Χτίζοντας χωριουδάκια!

Η δημιουργία φίλοι μου είναι το καλύτερο φάρμακο για κάθε τι που σας απασχολεί , αυτό είναι ένα ..έμβλημα για μένα , ένα καταφύγιο πάντα και εκεί βρίσκω την ηρεμία που χρειάζομαι τέτοιες ώρες για να βάλω τα πράγματα ..όπως λέω στη θέση τους.

Εκείνο το γνωμικό των προγόνων μας που λέει: "ενός κακού μύρια έπονται " το ξέρετε; 

Από τη μία τα καθημερινά τηλεφωνήματα  με τη φίλη μου για τον άνδρα της χωρίς κανένα νέο καλό , μετά ακόμη ένα τηλέφωνο με συγκλόνισε από άλλη φίλη για ένα παρόμοιο λόγο κι αυτό χωρίς καμία ελπίδα και..καπάκι ο ξαφνικός θάνατος μιας γειτόνισσας μου της κας Λίζας (φίλη και παλιά πελάτισσα) στο διπλανή σπίτι..ήρθε και έδεσε το..γλυκό!

Μπήκα λοιπόν στο εργαστήρι μου, πήρα διπλό χαπάκι για το τρέμουλο που μου φέρνει η σύγχυση και..

Ήταν ένα χωριό..μικρό χωριό επάνω σκαρφαλωμένο σε ένα βράχο όπως πολλά μικρά ορεινά χωριά της χώρας μας. 

 Ξύλο κορμού φαγωμένο από τα χρόνια που τα μαζεύω σαν..γνήσιος ρακοσυλλέκτης υλικών σε όποια βόλτα με κάνει ο άνδρας μου σε δασάκι, ( πονηρούλια ...θα μου πείτε ..σε δασάκι υλικά μαζεύετε; ε! μεγαλώσαμε!!!).

Οι πετρούλες μαζεμένες από το ποτάμι στη Βεργίνα όταν πήγαμε στη  "Πρωτοβουλία για το Παιδί"  2..κούτες έχω μαζεμένες φίλοι μου  και όποτε έχω διάθεση τις ζωγραφίζω γιατί είναι πολύ μικρές και τα αριστερό μου χέρι δεν μπορεί να κρατήσει πια  ακίνητη τη πετρούλα.

Μου αρέσει να φτιάχνω τέτοια χωριουδάκια , τα κάνω εδώ και 2-3  χρόνια και μου φαίνεται παράξενο γιατί τώρα τελευταία έχω δει ένα σωρό περίπου τέτοια στο Pinterest αν και σας διαβεβαιώ ότι ήταν δική μου κατασκευή. Όμως έτσι είναι η χαρά της τέχνης να δίνεις ιδέες όπως κι εγώ με τη σειρά μου παίρνω ιδέες από νεότερους. 

Είχε σειρά και ένα άλλο κομμάτι ξύλου ..αυτό και αν δεν ήταν φαγωμένο από το χρόνο ! Μου δίνει ικανοποίηση όταν παίρνω κάτι στο χέρι μου και σκέπτομαι τι μπορώ να το κάνω. Αυτό δεν στεκόταν  μόνο του οπότε το στερέωσα σε βάση.

Γλυκούλια δεν είναι;

Αυτά για σήμερα!!! Και πρέπει να πω πως μου πέρασε κάπως αυτό το "σφίξιμο" στη καρδιά για τους φίλους μου όχι γιατί τους ξέχασα αλλά γιατί όταν ζωγραφίζω ή όταν κάνω μία κατασκευή κάνω αυτό ακριβώς που είπα στην αρχή : βάζω όσο τα κάνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου σε..σειρά ..κάπως σαν στρατιωτάκια .

Αν δείτε το εργαστήρι μου αυτή τη στιγμή θα πάθετε λιγάκι..σοκ..γιατί μέσα στη μανία μου να φτιάξω έχω ανοίξει ένα σωρό δουλειές, έχω βάλει στη σειρά υλικά και ιδέες, κανδράκια, ξύλα και κουτιά, δίσκους και κρεμάστρες...

Α! δεν σας είπα το νέο μου απόκτημα, δώρο του άνδρα μου να με ..ησυχάσει να μη κλαίω για τις φίλες μου.. Μου πήρε ( τι άλλο θα με ευχαριστούσε;) ένα μηχάνημα λείανσης για ξύλα κάπως ελαφρύ για να το χειρίζομαι γιατί το δικό του από το παλιό μας μαγαζί ήταν πολύ βαρύ και μεγάλο γα μένα. 

Το χάρηκα !!!Το δοκίμασα!!!! Μετά τραβούσε τα ...μαλλιά του μαζί μου γιατί..έκλαιγα πάλι  με τη σκέψη του ...τι θα έκανα χωρίς εκείνον.

Η σκέψη μου στις δύο φίλες μου, η προσευχή μου για εκείνες να τις δίνει ο Θεός δύναμη να στέκονται όρθιες και να παλεύουν...

Σας έχω πει πόσο ..κλαψιάρα είμαι; Στο τσεπάκι μου το έχω το δάκρυ λέει ο καλός μου όταν με πειράζει γι' αυτό. 

Σας εύχομαι μία όμορφη αυριανή μέρα φίλοι μου και μία ..συμβουλή: 

"Να χαίρεστε το ΣΗΜΕΡΑ , αφήστε το αύριο όπως έρθει , λέτε κάθε πρωί ευχαριστώ και το "σ΄αγαπώ" σε όποιον είναι δίπλα σας.

Αχτιδένια φιλάκια!