Πως μπορώ να διορθώσω το κόσμο;

 

Το σπίτι ξεστολίστηκε, το.. μίνι δενδράκι μου μπήκε όπως πάντα έτσι στολισμένο ακόμη και με τα λαμπάκια του στο μέρος φύλαξης μαζί με τα κεριά και τα δωράκια σας. Ομολογώ πως κράτησα έξω 2 γούρια έτσι.. με την ελπίδα για καλύτερη χρονιά. 

Στην καθημερινή μου πρωινή βόλτα  με  την Κάντυ θα πω ότι με θλίβει η εικόνα από τα πεταμένα φυσικά έλατα που.. έκαναν στην δουλειά τους και γυμνά πετάχτηκαν στην άκρη του δρόμου. Μου έρχεται να τα πλησιάσω, να τα μιλήσω και να τους πω.. λυπάμαι.. λυπάμαι.. σκεφτείτε όμως την λιγοήμερη χαρά που δώσατε...Φωτογράφισα με το κινητό μου ένα να σας το δείξω , όμως η φωτό βγήκε κουνημένη λόγω του γνωστού προβλήματος. 

Αυτές τις μέρες φίλοι μου που μένουμε σπίτι και θες και δεν θες ακούς κα βλέπεις ειδήσεις και εικόνες δεν μπορείς να μην κάνεις σκέψεις , να μη προβληματιστείς και.. να μπεις στο μπλοκόσπιτο και να τα πεις στους φίλους που θα τύχει να ανοίξουν πόρτα και να κάτσουν  στον.. καναπέ μου. Τι με προβληματίζει;.. μα ο κόσμος και.. πως μπορώ να αλλάξω όλα αυτά που .. δεν θέλουν να αλλάξουν δυστυχώς.  Ξέρω.. θα πείτε μη βλέπεις ειδήσεις.. μα και να μη δω η καθημερινότητα κατάντησε να  είναι σαν μία είδηση να πάρει η ευχή!

 Πέστε μου.. όχι πέστε μου.. πως είναι δυνατόν να άλλαξε έτσι η ψυχή των ανθρώπων, είναι δυνατόν ο πόνος του άλλου, η έκθεση του σε δημόσιο εξευτελισμό , η βία, η απειλή να είναι θέμα ζωής για πολλούς. Φταίνε τα ΜΜΕ ή φταίμε εμείς οι ίδιοι που κάναμε ζωή μας την οργή και την επανάσταση που νοιώθουμε ; Σκέπτομαι πως μπορώ να αλλάξω το κόσμο, πως μπορώ να ανοίγω ξανά την πόρτα χωρίς φόβο σε όποιον την χτυπά, πως μπορώ να μην αμφιβάλλω για τις προθέσεις όταν με κοιτούν στα μάτια.. πως μπορώ να μη φοβάμαι , να μην εμπιστεύομαι, να είμαι διστακτική, να τρέμω μη πάθω κάτι και δεν μπορώ να πάω όπως παλιά σε ένα νοσοκομείο; Πως μπορώ να μη πληρώνω τα 70άρια σε κάθε επίσκεψη γιατρού ..χωρίς απόδειξη βέβαια.. και μη μου πείτε πως δεν το κάνετε κι εσείς γιατί δεν θα σας πιστέψω. Φταίω εγώ που θέλω ένα κόσμο ήρεμο, ειρηνικό, με χαμόγελο ανοιχτό όπως η ψυχή ; που αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που συναντάτε  στη διάβα σας δεν λένε πια καλημέρα όπως παλιά .. Θέλω τόσο να αλλάξω το κόσμο, θέλω να τον κάνω όπως ήταν παλιά.. ή μήπως ήταν η παιδική μου αθωότητα που τον έβλεπε έτσι;. Μήπως τότε που έπαψα να ακούω το .. κουδουνάκι του Άγιο Βασίλη στα αυτιά μου; Τότε που το ροζ συννεφάκι υπήρχε στην καθημερινότητα μου και ξαφνικά.. έχασε το χρώμα του και άρχισε να γκριζάρει..  

Δεν είμαι θλιμμένη φίλοι μου, χαμογελώ πάντα, αγαπώ πάντα, ελπίζω πάντα.. κατάφερα να ισορροπήσω τα προβλήματα και να τα ταξινομήσω μέσα μου όσο μπορώ καλύτερα. Πολλές φορές εκεί στο μικρό μου καταφύγιο που λέγεται εργαστήρι πλάθω με πηλό ότι μου έρχεται στο μυαλό και είναι όλα.. λουλούδια και ελπίδα...τα χρωματίζω με ανοιχτόχρωμα χρώματα γιατί αυτό .. μου αρέσει..  Ο άνδρας μου έρχεται στην μισάνοιχτη πόρτα και δειλά μου λέει.. θα έρθεις να κάνουμε παρέα στο καναπέ;.. έκανα καφέ.. και σκέπτομαι πόσο εγωιστικά βρίσκω εγώ καταφύγιο σε ότι με κάνει ήρεμη. - Έρχομαι καλέ μου του λέω.. έρχομαι.. κάνε καφέ και.. έρχομαι.. Κάνω την προσευχή μου κάθε πρωί και σκέπτομαι πόσο τυχερή είμαι που με αγαπούν, εκείνος.. οι φίλοι μου.. που μπορώ ακόμη να περπατώ έστω και έτσι, που συναντώ ακόμη κάποιους στο δρόμο που με θυμούνται και με ρωτούν τι κάνω,  όμως.. εξακολουθώ μέσα μου να κραυγάζω.. σιωπηλά.. - Θέλω να αλλάξω το κόσμο...βοηθείστε άγνωστοι.. αλλάξτε την ψυχή σας, αλλάξτε τα θέλω σας.. Λέτε να κραυγάζω άδικα; ..αυτό φοβάμαι..

Σήμερα μία βροχερή μέρα, κρύα, σκοτεινή, έβαλα το καινούργιο μου κασκόλ δωράκι φίλης, την μάσκα σούπερ προστασίας, τα μποτάκια μου, με κόπο και πόνο περπατάω μα.. περπατάω και αυτό είναι ευτυχία.  

Καλημέρα φίλοι μου, χαμογελάστε, ξέρω πως είναι απαιτητικό από μένα μα σκεφτείτε όπως εγώ.. σήμερα σκοτεινιά και βροχή, αύριο ήλιος και ζέστη, ο Δημήτρης μετρά το κάθε λεπτό στη Δύση που μεγαλώνει η μέρα, κι εμείς, εσείς, όσο χαμογελάτε κόντρα σε όλα.. δεν μπορεί.. κάτι θα αλλάξει να πάρει η ευχή..

                                        Αχτιδένια φιλάκια