Τρίτη 5 Ιουνίου 2018

Οφείλουμε να ..προχωρούμε.

                    

Κάπως έτσι σκέφτηκα σήμερα όταν συνόδευα τον άνδρα μου σε εξετάσεις και "μάλωνα" τον εαυτό μου που ο πόνος του χαμού της Κλώντης με έκανε να γονατίσω.
Φύγαμε σχεδόν μεσημέρι από το ιατρικό κέντρο με χαμόγελο γιατί όσα φοβόμουν ήταν απλά..τα άγχη μου για όσα πια δεν θα μπορούσα να αντέξω αν και ο Θεός μας έχει κάνει φίλοι μου δυνατούς και το νοιώθουμε όταν βρισκόμαστε στην καταιγίδα των απρόσμενων.
Μετά επίσκεψη όπως κάθε μέρα στο παππού μας και μετά κάτι που εφαρμόζουμε το τελευταίο καιρό που με ..βαρέθηκε ο άνθρωπος να...κλαίω, τα μεσημέρια τρώμε έξω..και γυρίζουμε σε καθαρό σπίτι και ...αράζουμε στη γωνιά μας. 
Τώρα μπορούμε πια να συζητάμε για το σκυλάκι μας χωρίς να κλαίμε,να το βλέπουμε σε φωτογραφίες στα κινητά μας ,να σκεπτόμαστε πως θα το..βρούμε όταν θα πάμε εκεί ψηλά να μας περιμένει σαν την αγαπημένη μας ταινία "Θα σε βρω στο Παράδεισο",  να θυμόμαστε όσα χαρήκαμε μαζί του.
Είναι απίστευτο πόσο ελεύθερο χρόνο έχω πια..δεν έχω να φροντίζω παρά μόνο τον άνδρα μου και ίσως γίνομαι κουραστική μα τώρα πια έχω μόνον εκείνον και την έννοια μου για τα εγγόνια μας που δίνουν εξετάσεις. Θα μου πείτε ..γιατί δεν κρατάς τα εγγόνια σου;..τα μεγάλα δεν με..χρειάζονται πια και τα μικρά λόγω της Πάρκινσον δεν μου τα εμπιστεύονται οπότε..μου μένει το μεγάλο παιδί ο ανδρούλης μου που τον κάνω τελικά ότι θέλω γιατί είναι το.."δικό μου παιδί"!!!!!!!!
Θα σας πω και ένα άλλο λόγο που με κάνει να σκέπτομαι πια πιο λογικά όταν αγχώνομαι με τα διάφορα"προβλήματα μου"όπως τελικά  τα αποκαλώ..Κάντε φίλοι μου μία επίσκεψη σε ένα γηροκομείο ακόμα και αν αυτό είναι ιδιωτικό και τα χρυσοπληρώνεις για να δεις τι μαύρο χρώμα έχει η..μοναξιά των ανθρώπων αυτών και θα δείτε ότι κάθε σας άγχος θα πάει..περίπατο. 
Ξαφνιάζονται όλοι που πηγαίνουμε κάθε μέρα, ανακάλυψα σήμερα ότι ο διπλανός του παππού μας (δίκλινο) ζήλεψε που τον φροντίζουμε. Μας βλέπει που του πηγαίνουμε παγωτίνια , σοκολατάκια που του αρέσουν και μικρές λιχουδιές που πάντα γλυκατζής αγαπούσε ακόμα και σήμερα που δυσκολεύτηκε να με θυμηθεί.. Βέβαια πάντα του φέρνω κι εκείνου πράγματα μα εκτός από φρούτα δεν δέχεται οτιδήποτε. 
Ο κύριος Παναγιώτης  εκείνος που μας έλεγε με καμάρι ότι ο ένας γιος του είναι γιατρός και ο άλλος μηχανικός αεροσκαφών..Χθες τον ακούγαμε που προσπαθούσε να κλείσει ραντεβού σε ορθοπεδικό για το πόδι του παρακαλώντας τις κοπέλες που τους φροντίζουν... δεν είχε κανένα να τον πάει. Ρωτήσαμε γιατί δεν έρχονται οι γιοί του και μας είπε δακρύζοντας ..ο μηχανικός στην Αγγλία και ο..γιατρός έχει να τον δει 2 ολόκληρα χρόνια.....!!!!!! 
Προσφερθήκαμε να τον πάμε με το καροτσάκι του στον ΕΟΠΥ μα αρνήθηκε πάλι..το όνειρο του να γίνει καλύτερα το πόδι του και να μπορέσει να πάει στο εξοχικό του στην Ασπροβάλτα.."για τελευταία φορά " μας είπε..μετά δάκρυσε και μας είπε ότι η νύφη του δεν τον θέλει ( αφού της έγραψε και το εξοχικό στα παιδιά ). 
Πέστε μου πως να μη βάλω στην άκρη τα όσα με έκαμναν να κλαίω αυτές τις μέρες όταν υπάρχει τόση μοναξιά μόνο σε ένα άνθρωπο από όλους όσους είναι εκεί και μάλιστα σε ιδιωτικό ίδρυμα που το κράτος δεν συνεισφέρει ούτε σε...νερό! 
Να ήμαστε και ρεαλιστές όλα γίνονται "καλύτερα" όταν στις παλάμες μπαίνουν μικρά φακελάκια όπως ομολογώ έκανα και η περιποίηση και τα χαμόγελα τότε στον άνθρωπο σου έχει μεγαλύτερο βαθμό.
Γύρισα λοιπόν..όπως βλέπετε φλύαρη όπως πάντα να σας ζαλίσω ..έβαλα στην άκρη της καρδιάς μου το πόνο που νοιώθω ακόμη σας ομολογώ για την αγαπημένη μου Κλώντη που..μου λείπει πάντα..μα..οφείλω να προχωρήσω..
                                 Αχτιδένια φιλάκια

14 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι εύκολη για πάρα πολλούς που στερούνται το βασικότερο:την αγάπη των δικών τους ανθρώπων. Η μοναξιά παλεύεται πιστεύω, το να μη βλέπεις τα παιδιά σου γιατί δεν σε θέλουν δηλ δεν σε αγαπούν είναι το χειρότερο.
Πολύ σωστή στάση κρατάς απέναντι στα προβλήματα. Και πρόσεχε τον εαυτο σου και το δικό σου παιδί να είστε καλά και να αντιμετωπίζετε τα πάντα μαζί με δύναμη
Φιλιά πολλά

Giannis Pit. είπε...

Καλώς όρισες Γεωργία μου.....!
με ανοιχτή την αγκαλιά και τη σκέψη πάντα κοντά σου θετική.
Είναι δύσκολο το ξέρω. Θαυμάζω τη θετική σου σκέψη και την ενασχόλησή σου.
Να είστε γεροί καλή μου φίλοι και να απολαμβάνετε όμορφες στιγμές που σας αξίζουν.

Αμαλία είπε...

Καλή μου Γεωργία,
Πολύ χαίρομαι για τον Δημήτρη σου. Δικαιολογώ απόλυτα το άγχος σου και τις φοβίες σου για τον άνθρωπό σου, ακόμη κι αν αγγίζουν (κατά τους άλλους) την υπερβολή. Αυτή είσαι, έτσι λειτουργείς και έτσι σ΄αγαπάνε όλοι.
Να είστε πάντα καλά.

Μαρία Πλατάκη είπε...

Γεωργία μου έχεις δίκιο Όταν σου τυχαίνει κάτι σοβαρό καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να στενοχωριέσαι για άλλα πράγματα. Η αρρώστια και η μοναξιά είναι τα χειρότερα που μπορεί να συμβούν στους ανθρώπους Μπράβο σου που αρχίζεις να ξεπερνάς την έλλειψη της Κλώντης .Φιλιά Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά

Lefki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Είναι ευχάριστο που ο σύντροφός σου είναι καλά και εσύ επανέρχεσαι ακόμα πιο σοφή !!! Δυστυχώς υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις και έχεις δίκιο ότι αν ψάξουμε θα τις βρούμε σίγουρα γύρω μας και θα δώσουμε αξία ακόμα και στα πιο ασήμαντα πράγματα. Να ξέρεις ότι δεν μας κουράζεις καθόλου και περιμένουμε καθημερινά την ανάρτησή σου !!!! Τα φιλιά μου !!!!!

Mia είπε...

Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά με τις εξετάσεις του συζύγου σου, Αχτίδα μου. Είδες που στο'λεγα?
Η μοναξιά στα γηροκομεία, όσα ακριβά και "καλά" και αν είναι, είναι αβάσταχτη! Πολλά φιλιά, φίλη μου. Και ναι, προχώρα!!!

Ερασμία είπε...

Κάθε ανάρτησή σας είναι και ένα μάθημα ζωής και δύναμης.Σας ευχαριστώ πολύ που γράφετε και σας διαβάζω έδω και κάποια χρόνια.

Κική Κωνσταντίνου είπε...

αγαπουλα μου
μη ξεχνας
εισαι η αχτιδα μας

φιλια πολλα

Rena είπε...

Κι εγώ όλα αυτά σκέπτομαι και προσπαθώ να μην παραπονιέμαι για τα όσα μου συμβαίνουν γιατί υπάρχει δυστυχώς πολύς πόνος γύρω μας....
Φιλάκια πολλά Αχτίδα μου!!!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία τα έγραψες, όπως πάντα άλλωστε, καλή μου!
Η μοναξιά στις μεγάλες ηλικίες είναι "βάρος ψυχής ασήκωτο"!
Το έχω δει σε κοντινούς μου ανθρώπους και πραγματικά "χαίρομαι" για το γεγονός ότι οι γονείς έφυγαν νωρίς και σχεδόν με μια απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο...κι' ας με πονάει αυτό εμένα ακόμη και σήμερα (12 χρόνια μετά).

Η Κλωντίτσα είναι σίγουρα στον παράδεισο των σκύλων :-)

Penelope είπε...

Δεν είμαι "ανώνυμη" η Πηνελόπη είμαι, από το Aromavanillias....

Μαρία Έλενα είπε...

Η μοναξιά είναι πολύ δύσκολη σε όλες τις ηλικίες αλλά στους γονείς μας οφείλουμε να είμαστε εκει για ότι μας χρειαστούν.
Φιλάκια ...

Ανώνυμος είπε...

Μπήκα στο blog σου, από το " σπιτάκι της Μελίνας " ..
Οσο παιρνούν τα χρόνια, τόσο γυρνάμε στην παιδική μας ηλικία....
Ξανακάνουμε παρέα,- είμαστε πάλι μαζί, με τους θείους και τίς θείες μας, τίς γιαγιά δες μας, - με τους γονείς μας είμαστε παντα διαχρονικά..,- με τις παρέες των γονιών μας... Ζούμε και " μυρίζουμε" την γεύση εκείνης της παλιάς ατμόσφαιρας...
Δεν έχουμε μοναξιά..
Ας είναι καλά τα παιδιά μας, που θα μας φροντίζουν αν συμβεί κάτι...
Αν καί προσωπικά, ετοιμάζομαι , - πατάω τα 68, να πάω μονιμα στο Αγιον ορος...
Εκεί έχω φίλους, πού αντί τα διδακτορικά καί την ...καριέρα, - ματαιότης όλα, στα οποία έτρεχα εγώ, προτίμησαν την μόνιμη παρουσία Του Θεού....
μιά άλλη διάσταση .. " δεν είμαστε εδώ μόνοι.. είμαστε με όλον τον κόσμο " μου είπε κάποιος από αυτούς..
ΥΓ φυσικά με τηνέκριση της γυναίκας μου, κι αυτή ετοιμάζεται .. αν μπορέσει βεβαια γιατί τα εγγόνια χρειάζονται την βοήθεια των γιαγιάδων τους ..

Δρ.ΝΚ