Η συμμετοχή μου στα δρώμενα

 

                              

Ο Γρηγόρης δεν πήγαινε σχεδόν ποτέ στη λαϊκή , αυτό συνήθως ήταν δουλειά της μητέρας του όσο το θυμόταν όμως η κυρία Ελευθερία είχε την ατυχία να σπάσει το πόδι της πριν λίγες μέρες και σήμερα Σάββατο στη γειτονιά τους γινότανε η λαϊκή της εβδομάδας. Ξύπνησε λοιπόν ο Γρηγόρης το πρωί και προσπάθησε να κάνει πως ξεχνάει τις μπηχτές της μητέρας του από εχθές όλο το απόγευμα.

- Αχ η έρμη τι έπαθα, εγώ που αύριο θα γέμιζα το ψυγείο με ντομάτες, πιπεριές, κρεμμύδια, πατάτες.. Αμ τώρα που το σκέφτηκα.. θέλω και κανένα ψαράκι.. και τραχανά από την κυρία Βάσω.. και καρότα.. και σπανάκι για πίτα.. Ακούς Γρηγόρη; ο μπαμπάς θάναι στη δουλειά, εσύ προλαβαίνεις πριν τη σχολή να πας να βοηθήσεις την μανούλα. Αχ.. κορίτσι έπρεπε να είχα μα κι εσύ αγάπη μου δεν λες πως άνδρες γυναίκες έχουν ίδια δικαιώματα; άρα.. μπορείς να βοηθήσεις την μανούλα..

Στις μύτες ο Γρηγόρης ντύθηκε και αθόρυβα έκανε τον καφέ του μπας και η μισοκοιμισμένη κυρία Ελευθερία δεν θυμηθεί την ..λαϊκή και ξεχάσει την παρουσία του.

-Γρηγόρη μουυυυυ, αγόρι μου, λεβέντη μου.. έλα να σου πω πως να ψωνίσεις σωστές ντομάτες.. ακούς; Αχ η έρμη .. ποιος να με ακούσει.

Μάταια οι δικαιολογίες του, μάταια η προσπάθεια του να της αρνηθεί. Η μητέρα του είχε πάντα το τρόπο της να περνάει το δικό της σε ένα "πακέτο" από παράπονο, απειλή και ενοχές  που τόσο εύκολα σου τις φόρτωνε. Την άκουγε λοιπόν συμβιβασμένος σε όλα αυτά να του εξηγεί πως να διαλέγει τα λαχανικά και ένα σωρό λεπτομέρειες για τους ανθρώπους που είχαν τους πάγκους. Αναρωτήθηκε μέσα του πως είναι δυνατόν να ξέρει τα ονόματα τους και σίγουρα θα έπιανε κουβεντούλα μαζί τους.  Ήταν καλή γυναίκα η μητέρα του, ένας απλός άνθρωπος, σύζυγος και μητέρα, ήρεμη , στωική με τις αναποδιές και μα συγχρόνως επίμονα πιεστική μέχρι να περάσει το δικό της.

Έτσι βρέθηκε στο δρόμο για την λαίκη της γειτονιάς του κάνοντας την προσευχή του να μη πέσει στο μάτι κάποιου γνωστού το .. καροτσάκι που του φόρτωσε η Ελευθερία τονίζοντας του  τα προτερήματα και την αναγκαιότητα του. Εκείνη λοιπόν την ημέρα, εκείνο το ολόφωτο πρωινό άλλαξε την ζωή του Γρηγόρη. Ακολουθώντας το.. σχεδιάγραμμα της μητέρας του προσπαθούσε μέσα σε τόσο κόσμο τόσες φωνές να βρει τον κυρ Γιάννη με τα ζαρζαβάτια του.  Μόνο που δεν ήταν ο κυρ Γιάννης στη θέση του να του δώσει την λίστα της  Ελευθερίας αλλά ένα νεαρό κορίτσι με καστανά μακριά μαλλιά, που είχε χώσει το πρόσωπο της μέσα σε ένα μεγάλο μπουκέτο από κίτρινους ηλίανθους και μαργαρίτες που υπήρχαν επάνω στο πάγκο. Είδε τα λεπτά δάκτυλα των χεριών της να αγγίζουν τρυφερά τα πολύτιμα γι'αυτήν άνθη και στάθηκε ακίνητος περιμένοντας να αντικρίσει τα μάτια της, το βλέμμα της να συμπληρώνει την όμορφη εικόνα μπροστά του.

Ήταν μελιά.. ονειροπόλα, παράταιρη όλη η ύπαρξη μέσα στις πιπεριές και τις ντομάτες λες και κάποιος ζωγράφος πέταξε μέσα σε ακαταλαβίστικο πίνακα ένα καλοσχηματισμένο λουλούδι. Θυμήθηκε ένα ..άρλεκιν που διάβασε στα εφηβικά του χρόνια κλεμμένο από τη τσάντα της μαμάς του περίεργος να δει τι την έκαμνε να χώνεται στις σελίδες του τις ώρες της ξεκούρασης. Μιλούσε για έρωτα με μια ματιά, για κεραυνό που έπεφτε και άναβε φωτιά στο τίποτα, διάβαζε και γελούσε ο Γρηγόρης και μετά άρχισε την καζούρα στη μάνα του που τον τσάκωσε.

 - Ρε μάνα; τέτοια διαβάζεις; έτσι ερωτεύτηκες τον πατέρα, κεραυνοβόλα ή με προξενιό; χα χα, πιστεύεις τέτοιες τρέλες;

Τώρα κοίταζε εκείνο το κορίτσι, ο κεραυνός που έλεγε.. έσβυσε ο κόσμος γύρω του, υπήρχαν εκείνος και τα μελιά μάτια που στάθηκαν στα δικά του και ολόγυρα αμέτρητα βάζα με ηλίανθους κατακίτρινους που απειλούσαν να τους τους πάρουν μαζί τους σε όνειρο χρωμάτων. Στο μυαλό του πάλευε να βρει πλάσμα να την συγκρίνει, ένα χαμόγελο και ένα φως το πρόσωπο της που να είχε ξαναδεί μέχρι τώρα . Ήταν ο κυρ Γιάννης που την έσπρωξε να βγει από το όνειρο του και να ..ζυγίσει τα όσα πήρε η πελάτισσα, ήταν η γιαγιά δίπλα του που τον έσπρωξε για να διαλέξει ντομάτες με κείνο το: 

- Πάνε πιο πέρα παιδί μου ...κουνήσου. 

Είδε το χαμόγελο της κι εκείνη το κοκκίνισμα του, έπρεπε να βγει από το όμορφο αυτό καρδιοχτύπημα , έπρεπε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα των στιγμών. Να αγοράσει τις.. ντομάτες.. να διαλέξει τις πιπεριές.. να ακούσει την φωνή της.. να αγγίξει τυχαία ίσως τα χέρια της που τα έβαζαν στις χάρτινες σακούλες. 

- Μαρίνα κουνήσου της αγριοφώναξε ο πατέρας της ..

 Μαρίνα την λένε.. φώναξε μέσα στο μυαλό και την καρδιά του η φωνή  αυτού του άγνωστου Γρηγόρη που έγινε αντικρίζοντας την, Μαρίνα την λένε.. Μαρίνα.. 

 -Θα σας διαλέξω εγώ τις πιπεριές και ότι θέλετε , ήταν η φωνή της όπως την φαντάστηκε να συμπληρώσει την εικόνα μέσα του, ήταν εκείνο το στιγμιαίο άγγιγμα καθώς του έδινε τα ρέστα αργά μέσα στο χέρι του, ήταν η γλυκιά ματιά της επάνω του με εκείνη την πονηρή σπίθα που του κραύγαζε :

 - Σε βλέπω, μου αρέσεις, θέλω να σου μιλήσω, θέλω να γνωριστούμε, θέλω.. θέλω.. μα... μα.. 

Ήθελε να της φωνάξει το όνομα του, ήθελε να περπατήσουν μαζί μέχρι το σπίτι του , να καθίσουν δίπλα δίπλα σε μία παραλία και να πουν ο ένας στον άλλο τις σκέψεις και τα όνειρα τους. Να μιλήσουν ασταμάτητα, να βάλει τα λεπτά δάκτυλα της μέσα στην παλάμη του, το μπράτσο του γύρω από το λαιμό της ,το κεφάλι της στο δικό του. Ήθελε όσα κορόιδευε σε εκείνο το..παλιοάρλεκιν της μαμάς του.. ήθελε να καταλάβει, να ζήσει αυτό το άγνωστο μεθυστικό συναίσθημα που ένοιωσε εκείνο το πρωινό για μία και μοναδική φορά . 

Πήγε κι άλλα Σάββατα στη λαϊκή, η Μαρίνα δεν ξαναφάνηκε ποτέ, ζητούσε δικαιολογίες να πηγαίνει για ψώνια , να τολμήσει να ρωτήσει τον κυρ Γιάννη για την Μαρίνα.  Τα βήματα του σταματούσαν μακριά όσο μπορούσε να δει πως εκείνη δεν ήταν εκεί ούτε το βάζο με τους ηλίανθους . Ώσπου έπαψε να ελπίζει και έθαψε την ελπίδα. Όμως η εικόνα της τον ακολούθησε για χρόνια, το ανεκπλήρωτο όνειρο έσβησε μέσα στις ανάγκες των σπουδών, της δουλειάς της καθημερινότητας. Έμεινε μόνο κάτι σαν.. δάκρυ μέσα στο λαιμό του και ένα φτερούγισμα όταν τυχαία άκουγε το όνομα Μαρίνα ή όταν έψαχνε για καιρό σε κάθε κοριτσίστικο μελένιο βλέμμα το δικό της. Σιγά σιγά χάθηκε κι αυτό.. εκτός από την αγάπη του για τους ηλίανθους ..

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αγάπησε την γυναίκα του μα κράτησε βαθιά.. βαθιά μέσα του το μυστήριο του ανεκπλήρωτου πλατωνικού έρωτα στο κίτρινο χρώμα των υπέροχων λουλουδιών της νιότης του.

                         Αχτιδένια φιλάκια.

Υ.Γ. Λυπάμαι για την πρόχειρη ίσως αυτή ανάρτηση συμμετοχή μα εδώ και μέρες δεν έχω σύνδεση ίντερνετ στον υπολογιστή μου λόγω αλλαγής ελαττωματικού ρούτερ και του τεχνικού που με...δουλεύει εδώ και μέρες. Έτσι η ανάρτηση γίνεται από το τάμπλετ μου με όλες τις.. συνέπειες! Ευχαριστώ και να είστε επιεικείς μαζί μου με το τρόπο της ανάρτησης.