Η χαρά μου μου είναι σε όσα φτιάχνω.

                         

Αυτές τις μέρες τις περνώ μέσα..στο σπίτι..δεν υπάρχει ( όπως λέω πάντα με χιούμορ!!) ούτε ένα κοκκαλάκι μου που να μη πονάει . Οι μόνες "βόλτες "μου ήταν μικροί έξοδοι με το αυτοκίνητο σε μαγαζιά για υλικά γιατί το μόνο που με κάνει τώρα να μη σκέπτομαι ότι με ενοχλεί είναι να χώνομαι στο εργαστήρι μου και να φτιάχνω πράγματα.

Τα γούρια μου φέτος μικροσκοπικά , λατρεύω τις...μινιατούρες και σκέφτηκα μικρές ξύλινες καρδούλες με ένα δικό μου μήνυμα : " Έχε καρδιά και σπίτι ανοιχτό"

Βέβαια οι μικρές φετούλες από κανελόξυλο που όταν τις έβγαλα από τη σακούλα ευωδίασε όλο το εργαστήρι μου με έκαναν να σκεφτώ και γούρια πιο..των ημερών, Χριστουγεννιάτικες μικρές νότες.

Τα ημερολόγια μου διάφορα όμως μερικά για παιδιά αφού θα πάνε σε ιδρύματα που τα αφορούν.

Ας σας  υπενθυμίσω και τα άλλα, εκείνα που θέλω να θυμίζουν το πνεύμα των ημερών, οικογένεια.

Δεν ξέχασα και τα στολίδια των δένδρων που είμαι στην αρχή τους βέβαια αφού έχω ένα σωρό άλλες ιδέες.

Τα καπάκια από τα βάζα του Δημήτρη που τα αλλάζει κάθε φορά κι εγώ σαν γνήσια ..ρακοσυλλέκτρια τα μαζεύω περιμένοντας  την ώρα που κάτι θα με χρησιμεύσουν.

Δεν ξεχνώ και σαν θέμα το αστέρι της Βεργίνας μέσα στα πράγματα που θα στείλω για την Πρωτοβουλία για το Παιδί. Αυτά είναι τα ελάχιστα από αυτά που φτιάχνω για την Βεργίνα  απλά σκέφτηκα και κάτι ..Χριστουγεννιάτικο.



Η ...χάρη μου έφθασε και σε κρεμάστρες ελπίζοντας να βρουν τον αποδέκτη τους στο μπαζάρ τους.

Έτσι περνώ την ώρα μου όπως καταλαβαίνετε, έχω κάνει πάλι το εργαστήρι μου ένα..χαμό, πολλές φορές τσατίζομαι με τον εαυτό μου όμως..ξέρω πως πάλι έτσι θα καταλήξω..σε αυτό το..χαμό.
Μπήκαμε στον Νοέμβρη φίλοι μου και ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα πια για μας. Την Πέμπτη θα πάμε να χαρούμε τον εγγονό μας στο θέατρο και βέβαια θα σας πω και τα όσα θα ζήσω εκείνες τις στιγμές. Ξέρετε πως τα συναισθήματα μου είναι πάντα έντονα κι εσείς ..οι αποδέκτες.
Θυμάμαι την μητέρα μου όταν ήρθε με τον πατέρα μου στη πρώτη μου έκθεση τότε σε γνωστό ξενοδοχείο των Αθηνών. Το είχα οργανώσει μόνη μου με βοήθεια από ένα φίλο γκαλερίστα. Μέχρι τότε δεν μου είχαν συγχωρέσει που δεν έγινα..γιατρός..Άραγε όταν μετά με φιλούσαν και μου έλεγαν τα μπράβο τι θα ένοιωθαν...
Ακόμα δεν αγόρασα φακέλλους για να στείλω..πάλι τους ξέχασα η αφιλότιμη.. Δεν ξέρω αν το παθαίνει κάποια από εσάς..μπαίνω σε μαγαζί για κάτι , αγοράζω άλλα και ξεχνώ αυτό για το οποίο μπήκα!!!!
Λοιπόν ελπίσω να σας τα πω ξανά μετά την Πέμπτη γιατί σκέπτομαι να πάω και στο κτήμα που το έχω ξεχάσει και ..επιθύμησα τις φίλες μου γειτόνισσες.
                                       Αχτιδένια φιλάκια