Ημέρα αφήγησης

                 

Κάτι διαφορετικό στον..καναπέ μου σήμερα, επηρεασμένη από κάτι που άκουσα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μας το πρωί. Ημέρα Αφήγησης η 20η Μαρτίου και γίνονται εκδηλώσεις σε πολλά μέρη είπαν..κι εγώ σκέφτηκα να τη γιορτάσω εδώ μαζί σας έστω και λίγο αργότερα με μία... τι άλλο; Αφήγηση!  
Αυτή την ιστορία που μοιάζει με παραμύθι δεν την έζησα βέβαια εγώ μα είναι η ιστορία της γιαγιάς μου που με μεγάλωσε όταν οι γονείς μου νεαροί φοιτητές με ..παρέδωσαν στα χέρια της.
Η γιαγιά μου η Γεωργία λοιπόν , μία υπέροχη γιαγιά - μαμά, αφού έκαμνε όλες τις πρωινές δουλειές της με έπαιρνε κοντά της στο μικρό καναπέ δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στη Τσιμισκή και μου έπαιζε στο μαντολίνο της παλιά δικά της τραγούδια ακούσματα από την..πατρίδα όπως έλεγε .
Ήταν οι στιγμές που την έβλεπα να δακρύζει εγώ δάκρυζα μαζί της και της έλεγα: -Μη κλαις γιαγιά..σ΄αγαπώ! Τότε ξεχνούσε το μικρό της ηλικίας μου και μου διηγόταν πως αγάπησε τον..Κώτσο της ..κάτι σαν παραμύθι..μία αγάπη ...σαν παραμύθι.
- Ήμουν μόλις 14 ετών γιαβρί μου, κάθε μέρα περνούσα τη γέφυρα του Μαρμαρά και πήγαινα στο Γαλλικό σχολείο χοροπηδώντας με τη τσάντα μου και τις πλεξούδες μου..
Ένα πρωινό  λίγο πριν το σχολείο σκόνταψα τρομαγμένη από ένα θόρυβο σχεδόν αχό..όταν σήκωσα τα μάτια είδα μπροστά μου 5-6 άλογα με στρατιώτες Τούρκους και πρώτο ένα σκούρο καφέ άλογο που επάνω του καθόταν ένας όμορφος μελαχροινός άνδρας με ...πολλά κορδόνια και..πρασινογάλανα μάτια. Κατέβηκε με ένα πήδο και με σήκωσε από το χώμα. Τραβήχτηκα τρομαγμένη..Τούρκος..σκέφτηκα..ο πατέρας μου παπάς στην Πανουκλιώτισσα..ήμουν το μικρότερο του κορίτσι στις 3 κόρες και ένα γιο που είχε. Τότε άκουσα τη φωνή του να μου λέει Ελληνικά.
- Μη φοβάσαι..Ρωμιός είμαι..
Έφυγα τρεχάτη για το σχολείο στις καλόγριες που ήταν τότε..μα τα περίεργα πρασινογάλανα μάτια του με κυνηγούσαν όλη μέρα. 
Από τότε και κάθε μέρα τον έβλεπα τρομαγμένη να περιμένει την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο χωρίς να μου μιλάει μόνο έβαζε τους στρατιώτες του να ..γονατίζουν τα άλογα τους μπροστά μου. Έγινε αντιληπτό από τις καλόγριες και το είπαν στον πατέρα μου. Μη νομίζεις ότι είχα φωνές και απειλές, οι γονείς μου άνθρωποι μορφωμένοι και ήρεμοι απλά έβαλαν τη μεγάλη μου αδελφή την Όλγα να με πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο και να με φέρνει.
Πέρασαν 2 μήνες και ένα απόγευμα ακούσαμε έξω από το σπίτι μας θόρυβο και ιαχές. Τρομάξαμε τα κορίτσια και πήγαμε με τη μάνα μας στο παραθύρι που έβλεπε στο δρόμο. Δεν ήξερα τι να πω..η αδελφές μου με αγριοκοίταξαν ..ο ..Τούρκος μου ήταν έξω από το σπίτι με καμιά 10 άλογα που τα είχε βάλει να γονατίσουν μπροστά στο σπίτι μας..
Χαμός ..η μητέρα μου με πέρασε από ανάκριση, με κράτησαν στο σπίτι 1 εβδομάδα να με φυλάει η μεγάλη αδελφή κι εγώ έκλαιγα γιατί απλά..δεν έφταιξα. Τρεις μέρες μετά ήρθε στο σπίτι μας ένας γνωστός και σεβαστός στην οικογένεια μας πολίτης της Ελληνικής παροικίας στη Κωνσταντινούπολη, κλείστηκε με το πατέρα μας στο γραφείο του και όταν βγήκε..Τον θυμάμαι να λέει στη μητέρα μου: -Αλεξάνδρα ετοίμασε για αύριο το απόγευμα το σπίτι θα έχουμε μουσαφίρηδες. 
Ήρθε ο..Τούρκος μου ( όπως τον έλεγα και θύμωνε ) με τους γονείς του και πίσω τους δύο άνθρωποι με δώρα και πεσκέσια. Μάθαμε λοιπόν ότι ήταν ο πατέρας του Έλληνας από το Ικόνιο με πλοία και εμπόριο τροφίμων σε όλη την  Ευρώπη τότε. 
Με έβαλαν με ..σπρωξιά να κεράσω με τον ασημένιο δίσκο τους γονείς κι εκείνον το σπιτικό λικέρ και το γλυκό με τα κουταλάκια να κρέμονται στο κρυστάλλινο σκεύος. Οι αδελφές μου έπρεπε να μείνουν μέσα στα δωμάτια τους, έτσι έπρεπε . Μετά ο πατέρας μου έκανε νόημα να μείνω και μου είπε με ήρεμη φωνή.
-Κόρη μου είσαι μικρή μα φαίνεται ότι ο Κύριος είχε άλλη προσταγή. Η οικογένεια αυτή σε ζητάει για σύζυγο του μοναχογιού τους , τους είπα ότι τίποτε δεν θα γίνει χωρίς τη δική σου έγκριση και απόφαση.
Σήκωσα τα μάτια μου επιτέλους και αντίκρισα τα δικά του..ο κόσμος όλος έγιναν  αυτά τα μάτια γιαβρί μου , νομίζω ότι γεννήθηκα γι΄αυτόν τον άνθρωπο.. 
Έγνεψα το ..ναι..και άφησα τη πεθερά μου να μου απλώσει το χέρι να το φιλήσω και να μπει στο λαιμό μου η χοντρή αλυσσίδα με το 5λιρο που ήταν η σφραγίδα της υπόσχεσης.
τότε ο πατέρας μου έβαλε το δικό του όρο..να τελειώσω το σχολείο..
Τον παντρεύτηκα 2 χρόνια μετά, ο πρίγκηπας μου, ο Κώτσος μου, η αγάπη μου με πήγε σε δικό μας αρχοντικό στο Ικόνιο μόνοι μας..κάναμε 2 γιους και δύο κόρες και φύγαμε στην Ελλάδα πριν από διωγμούς ειδοποιημένοι με όλα μας τα καλά. Με έκανε βασίλισσα στη καρδιά και το σπίτι μας, με μάγειρα και νταντάδες για τα παιδιά..μέχρι το πόλεμο με τους Γερμανούς, η αρχή του τέλους. Τα παιδιά μας φοιτητές τα μεγάλα πια..Τα πλοία του κατασχέθηκαν, τα μαγαζιά του στα λαδάδικα  καταστράφηκαν και μόνο η μεγάλη του μόρφωση τον κράτησε σε καλή θέση στη κοινωνία.
 Μετά ο θάνατος του γιου μας στο πόλεμο ..ήρθε το θανατικό ..το μαύρο πέπλο και στο σπίτι μας ..Τον έχασα στα 46 του χρόνια και έχασα την ίδια μου τη καρδιά..μέχρι που ήρθες εσύ στη ζωή μου με τα ίδια μάτια γιαβρί μου...
Εδώ η γιαγιά μου σταματούσε και συνέχιζε να παίζει το μαντολίνο της κι εγώ δίπλα..μαγεμένη από την αφήγηση της..
Βλέπετε πολλές φορές η ζωή μοιάζει σαν παραμύθι είτε με καλό είτε με κακό τέλος..μα η αφήγηση τους θα είναι πάντα για μένα όμορφη .
 Η μητέρα μου αργότερα πολύ όταν παντρεύτηκα τον άνδρα μου με τον ..τρόπο που τον παντρεύτηκα έλεγε ότι το παραμύθι συνεχίστηκε και σε μένα αφού αγάπησα και αγαπήθηκα όπως ακριβώς η γιαγιά μου με το παππού μου.
Συγνώμη αν σας κούρασα..ημέρα αφήγησης σήμερα.
ΑΧΤΙΔΑ και βέβαια..Αχτιδένια φιλάκια!