Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2022

Πως μπορώ να διορθώσω το κόσμο;

 


Το σπίτι ξεστολίστηκε, το.. μίνι δενδράκι μου μπήκε όπως πάντα έτσι στολισμένο ακόμη και με τα λαμπάκια του στο μέρος φύλαξης μαζί με τα κεριά και τα δωράκια σας. Ομολογώ πως κράτησα έξω 2 γούρια έτσι.. με την ελπίδα για καλύτερη χρονιά. 

Στην καθημερινή μου πρωινή βόλτα  με  την Κάντυ θα πω ότι με θλίβει η εικόνα από τα πεταμένα φυσικά έλατα που.. έκαναν στην δουλειά τους και γυμνά πετάχτηκαν στην άκρη του δρόμου. Μου έρχεται να τα πλησιάσω, να τα μιλήσω και να τους πω.. λυπάμαι.. λυπάμαι.. σκεφτείτε όμως την λιγοήμερη χαρά που δώσατε...Φωτογράφισα με το κινητό μου ένα να σας το δείξω , όμως η φωτό βγήκε κουνημένη λόγω του γνωστού προβλήματος. 

Αυτές τις μέρες φίλοι μου που μένουμε σπίτι και θες και δεν θες ακούς κα βλέπεις ειδήσεις και εικόνες δεν μπορείς να μην κάνεις σκέψεις , να μη προβληματιστείς και.. να μπεις στο μπλοκόσπιτο και να τα πεις στους φίλους που θα τύχει να ανοίξουν πόρτα και να κάτσουν  στον.. καναπέ μου. Τι με προβληματίζει;.. μα ο κόσμος και.. πως μπορώ να αλλάξω όλα αυτά που .. δεν θέλουν να αλλάξουν δυστυχώς.  Ξέρω.. θα πείτε μη βλέπεις ειδήσεις.. μα και να μη δω η καθημερινότητα κατάντησε να  είναι σαν μία είδηση να πάρει η ευχή!

 Πέστε μου.. όχι πέστε μου.. πως είναι δυνατόν να άλλαξε έτσι η ψυχή των ανθρώπων, είναι δυνατόν ο πόνος του άλλου, η έκθεση του σε δημόσιο εξευτελισμό , η βία, η απειλή να είναι θέμα ζωής για πολλούς. Φταίνε τα ΜΜΕ ή φταίμε εμείς οι ίδιοι που κάναμε ζωή μας την οργή και την επανάσταση που νοιώθουμε ; Σκέπτομαι πως μπορώ να αλλάξω το κόσμο, πως μπορώ να ανοίγω ξανά την πόρτα χωρίς φόβο σε όποιον την χτυπά, πως μπορώ να μην αμφιβάλλω για τις προθέσεις όταν με κοιτούν στα μάτια.. πως μπορώ να μη φοβάμαι , να μην εμπιστεύομαι, να είμαι διστακτική, να τρέμω μη πάθω κάτι και δεν μπορώ να πάω όπως παλιά σε ένα νοσοκομείο; Πως μπορώ να μη πληρώνω τα 70άρια σε κάθε επίσκεψη γιατρού ..χωρίς απόδειξη βέβαια.. και μη μου πείτε πως δεν το κάνετε κι εσείς γιατί δεν θα σας πιστέψω. Φταίω εγώ που θέλω ένα κόσμο ήρεμο, ειρηνικό, με χαμόγελο ανοιχτό όπως η ψυχή ; που αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που συναντάτε  στη διάβα σας δεν λένε πια καλημέρα όπως παλιά .. Θέλω τόσο να αλλάξω το κόσμο, θέλω να τον κάνω όπως ήταν παλιά.. ή μήπως ήταν η παιδική μου αθωότητα που τον έβλεπε έτσι;. Μήπως τότε που έπαψα να ακούω το .. κουδουνάκι του Άγιο Βασίλη στα αυτιά μου; Τότε που το ροζ συννεφάκι υπήρχε στην καθημερινότητα μου και ξαφνικά.. έχασε το χρώμα του και άρχισε να γκριζάρει..  

Δεν είμαι θλιμμένη φίλοι μου, χαμογελώ πάντα, αγαπώ πάντα, ελπίζω πάντα.. κατάφερα να ισορροπήσω τα προβλήματα και να τα ταξινομήσω μέσα μου όσο μπορώ καλύτερα. Πολλές φορές εκεί στο μικρό μου καταφύγιο που λέγεται εργαστήρι πλάθω με πηλό ότι μου έρχεται στο μυαλό και είναι όλα.. λουλούδια και ελπίδα...τα χρωματίζω με ανοιχτόχρωμα χρώματα γιατί αυτό .. μου αρέσει..  Ο άνδρας μου έρχεται στην μισάνοιχτη πόρτα και δειλά μου λέει.. θα έρθεις να κάνουμε παρέα στο καναπέ;.. έκανα καφέ.. και σκέπτομαι πόσο εγωιστικά βρίσκω εγώ καταφύγιο σε ότι με κάνει ήρεμη. - Έρχομαι καλέ μου του λέω.. έρχομαι.. κάνε καφέ και.. έρχομαι.. Κάνω την προσευχή μου κάθε πρωί και σκέπτομαι πόσο τυχερή είμαι που με αγαπούν, εκείνος.. οι φίλοι μου.. που μπορώ ακόμη να περπατώ έστω και έτσι, που συναντώ ακόμη κάποιους στο δρόμο που με θυμούνται και με ρωτούν τι κάνω,  όμως.. εξακολουθώ μέσα μου να κραυγάζω.. σιωπηλά.. - Θέλω να αλλάξω το κόσμο...βοηθείστε άγνωστοι.. αλλάξτε την ψυχή σας, αλλάξτε τα θέλω σας.. Λέτε να κραυγάζω άδικα; ..αυτό φοβάμαι..

Σήμερα μία βροχερή μέρα, κρύα, σκοτεινή, έβαλα το καινούργιο μου κασκόλ δωράκι φίλης, την μάσκα σούπερ προστασίας, τα μποτάκια μου, με κόπο και πόνο περπατάω μα.. περπατάω και αυτό είναι ευτυχία.  

Καλημέρα φίλοι μου, χαμογελάστε, ξέρω πως είναι απαιτητικό από μένα μα σκεφτείτε όπως εγώ.. σήμερα σκοτεινιά και βροχή, αύριο ήλιος και ζέστη, ο Δημήτρης μετρά το κάθε λεπτό στη Δύση που μεγαλώνει η μέρα, κι εμείς, εσείς, όσο χαμογελάτε κόντρα σε όλα.. δεν μπορεί.. κάτι θα αλλάξει να πάρει η ευχή..

                                        Αχτιδένια φιλάκια   

12 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Μακάρι να αλλάξει κάτι...ενώνω τις ευχές μου με τις δικές σου. Και εγώ τα ίδια βλέπω και νιώθω αλλά δεν είμαι αισιόδοξη. Οι άνθρωποι σαν να σκοτεινιάσαμε μέσα μας και το κακό είναι ότι δεν ψάχνουμε το φως. Δεν ξέρω, παλιά περνούσαν οικονομικά πιο δύσκολα. Μάθαμε αλλιώς; Παλιά και οι ασθένειες εξολόθρευαν και η ιατρική δεν έδινε τόσες λύσεις όπως σήμερα κι όμως...να πω τότε ότι ήταν η άγνοια και το '' έτσι είναι η ζωή'' που έκανε τους ανθρώπους πιο χαρούμενους; Σήμερα τα θέλουμε όλα, κι ακόμη θέλουμε περισσότερα. Όσο για τον πόνο των άλλων...ίσως μας ικανοποιεί γιατί ξεχνάμε το δικό μας. Τι να πω; Χάσαμε το δρόμο μας.
Αισιοδοξία και κουράγιο...ίσως κάτι να αλλάξει
Καλή σου μέρα
Σε φιλώ

Giannis Pit. είπε...

Η κρίση σημαδεύει τους ανθρώπους Γεωργία. Και φυσικά συνηθίζει να βγάζει στην επιφάνεια σκοτεινές πτυχές μας. Όμως αυτό δεν είναι μονόδρομος. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο τα σκοτάδια που βγαίνουν στην επιφάνεια αυτόν τον καιρό. Πάντα σε περιόδους κρίσης αναδεικνύονται και φωτεινές πηγές του ανθρώπου και συμπεριφορές που αξίζουν. Το θέμα είναι να παλέψουμε για να γίνουν πλειοψηφία αυτές οι συμπεριφορές. Με όποιο τρόπο μπορούμε. Ακόμα και με έναν μας λόγο, μια παρουσία, μια δημιουργία.
Κόψε τις ειδήσεις καλή μου φίλη.
Στέλνω τα φιλιά και την αγάπη μου.

OLINA M είπε...

Όσο αυτός ο φωτεινός κόσμος ζει μέσα μας, υπάρχει ακόμη ελπίδα! Κρατάω μόνο ό,τι γαληνεύει την ψυχή μου, μένω πιστή στις αλήθειες μου και αρνούμαι να ζω με τον φόβο οδηγό.

Φοίβη είπε...

Γλυκιά μου Γεωργία, δεν άλλαξε ο κόσμος... πάντα έτσι ήταν. Απλά τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια πολύ πιο εύκολα όλες οι κακές συμπεριφορές και τα πάθη λόγω διαδικτύου. Προσωπικά δεν παρακολουθώ ειδήσεις και γενικά το μόνο που βλέπω είναι ο Τροχός της Τύχης, τίποτα άλλο! Προτιμώ να διαβάσω, να πλέξω ή να ασχοληθώ με κάποιο παζλ.

Αννίκα είπε...

Στέκομαι στο αισιόδοξο της σκέψης σου «χαμογελάστε» και εύχομαι αυτήν τη χρονιά να μη μείνουμε στα λόγια και στις ψεύτικες υποσχέσεις αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ας ψάξουμε ότι όμορφο απόμεινε μέσα μας να το κάνουμε πράξη. Ας βάλουμε στόχο να γίνουμε εμείς καλύτεροι.
Καλό βράδυ να έχεις!

Marina Tsardakli είπε...

Αχτίδα μου, πράγματι συμβαίνουν πολλά στον κόσμο.
Ας σταθούμε δυνατοί, ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να κάνουμε όμορφα πράγματα και ίσως τα πράγματα να φτιάξουν.
Εμείς εδώ θα είμαστε, να κρατάμε έστω και διαδικτυακά συντροφιά ο ένας στον άλλο.
Καλό απόγευμα.
Σε φιλώ γλυκά :)

Mia Petra είπε...

Πώς μπορούμε να διορθώσουμε τη χώρα μας, θα έλεγα, γιατί τόσα προβλήματα, τόσες κακοτεχνίες, τόσα "κακώς κείμενα", είναι δυστυχώς αμιγώς ελληνικό φαινόμενο. Υπάρχουν χώρες -και δη ευρωπαϊκές, όπως θεωρούμαστε εμείς τρομάρα μας- που είναι καλύτερες οι συνθήκες από κάθε άποψη, με αποτέλεσμα ποιοτικότερη ζωή.. Πάλι καλά που έχουμε τα μπλογκς μας, και γράφουμε τον πόνο μας εδώ μεταξύ μας, και "κρατάμε" ο ένας το "χέρι" τού άλλου.. Καλή χρονιά Αχτίδα μου!⭐🌻⭐

Λίνα είπε...

Κα Γεωργία καλησπέρα. Δεν γνωριζόμαστε αλλά νομίζω πως έχω μια δική σας δημιουργία κ ήθελα να σας το πω. Αν θέλετε να σας γράψω το email ή το κινητό μου!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Νιώθουμε ότι νιώθεις φιλενάδα και ελπίζουμε ότι ελπίζεις για αυτόν τον κόσμο που ζούμε και μακάρι να μπορούμε να τον αλλάζαμε...
Προς το παρόν, έχουμε αυτή την παρέα ευτυχώς που ανταλλάζουμε σκέψεις ,δημιουργίες και ότι άλλο μας απασχολεί...
Συμπορευόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και δεν είσαι μόνη σου , αυτό που μας κρατά να αισιοδοξούμε πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, είναι πως δεν χάνουμε την ελπίδα αυτή αχτίδα μου!!
Να περνάτε καλά τα δυο σας φιλενάδα!! καλό βράδυ φιλιααα!!❤

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ο κόσμος θ' αλλάξει αν αντισταθούμε στην καταθλιπτική απραξία και δεν παραδώσουμε τα "όπλα" μας. Αυτό που κάνεις εσύ Γεωργία μου, είναι η πιο γενναία στάση (και αντίσταση).
Ό,τι κινείται και δεν χορταριάζει, θα βρει το δρόμο του και θα φτάσει στον προορισμό του. Μπορεί το "λιμάνι" να μοιάζει μακρινό, μα έχουμε καλά εξασκηθεί στην υπομονή και τη στοχοπροσήλωση.
Τις πολύτιμες στιγμές με τον σύντροφό σου, το εργαστήρι σου, το πείσμα και το γινάτι σου να βγαίνεις έξω και να κοιτάς ψηλά στον ανοιχτό ορίζοντα... όλα αυτά τα μικρά και πολύτιμα που υπάρχουν στη ζωή σου. Μ' αυτά να πορεύεσαι πάντα Γεωργία μου ♥

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Λίνα, χαίρομαι κι ευχαριστώ που μπαίνεις στο μπλοκόσπιτο μου. Το μέιλ μου είναι:
aktida7@gmail.com

Λίνα είπε...

Σας ευχαριστώ! Σας έγραψα email με τις λεπτομέρειες.