Σκέψεις και έννοιες..

Με μία φωτογραφία που έβγαλα προχθές πηγαίνοντας στη Έδεσσα ας κάνω κι εγώ το δικό μου συλλαλητήριο.  Είναι ο αρχαιολογικός χώρος στους πρόποδες της Έδεσσα στο λόγκο όπως τον λένε και που επιβεβαιώνει με τα συναισθήματα που σου προσφέρει ότι η καρδιά της Μακεδονία είναι αυτός ο τόπος, η δική μας Μακεδονία που είναι Ελληνική γιατί εδώ πάτησε και Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Υπάρχει μάλιστα μία σπηλιά που λένε ότι εκεί του έκαναν μαθήματα όταν έμενε σε αυτό το χώρο.

Ένα σύντομο ταξιδάκι αστραπή με τον.. Εδεσσαίος άνδρα μου λοιπόν για να αγοράσουμε κάποια δένδρα από το γνωστό μας φυτώριο.  Θα μου πείτε ..208 δένδρα δεν του φθάνουν ;Είπαμε ..κάθε άνθρωπος έχει τα ..πάθη του , ε! ο άνδρας μου μετά τη σύνταξη έχει γίνει αγρότης, φέτος τα δίναμε τα φρούτα στις κόρες και τους γείτονες, του χρόνου θα βάλω ..ντελάλη να έρθουν να μαζέψουν φρούτα αφού θα είναι τόσα πολλά !!!!
Φυτώρια Δημητριάδης λίγο πριν την Έδεσσα και λίγο μετά τη Σκύδρα, μας έκανε πλέον φίλους ο άνθρωπος αφού ψωνίζει ο δικός μου και για τους γείτονες που του παραγγέλνουν.

Η Κλώντη στο αυτοκίνητο ..δεν βγήκε έξω για το λόγω που θα δείτε κάτω αν και οι άνθρωποι τον έβαλαν σε κλουβί. Κόντεψε να μας...φάει!!!

Δεν μας συμπάθησε καθόλου ο τύπος..καθόλου χημεία με μένα που προσπάθησα να τον δωροδοκήσω με μπισκοτάκι κόκκαλο και κόντεψε να μου φάει τα δάκτυλα και το μπουφάν!

Βέβαια δεν ξεχνάμε την επίσκεψη μας στο "εκκλησάκι μας" να πάμε κεράκια και να προσευχηθούμε για κάποιον φίλο που χρειάζεται τη προσευχή μας.

Όπως καταλάβατε πέρασα το ΣΚ στο κτήμα με..βροχούλα , εκείνος με το κίτρινο αδιάβροχο να φυτεύει φουντουκιές κι εγώ να κεντάω κάτι που άρχισα για μία φίλη. Η φίλη μου η Ελένη θα γίνει γιαγιά, τρελάθηκε από τώρα και μου ζήτησε να κεντήσω ένα σετ σεντονάκια, εγώ δεν χαλάω χατήρι.
Όμως αυτές τις δύο μέρες η σκέψη μου είναι σε κάποιο φίλο καρδιακό, αδελφό θα τον πω καλύτερα. Η γυναίκα του παλιά μου συμφοιτήτρια , συνεταίρισα μου  για κάποιο διάστημα, περάσαμε χρόνια μαζί με το ζευγάρι, τα κορίτσια μας μαζί ίδιες ηλικίες, τα δικά τους με φωνάζουν θεία ..
 Εκείνος "παρέλαβε"τον άνδρα μου όταν ήρθε στη Ελλάδα με τα ελάχιστα τότε Ελληνικά του ο δικός μου  , Βολιώτης υπέροχος ο Κώστας θεώρησε σωστό πριν έρθουν στο σπίτι να τον κεράσει κάτι, τον ..πότισε λοιπόν τσίπουρο όταν τον έφερνε  και ο δικός μου έγινε..κάτι σαν κατακόκκινη φιγούρα του Αρκας! 
Μετά οι δρόμοι μας χώρισαν όταν μία μετάθεση τους πήρε από κοντά μας, εκείνοι στη Λάρισα εμείς Θεσσαλονίκη μα πάντα μαζί ακόμα και σε διακοπές. Έχω απίστευτες αναμνήσεις μαζί τους, απίστευτες φωτογραφίες, μοναδικές στιγμές και γλέντια..περάσαμε γάμους και βαπτίσεις..οι "γαρδένιες" μας όπως έλεγε χαϊδευτικά  τα κορίτσια μας μεγάλωσαν..
Αν πιστεύετε σε όνειρα λοιπόν εκείνο το βράδυ είδα στον ύπνο μου το Κώστα και το σπιτικό του, έτσι λίγο πριν φύγω για Έδεσσα πήρα τηλέφωνο και άκουσα τη φίλη μου να κλαίει και να μου λέει τι είναι διασωληνωμένος στην εντατική. Έμεινα με το κινητό στο χέρι..Παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο  μα οι ελπίδες ελάχιστες..και δεν μπορώ να μη σκέπτομαι κάθε όμορφη στιγμή που περάσαμε όλοι μαζί, νέοι τότε, φίλοι καρδιακοί, αδέλφια χωρίς να έχουμε το ίδιο αίμα..
Θα πείτε..γιατί σας τα λέω τώρα αυτά..είπαμε..για μένα το μπλοκόσπιτο είναι ..είστε..η συντροφιά χωρίς..πρόσωπο..η άγνωστη αγκαλιά..που ακούει και ίσως αισθάνεται όπως αισθάνομαι..Και..ναι..είμαι πολύ στεναχωρημένη..
Αχτιδένια φιλάκια.