Που πάμε φίλοι μου;....

 

Εγώ ακόμα στην..Άνοιξη βρίσκομαι φίλοι μου και φτιάχνω ακόμη λουλούδια..Είναι μάλλον ένας τρόπος Αχτιδένιος να ξεφεύγω από όσα βλέπω και ακούω και θέλω σαν το γνωστό πτηνό να χώσω το κεφάλι μου στα λουλούδια έστω κι αν είναι από πηλό.

Θα πω μια φράση που αναλογεί και ταυτίζεται με την ηλικία και το τρόπο ζωής μου :

- Που πάμε φίλοι μου;..που προχωρεί ο κόσμος μας, οι άνθρωποι τριγύρω μας;

Σε λίγες μέρες κλείνω 13 χρόνια στα μπλοκ..ίσως από τις πιο παλιές αν εξαιρέσω τηνΧελωνίτσα που διαβάζοντας το 2007 το μπλοκ της τυχαία  μπήκα στο πειρασμό να δοκιμάσω..να μπω κι εγώ στην παρέα. 

Θα φανώ σίγουρα γραφική και ίσως λαϊκίστρια αν πω πως αισθάνομαι θλίψη με όσα γίνονται γύρω μας.

Απαγωγές παιδιών, ομολογίες για σεξουαλικές διαστροφές, φόνοι για αντιζηλία ( θα περνώ από κόσκινο μάλλον που στέλνω Χρόνια Πολλά για γενέθλια..χα! χα!).

Όταν λοιπόν μπήκα στα μπλοκ ήμουν αγκαλιά με ένα ροζ συννεφάκι, πίστευα και πιστεύω ακόμη στον Άνθρωπο, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα έρθει κάποια μέρα που δεν θα τολμούμε να χαϊδεύουμε παιδάκι, που θα προσέχουμε ποιον αγκαλιάζουμε και τι του λέμε. 

Άλλαξαν οι άνθρωποι φίλοι μου, νοιάζονται  για το τι εικόνα θα δείξουν στους άλλους και φροντίζουν να κατασκευάσουν μία πλασματική εικόνα του εαυτού τους ζώντας έτσι σε ένα ψεύτικο κόσμο.

Νομίζω πως αυτό ακριβώς για μένα είναι δυστυχία και χαμένος χρόνος ζωής.

Προς Θεού μη νομίζετε πως με αυτά τα λόγια μου απαρνιέμαι τις υλικές χαρές. Λατρεύω κι εγώ τη ζωή, τον έρωτα, ένα όμορφο ρούχο, ένα κόσμημα, ένα ταξίδι, μα όλα με μέτρο και σωστή μεταχείριση.

Χθες είδα μία ταινία τυχαίως με τον τίτλο " Ουρανός και Γη ", μία ταινία που προς το τέλος την έκλεισα γιατί απλά η αλήθεια που έδειχνε με πλήγωνε.

Αμερικανός στρατιώτης παντρεύεται και κάνει παιδί με Βιετναμέζα, την φέρνει στην Αμερική με πολλή αγάπη ανάμεσα τους και έπρεπε να βλέπατε την ματιά της κοπέλας όταν έβλεπε το φαγητό μετά από κάθε γεύμα που πετούσε η πεθερά της στο σκουπιδοφάγο!! Ασυναίσθητα έφερνε στο μυαλό της ότι αυτά τα σκουπίδια θα ήταν γεύμα για ολόκληρη οικογένεια.

Μας έχει " αγκαλιάσει και πλανέψει" φίλοι μου αυτός ο υπερκαταναλωτισμός που μάθαμε σταδιακά να τον κάνουμε και  τρόπο ζωής μας και το χειρότερο;..να τον κάνουμε τρόπο ζωής στα παιδιά μας.

Αυτό το καιρό με την αλλεργία μου διάβασα ένα άρθρο που έλεγε πως οι αλλεργίες έγιναν κατά 50% περισσότερες στους ανθρώπους λόγω των τροφίμων που τρώμε και των χημικών που μεταχειριζόμαστε. 

Κάποτε οι άνθρωποι έτρωγαν σύμφωνα με την εποχή φρούτα και λαχανικά, τώρα καταχείμωνο τρώμε ντομάτες, πεπόνι, φράουλες!

Κάποτε η κατανάλωση κρέατος ήταν λιγοστή, τώρα για να προλάβουν την κατανάλωση ντοπάρουν τις κότες, τα μοσχάρια, τα χοιρινά με αντιβιωτικά που γινόμαστε οι τελικοί αποδέκτες.

Κάποτε οι πόλεις έπαιρναν αγαθά από τα γύρω χωριά, τους  δικούς τους ανθρώπους με καλουδια αγνά που τα έφτιαχναν μόνοι τους.

Κάποτε το ..μπέργκερ των φαστ φουντ ήταν τα κεφτεδάκια της μαμάς, το γλυκό ήταν ελάχιστο και προσδοκούμενο, τα κατεψυγμένα έτοιμα γεύματα της βιαστικής εργαζόμενης κάτι άγνωστο.

Χθες μία ακόμη δερματολόγος μου είπε πως το έπαθα από τα..γάντια της καραντίνας! Άντε ψάξτε πάλι.

Σας κούρασα, ίσως δεν διαβάσατε καν μέχρι το τέλος αυτά που σας λεω..μα είναι πιστέψτε με το ελάχιστο από αυτά που θα σας έλεγα αν μπορούσα να σας έχω απέναντι μου. Άντε...την γλυτώσατε πάλι..

Αύριο πρώτα ο Θεός πάω για επέμβαση στα μάτια μου και σήμερατην ...χάλασα την δίαιτα με ένα παγωτό! Χαλάλι μου έτσι;

    Αχτιδένια φιλάκια