Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Ένα τραγούδι..απόγευμα αργά..





Ένα ζεστό ..ζεστό απόγευμα..λίγο πριν να σουρουπώνει..μόνο η θέα της κληματαριάς μας στο μπαλκόνι μας δίνει χρώμα στη μουντάδα των πολυκατοικιών. Σήμερα μου έκανε και ένα ..δωράκι..απίστευτο ,  δύο καρδερίνες μπήκαν στη φυλλωσιά του και τιτίβιζαν ..Έμεινα ακίνητη για να μη τις τρομάξω και μετά άνοιξα κρυφά τη google  στο κινητό μου να δω αν πράγματι αναγνώρισα καλά τις καρδερίνες..ναι..ήταν καρδερίνες μα δεν πρόλαβα να τις φωτογραφίσω, μέχρις εδώ μου είπαν και πέταξαν κάπου στο άγνωστο. Ευχαριστώ τους ψιθύρισα.. κι αυτό μου έφθασε!
Το πίσω δρομάκι μας μικρό, η άσφαλτος  ξεφτισμένη γεμάτη τρύπες και μπαλώματα όπως και παντού πλέον στους δρόμους γύρω μας . Σκέπτομαι ειρωνικά τον ...συχωρεμένο τον εργολάβο που πούλησε το σπίτι στους γονείς μου ,για το.. πάρκο που μας διαβεβαίωνε ότι θα γινόταν εδώ μπροστά.. 
Ο Δημήτρης στο κτήμα, εγώ εδώ βυθισμένη στις ..γαλάζιες πινελιές μου στις μπουμπουνιέρες του εγγονού μου.
 Το μπαλκονάκι μου μικρό, η ώρα κοντεύει να φέρει τη δύση , το τραπεζάκι μας γεμάτο από τις ..γαλάζιες δημιουργίες μου. 
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ..όλα άλλαξαν ..ένας υπέροχος ήχος.. κάποιος τραγουδούσε και ένα ακορντεόν τον συνόδευε σ' αυτό το παθιασμένο , παραπονιάρικο Ρώσικο τραγούδι. 
Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα, μεγάλωσα με τον ήχο της, με  το πενάκι στις χορδές της και με ..αυτό ακριβώς το τραγούδι που ήταν το αγαπημένο του .. Οτσιτσόρνια..
Φοιτητές τότε οι γονείς μου τα βράδια έφερναν τους συμφοιτητές τους για..βεγγέρα ενώ η γιαγιά μου σκάρωνε μεζεδάκι πολίτικα στη κουζίνα...
Έδεσα τα μπράτσα μου στο μεταλλικό άκρο του μπαλκονιού μου, έσκυψα ανάμεσα από τη κληματαριά να δω τον..τραγουδιστή μας. Απίστευτη η φωνή του.. έτρεξα μέσα να φέρω το πορτοφόλι μου..νόμιζα ότι ζητούσε χρήματα..όχι..τραγουδούσε για ..εκείνο τον ίδιο..για τα όσα ένοιωθε..για τις αναμνήσεις του ίσως.. Δυνατή βροντερή φωνή, απίστευτες κορόνες και ανεβάσματα!
Οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια τους, μεγάλοι σαν κι εμένα..οι νέοι λείπουν..τα νιάτα τους οδηγούν με όσα μέσα έχουν σε ακρογιαλιές και μπαράκια.. εμείς όμως αυτή τη στιγμή απολαμβάναμε την ωραιότερη παράσταση..
Τότε τον είδα, μεγάλος άνθρωπος , ψηλός και γεροδεμένος, ένα παλιό μπλουζάκι,  μία παντελόνα φθαρμένη , ένα καφέ καπέλο και ένα ακορντεόν στα μπάτσα του. 
Περπατούσε παίζοντας και τραγουδούσε μισοκλείνοντας τα μάτια και κοιτώντας ψηλά..λες και θα μπορούσε να δει τη δύση μέσα από τα γκρίζα  "τείχη". 
Το τραγούδι του τελείωσε και απλά ο ήχος από το ακορντεόν απόηχος πίσω του. Τότε κάποια απέναντι έκανε την ..αρχή..ένα χειροκρότημα ..δύο..μετά πολλά.. κι εγώ το ίδιο..συνοδεύαμε την αποχώρηση του ,  τη σκιά που άφησε πίσω του και την αύρα που μας χάρισε και έκλεψε τη μουντάδα..
Σ' ευχαριστώ άγνωστε ,  να είσαι καλά όπου και να πήγες και ήρεμος με όσα σε "γέμισαν" τη ψυχή με αυτό το παράπονο που τραγουδούσες.. 
Αχτιδένια φιλάκια!

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και σας ευχαριστώ, Αχτίδα, που μας τις μεταβιβάσατε αυτές τις ελπιδοφόρες στιγμές ...
Ποια ελπίδα λοιπόν ; Δεν ξέρω, μα αυτή η δύση, αυτή η φωνή, μας λένε κάτι...κι αυτή η σιωπηλή σας δραστηριότητα που σας επέτρεψε να νιώσετε όλ΄αυτά ... Εδώ ψιλοβρέχει σιγανά πάνω στα δέντρα ... Αφουγκράζομαι ...Και βέβαια σας εύχομαι ένα καλό καλοκαίρι ! Χριστίνα της Γαλλίας

...irida... είπε...

ΑΧ! ΑΧΤΙΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ!
με τις υπεροχες εικονες σου!
και την απιστευτη γραφη σου,
που για λιγο με ταξιδεψε...
να εκει στο μπαλκονακι σου μαζι σου
ναφουγκραζομαι χωρις ανασα ολα αυτα που περιγραφεις..τοσο.....ζωντανα!!!!!
ποσο τυχεροι ......
λιγοι ανοιγουν αυτια .ματια και ψυχη,,,για να ακουσουν...μα τι αλλο...τη ζωη...διπλα μας...και την ομορφια της,στις στιμες.......
καλημερα..................

LitsArt είπε...

η ευτυχία είναι στιγμές και χαρά σε εκείνους που τις καταλαβαίνουν και τις ζουν....

Ελένη Φλογερά είπε...

Πόση ομορφιά και μαγεία απολαμβάνουμε ακούγοντας μουσική!
Να έχεις πάντα τέτοιες ωραίες στιγμές!
Φιλιά!

Ποδηλάτισσα είπε...

Τι υπέροχες στιγμές.... τι όμορφες εικόνες.... γαληνεύει η ψυχή σου με κάτι τέτοια!!!!! Αχ ο τύπος με το ακορντεόν.... είχα και εγώ ένα κύριο που καθόταν στο πάρκο μας και έπαιζε μουσική και τραγουδούσε.... όμορφα γλυκά, και ξαφνικά τον χάσαμε..... έφυγε σαν τις καρδερίνες σου... Σε φιλώ γλυκιά μου φιλενάδα, μου έφτιαξες με τις εικόνες σου την ημέρα!!!!

Αμαλία είπε...

Καλώς την Αχτιδούλα,
Τι να σου πω, έμπαινα κάθε μέρα από την τελευταία σου ανάρτηση και έβγαινα με κατεβασμένη μούρη :)))))))
Έχουμε αναπτύξει εξάρτηση!
Χαίρομαι για τα συναισθήματα που σου ξύπνησε ο κανταδόρος, όλοι χρειαζόμαστε ευχάριστες αναδρομές στο παρελθόν.
Ελπίζω να είναι όλα υπό έλεγχο και ειδικά με την μικρή αγαπημένη μας.
Σε φιλώ κι εσένα και τη μυτούλα της.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Aγαπημένες μου φίλες αυτος εδώ ο χώρος είναι για μένα το "παράθυρο"των συναισθημάτων μου και νομίζω οτι σας το έχω δώσει να το καταλάβετε. Εδω "γυμνώνω" τη ψυχή μου ,εδώ λέω ακόμη και τις παιδιάστικες πολλές φορές σκέψεις μου..Έγινα 64!...ε! και; Το σώμα μου βάραινε είναι αλήθεια ,δεν εχω τις διες δυνάμεις πια και ίσως και την δια διάθεση.Όλα μπορε να τα χάσω μα ποτέ το.."παιδι" που έχω φωλιασμένο μέσα μου γι αυτό να εστε σίγουρες.Ευχαριστ για τα σχόλια και την αγάπη σας...βραδάκι..με το τάμπλετ στο ..γνωστό μπαλκόνι..με τον αγαπημένο μου..με την Κλώντη μου..με ενα ποτηράκι κρασί..με την Αχτιδένια διάθεση μου..Ευχαριστώ! !!!!

syros2js είπε...

Τί μαγική ικανότητα είναι αυτή? Μπορείς να μας ταξιδέψεις στο χρόνο και μάλιστα είναι σαν να ζούμε κι εμείς αυτές τις στιγμές μαζί σου!
Σχεδόν θα έπαιρνα όρκο πως έχω τον ήχο του ακορντεόν στα αφτιά μου!
Να είσαι καλά, Αχτιδούλα μου!
*Χάρηκα που είδα ανάρτησή σου σήμερα!
ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Πραγματι φιλεναδα ποσο μπορεί να μας κανει να νιωσουμε ομορφα ενα τραγουδι και εσύ τυχερη που το ακουσες και ζωντανα απο τον πλανοδιο τραγουστή..κατι τέτοιες ομορφες μικρες στιγμες στην ζωή..που μας κανουν να εκτιμαμε αυτα τα μικρά.. τα ομορφα... δεν θελουμε πολλα πια..το τραγουδι πασίγνωστο..Γιωργία μου.. παντα να βρισκονται αφορμες για ομορφα συναισθηματα... να περνατε ομορφα καλο Σαββατοκυριακο φιλακιαααα!!