Ουδείς αλάνθαστος.

 

Το διάβασα και είπα να σας το θυμίσω.. ουδείς αλάνθαστος έλεγε η .. γιαγιά μου όταν της εξομολογούσε κάποιος κάτι που τον βάραινε. Οι γονείς μου νεαροί φοιτητές κι εγώ μικρή στα πόδια τους και μία γιαγιά σαν αγκαλιά για όλους.. Τώρα που μεγάλωσα σκέπτομαι πόσα έμαθα από αυτήν , την θυμάμαι γεμάτη αγάπη μα πάντα φίλοι μου.. τώρα που η πείρα μου έμαθε να ξεχωρίζω τα συναισθήματα στα μάτια.. πάντα ήταν μελαγχολική.  Βλέπετε τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει στη ψυχή την ανθρώπινη ανάγκη για την αγάπη του συντρόφου που λάτρευε και τον έχασε τόσο νωρίς, τώρα το καταλαβαίνω, το νοιώθω. 

Τελικά φίλοι μου συνειδητοποιώ πως η ηλικία σε " μαθαίνει" σε κάνει " σοφό" , αρχίζεις και βλέπεις πίσω από τις .. εικόνες της ματιάς. Πάντα κοιτούσα τους ανθρώπους κατάματα .. πες από ανάγκη ασφάλειας .. πες από συνήθεια...πάντα πίστευα ότι τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής πως βλέπεις μέσα τους όσα μπορεί να κρύψει η ανάγκη τους να ξεγελάσουν να αποφύγουν . Αυτό ξέρετε με συντρόφευε και στη δουλειά μου στην επιλογή πελατών μιας και είχα χονδρική πώληση. Δεν δεχόμουν όποιος δεν εμπιστευόμουν και γινόμουν θυσία με όσους αγαπούσα και διάλεγα. Βέβαια όπως έλεγε και η γιαγιά μου.. ουδείς αλάνθαστος .. τότε πιστέψτε με πονούσα πολύ μα ευτυχώς αυτό με δίδασκε κι όλας ξέρετε.. αυτό που λένε πείρα  της ζωής. Η εμπιστοσύνη για μένα παίζει μεγάλο ρόλο στις σχέσεις μου γενικά, έχω ανάγκη από το να νοιώθω ασφάλεια και θέλω γύρω μου τέτοιους ανθρώπους . 

Λέτε να φταίει η Φθινοπωρινή αύρα που πλέον την βλέπω ολόγυρα μου ακόμη και στο πρωινό αεράκι και άρχισα τις αμπελοφιλοσοφίες ; Χθες στεναχωρέθηκα από το πρόβλημα μίας φίλης γειτόνισσας, βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό από διαβήτη και πίεση,  δουλειά επάνω στο βελόνι από μικρή, μόνη μεγάλωσε τα παιδιά της και γνωστές εδώ και 47 χρόνια όσο μένω σε αυτή τη γειτονιά. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μην είναι αυτό που λένε.. φίλοι καρδιακοί.. μα είναι άνθρωποι της καθημερινότητας σου, αυτοί που τους λες καλημέρα κάθε πρωί και κάνεις συχνά  κουβεντούλα στο δρόμο όποτε τους συναντάς. Το παλιό μαγαζί και εργαστήρι μου κοντά στο μικρό δικό της ραφείο που διατηρεί μέχρι τώρα , τελευταία μετά που  έκλεισα το δικό μου μπορώ να πω πως ήρθαμε πιο κοντά. Πάθαινε μικροκρίσεις με το σάκχαρο ή με τη πίεση και χτυπούσε το δικό μου κουδούνι για βοήθεια. Πάντα είχα ένα τοστ να της κάνω , νερό και ένα σκέτο καφέ να την τονόσω. Έχουμε  ηλικιακά σχεδόν  2 χρόνια μικρότερη μου μα.. μόνη αν και τόσο φιλική. Τελευταία μου χτυπούσε το κουδούνι για να της περάσω την βελόνα στη μηχανή...  Μία επέμβαση χωρίς λύση και.. χάνει την όραση της δυστυχώς, μία δεύτερη σε λίγο καιρό μα.. χωρίς ελπίδες.  Στεναχωρήθηκα.. ναι στεναχωρήθηκα..

Το λουλουδάκι μου σήμερα άνοιξε τα ανθάκια του, το χάιδεψα και του είπα γλυκά λογάκια , μετά έκανα το ίδιο για την γαρδένια μου να μη ζηλέψει. Δεν έχει πια λουλούδια μα έχει νέα βλαστάρια και κορφές και είμαι σίγουρη πως του χρόνου θα γεμίσει άνθη. Εσείς μιλάτε στα λουλούδια σας; μιλάτε στη γάτα ή το σκυλάκι σας; Φίλοι μου θέλω πια να σκέπτομαι όμορφα τρυφερά πράγματα, δεν αντέχω άλλη βία, καταστροφή, γκρίνια και απειλές για αυξήσεις και χάος.. Κάνω το σταυρό μου και παρακαλώ να είναι ο κόσμος καλά, όλος ο κόσμος, όλοι οι άνθρωποι ακόμη και εκείνοι που για τους λόγους τους δεν με αγαπούν, όπως είπα.. ουδείς αλάνθαστος!

                                      Αχτιδένια φιλάκια