Οφείλουμε να ..προχωρούμε.

                    

Κάπως έτσι σκέφτηκα σήμερα όταν συνόδευα τον άνδρα μου σε εξετάσεις και "μάλωνα" τον εαυτό μου που ο πόνος του χαμού της Κλώντης με έκανε να γονατίσω.
Φύγαμε σχεδόν μεσημέρι από το ιατρικό κέντρο με χαμόγελο γιατί όσα φοβόμουν ήταν απλά..τα άγχη μου για όσα πια δεν θα μπορούσα να αντέξω αν και ο Θεός μας έχει κάνει φίλοι μου δυνατούς και το νοιώθουμε όταν βρισκόμαστε στην καταιγίδα των απρόσμενων.
Μετά επίσκεψη όπως κάθε μέρα στο παππού μας και μετά κάτι που εφαρμόζουμε το τελευταίο καιρό που με ..βαρέθηκε ο άνθρωπος να...κλαίω, τα μεσημέρια τρώμε έξω..και γυρίζουμε σε καθαρό σπίτι και ...αράζουμε στη γωνιά μας. 
Τώρα μπορούμε πια να συζητάμε για το σκυλάκι μας χωρίς να κλαίμε,να το βλέπουμε σε φωτογραφίες στα κινητά μας ,να σκεπτόμαστε πως θα το..βρούμε όταν θα πάμε εκεί ψηλά να μας περιμένει σαν την αγαπημένη μας ταινία "Θα σε βρω στο Παράδεισο",  να θυμόμαστε όσα χαρήκαμε μαζί του.
Είναι απίστευτο πόσο ελεύθερο χρόνο έχω πια..δεν έχω να φροντίζω παρά μόνο τον άνδρα μου και ίσως γίνομαι κουραστική μα τώρα πια έχω μόνον εκείνον και την έννοια μου για τα εγγόνια μας που δίνουν εξετάσεις. Θα μου πείτε ..γιατί δεν κρατάς τα εγγόνια σου;..τα μεγάλα δεν με..χρειάζονται πια και τα μικρά λόγω της Πάρκινσον δεν μου τα εμπιστεύονται οπότε..μου μένει το μεγάλο παιδί ο ανδρούλης μου που τον κάνω τελικά ότι θέλω γιατί είναι το.."δικό μου παιδί"!!!!!!!!
Θα σας πω και ένα άλλο λόγο που με κάνει να σκέπτομαι πια πιο λογικά όταν αγχώνομαι με τα διάφορα"προβλήματα μου"όπως τελικά  τα αποκαλώ..Κάντε φίλοι μου μία επίσκεψη σε ένα γηροκομείο ακόμα και αν αυτό είναι ιδιωτικό και τα χρυσοπληρώνεις για να δεις τι μαύρο χρώμα έχει η..μοναξιά των ανθρώπων αυτών και θα δείτε ότι κάθε σας άγχος θα πάει..περίπατο. 
Ξαφνιάζονται όλοι που πηγαίνουμε κάθε μέρα, ανακάλυψα σήμερα ότι ο διπλανός του παππού μας (δίκλινο) ζήλεψε που τον φροντίζουμε. Μας βλέπει που του πηγαίνουμε παγωτίνια , σοκολατάκια που του αρέσουν και μικρές λιχουδιές που πάντα γλυκατζής αγαπούσε ακόμα και σήμερα που δυσκολεύτηκε να με θυμηθεί.. Βέβαια πάντα του φέρνω κι εκείνου πράγματα μα εκτός από φρούτα δεν δέχεται οτιδήποτε. 
Ο κύριος Παναγιώτης  εκείνος που μας έλεγε με καμάρι ότι ο ένας γιος του είναι γιατρός και ο άλλος μηχανικός αεροσκαφών..Χθες τον ακούγαμε που προσπαθούσε να κλείσει ραντεβού σε ορθοπεδικό για το πόδι του παρακαλώντας τις κοπέλες που τους φροντίζουν... δεν είχε κανένα να τον πάει. Ρωτήσαμε γιατί δεν έρχονται οι γιοί του και μας είπε δακρύζοντας ..ο μηχανικός στην Αγγλία και ο..γιατρός έχει να τον δει 2 ολόκληρα χρόνια.....!!!!!! 
Προσφερθήκαμε να τον πάμε με το καροτσάκι του στον ΕΟΠΥ μα αρνήθηκε πάλι..το όνειρο του να γίνει καλύτερα το πόδι του και να μπορέσει να πάει στο εξοχικό του στην Ασπροβάλτα.."για τελευταία φορά " μας είπε..μετά δάκρυσε και μας είπε ότι η νύφη του δεν τον θέλει ( αφού της έγραψε και το εξοχικό στα παιδιά ). 
Πέστε μου πως να μη βάλω στην άκρη τα όσα με έκαμναν να κλαίω αυτές τις μέρες όταν υπάρχει τόση μοναξιά μόνο σε ένα άνθρωπο από όλους όσους είναι εκεί και μάλιστα σε ιδιωτικό ίδρυμα που το κράτος δεν συνεισφέρει ούτε σε...νερό! 
Να ήμαστε και ρεαλιστές όλα γίνονται "καλύτερα" όταν στις παλάμες μπαίνουν μικρά φακελάκια όπως ομολογώ έκανα και η περιποίηση και τα χαμόγελα τότε στον άνθρωπο σου έχει μεγαλύτερο βαθμό.
Γύρισα λοιπόν..όπως βλέπετε φλύαρη όπως πάντα να σας ζαλίσω ..έβαλα στην άκρη της καρδιάς μου το πόνο που νοιώθω ακόμη σας ομολογώ για την αγαπημένη μου Κλώντη που..μου λείπει πάντα..μα..οφείλω να προχωρήσω..
                                 Αχτιδένια φιλάκια