Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Ημέρα αφήγησης

                 VINTAGE, EL GLAMOUR DE ANTAÑO: ARTE by Paula Vaughan

Κάτι διαφορετικό στον..καναπέ μου σήμερα, επηρεασμένη από κάτι που άκουσα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μας το πρωί. Ημέρα Αφήγησης η 20η Μαρτίου και γίνονται εκδηλώσεις σε πολλά μέρη είπαν..κι εγώ σκέφτηκα να τη γιορτάσω εδώ μαζί σας έστω και λίγο αργότερα με μία... τι άλλο; Αφήγηση!  
Αυτή την ιστορία που μοιάζει με παραμύθι δεν την έζησα βέβαια εγώ μα είναι η ιστορία της γιαγιάς μου που με μεγάλωσε όταν οι γονείς μου νεαροί φοιτητές με ..παρέδωσαν στα χέρια της.
Η γιαγιά μου η Γεωργία λοιπόν , μία υπέροχη γιαγιά - μαμά, αφού έκαμνε όλες τις πρωινές δουλειές της με έπαιρνε κοντά της στο μικρό καναπέ δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στη Τσιμισκή και μου έπαιζε στο μαντολίνο της παλιά δικά της τραγούδια ακούσματα από την..πατρίδα όπως έλεγε .
Ήταν οι στιγμές που την έβλεπα να δακρύζει εγώ δάκρυζα μαζί της και της έλεγα: -Μη κλαις γιαγιά..σ΄αγαπώ! Τότε ξεχνούσε το μικρό της ηλικίας μου και μου διηγόταν πως αγάπησε τον..Κώτσο της ..κάτι σαν παραμύθι..μία αγάπη ...σαν παραμύθι.
- Ήμουν μόλις 14 ετών γιαβρί μου, κάθε μέρα περνούσα τη γέφυρα του Μαρμαρά και πήγαινα στο Γαλλικό σχολείο χοροπηδώντας με τη τσάντα μου και τις πλεξούδες μου..
Ένα πρωινό  λίγο πριν το σχολείο σκόνταψα τρομαγμένη από ένα θόρυβο σχεδόν αχό..όταν σήκωσα τα μάτια είδα μπροστά μου 5-6 άλογα με στρατιώτες Τούρκους και πρώτο ένα σκούρο καφέ άλογο που επάνω του καθόταν ένας όμορφος μελαχροινός άνδρας με ...πολλά κορδόνια και..πρασινογάλανα μάτια. Κατέβηκε με ένα πήδο και με σήκωσε από το χώμα. Τραβήχτηκα τρομαγμένη..Τούρκος..σκέφτηκα..ο πατέρας μου παπάς στην Πανουκλιώτισσα..ήμουν το μικρότερο του κορίτσι στις 3 κόρες και ένα γιο που είχε. Τότε άκουσα τη φωνή του να μου λέει Ελληνικά.
- Μη φοβάσαι..Ρωμιός είμαι..
Έφυγα τρεχάτη για το σχολείο στις καλόγριες που ήταν τότε..μα τα περίεργα πρασινογάλανα μάτια του με κυνηγούσαν όλη μέρα. 
Από τότε και κάθε μέρα τον έβλεπα τρομαγμένη να περιμένει την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο χωρίς να μου μιλάει μόνο έβαζε τους στρατιώτες του να ..γονατίζουν τα άλογα τους μπροστά μου. Έγινε αντιληπτό από τις καλόγριες και το είπαν στον πατέρα μου. Μη νομίζεις ότι είχα φωνές και απειλές, οι γονείς μου άνθρωποι μορφωμένοι και ήρεμοι απλά έβαλαν τη μεγάλη μου αδελφή την Όλγα να με πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο και να με φέρνει.
Πέρασαν 2 μήνες και ένα απόγευμα ακούσαμε έξω από το σπίτι μας θόρυβο και ιαχές. Τρομάξαμε τα κορίτσια και πήγαμε με τη μάνα μας στο παραθύρι που έβλεπε στο δρόμο. Δεν ήξερα τι να πω..η αδελφές μου με αγριοκοίταξαν ..ο ..Τούρκος μου ήταν έξω από το σπίτι με καμιά 10 άλογα που τα είχε βάλει να γονατίσουν μπροστά στο σπίτι μας..
Χαμός ..η μητέρα μου με πέρασε από ανάκριση, με κράτησαν στο σπίτι 1 εβδομάδα να με φυλάει η μεγάλη αδελφή κι εγώ έκλαιγα γιατί απλά..δεν έφταιξα. Τρεις μέρες μετά ήρθε στο σπίτι μας ένας γνωστός και σεβαστός στην οικογένεια μας πολίτης της Ελληνικής παροικίας στη Κωνσταντινούπολη, κλείστηκε με το πατέρα μας στο γραφείο του και όταν βγήκε..Τον θυμάμαι να λέει στη μητέρα μου: -Αλεξάνδρα ετοίμασε για αύριο το απόγευμα το σπίτι θα έχουμε μουσαφίρηδες. 
Ήρθε ο..Τούρκος μου ( όπως τον έλεγα και θύμωνε ) με τους γονείς του και πίσω τους δύο άνθρωποι με δώρα και πεσκέσια. Μάθαμε λοιπόν ότι ήταν ο πατέρας του Έλληνας από το Ικόνιο με πλοία και εμπόριο τροφίμων σε όλη την  Ευρώπη τότε. 
Με έβαλαν με ..σπρωξιά να κεράσω με τον ασημένιο δίσκο τους γονείς κι εκείνον το σπιτικό λικέρ και το γλυκό με τα κουταλάκια να κρέμονται στο κρυστάλλινο σκεύος. Οι αδελφές μου έπρεπε να μείνουν μέσα στα δωμάτια τους, έτσι έπρεπε . Μετά ο πατέρας μου έκανε νόημα να μείνω και μου είπε με ήρεμη φωνή.
-Κόρη μου είσαι μικρή μα φαίνεται ότι ο Κύριος είχε άλλη προσταγή. Η οικογένεια αυτή σε ζητάει για σύζυγο του μοναχογιού τους , τους είπα ότι τίποτε δεν θα γίνει χωρίς τη δική σου έγκριση και απόφαση.
Σήκωσα τα μάτια μου επιτέλους και αντίκρισα τα δικά του..ο κόσμος όλος έγιναν  αυτά τα μάτια γιαβρί μου , νομίζω ότι γεννήθηκα γι΄αυτόν τον άνθρωπο.. 
Έγνεψα το ..ναι..και άφησα τη πεθερά μου να μου απλώσει το χέρι να το φιλήσω και να μπει στο λαιμό μου η χοντρή αλυσσίδα με το 5λιρο που ήταν η σφραγίδα της υπόσχεσης.
τότε ο πατέρας μου έβαλε το δικό του όρο..να τελειώσω το σχολείο..
Τον παντρεύτηκα 2 χρόνια μετά, ο πρίγκηπας μου, ο Κώτσος μου, η αγάπη μου με πήγε σε δικό μας αρχοντικό στο Ικόνιο μόνοι μας..κάναμε 2 γιους και δύο κόρες και φύγαμε στην Ελλάδα πριν από διωγμούς ειδοποιημένοι με όλα μας τα καλά. Με έκανε βασίλισσα στη καρδιά και το σπίτι μας, με μάγειρα και νταντάδες για τα παιδιά..μέχρι το πόλεμο με τους Γερμανούς, η αρχή του τέλους. Τα παιδιά μας φοιτητές τα μεγάλα πια..Τα πλοία του κατασχέθηκαν, τα μαγαζιά του στα λαδάδικα  καταστράφηκαν και μόνο η μεγάλη του μόρφωση τον κράτησε σε καλή θέση στη κοινωνία.
 Μετά ο θάνατος του γιου μας στο πόλεμο ..ήρθε το θανατικό ..το μαύρο πέπλο και στο σπίτι μας ..Τον έχασα στα 46 του χρόνια και έχασα την ίδια μου τη καρδιά..μέχρι που ήρθες εσύ στη ζωή μου με τα ίδια μάτια γιαβρί μου...
Εδώ η γιαγιά μου σταματούσε και συνέχιζε να παίζει το μαντολίνο της κι εγώ δίπλα..μαγεμένη από την αφήγηση της..
Βλέπετε πολλές φορές η ζωή μοιάζει σαν παραμύθι είτε με καλό είτε με κακό τέλος..μα η αφήγηση τους θα είναι πάντα για μένα όμορφη .
 Η μητέρα μου αργότερα πολύ όταν παντρεύτηκα τον άνδρα μου με τον ..τρόπο που τον παντρεύτηκα έλεγε ότι το παραμύθι συνεχίστηκε και σε μένα αφού αγάπησα και αγαπήθηκα όπως ακριβώς η γιαγιά μου με το παππού μου.
Συγνώμη αν σας κούρασα..ημέρα αφήγησης σήμερα.
ΑΧΤΙΔΑ και βέβαια..Αχτιδένια φιλάκια!


18 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Μας κούρασες;;;;;;;;;;;;;;;
Τι ωραία ιστορία αγάπης και ζωής σαν παραμύθι!!Έρωτας με την πρώτη ματιά. Νομίζω ότι πρέπει να μας αφηγηθείς και τη δική σου αφού μοιάζει με της γιαγιάς σου!
Να σαι καλά Αχτίδα μου να τη θυμάσαι και να κρατάς τις αφηγήσεις της μέσα στην καρδιά σου
Φιλί γλυκό

litsa t. είπε...

Τι να μας κουρασεις Γεωργια μου;εδω ρουφηξαμε την καθε λεξη.τι ομορφη ιστορια αγαπης και βεβαια η αφηγηση οπως παντα σε συναρπαζει.Και θα συμφωνησω με την φιλη Αννα πως πρεπει να κουσουμε και την δικη σας ιστορια.Μια μεγαλη αγκαλια συμπατριωτισσα μου.

Μαρία Γ. είπε...

Το παραμύθι που είναι αληθινή ιστορία ή η αληθινή ιστορία που μοιάζει με παραμύθι;
Τί σημασία έχει τελικά..αυτός που κερδίζει στο τέλος είναι ο αναγνώστης!
Είσαι ευλογημένη και χορτασμένη από ευτυχία Αχτίδα μου.(άραγε χορταίνει κανείς την ευτυχία;)
Να είσαι καλά για να χαίρεσαι όσους και όσα αγαπάς και να σε χαίρονται όσοι σε ζουν από κοντά.
Η γιαγιά και ο παππούς σου έδωσαν καλά γονίδια!
Φιλιά (σ' αγαπώ κι ας μην σε ξέρω :))

nikol είπε...

Αχτιδούλα μου τι να σου πω;; Αυτές οι αληθινές αφηγήσεις μου αρέσουν πολύ!! Εχεις ρίζες Μικρασιάτικες λοιπόν που δεν το ήξερα , έτσι νιώθω ακόμα πιο πολύ την αγάπη σου για την πατρίδα αλλά και για όλον τον κόσμο !!1 Αυτές οι ρίζες έχουν κάτι μαγικό μέσα τους!!!
Σε φιλώ με την αγάπη μου

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Θα μπορούσες να γράψεις ένα βιβλίο με 500 σελίδες με αυτή την ωραία ιστορία Αχτίδα μου.
Κουράζεται κάνεις με τέτοιες ιστορίες;
Σαν να έβλεπα ταινία εποχής .
Τα γονατισμενα άλογα ζωντάνεψαν κι αυτά.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά .

Giannis Pit. είπε...

Τι λες τώρα βρε Γεωργία μου ;
τι εικόνες γέμισες τα μάτια μας σήμερα ; με τι συναισθήματα μας έντυσες ;
Κοίτα να δεις ιστορίες που κουβαλάνε οι άνθρωποι. Και το κυριότερο, πριν τα καθοδηγούμενα πάθη και μίση ντύσουν με αίμα τις διαφορές μεταξύ των λαών, όσο αρμονικά ήταν όλα.
Συγκινήθηκα πολύ με την αφήγησή σου.
Πόσα όμορφα πράγματα ζωντάνεψαν στα μάτια μου.
Την καλησπέρα μου.

Ελένη Φλογερά είπε...

Γεωργία μου και άλλα τόσα να έγραφες εγώ θα έμενα εδώ να ρουφώ την αφήγησή σου. Μια αφήγηση όλο τρυφερότητα και συγκίνηση.
Να είσαι καλά να την θυμάσαι την γιαγιά σου.
Φιλιά!

Rena είπε...

Το θυμάμαι το είχες ξαναφέρει σε πολύ παλαιότερη ανάρτηση όχι τόσο αναλυτικά τότε μα με είχε συνεπάρει όπως και τώρα!!!
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται με άλλα μέσα και άλλους τρόπους μα είναι η ίδια ο πόλεμος πάντα θα εμφανίζεται και θα καταστρέφει το χρήμα βλέπεις....
Φιλάκια πολλά!!!

Ariadne είπε...

Τι ωραία που είναι η ιστορία της γιαγιάς σου!Τι όμορφα που μας τα λες!Σ'ευχαριστούμε Γεωργία.AriadnefromGreece!

despina είπε...

Θα μπορούσα να διαβάζω ώρες αυτά που γράφεις...Πόση ευλογία Γεωργία μου στην οικογένειά σου παντα χαρούμενη και πάντα ευλογημένη να σε χαίρονται και να τους χαίρεσαι όλους!!!πολλά φιλιά!!

ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ είπε...


πόσο καλά έκανες που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία της γιαγιάς σου
τρυφερή , ρομαντική, συγκινητική
μας παράσυρες με την ιστορία ,σαν να τα ζούσαμε τη κάθε στιγμή , το κάθε τι

και τι συγκινητικό , η ιστορία συνεχίστηκε ακριβώς η ίδια με σένα

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Marie-Anne είπε...

Υπέροχη η ιστορία της γιαγιάς σου, Αχτίδα μου!!!!
Μα έχεις και τον τρόπο να την γράφεις...τέλειο αφιέρωμα στην Ημέρα αφήγησης!!!!

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Τι όμορφη αφήγηση !!!! Τελικά η ζωή κάνει κύκλους και φαίνεται ότι οι γονείς σου είχαν δίκιο αφού κι εσύ αγάπησες και αγαπήθηκες το ίδιο σαν την γιαγιά σου !!! να είσαι καλά και να μας αφηγήσε πιο συχνά !!!!! Σε φιλώ !!!!

Κωνσταντίνα είπε...

Έχετε έναν μοναδικό τρόπο να φτιάχνετε εικόνες..είτε ζωγραφίζοντας είτε με το να διηγείστε μια ιστορία. Η σκηνή με τα άλογα ήταν σαν να την έβλεπα. Σας ευχαριστώ που μοιραστήκαμε την ιστορία αυτή..

AgapameAnDolmas είπε...

αχ γεωργια μου τι ομορφη ιστορια αγαπης.. τελικα τα παραμυθια μερικες φορες ειναι αληθινα!! υπεροχηαφηγηση !!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Αχ αχτιδα μου τι ομορφη ιστορία ηταν αυτη;..ενα παραμυθι αληθινό... πραγματι η ζωή κανει κύκλους και όλα υριζουν εκει που αρχιζουν ..παλι καθηστεριμενη ηρθα.. αλλα κανω την βολτιτσα μου και μαθαινω τι κανεις ..ε; να περνας ομορφα φιλεναδα.. φιλακιααα!