Ο " Χάρτινος Κόσμος" που θαύμασα χθες!

Η χθεσινή μας μέρα ήταν γεμάτη συναισθήματα τόσο έντονα που νομίζω πως ξεπέρασαν τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου . Η φίλη μου η Ποδηλάτισσα μου είχε πει λίγο πιο πριν:
- Γιαγιά κοίτα μη κλάψεις από συγκίνηση..
Κι εγώ γέλασα και της απάντησα: 
- Κλαίω μόνο από λύπη, δεν έχω κλάψει ούτε στο γάμο των κοριτσιών μας.
Κι όμως..δάκρυσα φίλοι μου, δεν μπορώ να σας περιγράψω το συναίσθημα και το παράξενο είναι πως στα κορίτσια μας ήμουν πάντα ..ακλόνητα σοβαρή σε όσα δημιούργησα.. στον εγγονό δάκρυσα.. Στο ταμείο μας είπαν :
-Σας έχει κρατήσει ο εγγονός τις καλύτερες θέσεις..

Ο παππούς αν και κουρασμένος αφού μόλις πριν λίγο είχε γυρίσει από το κτήμα παρακολούθησε την παράσταση και κάθε τόσο μου έκαμνε στο..αυτί τα σχόλια του:
-Κοίτα τον πως τραγουδάει..κοίτα πως κινείται τόσο γρήγορα..
Το έργο ήταν μιούζικαλ, ένα είδος που δεν αγαπάει και δύσκολο σε νόημα αφού ήταν μία υπέροχη μεταφορικά έκφραση για τα νέα παιδιά και τον κόσμο που αντιμετωπίζουν. 
Είναι ο  κόσμος τελειότητας που όλοι μας φτιάχνουμε γιατί..αυτό μας οδηγούν τα ΜΜΕ, η εξουσία κάθε μορφής, καθώς καταπιέζουμε τα πραγματικά μας "θέλω" με τα όσα θα ικανοποιήσουν τους γύρω μας, τους γονείς, τους φίλους.
Είναι λοιπόν ακριβώς ο τίτλος.."Ένας χάρτινος κόσμος".
Είδα τον εγγονό μου τον Πασχάλη να χορεύει, να τραγουδάει, να ομολογεί τον έρωτα του σε μία κοπέλα που έχει εισχωρήσει στο..χάρτινο κόσμο.., να δέχεται την απόρριψη και να γυρίζει στο δικό του κόσμο.
Ε! είπαμε..γιαγιά, εγώ καθώς τον κοιτούσα έβλεπα το..μωρό που πάλεψε στην Θερμοκοιτίδα, το ζωηρό αγόρι που μου έκανε το εργαστήρι φύλλο φτερό, που δημιουργούσε κατασκευές με άχρηστα αντικείμενα και  με άφηναν με ανοιχτό το στόμα, το νεαρό έφηβο που με παίρνει στο τηλέφωνο να ρωτήσει αν είμαι καλά, που με αγκαλιάζει δυνατά  φωνάζοντας: - Γιαγιά μουυυυυυ!
Είναι ο..εγγονός που μοιάζει εξωτερικά καθομολογία όλων τον άνδρα μου! 

Γυρίσαμε σπίτι στις..12 ..κάτι πρωτόγνωρο για μένα που κοιμάμαι από τι..10!!!!
Μας περίμενε η Κάντυ με χοροπηδητά ίσως γιατί πρώτη φορά έμεινε μόνη τόσο αργά.
Κοιμήθηκα με τη προσευχή στο Θεό και τον Μιχαήλ Αρχάγγελο που γιορτάζει σήμερα και είναι ο Προστάτης της οικογένειας μας να δώσει στον μεγάλο εγγονό μου ότι είναι καλύτερο γι' αυτόν, ότι τον κάνει ευτυχισμένο. Να μην δεχθεί ποτέ τον.."Χάρτινο κόσμο" που του προσφέρει η εποχή, να ξεφύγει και να φτιάξει το δικό του.
Αύριο κλείνει ένα χρόνος από την εγχείρηση του άνδρα μου και ευχαριστώ όσους στάθηκαν δίπλα μου στις τότε δύσκολες στιγμές έξω από το χειρουργείο και την Παναγία που μου έδωσε δύναμη να χαμογελώ ακόμα και τότε.
Αχτιδένια φιλάκια!