καθάριζε το χιόνι από το αμάξι μας για να δει αν.. ζούμε ή παγώσαμε!!! Δεν παγώσαμε φίλοι μου.. όταν είσαι στα.. 30..δεν κρυώνεις!!!
Αυτά για να δείτε πόσο τρελοί ήμασταν και.. χαιρόμαστε για αυτό γιατί αύριο μεθαύριο "φεύγοντας" θα μπορούμε να πούμε με πλήρη αλήθεια: ΖΗΣΑΜΕ .
Αχτιδένια φιλάκια