Μια βόλτα στη πόλη μου.

Σήμερα Παρασκευή είναι η ημέρα που εγώ κι ο Δημήτρης μου κάνουμε τη...βολτίτσα στο κέντρο , πότε σε μαγαζιά για κάποιες αγορές, πότε με τη Κλώντη σε κάποιο μέρος για περίπατο ή ένα πέρασμα απλό στη παραλία για να χαρούμε έστω και από το αυτοκίνητο τη παραλία και τη θάλασσα .
Πριν 2 χρόνια κατεβαίναμε  με το αυτοκίνητο μεχρι το τέλος της Μαρτίου και μετά με τα πόδια κάναμε το περίπατο μας μέχρι την άκρη του λιμανιού!!!
Τώρα δεν μπορώ να περπατήσω τόσο ,το ίδιο και το σκυλάκι μου ,οπότε ανακαλύψαμε ότι και από μέσα από το αυτοκίνητο μπορείς να θαυμάσεις , να χαρείς το κόσμο που περπατάει που κάνει περίπατο, που...φιλιέται, που ψαρεύει!

Υπέροχο πρωινό, υπέροχη Θεσσαλονίκη μου, η πόλις που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Εδώ κάποτε σπάνια έβλεπες αυτοκίνητα, με έφερνε η γιαγιά μου να παίξω στη πλατεία Αριστοτέλους με την χοντρή τεράστια αλυσσίδα που υπήρχε στην άκρη της από τα μαρμάρινα κολονάκια της.  Μετά το κέρασμα μου με λουκουμάδες στο μαγαζί της γωνίας και έπειτα γυρισμός βήμα βήμα, γιατί εγώ ανέβαινα σε όλες τις καρέκλες που είχαν τα μαγαζάκια στη παραλία!
Τώρα τελευταία μαζεύω στο Pinterest φωτογραφίες από τη πόλη μου σε διάφορες ημερομηνίες, πολλές είναι πριν ακόμη οι παππούδες μου έρθουν  από τη Κωνσταντινούπολη εδώ.

Γεννήθηκα το 1952 και θυμάμαι σε ηλικία 4- 5 ετών που ερχόμουν εδώ ακριβώς με το σκυλάκι μου το Ποσειδώνα και τη γιαγιά μου, κατέβαινα τα σκαλάκια και με το λουράκι στα χέρια μου τον έβλεπα να πηδάει μέσα στο νερό και να κολυμπάει!

Το ίδιο γαλάζιο χρώμα παντού..η θάλασσα μας με τον γαλάζιο ουρανό παλεύουν για την απόχρωση..

Και βέβαια το σύμβολο μας, ο Λευκός Πύργος που βέβαια μόνο Λευκός δεν είναι όμως όταν τον κοιτάς θυμάσαι τις σχολικές εκδρομές μέσα από τα αυτοκίνητα που γυρνώντας μας περνούσαν από εδώ κι εμείς νοιώθαμε ένα σφίξιμο στη καρδιά και μία περηφάνια..η Θεσσαλονίκη μας, η πόλη μας...
Τότε τραγουδούσαμε το "Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα... είσαι η πατρίδα μου  το λέω και καυχιέμαι..." . 
Το ίδιο σφίξιμο νοιώθουμε για τη Γαλανόλευκη φίλοι μου ακόμη και όποιοι κάνουν τους..μοντέρνους και απόμακρους ..το ίδιο νοιώθουν μέσα τους .

Εδώ φίλοι μου ήταν πολύ διαφορετικά και γεμάτο με...παγωτατζήδες, κουλουρτζήδες,φωτογράφους πλανόδιους.
Φωτογραφία 1906...ο παππούς μου ήταν τότε ..6 ετών!!!




Η παραλία 1916...



Η μεγάλη Πυρκαγιά 1917 κατέστρεψε τη πόλη...

Εδώ είναι το χαμάμ που με έφερνε η γιαγιά μου, σήμερα έγινε προς..κατασκευή κάτι σαν μουσείο.



Τον θυμάμαι ακόμη , όλο λευκό καθαρό μάρμαρο, νερά ζεστά παντού , συντριβάνια από νερό ζεστό. γυμνές γυναίκες με λευκές πετσέτες, ξύλινες γαλότσες και δωματιάκια για ξεκούραση . Από τον ζεστό ατμό δεν έβλεπες τον άλλο δίπλα σου ,  οι γεροδεμένες γυναίκες με τη πετσέτα γύρω από τη περιφέρεια τους που σου έκαναν μασάζ και ...αποτρίχωση με το ξύλινο βαρελάκι στο μπράτσο τους με τα σύνεργα σου..Ήταν μορφές που στα παιδικά μου μάτια φάνταζαν τρομερές καθώς με κοιτούσαν και μία μου πετούσε νερό με το μεταλλικό τάσι που υπήρχε σε κάθε μαρμαρένια πηγή.
Αυτή ήταν η είσοδος του τότε..




Σας κούρασα φίλοι μου, μα σήμερα ..όταν γύρισα χώθηκα σε ένα πισωγύρισμα και κάποια στιγμή έχω σκοπό να ψάξω μέσα στις ατελείωτες κούτες με φωτογραφίες παλιές όπου φαίνεται η πόλη μου στα ...δικά μου χρόνια!!!
Αχτιδένια φιλάκια!