20 Ιουλίου 1974

                             
                              

Θα πω πάλι την γνωστή για την ηλικία μου φράση: -Πότε πέρασαν τόσα χρόνια...
Ήμουν με την μητέρα μου στην Αθήνα για τα χαρτιά μου από την Σχολή..ακούσαμε στο ξενοδοχείο φασαρία , μετά νομίζω το κόσμο που φώναζε στους δρόμους...πόλεμος..επιτέθηκαν στη Κύπρο..
Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Αλέξανδρος για να μάθουμε τα νέα..αλλόφρονες οι άνθρωποι..κάτι πρωτόγνωρο..μόνο σε εργα..πόλεμος.. Χούντα τότε φίλοι μου..
Η μητέρα μου πανικοβλήθηκε, να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη είπε, δεν είχαμε και κινητά να μιλήσουμε με τον πατέρα μου.
Την καθησύχασαν και της είπα πως θα βγάλω εισιτήρια για το αεροδρόμιο, την άφησα εκεί, πήρα τηλέφωνα σε συμφοιτητές μου για πληροφορίες..τα πάντα κολλημένα, τα τηλέφωνα δύσκολα.
Πήγα με ότο στοπ στο σταθμό των τρένων, και έζησα την εμπειρία της ζωής μου..όπως σε ταινίες..νέα παιδιά ντυμένα στρατιώτες, μανάδες που έκλαιγα..η Χούντα φταίει φώναζαν κάποιοι, οι Αμερικάνοι άλλοι..τι μας ένοιαζε;...μπροστά μας είχαμε κάτι που δεν πιστεύαμε πως θα ζήσουμε.
Νομίζω κάποια μερα σας το είχα ξαναγράψει..με πλησίασε ένα νέο παιδί, ντυμένος στρατιωτικά, ένα σακίδιο στον ώμο, με ύφος παραζαλισμένο..με κοίταξε ..το τρένο γέμιζε..κι εγώ χαμένη..
-Δεν έχω κανένα να με αποχαιρετήσει..η μητέρα μου.. ο πατέρας μου στη Κοζάνη..δεν ξέρω που θα πάω..κάντε μου μία αγκαλιά..έτσι για να θυμάμαι..
Αγκάλιασα και ..φίλησα εκείνο το φαντάρο, δεν ξέρω ούτε το όνομα του , τον είδα να μπαίνει στο τρένο και να φεύγει με τα μάτια του επάνω μου.
Γύρισα πίσω..πεζή πολύ μακριά..Νομίζω πως όλα μετά τόσο γρήγορα και τόσο τραγικά σε μερικά σημεία.Πήγα στο αεροδρόμιο την επόμενη νομίζω μέρα, δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε..από τα συρματοπλέγματα είδα τα φέρετρα με τις Ελληνικές σημαίες. Αργότερα έμαθα πως έριξαν δικό μας σκάφος..οι Αμερικάνοι λένε..
Γύρισα πάλι με ότο στοπ, όταν αντίκρισα ξανά την μητέρα μου τα μάτια μου έδειχναν τον πανικό μου..
Τότε εκείνη έγινε ξανά ..μαμά..κι εγώ παιδί..
Ντύθηκε και πήγαμε στην αστυνομία, η μητέρα μου γιατρός εν ενεργεία τότε είχε χαρτιά από τα 2 χρόνια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης μας, βαθμός ανθυπολοχαγός! Της ενέκριναν αμέσως μεταγωγή με στρατιωτικό αεροπλάνο μα για μένα δύσκολο.
Τότε θυμήθηκα πως κάπου τα χαρτιά μου από τον Οδηγισμό , αρχηγός τότε επί 4 χρόνια με πτυχία νοσοκόμου κτλ. Μου ζήτησαν να τηλεφωνήσω κάπου, πήρα την έγκριση, μπήκα μαζί της στο αεροπλάνο όμως εγώ συνέχισα για Έβρο ..όπως ήμουν..με τα ίδια ρούχα.
Στο ξενοδοχείο μάθαμε τα νέα..από Θεσσαλονίκη ο Ντάβος του 3ου Σώματος απείλησε πως ξεκινάει για Αθήνα με το στράτευμα, απαίτησε την παραίτηση της Χούντας..ένοιωσα περήφανη.
Φύγαμε με την μητέρα μου. Εγώ για Έβρο..Εκεί άλλη κατάσταση..ενώθηκα με άλλες Οδηγίνες και προσκόπους, μας έδωσαν καθήκοντα, εγώ..Σουφλί μαζί με μία άλλη. 
Νέα παιδιά μας σταματούσαν και μας έδινα σημειώματα για τους δικούς τους, φαντάροι ντυμένοι..ήταν νηστικοί οι περισσότεροι, δεν είχαν μιλήσει με τους δικούς τους. Μοιράζαμε φαγητά , σοκολάτες , γκοφρέτες και σάντουιτς..
όλα κράτησαν λίγες μέρες για μας, γυρίσαμε..τα σημειώματα πήγαν στους παραλήπτες.. κι εγώ ακόμα θυμάμαι..όσο μπορώ να θυμηθώ..ξεχνάω βλέπετε..
Όμως κάποια πράγματα δεν πρέπει να ξεχνιούνται..η Κύπρος ακόμη έτσι όπως την άφησα.. Η ζωή συνεχίστηκε..κι εγώ το ίδιο..ξεχάσαμε;
                    Αχτιδένια φιλάκια