Αμπελοφιλοσοφίες πάλι;..ανεχτείτε με!

Καλημέρα φίλοι μου , με το καφεδάκι μου απολαμβάνω τη πρωινή μας συνάντηση στο μπλοκόσπιτο μου και πολλές φορές σκέπτομαι πως αυτή η ...νοητή συνάντηση είναι τελικά μία ανάγκη να μιλήσεις, να χαιρετίσεις, να αγκαλιάσεις φίλες που για σένα είναι πολύτιμες .
Είναι ίσως γιατί αυτός ο χώρος είναι ένα "καθαρό" μέρος που οι σκιές φαίνονται τόσο μακρινές ..Τι να πρωτοπώ..χθες βρέθηκα σε ένα μέρος που χρειαζόντουσαν την βοήθεια μου και είδα πάλι το κόσμο..το κόσμο μας από την άλλη πλευρά τη σκιερή.. 
Είναι ο κόσμος που θέλω να μην υπάρχει..και από που να πιάσω και να κρίνω.. Άνθρωποι που χάνουν την αξιοπρέπεια τους ζητώντας, άνθρωποι που έχουν μέσα τους οργή, που νιώθουν ανάγκη να ξεσπάσουν.. άνθρωποι που χάνουν τη Πίστη τους , την Ελπίδα, το Όνειρο..την δίκαιη ανάγκη να κάνουν σχέδια να δουν μακριά όπως κάναμε όλοι μας όταν σχεδιάζαμε το μέλλον..
Όχι δεν θα σας "μαυρίζω" τη ψυχή πρωί πρωί..έτσι..ανθρώπινο ξέσπασμα των βραδινών σκέψεων που το πρωί τα βλέπεις πιο ψύχραιμα και  οι δικές σου πληγές από τις εικόνες που αντίκρισες γίνονται πιο μακρινές.
Τι εύκολα γυρίζουμε σελίδα φίλοι μου..το κάνω κι εγώ δυστυχώς..μα σκέπτομαι αν δεν το κάναμε αυτό θα είχαμε διαλυθεί.. είναι η άμυνα του ίδιου μας του εαυτού, ο τρόπος επιβίωσης.μας..
Γύρισα λοιπόν στο σπίτι μου, η κυρία Στέλλα μου είχε κάνει το σπίτι πεντακάθαρο, ο άνδρας μου στο κτήμα, η Κλώντη θυμωμένη που δεν την πήρα μαζί μου, κι εγώ μία σαλάτα στο χέρι κάθισα στη"θέση" μου και ζωγράφισα και έκανα λίστες των όσων θέλω να κάνω για να στείλω. 
Εδώ θα σας πω και την αδυναμία μου, την..τεμπελιά μου δηλαδή να πηγαίνω στο ταχυδρομείο και έτσι τα ...μαζεύω όλα, τις υποχρεώσεις μου και μία από αυτές τις μέρες θα πάρω όλα αυτά , το μπαστουνάκι μου και θα περάσω το μεγάλο δρόμο όπως μου έλεγε παλιά η μαμά μου όταν με έστελνε να αγοράσω ψωμί από το φούρνο στη Τσιμισκή που ήταν ακριβώς απέναντι..
Απίστευτο όμως νοιώθω σαν τα Αλμπατρός αυτά τα μεγάλα πουλιά που στον ουρανό ( εγώ στο σπίτι μου) νοιώθουν βασιλιάδες μα..σαν κατεβούν στη ξηρά ( εγώ στη διάβαση με τα αυτοκίνητα που βιάζονται) είναι περίγελος των άλλων.
Χθες λοιπόν έκανα ένα σωρό πράγματα στο δικό μου κόσμο, το εργαστήρι μου, από ζωγραφική, μέχρι πηλό και κατασκευές με ξύλο..έτσι ακριβώς κάνω όταν νοιώθω ότι κάτι με αγχώνει, με στεναχωρεί..με κυνηγάει η εικόνα των ανθρώπων που με είχαν ανάγκη και η προσφορά μου ήταν απλή σταγόνα στον ωκεανό.. Με κυνηγάει  το πουλί γεμάτο πετρέλαιο πεθαμένο σε κάποιο χέρι.. το πόσο απλά λέγονται στις ειδήσεις μεγάλα πράγματα.. Πόσοι πέθαναν από τη θεομηνία της Φύσης, πόσοι σκοτώθηκαν από κακοποιούς, παιδιά εκτέλεσαν παιδιά, πόσοι ξεγέλασαν, χτύπησαν, έκλεψαν ..
Το αποκορύφωμα όταν έμαθα από τον ένα εγγονό μου το Πασχάλη ότι ο μικρότερος ο Δημητράκης υπέστει επίθεση από συμμαθητή του για εκφοβισμό..Ο Δημητράκης είναι το πιο ήσυχο και μαλακό από όλα τα εγγόνια μου..
Κάποτε είχα το..ροζ συννεφάκι μου, μπορεί να το έχασα κατά κάποιο τρόπο όμως κράτησα μέσα μου δικούς μου τρόπους διαφυγής που δεν μπορεί κανείς εκτός από το Θεό να μου τους στερήσει.
 Έχω τη Πίστη μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου εσάς, τα όνειρα μου έστω και αβέβαια μα υπάρχουν , έχω το...χιούμορ μου που δεν το χάνω βρε παιδάκι μου με τίποτα ( ίσως δικλείδα ασφαλείας) , έχω τη κάθε νέα μέρα που ξημερώνει και που πιστέψτε με πρέπει να νοιώθουμε όλοι μας πόσο πολύτιμη είναι..νέα μέρα, νέα αρχή..κάτι αρχίζει..
Μη ..σπρώχνετε..φεύγω...σας ζάλισα πρωί πρωί..τι φίλοι είστε..ανεχτείτε με..
Αχτιδένια φιλάκια