Και.. ξάφνου η γειτονιά μου έγινε κέντρο ειδήσεων αφού λίγοι βίαιοι απέδειξαν πως τα ζώα είναι απείρως καλύτερα από αυτούς., πως έχουν αγάπη, ευγνωμοσύνη, συναίσθημα και φιλούν ακόμη και το χέρι που τους χτυπάει.
Εκεί στο πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς από τον κτηνίατρο της Κάντυ την ώρα που εμείς.. κοιμόμασταν με ήρεμη συνείδηση και απολογισμό πρωτίστως των πράξεων μας.. ένα 19χρονο παιδί κακοποιήθηκε, βασανίστηκε, φοβήθηκε ( Θεέ μου σκέπτομαι πόσο φόβο ένιωθε μέσα του) απλά επειδή ρωτήθηκε και είπε: Είμαι Άρης......
Τι πεζοδρόμιο γέμισε λουλούδια αναθήματα, κεριά και γράμματα.. μάταια όλα.. μάταια.. θα ήθελα να υπήρχε σε κάθε παιδί μόνο αγάπη , να είχε εμπεδωθεί από τους γονείς και το σχολείο πως η ανθρώπινη ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο και πως.. κανείς.. μα κανείς δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρέσει.. Σαν άνθρωπος αγανακτισμένος θα βροντοφωνάξω έστω και σιωπηλά μέσα μου .. γιατί.. γιατί.. τόση βία, τόση οργή σε οτιδήποτε έχει ζωή και αισθάνεται πόνο.
Όμως.. αφήστε μου να σας πω λίγα πράγματα για την Χαριλάου που μάθατε ίσως τώρα από τις ειδήσεις..
Πίνακας του ζωγράφου Νίκου Φωτάκη 1935- 1940
Η γειτονιά μου φίλοι μου η Χαριλάου ήταν από τα πιο παλιά χρόνια μία τοποθεσία ήρεμη γεμάτη όμορφες παλιές βίλες κατοικημένη από ανθρώπους με ξεχωριστή κουλτούρα. Όποιος θέλει μία ενδιαφέρουσα αναδρομή ιστορική σελίδα για την Χαριλάου σας παραπέμπω ΕΔΩ
Μάλιστα στην επάνω μεριά υπήρχε η Ρώσσικη Εκκλησία γιατί ήταν ένα μέρος που είχαν κάνει μία μικρή γειτονιά Ρώσσοι πρόσφυγες με μόρφωση και πίκρα για την χαμένη τους πατρίδα.
Σήμερα υπάρχει διαφορετική βέβαια εξωτερικά μα εσωτερικά με Ρώσσικη διαμόρφωση και ανήκει στους Αγίους Δημητρίου και Νικολάου.
Θυμάμαι ιδιαίτερα μία κυρία που επισκεπτόταν η μητέρα μου σαν γιατρός και προσέφερε τις γνώσεις της αφιλοκερδώς πάντα. Ένα μικρό σπιτάκι γεμάτο μπιμπελό που η παιδική μου περιέργεια να χάζευε και δειλά και κρυφά τα άγγιζε. Μία καλοντυμένη έστω και φτωχικά κυρία με πάντα σκουλαρίκια και κολιέ από μαργαριτάρια και τσάι έτοιμο να μας κεράσει.
Εγώ κατοίκησα εκεί το 1974 όταν οι γονείς μου θέλησαν να με.. προικίσουν!!!! Μπροστά από το σπίτι μου υπήρχε παρκάκι και ακατοίκητες βίλες που έστεκαν ακόμη. Τώρα βλέπω τι κάνει η γειτόνισσα από το μπαλκόνι της!!!! Σταδιακά η Χαριλάου άλλαξε, οι περισσότερες βίλες έγιναν πολυκατοικίες, μία αγορά πάντα για κάθε βαλάντιο και όταν μετά από χρόνια αγόρασα το μαγαζί εργαστήρι μου στην πολυκατοικία που έμενα γνώρισα και το κόσμο της. Οι Χαριλιώτες είναι τοπικιστές, σπάνια αγοράζουν από το κέντρο και γιατί άλλωστε αφού έχουμε τα πάντα. Ομολογώ ότι το ίδιο είμαι κι εγώ, έχω πάντα το ίδιο φαρμακείο, το φούρνο, το ψιλικατζίδικο, το ζαχαροπλαστείο, τον μανάβη... Το μαγαζί μου έγινε αμέσως μία γωνιά που γέμιζε καθημερινά από τις γειτόνισσες που μου έλεγαν καλημέρα, που πίνανε το καφεδάκι τους, που μου έλεγαν τα προβλήματα τους, που αγόραζαν τα δώρα τους και στόλιζαν τα σπίτια τους με δικά μου έργα. Αυτό μου έλλειψε όταν η σύνταξη έκλεισε την γωνιά μου όμως τώρα πια τους συναντώ στο δρόμο όταν.. κυκλοφορώ και νοιώθω συγκίνηση που με αναγνωρίζουν και με μιλούν.
Η Χαριλάου έχει τον ΑΡΗ καλώς ή κακώς διαφωνώ για γήπεδα μέσα στη πόλη μα.. ο άνδρας μου δεν ξέρει καν τι θα πει ποδόσφαιρο ( α! η τυχερούλα!!) υπάρχει και το πάρκο του ΑΡΗ όπου κάνω βόλτα την Κάντυ και γνωρίζω άλλους φίλους "συναδέλφους" με .. λουράκια και σκυλάκια.
Επιτρέψτε με να σας δείξω και μία άλλη όμορφη όψη της Χαριλάου, πρώτον τα 3 μεγαλόσωμα αδέσποτα υπό προστασία εμβολιασμένα, τσιπαρισμένα με σπιτάκια πάντα και κουβερτούλες από τους εθελοντές φιλόζωους της περιοχής δίπλα στο τοίχο της μιας μεριάς του γηπέδου. Νερό και τροφές σε πολλές περιοχές ολόγυρα και.. φθάνω σε μία ιδιαίτερη γωνιά του μεγάλου πάρκου που φωτογράφισα για να σας την δείξω.. Μία ολόκληρη γωνιά διαμορφωμένης για.. γάτους.. δεν μπορώ να μετρήσω πόσους και ένα σκύλο με το σπιτάκι του μαύρος μεγαλόσωμος και τσιπαρισμένος.
Υπάρχει και ειδική σήμανση και συμβουλή τι δεν πρέπει να δίνουμε στις γάτες και τους σκύλους που πιθανόν να τους κάνει κακό. όπως βλέπετε η ώρα τέτοια που όλες οι γάτες.. αλωνίζουν!!!!!
Νάτην μία.. και μαύρη ζήλια η Κάντυ περίεργη την κοιτάζει.
Φίλοι μου σας κούρασα, αν διαβάσατε μέχρι τέλους τα όσα γράφω θέλω να πω πως .. κοιτάξτε τι κάνει η αγάπη για τη φύση και τα ζώα και..
...ΝΑ τι κάνει η βία , η οργή, η ασυνειδησία κάποιων που θέλουν να τους ονομάζουμε "ανθρώπους".
Ο Θεός ας αναπάψει την ψυχούλα του νέου παιδιού και να δώσει δύναμη στους γονείς του.
Αχτιδένια φιλάκια
11 σχόλια:
Γεωργία η Χαριλάου, από τότε που την ανακάλυψα μου αρέσει πολύ σαν περιοχή, φαρδιά πεζοδρόμια που λούζονται από τον ήλιο, μαγαζιά όμορφα κυρίως παλιότερα, και κάποια παλιά κτίρια που λάτρευα και που τώρα δεν υπάρχουν πια. Εγώ τριγυρνάω Παπαναστασίου και Μαρτίου. Έχει ένα σεβαστό παρελθόν σαν περιοχή, μου το λένε οι παλιότεροι!
Συμβαίνουν όμως άσχημα πράγματα στις μέρες μας και είναι κρίμα αυτό όχι για την περιοχή μα για ολόκληρη την Θεσσαλονίκη. Πώς αφήσαμε τη βία να μας ξεφύγει έτσι; Κλείνοντας τα μάτια και λέγοντας δεν πειράζει στα μικρά μικρά που τελικά ήταν μεγάλα.
Όπως πχ συμπλοκές μεταξύ οπαδών, δακρυγόνα που τα έχουν δεχτεί στο πρόσωπο ακόμη και έφηβοι που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα ομάδα όπως ο γιός μου. Και το πιο σημαντικό για μένα που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων..
Μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια μας, μια συμμορία από 2-3 άτομα, νέα παιδιά, επιτέθηκαν με μπουκάλια μπύρας και μαχαίρια σε περαστικούς μοτοσυκλετιστές. Μέρα μεσημέρι στην Παπαναστασίου στο ύψος της Μπότσαρη μαχαίρωναν τα λάστιχα δυο μοτοσυκλετών που ήταν στη ροή της κίνησης των αυτοκινήτων. Και τί έγινε μετά; Τίποτα! Η απάντηση των αρμοδίων ήταν ''οπαδοί είναι γίνονται αυτά''
Πού είναι η προστασία όταν την έχει ένας πολίτης ανάγκη;
Αν δεν σταματήσουμε αυτές τις μικρές αναίμακτες συμπλοκές δεν είναι επόμενο ότι μια μέρα αυτός που κρατάει το μαχαίρι δεν θα ξέρει που χτυπάει και ποιόν δέρνει;
Πολύ λυπάμαι αλήθεια. Λυπάμαι και ντρέπομαι και είμαι και τρομοκρατημένη συγχρόνως. Για όλες αυτές τις μαμάδες και όλα τα παιδιά μας που τους συμβαίνει αυτό.
Σου αφήνω ένα σεντόνι μα ήθελα να τα πω..
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτόμαστε θετικά, μια σοκολάτα σε ένα ωραίο καφέ ας πούμε και ναι σου κλείνω το μάτι
σου στέλνω φιλάκια
fish eye Φίλη μου τότε ξέρεις πως είναι μία καλή και ήρεμη γειτονιά , δυστυχώς ο κόσμος άλλαξε.. μαζί και οι άνθρωποι, τα αισθήματα, η εμπιστοσύνη, η ανοιχτή πόρτα.. η γειτονία..
Τα γεγονότα στην όμορφη συνοικία σου Γεωργία μου, είναι τραγικά! Και η δολοφονία του νεαρού παιδιού σοκάρει για την αγριότητα και τις συνθήκες. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω σ' αυτήν την περίπτωση. Ειλικρινά δεν ξέρω. Είμαι όμως σίγουρα αηδιασμένος από τις "οιμωγές" των ταγών της εξουσίας, της "δημοσιογραφίας" και των ΜΜΕ.
Θα μπορούσα εδώ να γράφω ώρες αναλύοντας τη θέση μου, τις σκέψεις και τις απόψεις μου. Ζούμε μια γενικότερη παρακμή καλή μου φίλη, η οποία σέρνει και παρασύρει τα πάντα. Με εμάς τους ίδιους συνυπεύθυνους. Μπορεί όχι σε μεγάλο βαθμό αλλά κουβαλάμε ευθύνη.
Εύχομαι κάτι να αλλάξει αλλά είμαι προβληματισμένος.
Επίσης δεν ξέρω τι να πω στους γονείς του παιδιού. Αν ήμουν στη θέση τους μπορεί να ούρλιαζα, να φώναζα, να γύρευα αίμα και εκδίκηση! Σίγουρα τέτοιες νοσηρές σκέψεις θα γύρναγαν στο μυαλό μου.
Γεωργία μου, κρατώ τις όμορφες εικόνες που μάς έδωσες και το σεβασμό στη μνήμη του παιδιού.
Κρίμα μα πόσο κρίμα να χάνονται οι ζωές έτσι άδικα Γιωργία μου...δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου τον λόγο που ήταν η αιτία να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή...
Αγρια κοινωνικά φαινόμενα μας μας μαυρίζουν την ψυχή δυστυχώς φίλη μου δεν ακούς κάτι καλό πια...
το μίσος και η βία στην πρώτη θέση .
Στη Χαριλάου ερχόμουν όταν ήμουν πιτσιρίκα για να επισκεφτώ την νονά μου που έμενε εκεί...το θυμάμαι πως ήταν ένα όμορφο προάστιο.
Ας ευχηθούμε να είναι το τελευταίο θύμα το παλικαράκι.
Την αγάπη μου πάντα.
Η Ελληνική πολιτεία ποτέ μα ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη βία στα γήπεδα και όχι μόνο. Ίσως η επιρροή που ασκούν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου σε κυβερνώντες και μη, ίσως οι ομάδες κρούσης, ίσως η ευθυνοφοβία, δεν ξέρω. Η βία στα γήπεδα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και με τις ευλογίες κάποιων μεταφέρθηκε και στις γειτονιές. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι Του.
Όμορφες οι παλιές γειτονιές με τους κατοίκους να προσπαθούν να ορθοποδήσουν σε μια δρομολογημένη εξέλιξη της αστυφιλίας. Είναι αυτό που λέει ο Γιάννης, είναι και δική μας ευθύνη. Ποτέ, όπως λέει ο Σαμαράκης, οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τόσο μακριά όσο σήμερα. Δυστυχώς!
Να είσαι καλά Γεωργία μου!
Καλό μήνα!
Στην οδο Αλκμηνης μεναμε για χρονια.Εκει πηγαινα και σχολειο.Ενα παλιο νεοκλασσικο που δεν θυμαμαι σε ποιαωοδο.Για εκδρομη πηγαιναμε στοωδασακι της Ν.Ελβετιας.Και ημουν ΠΑΟΚ αναμεσα σε Αρειανους.Εγω ξερω τι μπουλινγκ ειχα περασει.Ναι μαλιστα εκεινα τα χρονια.Και καθως ημουν και παιδι διαιτητου τα ακουγα συχνα.Κακος εξαιρετικα κακος ο φανατισμος.
Αχ Γεωργία μου, από προχθές θρηνώ.
Για το παλικάρι, για τους γονείς του, για την κοινωνία μας.
Γιατί αφήνουν να μας επιβάλλονται όλοι αυτοί οι μάγκες;
Υποφέρουμε από ανασφάλεια στον τόπο μας.
Γέννημα θέμα στη Χαριλάου, δεν πιστεύω ότι έγινε τέτοιο φονικό στην ήσυχη γειτονιά μας.
Εύχομαι κι ελπίζω να αποδοθεί δικαιοσύνη παραδειγματική.
Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.
Από την ώρα που το άκουσα Γεωργία μου, τρέμει η ψυχή μου γιατί εκεί στη γειτονιά σου μένει και ο γιός μου και καταλαβαίνεις. Κρίμα και μόνο κρίμα θα πω. Ενα παλληκαράκι πάνω στη χαρά και στ άνθισμά του, έφυγε άδικα των αδίκων. Δεν ξέρω πως μπορεί να εξαλειφθεί αυτή η μάστιγα αλλά πρέπει κάτι να γίνει. Λυπάμαι μόνο αυτό, λυπάμαι πολύ....
Παρόλο που δεν την ξέρω τη Θεσσαλονίκη- δυο φορές επισκέπτρια τι να μάθεις;-από τις περιγραφές σου φαίνεται ωραία γειτονιά. Να πω όμως ότι καμιά γειτονιά δεν έμεινε ανέπαφη στο πέρασμα των χρόνων. Κι εδώ στην Αθήνα τα ίδια...
Η βία έχει κατακλύσει την κοινωνία. Λυπηρό, απογοητευτικό και αποτρόπαιο αυτό που έγινε. Κρίμα στο παλικάρι.
Το θέμα είναι ότι αυτοί που θέλουν να σκοτώσουν θα το κάνουν ακόμη κι αν απαγορευτεί το ποδόσφαιρο , λέω. Θα βρουν τρόπο να επιτεθούν σε πορείες, σε διαμαρτυρίες για να εκτονώσουν τα φονικά τους ένστικτα. Πολλοί οι λόγοι που φτάνουν οι άνθρωποι σε τέτοια αποκτήνωση.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα αντιμετωπιστούν οι λόγοι που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα,φαίνεται όμως ότι η κοινωνία κατηφορίζει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα
Καλημέρα Γεωργία μου
Δεν έχω έρθει ποτέ στη συμπρωτεύουσα οπότε σε ευχαριστώ Γεωργία μου για τις πληροφορίες που μας έδωσες.
Δυστυχώς η βία έχει ξεφύγει γενικότερα και δεν περιορίζεται σε μια γειτονιά.
Κρίμα για το παλικάρι που έφυγε τόσο μα τόσο άδικα.
Ας ελπίσουμε ο κόσμος να αλλάξει, γιατί ο πόνος και ο φόβος γίνεται ολοένα και περισσότερο φίλοι της καθημερινότητας.
Τα όσα συγκλονιστικα συνέβησαν στο παλικάρι μας έκαναν να σκεφτούμε πως λειτουργεί ένας κόσμος που μετωκησε στην Ελλάδα και έχει ζήσει χωρίς Θεό. Βγάζει το μαχαίρι και ξεκοιλιαζει για ψύλλου πηδημα....και είναι πολλοί τετοιοι δυστυχώς παρα πολλοι.
Στη Θεσσαλονίκη ήρθα για 2η φορά φέτος τον Ιούλιο για προσκυνημα στο Άγιο Δημήτριο και στη Σουρωτη. Παλαιότερα ανέβαινα συχνά για το Σοχό σ εκείνο το ΥΠΕΡΟΧΟ μοναστήρι της Παναγίας Θεοσκεπαστης που κάθε Σεπτέμβρη φιλοξενεί και τη Παναγία τη Γοργουπηκοο απ το Αγιο Ορος! Τι προσκυνημα!!! μακάρι να αξιωθειτε.
Τώρα και με τη πανδημία αραιωσαν όλα αυτά.
Γιαγιά Φαιη
Δημοσίευση σχολίου