Μία σχολική έκθεση...

Σήμερα η ανάρτηση μου θα είναι μία εγωιστική παρουσίαση με δόση άφθονης υπερηφάνειας και ίσως κάποια σταγόνα Ναρκισσισμού για το εγώ μου.
Το σκέφτηκα πριν την κάνω..μα το εγώ μου υπερίσχυσε γιατί η Παρασκευή για μένα ήταν σαν βραδιά ...Όσκαρ και να το βραβείο στα χέρια μου ένα κομμάτι χαρτί που μου έφερε η μητέρα της μαθήτριας μου στη ζωγραφική .
-Κυρία Γεωργία θέλησα να έρθω εγώ και να σας δώσω αυτή τη κόλα με την έκθεση της κόρης μου γιατί αν και ντρέπεται να σας την δείξει εγώ το θεωρώ ανάγκη.
Ήταν μία κόλλα χαρτιού με ένα 10 με κόκκινο στην άκρη και μία υπογραφή, ήταν μία έκθεση με τίτλο : Ποιο είναι το πρότυπο σας και γιατί.
Το πήρα και το διάβασα , η μικρή μου μαθήτρια με αγκάλιασε από τη μέση και έχωσε το κεφάλι της επάνω μου.
Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη δεν θα πω ψέμματα, έχω και τα δάκρυα στο..τσεπάκι μου...είναι από τις στιγμές και νιώθεις κάτι στο λαιμό να δυσκολεύει την ανάσα και τη καρδιά να χτυπάει τρελά και το χέρι να τρέμει και τα λόγια να μη μπορούν να βγουν . Τότε απλά αγκαλιάζεις σφιχτά και λες ένα ευχαριστώ μαζί με ένα φιλί  στα μαλλιά.
Επιτρέψτε μου να γίνω κάτι που δεν μου αρέσει μα ..η ματαιοδοξία να υπερισχύσει και η συναισθηματική μου φόρτιση να βρει διέξοδο. Σας παραθέτω την έκθεση της μικρής μου 11ρονης το..Όσκαρ που σας έλεγα έστω και χωρίς κόκκινο χαλί.

                             (Ήταν σαν χθες..πριν 5 χρόνια..)

                                    Ποιο είναι το πρότυπο σας και γιατί.

Τι πρέπει να είναι ένα πρότυπο για ένα παιδί; Μας είπαν ότι πρέπει να είναι ένα άτομο που θαυμάζουμε, που αγαπούμε , που το θεωρούμε μοναδικό και που θα προσπαθήσουμε να πάρουμε από αυτό τα καλύτερα που βρίσκουμε. Άκουγα τις συμμαθήτριες  μου γύρω μου να λένε ονόματα από  ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, πολιτικούς  και γνωστούς ανθρώπους από τη τηλεόραση. Όμως εγώ το πρότυπο μου το είχα δίπλα μου και όχι σαν άγνωστο άνθρωπο που τον έχω απλώς ακουστά και είναι η δασκάλα μου στη ζωγραφική η κα Γεωργία.

  Την αγάπησα και την θαύμασα από τη πρώτη στιγμή που με πήγαν οι γονείς μου να κάνουμε γνωριμία και πρώτο μάθημα. Αγάπησα το χαμόγελο της που είναι πάντα στο πρόσωπο της, αγάπησα το τρόπο που με κοιτάζει γιατί είναι σαν να με αγκαλιάζει. Με έκανε να νιώσω ότι ήμουν κάτι σπουδαίο από τις πρώτες πινελιές και το μάλωμα της είναι  γεμάτο γέλιο και αστείες  στιγμές. Με έμαθε να βλέπω καλά τη κάθε πινελιά μου, να ακολουθώ το φως και να βλέπω τις σκιές. Αισθάνεται πότε είμαι κουρασμένη και βαριέμαι και τότε μου λέει να πετάξω το πινέλο και να χώσω τα δάκτυλα στο χρώμα για να νιώσω το μουσαμά με τις άκρες τους. Πασαλειβόμαστε ,κάνουμε δοκιμές, λερώνουμε μουσαμάδες και γελάμε με το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και όταν ζωγραφίζουμε της ανοίγω τη καρδιά μου και της λέω μυστικά που ούτε στη μαμά μου τα λέω ,συγνώμη μαμά.

 Μιλάμε και ζωγραφίζουμε, γελάμε και ακούμε μουσική , λέμε ιστορίες και με συμβουλεύει όταν της λέω τα προβλήματα με κάποιες φίλες μου.  γιατί βλέπετε έχουμε κάτι ίδιο εμείς οι δύο, ήμαστε μοναχοπαίδια και καθώς μιλάμε βλέπουμε πόσα ίδια πράγματα ζήσαμε η κάθε μία. Πρότυπο σημαίνει για μένα εκτός  από την αγάπη να νιώθεις εκτίμηση, και θαυμασμό.

 Την εκτιμώ γιατί μου λέει πάντα την αλήθεια ακόμα και όταν δεν μου αρέσει αυτό.  Την θαυμάζω γιατί ζωγραφίζει χωρίς να βλέπει λες και οι εικόνες ξεπηδούν από μέσα της. Την θαυμάζω γιατί ακόμα και όταν καταλαβαίνω ότι πονάει εκείνη μου χαμογελά και  μου λέει  να τραβήξω εγώ την ίσια γραμμή γιατί εκείνη  θα την κάνει στραβή και γελάει .

 Στεναχωριέμαι που με προετοιμάζει για ένα χωρισμό , μου λέει ότι του χρόνου θα έχω πολλά μαθήματα και ίσως δεν ήμαστε μαζί. Τότε θυμώνω και της λέω πως εκείνη για μένα είναι η πιο ξεκούραστη μέρα. 

Θα ήθελα να πάρω από εκείνη όλα όσα αγάπησα επάνω της, να μπορώ να ζωγραφίζω χωρίς να βλέπω μία εικόνα κάτι που δεν κατάφερα ακόμα. Θα ήθελα να περνώ πιο πολλές μέρες μαζί της και οι δύο ώρες μας να μη τελείωναν ποτέ. Θα ήθελα να φτιάχνουμε πράγματα και κατασκευές , θα ήθελα να μένει σπίτι μας. Αν κατάλαβα καλά τι σημαίνει πρότυπο τότε για μένα είναι αυτό, η δασκάλα μου της ζωγραφικής

Φίλοι μου δίδαξα σε σχολείο 6 χρόνια, πήρα αγάπη , πολλή αγάπη μα αυτή η έκθεση ίσως και λόγω ηλικίας η ευσυγκινησία μου.. αυτή η έκθεση ήταν μία επισφράγιση ότι όταν κάνει κάτι με αγάπη επιστρέφει σε σένα.

Αχτιδένια φιλάκια.