Του κουμπαρά συνέχεια....!

Έτοιμος και ο δεύτερος " ανακυκλωμενος " κουμπαράς μου..άρχισα κι εγώ σαν ένας "κλοσάρ" των δρόμων να μη πετώ τα όσα άχρηστα από συσκευασίες  με εμπνέουν έστω για απλή ..δοκιμή για κάτι  όμορφο.

Δύο άδεια κονσερβοκούτια  που κρατούσα για να ανακατεύω χρώματα συνήθως ή για να φτιάχνω χρώματα αγιογραφίας με τις σκόνες.

Με ασημί σπρέι τα έβαψα για να πάρουν μία νέα όψη. Έχω αγοράσει ότι σπρέι σχεδόν υπάρχει σε απόχρωση και μου φέρνει και ο Δημήτρης όταν βλέπει κάτι νέο. Είναι βολικά για μικροπράγματα και για γυάλινες επιφάνειες εύκολα καλυπτικό.

Μεταχειρίστηκα τις δύο κόλλες για σίγουρο κόλλημα μη μας ανοίξει ο κουμπαράς και ψάχνουμε τα ευρώ ( λέμε τώρα..ας τον γεμίσουμε πρώτα)

Του έφτιαξα και το άνοιγμα για τα κέρματα με ένα ..σκαρπελάκι και το σφυρί ( κοπάνισα και το δάχτυλο μου και άκουσα κατσάδα ).

Τον ζωγράφισα με ακρυλικά χρώματα ολόγυρα και μία μικρή λεπτή μπουλντούρα κάτω στη βάση γιατί είχα σκοπό να τον στολίσω με αυτό το κομμάτι παλιάς δαντέλας που είχα στο ..κουτί των θησαυρών μου!

                                    Όπως βλέπετε...έτοιμος!

 Τον έβαλα στο ράφι μου μαζί με τον άλλο και τώρα έχω βάλει στο..μάτι ένα κουτί από πακέτο πολλή χαριτωμένο και σκέπτομαι να το κάνω κάτι.

Σήμερα ήταν μία γεμάτη μέρα για μένα..ξεκίνησε στενάχωρα γιατί την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο να πάμε στη κόρη μας μου είπαν για το ατύχημα και το θάνατο του γιου μιας γειτόνισσας μου και έκλαψα όσο δεν φαντάζεστε γιατί αυτό το 35 χρονο αγόρι το ξέρω από τότε που γεννήθηκε.

 Θυμάμαι που του έφτιαξα το χριστουγεννιάτικο κοστουμάκι του σαν άγγελος στη παράσταση του σχολείου όταν με παρακάλεσε η μαμά του να της δώσω ιδέα πως να το φτιάξει .. Άφησε πίσω του δύο μικρά παιδάκια 2 1/2 και 3 1/2 ετών... Μόνον η σκέψη των γονιών του , δύο υπέροχοι άνθρωποι που το μεγάλωσαν με τόσο κόπο, με έκανε όλη τη μέρα να έχω εκεί τη σκέψη μου. Είναι άδικο να πεθαίνουν τα παιδιά πριν από τους γονείς τους..

Το απόγευμα το σπίτι μας γέμισε από τα τρία μου εγγόνια , τη κόρη και το γαμπρό μου και ένοιωσα το άσπρο ..μαύρο της ζωής...δεν μπορώ να ξεπεράσω το πρωινό χαμό.. Βλέπετε σε αυτή τη γειτονιά μας..στο διπλανό σπίτι..όλοι ήμαστε μαζί σχεδόν από τότε που ήρθα νύφη ..Όλοι γνωστοί, ο καθένας ξέρει τη ζωή του άλλου, χαιρετιζόμαστε κάθε μέρα, μιλάμε, πονιώμαστε, βοηθάμε σε ότι μας χρειάζονται.. επηρεάζομαι από τέτοιες καταστάσεις και σήμερα είμαι χάλια..

Σας στεναχώρησα..το ξέρω.. μα μέσα μου ξεσπά η ανθρώπινη φύση και αναρωτιέμαι ..γιατί..

Αχτιδένια φιλάκια και δάκρυα μαζί..μα και ένα δίδαγμα.. 
Μην αφήνετε τη κάθε σας μέρα να χαθεί χωρίς να αναλογίζεστε πως όσα κάνετε πρέπει είναι για να δείτε τους γύρω σας που αγαπάτε ευτυχισμένους και τους εαυτούς σας " γεμάτους" από το " σήμερα".