Μέρα δική μου..μέρα των κοριτσιών μου..μέρα σημαντική..

Γιορτή της μητέρας.. όμως όχι απλά  γιορτή για μένα...Μέρα συμπτωματικά τόσο σημαντική ..μέρα χαράς, λύπης , θύμησης, συγκίνησης.. 

Ας αρχίσω από τα χαρούμενα...13 Μαΐου..γεννήθηκαν οι δύο μου κόρες με διαφορά ενός χρόνου..έγινα μητέρα..στα 23 μου χρόνια..και ήταν κάτι τόσο συνειδητοποιημένο σαν πράξη από μένα.. Τα ήθελα τόσο αυτά τα παιδιά..Όταν στα 18 μου έκανα μια σημαντική εγχείρηση ήξερα ότι μπορεί να μην αποκτούσα ποτέ δικά μου και άκουγα τον Δημήτρη μου που μου έλεγε :

 - Υπάρχουν τόσα παιδιά που χρειάζονται αγάπη ..θα πάρουμε ένα  κορίτσι μου και θα είναι το ίδιο! ..

Μα ..σας το είπα..εμένα ο Θεός με αγαπάει..μου έδωσε όχι ένα..αλλά δύο..δύο κορίτσια που λατρεύω γιατί είμαι ..δηλωμένη κοριτσομάνα.. Παιδιά της αγάπης και του έρωτα, παιδιά της επιθυμίας να γίνω μάνα. 

Όταν κράτησα για πρώτη φορά την Ειρήνη μου στη αγκαλιά μου έπαθα μέσα μου πανικό γιατί ..δεν ένοιωσα αυτό που μου έλεγε τόσο καιρό η δική μου μητέρα..Την είδα απλά σαν μία ..κουκλίτσα ξανθιά που μου την έδωσαν να κρατήσω.. 

-Τι θα κάνω σκέφτηκα..μου είναι ..άγνωστη..φοβάμαι και να την κρατήσω...πως γίνεται να την αγαπήσω όπως η μητέρα μου εμένα..

..Και..την αγάπησα..μόλις με κοίταξαν τα γαλαζοπράσινα ματάκια της..μόλις το χεράκι της άγγιξε το στήθος μου..και έγινε η ζωή μου όλη..ένοιωσα μία στιγμή ότι θα έδινα και τη τελευταία μου ανάσα για μια δική της.. Πάντα σοβαρή, πάντα σκεπτική και με ερευνητικό βλέμμα λες και έψαχνε μέσα στα μάτια μας να μάθει τα πάντα.Ο Δημήτρης ξενυχτούσε επάνω από τη κούνια της και μετρούσε την ανάσα της.. την λάτρεψε και το.. ζήλεψα!

 Ένα χρόνο μετά..την ίδια μέρα.. στην ίδια κλινική..ήρθε η Ιωάννα μας..πάντα  απρόβλεπτη , έκαμνε την είσοδο της στο κόσμο να φαίνεται επεισοδιακή....δεν ήθελε να φύγει από τη ζεστασιά του κορμιού μου με πείσμα και τεμπελιά...Ένα μελαχρινό κοριτσάκι.." η κόρη σου η Χίπισα " μου έλεγαν οι νοσοκόμες... Μαθημένη πια την πήρα στην αγκαλιά μου και σκέφτηκα πάλι:

- Πως γίνεται να αγαπήσω ένα δεύτερο παιδί σαν το πρώτο..αδύνατον..

Τα δάχτυλα του ίδιου χεριού ( έλεγε η μητέρα μου), τα  ίδια γαλαζοπράσινα γελαστά ματάκια..το ίδιο αχόρταγο στοματάκι..μόνο το χρώμα των μαλλιών διαφορετικό..Μας έκανε να γελάμε από τη πρώτη της στιγμή με τις γκριμάτσες της, και έγινε η χαρά και η φωνή του σπιτιού..Έγινα ο ..συνηγορος της όπως έλεγε η Ειρήνη..γιατί πάντα την δικαιολογούσα..μου έμοιαζε άλλωστε..
Τα πρώτα του γεννέθλια μαζί..ενός η μία , 2 η άλλη..

Λίγα χρόνια μετά..σαν μια ανάσα ο χρόνος..
 

Πέρασαν και άλλα..κι άλλα ... πάντα αγαπημένες κάνανε ..κόμα απέναντι μου γιατί μη ξαφνιάζεστε ..εγώ ήμουν πάντα η..σκληρή..το μπαμπά τους τον τουμπάριζαν εύκολα!

Γιορτή της μητέρας..μα ..πάντα θα γιορτάζουμε εμείς..σε κάθε χαμόγελο του παιδιού μας.. δεν μου οφείλουν..εγώ τους οφείλω..γιατί με έφτιαξαν αυτό που είμαι..
Βλέπετε..μέσα από αυτές μεγάλωσα κι εγώ..μεγάλωσα και ..ΚΑΤΑΛΑΒΑ ..τη δική μου μητέρα. Έζησα μέσα στις χαρές τους και ανδρώθηκα μέσα από τις λύπες τους..Μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τα λάθη μου σαν κόρη στη δική μου μάνα και να αποφύγω τα όσα εμένα με ενοχλούσαν..

Ειρήνη μου, Ιωάννα μου..σας ευχαριστώ για όσα μου δώσατε..χαρές  και λύπες..όλα είχαν την αξία τους πιστέψτε με...εύχομαι από ψυχής ποτέ να μη σας κουράσω..

Μανούλα μου, δική ΜΟΥ μανούλα..μεγάλωσα... μεγάλωσα τη μέρα που σε έχασα ..Τώρα πια στα 59 μου χρόνια δεν μπορώ πια να πω τη λέξη παρά μόνο σε μια φωτογραφία, ένα μνήμα και ..ατελείωτες εικόνες αναμνήσεων που τώρα γίνονται συχνότερες όπως κι εσύ θυμώσουν τη δική σου μαμά....
Λυπάμαι για όσα δεν σου είπα..γιατί σε θεωρούσα δεδομένο..εσύ δεν ήταν δυνατόν να πεθάνεις πάντα έλεγα ..αποκλείεται..ήσουν η αθάνατη σαν όλες τις μαμάδες..ο Σούπερμαν.. η βιονική μαμά που θα είχα πάντα..

Αλήθεια..τώρα σκέπτομαι ότι το ίδιο θα νοιώθουν και οι δικές μου κόρες..

Χρόνια Πολλά εκεί που είσαι..Ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες και Συγνώμη για όσα εκούσια η ακούσια  παρέλειψα να σου δώσω από την ανεμελιά και τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας.. Μεγάλωσα μαμά μου ..μεγάλωσα απότομα όταν δεν είχα απέναντι μου εσένα για να σε φωνάξω έτσι.

Σήμερα το σπίτι θα γεμίσει από τις κόρες και τα εγγόνια..η λέξη "μαμά" θα πλανιέται στον αέρα..η τούρτα..τα κεράκια.. Σήμερα η λέξη " μάνα " έχει τη τιμητική της και τη νοιώθω σαν όνομα μου γιατί αισθάνομαι ότι γεννήθηκα γι' αυτό το ρόλο..να είμαι πάντα μαμά..όχι μόνο στα δικά μου παιδιά μα και σε όσα κορίτσια και γαμπροί με φώναξαν έτσι..

Αθηνούλα μου..Ολίνα μου..κόρες της καρδιάς σας ευχαριστώ κι εσάς για όσες φορές μου είπατε τη λέξη.