Για λίγο..θέλω παρέα..

                           

Όχι..δεν έχω φθάσει στο πάτο..θα ήταν ντροπή για μένα να πω κάτι τέτοιο..απλά σήμερα ξύπνησα με "λυγισμένη" κάπως αυτή την δύναμη που έχω μέσα μου, με πεσμένη τη διάθεση και με την αίσθηση ότι είμαι τελικά "άχρηστη". 
Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό στον εαυτό μου..εκεί ..βυθισμένη στο μαξιλάρι μου..σκέφτηκα ότι πολλά πράγματα τα έβαλα στην άκρη στις πράξεις μου όπως το..άχρηστο δίπλωμα οδήγησης αφού αρνήθηκα να το χρησιμοποιήσω μόλις βολεύτηκα με ένα σύζυγο που με πήγαινε παντού..
Θυμήθηκα το λόγο που δεν ακολούθησα την Ιατρική όσο και αν απογοήτευσα γι΄αυτό τους γονείς μου αρνούμενη το ιατρείο της μητέρας μου και ακολουθώντας τα πινέλα και τα χρώματα.. 
Ο λόγος ο κύριος ήταν ότι δεν μπορώ να διαχειρίζομαι το πόνο των άλλων σε αντίθεση με την αντιμετώπιση των δικών μου. Ήμουν 27 όταν έκανα ολική αφαίρεση και πήγαινα με γέλια στη κλινική γιατί θεωρούσα παράλογο  στους άλλους να κλαίνε για μένα. Σε αντίθεση δεν πήγαινα εγώ τα παιδιά μου σε νοσοκομεία σε ατυχήματα που συνέβαιναν και άφηνα στον άνδρα μου το ρόλο αυτό γιατί...δεν άντεχα  να βλέπω το πόνο τους..
Ο Δημήτρης πονάει λοιπόν με το σπάσιμο κι εγώ κάνω ότι μπορώ ..πολλές φορές πάνω από τις δυνάμεις μου..τις περισσότερες δηλαδή. Ανέλαβα τα πάντα, ξεφυτρώνουν δουλειές σαν..μανιτάρια γύρω μου, τα χάνω στιγμιαία,  τα βράδια σαν το νυχτοπούλι αφουγκράζομαι τα πάντα μη γίνει κάτι και δεν προλάβω  να το αντιμετωπίσω και η αναμονή για την εγχείρηση του άλλου προβλήματος με ..γονατίζει.
 Όχι..δεν δάκρυσα μπροστά του ποτέ ούτε στις κόρες μου , κάνω πως δεν ακούω τις παιδιάστικες αντιδράσεις του στην ακινησία που οφείλει να κάνει 6 εβδομάδες υποχρεωτικά. Παραβλέπω  τα ξεσπάσματα του, τα παυσίπονα που μου ζητάει συνεχώς και εγώ του τα δίνω με το σταγονόμετρο γιατί ..έτσι πρέπει.  
Τον καταλαβαίνω..τον νοιώθω..οι άνδρες είναι διαφορετικοί από μας το.."ασθενές" φύλο που αντέχουμε τα πάντα σαν σκληρές ..7ψυχες.  Κάποτε είχα συντριπτικό κάταγμα αστραγάλου..έμεινα  4 μήνες σε ακινησία ξαπλωμένη σε μία πολυθρόνα και κεντώντας μανιωδώς. 
Το σπίτι έχει γεμίσει μαξιλάρια..τόσα που δεν φαντάζεστε προσπαθώντας να του βρω θέση να βολευτεί, έχω δει αυτές τις μέρες τόσες Ελληνικές ταινίες για χάρη του στην Cosmote που σε πολλές δεν είχα..γεννηθεί!!! 
Ένα καλό αυτών των ημερών ήταν το ηλεκτρονικό τσιγάρο που του δώσαμε με..κόλπο δοκιμής και είδα ότι το βολεύτηκε και ελπίζω πια σε ολική απαγκίστρωση του από το κάπνισμα. Απίστευτο φίλοι μου μα το..90% των φωτογραφιών του που έχω είναι παρέα με ένα τσιγάρο!!
Έτσι σήμερα  "γύρισα" στο μπλοκόσπιτο μου ίσως έστω και για λίγο όσο κοιμάται..ήθελα μία παρέα..χρειαζόμουν μια παρέα..είμαι κουρασμένη και ας είναι πρωί..
 Όμως έχω το Θεό μέσα μου, τη Προσευχή και την Ελπίδα..δεν είμαι μόνη λοιπόν, αλλά το μπλοκόσπιτο είναι η ανθρώπινη αδυναμία μου να μιλήσω με φίλους ..άγνωστους..που ξέρω πως με αγαπούν και αγαπούν και ίσως αποδέχονται τις αδυναμίες μου ..όπως τώρα..
                                 Αχτιδένια φιλάκια