Μία συνάντηση στο πάρκο..

 

Καλημέρα φίλοι μου, όχι δεν σας ξέχασα απλά.. πλέον θέλω να σας μιλώ για ότι αξίζει να πω αν και πολλές φορές σας ζαλίζω με την καθημερινότητα μου απλά και μόνο γιατί μου λείπετε στο καναπέ του μπλοκόσπιτου μου. 

Κάθε μέρα η πρωινή μου βόλτα με την Κάντυ που πιστέψτε με γίνεται με πολύ κόπο τις περισσότερες φορές μα πιέζω τον εαυτό μου γιατί τα ..μικρά κουμπάκια ματάκια της Κάντυ μου θυμίζουν πως όταν αγαπάς οφείλεις να ανταποδίδεις όσα σου δίνουν. Όμως ξέρετε.. αυτή η πρωινή μου μεγάλη βόλτα πολλές φορές είναι η αφορμή να δω, να μάθω, να συλλογιστώ, να κατανοήσω πως η ζωή μας διδάσκει σε κάθε της βήμα ακόμα και στο 69 μου χρόνια. 

Το σημερινό μου μάθημα ήταν.. όχι δηλαδή πως δεν το ήξερα.. πως οι άνθρωποι κρίνουν από το "εξωτερικό σελοφάν" του κάθε ανθρώπου χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να δουν το ..περιεχόμενο. Κάπου λοιπόν σήμερα στο πάρκο πρόσεξα μία γυναίκα μεγαλύτερη μου που καθόταν στο σκαλοπατάκι μιας γωνιάς. Κρατούσε κάτι σαν μπαστούνι ελαφρώς στραβό μάλιστα, τα ρούχα της εμφανώς φθαρμένα , ένας πλεκτός παλιός σκούφος , η ματιά αδιάφορη στα δένδρα της περιοχής και ένα μπουκάλι νερό στο χέρι. Η καρδιά μου έλεγε να την πλησιάσω.. η διακριτικότητα μου  ο φόβος μου μη την ενοχλήσω και την προσβάλω ίσως με σταματούσε.. η μανία της Κάντυ να φλερτάρει με τα χορτάρια μου έδωσε το χρόνο που χρειαζόμουν να σκεφτώ πως.. η Καλημέρα είναι του Θεού και πρέπει να την δίνουμε. 

- Καλημέρα σας.. 

Η ματιά της με χάιδεψε, η ατολμία μου ανέπνευσε.. οι πρώτες τυπικές ερωτήσεις σύνηθες γραφικές.

  - Ψυχρούλα σήμερα έτσι;.. Η Κάντυ ζέστανε ακόμα περισσότερο το κλίμα, άκρως φιλική ανέβηκε σχεδόν με ένα πήδο στην αγκαλιά της και απόλαυσε το χάδι του χεριού της.. Οι πρώτες μας κουβέντες .. η πρώτη μας συζήτηση .. τα μάτια της κάτι μου θύμισαν.. η μνήμη μου πλέον έγινε ακριβό αγαθό εδώ και καιρό.. χθες πχ.. ( χα! χα!) ξέχασα τα λόγια της κλασικής πρωινής προσευχής μου  και έφαγα όλο το πρωινό μου να την λέω κρυφά από μέσα μου μέχρι να έρθει αυθόρμητα ξανά το βράδυ. 

Η κυρία με κοίταξε και μου είπε λες και με γνώριζε: 

- Τι κάνεις; πόσο καιρό έχω να σε δω.. αυτό είναι άλλο σκυλάκι; δεν είναι εκείνο που είχες στο μαγαζί; Γιατί δεν σε θυμάμαι σκέφτηκα.. μόνο τα μάτια σου κάτι μου θυμίζουν.  

- Πέθανε ο Νίκος μου.. μου είπε.. οι κόρες μου είναι μακριά, η μία Γερμανία παντρεμένη και η άλλη δασκάλα στη Πάτρα.. Έχω ακόμη τους πίνακες σου στο σπίτι μου και τα κεραμικά πιάτα που μου έκανες.. Δεν την θυμήθηκα φίλοι μου.. κουνούσα το κεφάλι μου μιλούσα μαζί της.. μα δεν την θυμήθηκα.. Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε μία.. "καλοντυμένη κυρία" με το σκυλάκι της.. με τράβηξε από το μπράτσο και μου είπε δήθεν στα κρυφά μα τόσο.. φανερά ..

- Τι της μιλάς;.. θα κολλήσεις και covid ζητιάνα θα είναι,  φόρα μάσκα τουλάχιστον και μη την πλησιάζεις, τράβα και το σκύλο σου... Δεν την βλέπεις πως είναι ντυμένη; Σκέτη αρρώστια τα ρούχα της.. Τα είπε και έφυγε μακριά και από εμένα μαζί με το σκύλο της που η Κάντυ αδιαφόρησε για το φλερτ του.. ( γνήσιο παιδί μου!!)

-Για μένα σου είπε έτσι; την ξέρω , η κόρη της ήταν μαθήτρια μου στο δημοτικό.. και τότε έτσι ήταν .Με θυμήθηκες έτσι; δασκάλα ήμουν χρόνια στη περιοχή μας,  αγόραζα πράγματα από το εργαστήρι σου πολλές φορές, αγαπούσα τις θάλασσες που ζωγράφιζες.. Δεν έχω πια διάθεση ούτε καν να ντυθώ μα δεν είμαι βρώμικη..  άλλωστε όλο μέσα είμαι, μόνο εδώ στο πάρκο βγαίνω να χαζεύω, μα έχω σπίτι, επάνω είναι στο 3ο.. απλά έρχονται στιγμές που δεν με .. χωράει θαρρείς, με πνίγει . 

-Όχι σκέφτηκα με πίκρα.. δεν σε θυμάμαι.. πιέζω τον εαυτό μου μα.. δεν σε θυμάμαι.. χθες δεν θυμόμουν πότε γεννήθηκε ο 3ος εγγονός μου και ντράπηκα να ρωτήσω τους δικούς μου..

Μιλήσαμε σχεδόν 1 ώρα, ο Δημήτρης με πήρε στο κινητό φοβούμενος μη έπαθα κάτι.. πόσο τυχερή σκέφτηκα είμαι που έχω κάποιο που νοιάζεται για μένα.. μα και πόσο άδικο ήταν που μία μορφωμένη γυναίκα σαν κι αυτήν παραδόθηκε στη .. φανερή κατάθλιψη που είχε και στη αδυναμία της να γεμίσει το χρόνο και την ψυχή της με άλλες προσπάθειες για να ζει την κάθε μέρα της με .. ζωή.  Όσο πιο διακριτικά μπορούσα προσπάθησα να μπω στο φανερό πρόβλημα της και υπό τύπου συζήτησης να της δώσω τρόπους να  γεμίσει τη ζωή της με .. φως.. ελπίδα.. χαρά.. διάθεση για δημιουργία σχέσεων. Δεν ήθελα να την κρίνω, δεν θέλησα να την πιέσω μα της έδωσα ραντεβού για.. αύριο.. την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο.. και πιστέψτε με θα κάνω κάθε προσπάθεια.. Η έκπληξη μου;.. Είχε κινητό και ζήτησε το δικό μου για να .. μιλάμε. 

Γύρισα σπίτι, ο Δημήτρης μου είχε ετοιμάσει το καφέ μου και το μικρό τοστ .. μέσα στο εργαστήρι μου με περίμενε δουλειά , ετοιμάζω δωράκια.. μου δίνει χαρά και δύναμη να μη σταματώ να φτιάχνω έστω και αν το πινέλο μου δεν με ευνοεί όπως παλιά , έστω και αν ... καίγομαι με την σιλικόνη όμως η σημερινή μου αυτή συνάντηση ( τόλμησα να ρωτήσω το μικρό της όνομα για να την βάλω στο κινητό μου.. Τερέζα την λένε..) με έκανε να γεμίσω με περισσότερο πείσμα και διάθεση να πολεμώ για τα.. πάντα..

Φίλοι μου ευχαριστώ για τις αμέτρητες ευχές σας για τον Δημήτρη μου, τις χαρήκαμε και οι δύο, είναι υπέροχο συναίσθημα να σε σκέφτονται.. να σε αγαπούν..

                                    Αχτιδένια φιλάκια