Ψεσκόνισμα στο μπλοκόσπιτο!

               

Δεν σας ξεχνώ..στα Γαλλικά σας το έγραψα η..Γαλλόφωνος μα είπα σαν τις ταινίες να σας βάλω και..υπότιτλο!
Όσο πάνε τα πράγματα δυσκολεύουν για μένα μα εγώ δεν το βάζω κάτω και φρενάρω όσο μπορώ για να μην εγκαταλείψω το μπλοκόσπιτο μου. Απίστευτο όμως ξεχνώ πράγματα βασικά όπως τους κωδικούς που το τελευταίο καιρό ο καλός νεαρούλης βοηθός μου τους έκανε όλους ίδιους για να μη ξεχνώ κι εγώ τον έγραψα στο ..μαύρο μου βιβλιαράκι και..( δεν θέλω γελάκια) όταν χρειάστηκα να τον βάλω κάπου ..ξέχασα που τον έβαλα!!!
Μετά τον έγραψα όπως..περίπου τον θυμόμουν και άστα να πάνε φίλοι μου, πολύ γέλιο μέχρι και η google το κατάλαβε και με ..βοήθησε.
Δυσκολεύομαι στο βάδισμα μα ευτυχώς μέσα στο σπίτι..βασίλισσα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, όμως..υπάρχει και η Κάντυ που λες και κατάπιε η αφιλότιμη ξυπνητήρι δίνει πλέον σάλτο ( σας το είπα; έμαθε να πηδάει στο κρεββάτι και τον καναπέ) και βρίσκεται επάνω μου με το..λουρί στο στόμα.
Τι να κάνω η έρμη στις 8 παρά 15 κάθε πρωί υπακούω στο τερατάκι που με κοιτάζει με παρακάλια και στο γιατρό που μου είπε να περπατώ λίγο κάθε μέρα έστω και αν πονάω φοβερά.
Ευτυχώς τέτοια ώρα ήμαστε εμείς και ο..κούκος στους δρόμους για να μη με βλέπουν πως ανεβαίνω το πεζοδρόμιο .
Πάντως έχω και τις κουβεντούλες μου τις πρωινές με άλλους που κάνουν βόλτα τα σκυλάκια τους και που μέχρι τώρα δεν τους ήξερα γιατί η αγαπημένη μου Κλώντη βολευόταν στο μπαλκόνι ενώ η Κάντυ μου βγήκε αλανάκι και θέλει βόλτα πρωινή.
Σήμερα μία γλυκύτατη μαμά με ένα κοριτσάκι περίπου 4-5 με ρώτησε αν μπορούσε να χαϊδέψει το σκυλάκι λες και η Κάντυ δεν είχε κιόλας μπει στην αγκαλιά της μικρής που ήταν..λαλίστατη. Με αυτό το υπέροχο κόσμο της παιδικής αθωότητας έμαθα πως είχαν ένα σκυλάκι που ήταν..17 ετών και το αγαπάει πολύ, πως κάνει..πιπί μερικές φορές στο σπίτι μα η μαμά της της είπε πως είναι..γιαγιά πια και πρέπει να την συγχωρούν όποτε το κάνει και ότι σύντομα ίσως πάει ένα μεγάλο ταξίδι να δει την..οικογένεια της..
- Έχω κι εγώ γιαγιά !..μου είπε όμως η δική μου γιαγιά δεν κατουράει στο..πάτωμα..μα η μαμά μου είπε πως όταν ίσως γίνει αυτό εγώ θα πρέπει να την φροντίζω γιατί ο αδελφός μου είναι πιο μικρός!
Πιστέψτε με αν δεν υπήρχε ο ιός θα το έσφιγγα στην αγκαλιά μου να του δώσω ένα φιλί , το λάτρεψα και τους είδα να φεύγουν για τον παιδικό και να με χαιρετάει μέχρι που έστριψα την γωνία.
Δεν έχω πολλά σπουδαία να σας πω, μερικές φορές στην ημέρα μου λέω ..α! αύριο θα γράψω γι΄αυτό..μα μετά ξεχνάω ..άστα να πάνε όπως χθες ξέχασα να τηλεφωνήσω στο γείτονα Σταύρο από το κτήμα και το θυμήθηκα μόλις τώρα να με πάρει η ευχή.
Πάντως δεν χάνω το χιούμορ μου, το χαμόγελο μου, τη φίλη μου Μαιρούλα που ήρθε χθες και τα μηνύματα στο messager (!!!!). Το μόνο που έχασα και με πονάει είναι η διάθεση και η δυνατότητα να ζωγραφίσω , κρατώ πεισματικά τα άδεια τελάρα με ..ελπίδα..ελπίδα..Δεν είπαμε; η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία φίλοι μου.
     Αχτιδένια φιλάκια