Θέλω να με ακούσετε την..έγκλειστη....

 

Αυτές οι μέρες..αυτές οι στιγμές..άραγε πως και με ποια διάθεση του επόμενου χρόνου... τέτοιες μερες...τέτοιες στιγμές θα λέμε όσα αισθανθήκαμε, όσα ζήσαμε..

Τέτοια μέρα του Ευαγγελισμού πήγαινα πάντα στην Ευαγγελίστρια και άναβα λαμπάδα , ήταν το τάξιμο που έκανε η γιαγιά μου για μένα μωρό και το κράτησα. Φέτος άναψα απλά το καντήλι μου και Της ζήτησα να με αξιώσει να το κάνω του χρόνου αν μπορώ .

Όχι δεν χάνω την ελπίδα μου αφού πιστεύω στο Θεό , όμως όπως και ..Αυτός στην ανθρώπινη στιγμή Του λέω : - Απελθέτω απ'εμού το ποτήριον τούτο..

Είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό που ζούμε θα μας αλλάξει σαν ανθρώπους, θα μας στιγματίσει σαν πολίτες , θα μας ανοίξει δρόμους διαφορετικούς από αυτούς που πιστεύαμε πως ανοίγονταν ασφαλείς μπροστά μας.

Το κλείσιμο στο σπίτι φίλοι μου στην αρχή θα μας στριμώξει, θα μας μελαγχολήσει και θα μας γεμίσει με το βάρος της εμποδισμένης ενέργειας.. Η μοναξιά πάντα πίστευα πως είναι προσωπική λανθασμένη επιλογή .

Μετά από τις πρώτες μέρες όμως φίλοι μου είναι η ώρα του απολογισμού, θα βρεθούμε ενώπιον ενωπίω με τον εαυτό που δημιουργήσαμε και πλάσαμε  όλα αυτά τα χρόνια, με το δέσιμο των σχέσεων με τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, με τις δυνάμεις αντοχής που δώσαμε στα παιδιά μας ,με τις σκέψεις και τις δρομολογήσεις των αποφάσεων των.

Δεν θέλω να κάνω τη δυνατή και την ακλόνητα υπεραισιόδοξη, κι εγώ πολλές φορές σκύβω..φοβάμαι όχι μόνο τον αόρατο εχθρό που αντιμετωπίζουμε πια μα και με τις πολλές αντιξοότητες που μου χτύπησαν τη πόρτα εν καιρώ.

Μετά όμως σκέπτομαι πως σκυμμένη τα χτυπήματα είναι πιο βαριά  και είναι δειλία που δεν αρμόζει στον Άνθρωπο με Α κεφαλαίο.

Ας δεχθούμε την..ήττα μας από τα έργα μας στο πλανήτη αυτό, το πλαστικό μπουκάλι που πετάξαμε, τις άσχετες και άπληστες αγορές μας στα σούπερ μάρκετ, τα παράλογα ψώνια μας σε υλικά αγαθά απλά για να τα επιδείξουμε στους γύρω μας .Τις συσκευές που λειτουργούσαμε με άνεση χωρίς να τις αντικαθιστούμε πολλές φορές με απλές χειροκίνητες. 

Ξέρετε ...στο κτήμα δεν έχω ρεύμα, δεν έχω λοιπόν..μούλτι, μίξερ, αιρ κοντίσιον, θερμοσίφωνο. Μία γεννήτρια μου δίνει τα βράδια την τηλεόραση που θέλω και μου γεμίζει το τάμπλετ και το κινητό.

 Έτσι λοιπόν έμαθα πως μπορώ να μπορώ να ζω χωρίς πολλές ανέσεις, να ακούω συνέχεια μουσική από το..ηλιακό μου τραντζίστορ αντί για τηλεόραση, να κάνω μπάνιο με το ζεστό νερό που μου δίνει η..κατασκευή σωλήνων πλαστικών που έφτιαξε ο άνδρας μου στην οροφή , να μαγειρεύω και να ψήνω σε φούρνο -κουζίνα αερίου και να έχω ψυγείου αερίου .

Μακρηγορώ και το ξέρω, ίσως βαρεθείτε να διαβάσετε τα όσα γράφω, είναι οι σκέψεις μου, οι συζητήσεις μας με τον άνδρα μου αυτές τις ώρες του καναπέ που βρισκόμαστε όπως είπα στην αρχή ..ενώπιον ενωπίω... με τις σχέσεις μας .

Φίλοι μου ας είναι αυτή η δύσκολη περίοδος ένα μάθημα όταν γυρίσουμε πάλι κάποια στιγμή σε ότι αφήσαμε πίσω μας. Ας σκεφτούμε πρώτα τις σχέσεις και τους δεσμούς μας με τους γύρω μας, το τρόπο ζωής μας , σε ότι κάνουμε για τον πλανήτη μας. Ακόμα και όταν φύγουμε αυτός θα εξακολουθεί να γυρίζει..απλά ας τον αφήσουμε καθαρό όπως όταν φεύγουμε από το σπίτι μας για διακοπές και θέλουμε να είναι όλα στη τάξη πίσω μας.

 Μένουμε σπίτι φίλοι μου, σας αγκαλιάζω έστω και νοητά, σας κουράζω έστω και από..συνήθεια, εγώ εδώ..εσείς δίπλα μου στον αόρατο ιστό  μας δίνει αυτή η τεχνολογία που κατηγορώ και που δίκαια μου λέει:

-Αναμάρτητη ρίξε το λίθο...

                              Αχτιδένια φιλάκια