Ήταν μια φορά και ένα καιρό...

                            

Η μαμά Γεωργία μπήκε στη κουζίνα της και φόρεσε την άσπρη της ποδιά και δένοντας τη ζώνη στη..τροφαντή μεσούλα της άρχισε τη δουλειά. Μόλις ξύπνησε το πρωί σκέφτηκε πως με αυτό το κρύο μία σούπα με φακές θα ήταν ότι έπρεπε για το μεσημέρι μαζί με το τουρσί της και τις παστές σαρδέλες που είχε φτιάξει το καλοκαίρι ο μπαμπάς Δημήτρης και τις φύλαγε στο κελάρι. 
Ήξερε βέβαια ότι εκείνος δεν τα ..πήγαινε καλά με τις φακές παρόλα όσα του έλεγε για  ευεργετική διατροφική της  αξία της στην διατροφή και  το πόσο γνωστή ήταν από την Αρχαιότητα ακόμη. 
Μα η μαμά Γεωργία έκανε πως ξεχνούσε τις αντιρρήσεις του και του τις μαγείρευε φροντίζοντας να τις "συνοδεύει" με  πικάντικη σαλατούλα  και νόστιμες ελιές..

                                      

Έβγαλε λοιπόν τις φακές από το ντουλάπι, τις καθάρισε μη τυχόν και κάποια πετρούλα είχε χωθεί ανάμεσα τους και μέτρησε τη ποσότητα που χρειαζόταν για τους δυο τους με το φλιτζανάκι της βάζοντας τις μέσα σε ένα πιάτο.
Τι θα έκαμνε άραγε η μαμά Γεωργία αν ήταν τόσο μικρή όσο η κάθε μικρή φακή και αν μπορούσε να ακούσει τις φωνούλες τους καθώς αποχωρίζονταν από τις φίλες τους τις άλλες μέσα στο γυάλινο βάζο;
-Στο καλό..φώναζαν σε όσες έμπαιναν μέσα στο φλιτζάνι, στο καλό..να μας δικαιώστε για την νοστιμάδα μας και τις δυνάμεις που θα δώσουμε σε όσους μας τιμήσουν στο τραπέζι .
-Γεια σας..ήμαστε χαρούμενες που θα βγούμε στο φως, αυτό το ντουλάπι και η σκοτεινιά του μας στεναχωρούσε..άσε που ήμασταν τόσες πολλές και δεν παίρναμε ανάσα..γεια σας..γεια σας, θα έρθει και η δική σας σειρά σύντομα ελπίζουμε...
Όμως μια παρέα από το γυάλινο βάζο που μπήκε στο φλιτζάνι μαζί γιατί κρατιώντουσαν όλες  χέρι χέρι.είχε διαφορετική γνώμη.
-Εγώ ..είπε η Καφεδούλα δεν είμαι έτοιμη να γίνω γεύμα..θέλω να δω το κόσμο, να ζήσω τη ζωή μου είμαι μικρή ακόμα και δεν γνώρισα το κόσμο.
-Κι εγώ..είπε η Πρασινούλα έχω όνειρα , θέλω να μάθω πολλά, μα τι λες εσύ....Λαδούλα;
-Εγώ προτιμώ να γίνω σούπα από τη κυρία, το σκέπτομαι και φοβάμαι το άγνωστο που λέτε ..που θα πάμε..τι μας περιμένει έξω από τη κατσαρόλα; Τι θα γίνουμε αν δεν φτιάξουμε μαζί με τις άλλες μία όμορφη και νόστιμη σούπα..Αφού γεννηθήκαμε γι΄αυτό δεν πρέπει σαν καλά κορίτσια να πραγματοποιήσουμε το σκοπό μας;
Η Καφεδούλα όμως ήταν επαναστάτρια από χαρακτήρα, πρώτη ωρίμασε πριν από τις άλλες στο φυτό και μπήκε στο τσουβάλι για να πάει στο εμπόριο και να καταλήξει στη λαϊκή και από εκεί στο γυάλινο βάζο. Της άρεσε αυτό το ταξίδι γιατί γνώρισε ένα σωρό μέρη και ανθρώπους. Ξεκίνησε να ζει μέσα στη γη, άρχισε να προβάλει έξω από αυτήν και ένοιωθε με ευχαρίστηση το νερό που της έδινε ο κύριος με το πλατύ καπέλο . Θυμόταν που της μιλούσε καθώς ερχόταν στο χωράφι και της έλεγε ότι βιάζονταν να τη μαζέψει και να την πουλήσει και να αγοράσει αγαθά  για το σπιτικό του..
-Αν δεν έρθετε μαζί μου φώναξε τσατισμένη η Καφετούλα εγώ θα φύγω μόνη μου, θα δραπετεύσω με τη πρώτη ευκαιρία που θα βρω, ελάτε μαζί μου, δεν σας ενθουσιάζει η ιδέα  της ελευθερία ;
Και η ευκαιρία τους δόθηκε πράγματι όταν η μαμά Γεωργία τις έβαλε με το πιάτο κάτω από τη βρύση να τις κάνει..μπάνιο για να μπουν ολοκάθαρες μέσα στη κατσαρόλα. Την είχε βάλει κι όλας στη φωτιά  και  το κρεμμύδι μοσχοβολούσε μαζί με το λάδι τα κομματάκια σκόρδου, τη δάφνη και τη ρίγανη που χόρευαν μέσα της.
Το νερό από τη βρύση έπεσε με δύναμη και οι τρεις φίλες ενωμένες αρπάχτηκαν να από τις σταγόνες που ξέφευγαν έξω από το πιάτο, η περιπέτεια ξεκινούσε, το άγνωστο τους περίμενε.  Βρέθηκαν σχεδόν αμέσως σε ένα μέρος ανοιχτό με το νερό να τις παρασέρνει  μαζί του  και χωρίς να τις δώσει χρόνο καν να αναπνεύσουν τις έχωσε μέσα σε μία τρύπα ..το ταξίδι πράγματι άρχιζε.
Οι τρεις φίλες στην αρχή φοβήθηκαν το σκοτάδι μα γρήγορα άρχισαν αν γελάνε γιατί αυτή η τσουλήθρα ήταν κάτι νέο και ευχάριστο γι' αυτές.
-Ζήτω..αυτό είναι μάλλον η ελευθερία που έλεγες Καφεδούλα; πιάσε με μη χαθούμε..Λαδούλα πάψε να φοβάσαι..αυτό που νοιώθουμε είναι το ταξίδι..το άγνωστο που έχει την ομορφιά έξω από το γυάλινο βάζο ή τη ...κατσαρόλα. Ζήτωωωωω!
Σε λίγο όμως τους κόπηκαν τα γέλια γιατί βρεθήκανε σε ένα μέρος σκοτεινό με πολλά και διάφορα μικροπράγματα να κολυμπούν γύρω τους και το χειρότερο; μύριζε απαίσια! Ευτυχώς που ήταν ελαφριές και δεν χρειαζόταν να κολυμπήσουν πολύ μα  του έζωσε η ανησυχία και δεν ομολογούσε η μία στην άλλη τους φόβους τους.
-Λες αυτό να είναι το ταξίδι; είπε πρώτα η Πρασινουλα σιγά στο αυτή της Καφεδούλας, εδώ τελειώνει; Ουάουυυ! ακούστηκε δίπλα στους το κλάμα της Λαδούλας., θέλω τη κατσαρόλα μου..ή έστω το γυάλινο βάζο μας.
Μα πριν προλάβουν να το πουν το νερό άρχισε να κινείται και τους έβγαζε σε ένα άνοιγμα που το φως τους έδωσε την ελπίδα για κάτι καλύτερο ..Η Καφεδούλα είδε ότι μπροστά τους φάνταζε ένα απέραντο μέρος με νερό μα δίπλα στη άκρη του ανοίγματος κάποια πράσινα χόρτα σαν κι αυτά πο υπήρχαν στο χωράφι που γεννήθηκε τους φώναζαν δυνατά.κρατηθούν από αυτά .
-Πιάστε μας κορίτσια γρήγορα για να σωθείτε μη σας αρπάξει η θάλασσα και μετά πάει..χαθήκατε..Εμπρός κολλήστε επάνω μας και θα σας σώσουμε.
Οι τρεις φίλες πήδηξαν και κόλλησαν στους σωτήρες τους όσο μπορούσαν .Ο ουρανός καταγάλανος και η ζεστασιά του ήλιου τις έκανε να νοιώσουν ευτυχισμένες. Όμως σε λίγο ένα αεράκι τους στέγνωσε το νερό και και ένιωσαν ότι γλιστρούσαν  πάλι σιγά σιγά και έπεφταν από το ψηλό χορτάρι σε γνώριμο χώρο.  
-Ήμαστε στο χώμα, φώναξε η Πρασινούλα, θυμάστε κορίτσια; κάπως έτσι ξεκινήσαμε..
Πράγματι έπεσαν στο χώμα και έμειναν η μια δίπλα στην άλλη να κοιτάζουν ολόγυρα.
-Μέχρις εδώ λοιπόν ήταν το ταξίδι; αφού δεν έχουμε ποδαράκια να περπατήσουμε πως θα γνωρίσουμε το κόσμο;
Η Καφετούλα άρχισε να συλλογιέται τι θα γινόταν παραπέρα και μέσα της ανησυχούσε  γιατί κι εκείνη αλλιώς φανταζόταν την περιπέτεια τους. 
Η ζέστη άρχισε να ξηραίνει ξανά το σώματα τους και έγιναν γρήγορα όπως ήταν μέσα στο γυάλινο τους βάζο στο ντουλάπι.
-Δεν είναι δυνατόν..δεν πρέπει να τελειώσει έτσι το ταξίδι μας μονολόγησε και έτριψε το κεφάλι της για να κατεβάσει καμιά ιδέα.
Όμως εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά και ένα πουλί προσγειώθηκε δίπλα τους!

                                 
-Ωωωω! Τι βλέπουν τα ματάκια μου αναφώνησε η πεταχτή καρακάξα με το ασπρόμαυρο ταγιεράκι  της. Να μία αλλαγή από τους συνηθισμένους σπόρους και τα σκουληκάκια, τρεις μικρές φακές μπροστά μου ολοζώντανες!
Οι φακές δεν πρόλαβαν καν να μπήξουν τις φωνές στα χορτάρια για να τις σώσουν όταν βρέθηκαν  κι όλας στο ράμφος της και μετά γλίστρησαν στο λαιμό και στο στομάχι της.
- Αυτό ήταν, είπε με παράπονο η Πρασινούλα στις άλλες δύο, μέχρις εδώ το ταξίδι μας, τι τις ήθελες  Καφετούλα τις αποδράσεις; Εδώ τελειώνει η ζωή μας, στο στομάχι της καρακάξας και στο σκοτάδι.. νάτο..μπαίνουμε σε άλλο σκοτεινό μέρος που μας τραβάει..πεθαίνουμεεεεε!!!!
Η καρακάξα είχε πετάξει μακριά από δένδρο σε δένδρο και ξάφνου είδε σε ένα νεοσκαμένο χωράφι νόστιμα σκουληκάκια.
-Α! τι της ήθελα τις φακές , άσε που είναι και δυσκολοχώνευτες..εδώ έχω μπροστά μου μεζεδάκια 
και..σαν κακομαθημένη που ήταν η δεσποινίς καρακάξα με το ασπρόμαυρο ταγιεράκι έκανε την "ανάγκη " της στον αέρα  καθώς ξεκινούσε βουτιά για το ..τραπέζι που απλωνόταν μπροστά της.
Οι τρεις φακές προσγειώθηκαν στο χωράφι στην άκρη του σχεδόν και καθώς προσγειώθηκαν σκεπάστηκαν από το χώμα που τις τύλιξε σαν μία μαμά τρυφερά και αγαπησιάρικα. 
-Αχ! μικρές μου φακές, πως βρεθήκατε μαζί μόνες σας πεσμένες από τον ουρανός; Κρυώσατε, φοβηθήκατε; Ελάτε στην αγκαλιά μου να σας ζεστάνω..
Οι τρεις μικρές ταξιδιάρικες φακές κατάλαβαν πως το ταξίδι τους έφθασε στο τέλος μα ήταν ευτυχισμένες γιατί είχαν κάνει το όνειρο τους και γιατί κουράστηκα, παρανύσταξαν και η μυρωδιά της γης γνώριμη του έκανε να νοιώθουν ασφαλείς. 
Σε λίγες μέρες ένα μικρό φυλλαράκι βγήκε από μέσα τους και άνοιξε με τα χεράκια του το χώμα που το σκέπαζε.

                     
-Φως..φως..φώναξε δυνατά η επαναστάτρια  Καφετούλα, Πρασινούλα, Λαδούλα..ξυπνήστε..το ταξίδι αρχίζει ξανά..Δεν χρειάζεται να τρέχεις πολλές φορές για να το ζήσεις, η ίδια η ζωή μας είναι ένα..ταξίδι.
                                       ΑΧΤΙΔΑ 

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου..είχα όρεξη για ένα παραμύθι καθώς μου έπεσαν στο νεροχύτη λίγες φακές έξω από το πιάτο μου. Καλό ΣΚ