Λυπημένη...

 Χθες βραδυ αποχαιρέτησα και κατευόδησα τη κόρη μου Ειρήνη και το γαμπρό μου που έφυγαν για μόνιμη μετεγκατάσταση στην Αθήνα... Η μετάθεση του γαμπρού μου ..ήταν εδώ και καιρό γνωστή όμως..είναι από τα..χαπάκια που τα βλέπεις και λες: "Θα το πιω αργότερα".
Είμαι λυπημένη είναι η αλήθεια,αν και είμαι από τις μαμάδες που δεν τηλεφωνώ συνέχεια , που δεν μπαίνω στα ενδόμυχα των οικογενειών  τους παρά μόνον αν ζητηθεί η βοήθεια μου..αν και..αν και..μου λείπει από τώρα!
Ειρηνούλα μου..όταν μου το είπες δειλά δειλά  σου απάντησα : "Ότι είναι για καλύτερο σου", χαμογέλασα και σου έδωσα την "ανάπαυση" που ζητούσες. Σου είπα ψέμματα, θα μου λείπεις κάθε στιγμή και μόνον η σκέψη ότι δεν μπορώ να σε δω όποτε μπορώ..μου λείπεις.. Είσαι για μένα πάντα η φωνή της λογικής , της σταθερότητας, εκείνη που μου έλεγε το σωστό και όχι αυτό που θα ήθελα να ακούσω..
Να είσαι καλά γλυκιά μου στο νέο ξεκίνημα της ζωής, η ευχή και η προσευχή μου πάντα δίπλα σου.
 Αυτή τη στιγμή ταξιδεύεις κι εγώ ντρέπομαι να σε πάρω τηλέφωνο για να ρωτήσω πως είσαι..πως οδηγείτε, πως σκέπτεστε..παρά μόνο προσεύχομαι να σου πάνε όλα καλά γλυκιά μου..κοριτσάκι μου...μωράκι μου..
Η ζωή τελικά είναι ένας σκληρός τοίχος φίλοι μου..κι εμείς πετάμε το μπαλάκι μας επάνω του ..κι αυτό ξαναγυρίζει πίσω..Έτσι έφυγα φοιτήτρια στην Αθήνα ..έτσι έφυγα στο Βέλγιο ακολουθώντας τον έρωτα μου..έτσι γύρισε το μπαλάκι στα χέρια μου πίσω..
Πάλι σε σας φίλοι μου τα λέω..πάλι γίνεστε το..μαξιλάρι μου που χώνω στο πρόσωπο μου για να κρύψω τα δάκρυα μου.. Θα μου περάσει, θα το "χωνέψω", θα συνεχίσω να πλάθω στον εαυτό μου το ψέμα ότι ..είναι εδώ,, στο σπίτι της..ότι μπορώ να της πηγαίνω φρούτα, φαγητό σε..ταπεράκια..
Τι αλλιώτικος είναι ο πρωινός καφές με..δάκρυα..αλλάζει γεύση..
Αχτιδένια φιλάκια