Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

20 Ιουλίου 1974

                             
                              Macarena Ricci (@macaricc12) | Twitter

Θα πω πάλι την γνωστή για την ηλικία μου φράση: -Πότε πέρασαν τόσα χρόνια...
Ήμουν με την μητέρα μου στην Αθήνα για τα χαρτιά μου από την Σχολή..ακούσαμε στο ξενοδοχείο φασαρία , μετά νομίζω το κόσμο που φώναζε στους δρόμους...πόλεμος..επιτέθηκαν στη Κύπρο..
Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Αλέξανδρος για να μάθουμε τα νέα..αλλόφρονες οι άνθρωποι..κάτι πρωτόγνωρο..μόνο σε εργα..πόλεμος.. Χούντα τότε φίλοι μου..
Η μητέρα μου πανικοβλήθηκε, να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη είπε, δεν είχαμε και κινητά να μιλήσουμε με τον πατέρα μου.
Την καθησύχασαν και της είπα πως θα βγάλω εισιτήρια για το αεροδρόμιο, την άφησα εκεί, πήρα τηλέφωνα σε συμφοιτητές μου για πληροφορίες..τα πάντα κολλημένα, τα τηλέφωνα δύσκολα.
Πήγα με ότο στοπ στο σταθμό των τρένων, και έζησα την εμπειρία της ζωής μου..όπως σε ταινίες..νέα παιδιά ντυμένα στρατιώτες, μανάδες που έκλαιγα..η Χούντα φταίει φώναζαν κάποιοι, οι Αμερικάνοι άλλοι..τι μας ένοιαζε;...μπροστά μας είχαμε κάτι που δεν πιστεύαμε πως θα ζήσουμε.
Νομίζω κάποια μερα σας το είχα ξαναγράψει..με πλησίασε ένα νέο παιδί, ντυμένος στρατιωτικά, ένα σακίδιο στον ώμο, με ύφος παραζαλισμένο..με κοίταξε ..το τρένο γέμιζε..κι εγώ χαμένη..
-Δεν έχω κανένα να με αποχαιρετήσει..η μητέρα μου.. ο πατέρας μου στη Κοζάνη..δεν ξέρω που θα πάω..κάντε μου μία αγκαλιά..έτσι για να θυμάμαι..
Αγκάλιασα και ..φίλησα εκείνο το φαντάρο, δεν ξέρω ούτε το όνομα του , τον είδα να μπαίνει στο τρένο και να φεύγει με τα μάτια του επάνω μου.
Γύρισα πίσω..πεζή πολύ μακριά..Νομίζω πως όλα μετά τόσο γρήγορα και τόσο τραγικά σε μερικά σημεία.Πήγα στο αεροδρόμιο την επόμενη νομίζω μέρα, δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε..από τα συρματοπλέγματα είδα τα φέρετρα με τις Ελληνικές σημαίες. Αργότερα έμαθα πως έριξαν δικό μας σκάφος..οι Αμερικάνοι λένε..
Γύρισα πάλι με ότο στοπ, όταν αντίκρισα ξανά την μητέρα μου τα μάτια μου έδειχναν τον πανικό μου..
Τότε εκείνη έγινε ξανά ..μαμά..κι εγώ παιδί..
Ντύθηκε και πήγαμε στην αστυνομία, η μητέρα μου γιατρός εν ενεργεία τότε είχε χαρτιά από τα 2 χρόνια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης μας, βαθμός ανθυπολοχαγός! Της ενέκριναν αμέσως μεταγωγή με στρατιωτικό αεροπλάνο μα για μένα δύσκολο.
Τότε θυμήθηκα πως κάπου τα χαρτιά μου από τον Οδηγισμό , αρχηγός τότε επί 4 χρόνια με πτυχία νοσοκόμου κτλ. Μου ζήτησαν να τηλεφωνήσω κάπου, πήρα την έγκριση, μπήκα μαζί της στο αεροπλάνο όμως εγώ συνέχισα για Έβρο ..όπως ήμουν..με τα ίδια ρούχα.
Στο ξενοδοχείο μάθαμε τα νέα..από Θεσσαλονίκη ο Ντάβος του 3ου Σώματος απείλησε πως ξεκινάει για Αθήνα με το στράτευμα, απαίτησε την παραίτηση της Χούντας..ένοιωσα περήφανη.
Φύγαμε με την μητέρα μου. Εγώ για Έβρο..Εκεί άλλη κατάσταση..ενώθηκα με άλλες Οδηγίνες και προσκόπους, μας έδωσαν καθήκοντα, εγώ..Σουφλί μαζί με μία άλλη. 
Νέα παιδιά μας σταματούσαν και μας έδινα σημειώματα για τους δικούς τους, φαντάροι ντυμένοι..ήταν νηστικοί οι περισσότεροι, δεν είχαν μιλήσει με τους δικούς τους. Μοιράζαμε φαγητά , σοκολάτες , γκοφρέτες και σάντουιτς..
όλα κράτησαν λίγες μέρες για μας, γυρίσαμε..τα σημειώματα πήγαν στους παραλήπτες.. κι εγώ ακόμα θυμάμαι..όσο μπορώ να θυμηθώ..ξεχνάω βλέπετε..
Όμως κάποια πράγματα δεν πρέπει να ξεχνιούνται..η Κύπρος ακόμη έτσι όπως την άφησα.. Η ζωή συνεχίστηκε..κι εγώ το ίδιο..ξεχάσαμε;
                    Αχτιδένια φιλάκια

12 σχόλια:

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Όλοι θυμόμαστε, αλλά εσύ είχες φοβερή εμπειρία Γεωργία μου!
Τα χρόνια πέρασαν κι ο γείτονας ακόμα μας παρενοχλεί.
Ο Θεός βοηθός.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

ANNA FLO είπε...

Όχι δεν ξεχάσαμε. Και δεν ζήσαμε την δική σου εμπειρία αλλά δεν έχουμε και στήριγμα να διεκδικήσουμε. Δυστυχώς αυτός ο τόπος έζησε και συνεχίζει να ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις χωρίς να τις επιδιώξει
Να θυμάσαι και να τα γράφεις αξίζει να μένουν τέτοιες αναμνήσεις για τους μετέπειτα
Τα φιλιά μου

Giannis Pit. είπε...

Τι μέρες! Τι στιγμές! Πόσες Κερκόπορτες άνοιξε η χούντα για να δώσει το ζητούμενο πρόσχημα στην Τουρκία να εφαρμόσει τα σχέδια όχι μόνο τα δικά της αλλά και των Αμερικάνων.
Σήμερα αυτή η κατάσταση έχει παγιωθεί. Την αποδεχτήκαμε όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εμπειρία ζωής Γεωργία μου από αυτές που σε μεγαλώνουν, σε γιγαντώνουν αλλά λες "μακάρι να μην τις είχα ζήσει ποτέ".
Καλησπέρα καλή μου φίλη.

Καλλιόπη είπε...

Συγκινήθηκα. Νάσαστε καλά ! Θυμάμαι κι εγώ, απλά ήμουν 12 ετών και ενοιωσα πολύ φόβο.

Αννίκα είπε...

Τέτοιες αναμνήσεις τις θεωρώ θησαυρό ανεκτίμητο κι ας βαραίνουν στη μνήμη. Άξιες λόγου οι εμπειρίες σου, μα θα μου επιτρέψεις να σταθώ σ' εκείνη την αγκαλιά του άγνωστου στρατιώτη.
Υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά απ' αυτό; Έζησες την επιστράτευση μέσα απ' τη χοάνη της ίδια της ιστορίας.
Να σαι καλά Γεωργία μου!

ΞΕΝΙΑ είπε...

Κ. Γεωργία μου. Εμεις εδώ στην Κύπρο κάθε 15 του Ιούλη και στις 20του Ιούλη ακούμε την σειρήνα το πρωι και ευχόμαστε πάντα να είναι η τελευταία φορά.
Η προσφορά των Ελλήνων ΗΡΩΩΝ μας που πολέμησαν θυσιάζοντας την ζωή τους για να μας προστατέψουν από την λύσσα του Τούρκου ανεκτίμητη. Ο αγώνας της ΕΛΔΥΚ ήταν ανεπανάληπτος, και ολοι πολέμησαν και θυσιάστηκαν όπως οι ένδοξοι προγόνοι μας.

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστουμε που μοιραστηκατε τις αναμνησεις σας! START2

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή συνομηλικη Αχτιδα, ήμουν παντρεμένη και είχα τη κόρη μου 4 μηνων και τον άντρα μου φοιτητή. .....Αθώα και άπειρη απο τετοιες καταστασεις έψαχνα να βρω που θα πάει να πολεμησει ο άντρας μου ενώ δεν είχε κάνει ακόμα στρατιωτική θητεία. ....:) :) 😄
Παράλληλα εκείνος έψαχνε να μας εξασφαλίσει γάλα για το μωρό και βρήκε μια κούτα και τη κουβάλαγε στον ώμο! !!!
Φίλοι και γνωστοί ερχόμενοι από όπου βρίσκονταν καλοκαιριατικα φρακαραν στην Εθνική οδο και άφησαν τα αυτοκίνητα και το πήραν με το πόδι. ...Παρεμπιπτοντως οι πρώτες που βομβαρδιζονται είναι οι κεντρικές αρτηρίες και οι υποδομές.
Μου έλεγαν όσοι βρέθηκαν συνορα ότι όλοι κινητοποιηθηκαν στα χωριά για ύπνο και για φαγητό. Όπως και τώρα στον Εβρο.
Ας ελπίσουμε κι ας ευχηθούμε να μην ξαναζησουμε τέτοιες καταστάσεις. Αλλά γνωρίζουμε από τους Αγίους μας ότι θα γίνουν γεγονότα που θα είμαστε στο επίκεντρο. Το πότε δεν ξέρουμε.
Γιαγιά Φαιη

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Με μια ανάσα διάβασα τις μνήμες σου, πόσο συγκινήθηκα με την αγκαλιά που ζήτησε εκείνο το φανταράκι!...
Δυστυχώς, κι αυτό το έγκλημα δεν τιμωρήθηκε ποτέ.
Η Κύπρος μετράει ακόμα τις πληγές της και οι άνθρωποι έχασαν πατρίδα, σπίτια και συγγενείς. Πώς θα ήταν άραγε η ιστορία σήμερα, αν ο Ιωαννίδης και οι υποστηρικτές του, δεν είχαν εκτελέσει τον Μακάριο, που ήταν και το κύριο εμπόδιο για την ένωση με την Ελλάδα, ανοίγοντας την πόρτα στους Τούρκους;
Γεωργία μου θέλω να σ' ευχαριστήσω για την πολύτιμη ιστορική σου αφήγηση που μοιράστηκες μαζί μας!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο για μυθιστόρημα πρέπει να πιστέψω ότι έχεις μεγάλη φαντασία !!!!!

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε..πρόσεχε μη δαγκώσεις τη γλώσα σου και φας δηλητήριο ζήλιας. Εγώ δεν γράφω ανώνυμα, με λένε Ευτέρπη Καραντζίδου είμαι 70 και ζω Έβρο. Όλα αυτά τα λέχώ ζήσει κι εγώ, έχω δώσει τότε ψωμί και τυρί σε πεινασμένα φανταράκια που δεν τους είχαν δώσει καν όπλα. Που να φανταστείς πόση απελπισιά και φόβο είχαν στη ψυχή τους. Δασκάλα τότε εγώ νέα και ελπίζω να μη νοιώσετε ποτέ εσείς οι νέοι κάτι τέτοιο. Όταν λοιπόν μιλάς και πετάς δηλητήριο για ...παραμύθια πρόσεχε, το δηλητήριο της κακίας επιστρέφει.Ευτέρπη Καραντζίδου.

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ τα έζησα ποιο πολύ από εσάς . και τον καιρό εκείνο ήμουν στο Στρατό. Πρώτον οι νεκροί που δεν υπήρχαν από την πρώτη μέρα οπος θελει να πιστεύει δεν τους κατέβασαν αεροδρόμιο. ,,,αλλά στο στρατιωτικό αεροδρόμιο. Δεν πέταξα δηλητήριο ούτε κακία. Αγανάκτηση λέγετε. Επειδή σας παρακολουθώ πολυ καιρό και η φυση τς δουλειαςμου ειναι τετοια που μπορώ και ξεχωριζω τους ανθρώπους για την υποκρισία τους την διπλόπροσοπια και την κακία τους.Και η συγκεκριμένη δεν ξέρει τι της γίνεται.