Όταν αντιμετωπίζεις το κάθε τι..

                                  
Έτσι πολύ απλά ήθελα να σας θυμίσω πως κάθε μέρα είναι ένα ξεκίνημα για να την κάνεις την ευχή πραγματικότητα.
Θα σκεφτείτε γιατί το γράφω..ίσως γιατί από χθες είχα μία από αυτές τις δύσκολες μέρες που μου χαρίζει η Πάρκινσον κατά διαστήματα για να μη θυμίσει τη παρουσία της στη ζωή μου αφού εγώ πείσμα σε όλα της την αφαιρώ και της γυρίζω τη πλάτη.
 Όμως φίλοι μου η χθεσινή μου μέρα άρχισε τόσο όμορφα αφού πήγαμε στο κτήμα μας που τόσο μας λείπει το εκεί καταφύγιο μας.
Στη διαδρομή λίγο πριν του ζήτησα να πάμε μια βόλτα στο δασάκι μας, σε αυτό το άγνωστο και τόσο όμορφο δάσος της Γερακαρού που αν και αυτή την εποχή δεν δείχνει την ομορφιά του μα εγώ κουβαλώ μέσα μου τις πανέμορφες εικόνες του όταν η φύση ξυπνάει και η Περσεφόνη βγαίνει από τον Άδη για την αγκαλιά της Δήμητρας.
Βέβαια είχα τους ..ύπουλους σκοπούς μου να μαζέψω βρύα για τις κατασκευές μου που έχω αρχίσει για τα μπαζάρ του Πάσχα στα ιδρύματα.
 Σας έδειξα τα έκκλησάκια μου;

Α! να μη ξεχάσω και τα φυλλαράκια μου με τις πασχαλίτσες!

Έχω ανοίξει τα κουτιά μου με τις πέτρες , τα ξυλαράκια και ότι μπορεί να μου είναι χρήσιμο..

Δεν αφήνω όπως βλέπετε ανεκμετάλλευτο ξυλάκι, πετρούλα, χορταράκι!!!
Έτσι λοιπόν κάναμε τη βόλτα μας στο δασάκι μας..

Τα δένδρα δεν έχουν ακόμη πρασινίσει το "χαλί" της γης του είναι παχύ από τα ξερά φύλλα μα εγώ το ξέρω πως σε δύο το πολύ μήνες αυτή η εικόνα θα είναι τόσο διαφορετική αφού γεμίζει με..μανιτάρια και λουλούδια χαλί ολόκληρο.

Είναι ένα μέρος που τα ποταμάκια το διαπερνούν και το μοιράζουν, το ομορφαίνουν και του δίνουν τους ήχους τους.

Βέβαια ήμασταν στην αρχή του και δεν προχωρήσαμε γιατί βιαζόταν ο καλός μου να ..ανεβεί στη σκάλα και να κλαδέψει τα τελευταία 3 δένδρα του από τα...208!!!

Εγώ στο τροχόσπιτο, καθάρισα..(άκουσον..άκουσον...) τα 159 κρεμμυδάκια που μου έβγαλε, τα έκανα σε δύο πακετάκια για τη κόρη μας και για μας. Εντάξει κορίτσια..η μαγειρίτσα και το φρικασέ θα έχουν τα βιολογικά μας κρεμμυδάκια!
Ο Κανέλλος μας έγινε 4 ετών προημερών και είναι ένας αγαθός και..λιγουλάκι χαζός γίγαντας 45 κιλών!  

                                                 
                  
Μου έκανε παρέα και νοιώθω πάντα τύψεις γιατί η εικόνα της λατρεμένης μου Κλωντης δεν έχει φύγει από τη καρδιά μου και μπαίνοντας κάθε φορά στο κτήμα πάω στο μέρος που της αφιέρωσα και "κοιμάται" και της μιλώ και της βάζω λουλουδάκια. Μετά τα δένδρα που κλάδεψε του έγινα..τσιμπούρι του άνδρα μου να μου κλαδέψει την τεράστια γωνιακή τριανταφυλλιά που υπάρχει ολόγυρα της. Θέλω μία γωνιά ολάνθιστη εκεί...
Κάπως έτσι άρχισε και η σταδιακή μου κούραση και τα πρώτα συμπτώματα πως έμπαινα σε κρίση. Όμως σπάνια το λέω φίλοι μου αν και τα συμπτώματα είναι τόσο ορατά μα εγώ η πονηρούλα ξέρω να κρύβομαι σαν..ειδική!
Αποφασίσαμε να φύγουμε νωρίς όμως πρώτα έπρεπε να περάσουμε από τα τρία κτήματα των φίλων μας που μας πήραν τηλέφωνο αφού μας είδαν από μακριά. Τους αγαπούμε όλους, είναι υπέροχοι γείτονες και μετρούν όλοι τις μέρες που η Άνοιξη θα κάνει την περιοχή μας ένα πανέμορφο μέρος και τις συναντήσεις μας, τα μαζώματα μας καθημερινά. 
Με δυσκολία κρατιόμουν φίλοι μου, η αστάθεια μου, η κίνηση των χεριών, αυτό το χάσιμο που αισθάνομαι στο χώρο και το χρόνο..
Μία στάση ακόμη στο σπίτι της κόρης μας, τα ...100 κρεμμυδάκια της καθαρισμένα και καθαρά καλοδεχούμενα βέβαια μαζί με χόρτα,  εγγόνια μας , οι αγκαλιές τους, τα μπισκοτάκια λεμονιού της κόρης μας από το φούρνο της σε κουτί για το σπίτι.. Όλα αυτά με κάνουν να είμαι όρθια και πειστική. 
Απόγευμα αργά στο σπίτι επιτέλους, ένα μπάνιο ζεστό, οδηγίες της νευρολόγου μου, χαπάκια , λίγο ξάπλωμα στο κρεβάτι και....όλα ξανά καλά φίλοι μου να δούμε στο καναπέ μας την συνέχεια που παρακολουθούμε και να μιλήσω με δύο καλές φίλες από εσάς.που μου τηλεφωνούν συχνά. 
Έπεσα λοιπόν για ύπνο από τις 10 μάλλον ελαφρά  "μαστουρωμένη" από τα χάπια για τέτοιες κρίσεις που απεχθάνομαι και ξύπνησα φίλοι μου σήμερα στις 8 με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ από τον καλό μου που με σκέπτεται πάντα. Έτσι είναι η ζωή φίλοι μου σε ένα ζευγάρι , ο ένας για τον άλλο στις δύσκολες στιγμές, αυτά που σε δένουν και σε κάνουν να μοιράζεσαι κάθε τι.
Σήμερα μία νέα μέρα, είμαι.." ολοκαίνουργια" , πάντα με χαμόγελο, θα πλύνω στο πλυντήριο, θα απλώσω τα ρούχα, ο Δημήτρης όπως πάντα στη ..κουζίνα "του" , λίγο στο εργαστήρι μου και..όλα θα πάνε καλά!
                                        Αχτιδένια φιλάκια.