Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Αναζητώντας λίγη μαγεία..


Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια, τα φανταστικά έργα, οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα ροζ συννεφάκια, ο Πήτερ Παν και οι καλές μάγισσες με το μαγικό ραβδάκι..μου αρέσουν ακόμη ξέρετε..
Είναι ένας τρόπος να "κρύβεσαι " σε κόσμους που δεν θα βρεις ποτέ, ονειρικούς, που οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ, που μπορείς να πετάς και να βουτάς στα βάθη των ωκεανών σαν γοργόνα που ψάχνει το πρίγκηπα της. 
Βέβαια η ηλικία μου έμαθε ότι όλα αυτά είναι..απλά ένα παραμύθι μα το "παιδί " μέσα μου κρατάει όσο μπορεί τη θέση του αμετακίνητο ..μπροστά στο τζάκι να περιμένει τον Άγιο Βασίλη του.
Δεν έχω διάθεση όπως βλέπετε..αυτό το συνεχές "σβήσιμο" που βλέπω στην αγαπημένη μου Κλώντη με έχει κυριολεκτικά διαλύσει, κι εγώ με τη τόση ηρεμία πειράζομαι με το παραμικρό, κλαίω με το ελάχιστο , ξεχνώ φάρμακα και υποχρεώσεις, ενοχλούμαι με κάθε συμβουλή όπως: " Πάρτο απόφαση, εδώ πεθαίνουν παιδιά και χάνονται άνθρωποι...". 
Θέλω να τους φωνάξω πως : " Δικαίωμα μου είναι να..κλαίω με ότι θέλω, να πονάω με ότι με πονάει και..μη με μιλάτε..δεν θέλω να μου μιλάτε..".
Σήμερα πήγαμε στο κτήμα με τον άνδρα μου , βάλαμε μεταλλική ταΐστρα μεγάλη για τον Κανέλλο στο νέο σπίτι που του έφτιαξε , τώρα πια δεν θα πηγαίνουμε τόσο συχνά και ευτυχώς έχουμε καλούς γείτονες.
Νοιώθω τύψεις μερικές φορές που δεν πάω κοντά του, ο Κανέλλος μου κάνει χαρές μα εγώ ..αποφεύγω να πάω κοντά του. Δεν πρόκειται να δεθώ πλέον ξανά τόσο με ένα ζώο όσο και αν μέσα μου με καλεί κάθε τους βλέμμα..αυτό που περνάω τώρα δεν πρόκειται να το ξαναπροκαλέσω..ποτέ..ποτέ...
Δεν είμαι καλή παρέα φίλοι μου σήμερα, έτσι απλά μπήκα στο μπλοκόσπιτο μου κλείνοντας τη πόρτα στα άλλα..μα κι εδώ δεν βρίσκω το μαγικό ραβδάκι που θα αλλάξει τα "μαύρα" με μία κίνηση, βλέπετε στο βάθος μέσα μου ξέρω πως δεν υπάρχει μαγεία. 
Αύριο όμως θα χωθώ στο εργαστήρι μου και θα ψάχνω εκεί ανέλπιστα για τη ..χρυσόσκονη της χώρας του Ποτέ..
Αχτιδένια φιλάκια.

15 σχόλια:

Αμαλία είπε...

Γλυκειά μου αχτιδούλα,
Να νοιώθεις ελεύθερα όπως σου βγαίνει για να ανακουφίζεται η ψυχή σου και δεν οφείλεις λογαριασμό σε κανέναν.
Καλά κάνεις και αγαπάς με όλη σου την ψυχή την Κλώντη σου και ας μπουν στην άκρη επιτέλους οι σαχλαμάρες τύπου "εδώ πεθαίνουν παιδάκια". Δεν θα πεθάνουν περισσότερα παιδάκια αν αγαπάς εσύ το σκυλάκι σου ούτε θα σωθεί η οικουμένη εάν αδιαφορήσεις για το πλάσμα που σου αφιέρωσε την ζωή του αγαπώντας σε.
Φτάνει πια αυτή η καραμέλα.
Εγώ πιστεύω ότι η Κλώντη μας θα το αντιπαρέλθει και αυτό, για όσο πάει.
Στέλνω και στις δύο σας την αγάπη μου και την συμπαράστασή μου. Μακάρι να μην βρισκόμουνα 500 χιλιόμετρα μακριά, παρότι φυσικά δεν σας λείπουν οι καλοί φίλοι.
Από την ψυχή μου σας εύχομαι καλό ξημέρωμα.
Φιλιά και στις δύο σας.

Αμαλία είπε...

Σε συνέχεια του προηγούμενου σχολίου μου, πρωτίστως ζητώ συγνώμη για το "αυθαίρετο" κάλεσμα και για την κατάχρηση του χώρου του blog, αλλά φίλη Ιωάννα από τη Σύρο που είσαι καλή μου, σε έχασα. Φίλη Σοφία, εδώ για συμπαράσταση. Καλώ τις συμμαχικές δυνάμεις.
Με καλή πρόθεση, χαιρετώ.

ANNA FLO είπε...

Φυσικά θα στενοχωρηθείς και θα κλάψεις για ό,τι αγαπάς.Όλα αυτά περί παιδιών που χάνονται και να μη νοιάζεσαι για το δικό σου ζωάκι είναι υποκρισίες. Και εμείς έχουμε πρόβλημα με τον Ορφέα μας δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει, το παλεύουμε.Το μόνο που εύχομαι μέσα στην αγωνία και τα κλάματα είναι να φύγουν όταν πρέπει ήρεμα.
Μπες στο εργαστήρι σου και ασχολήσου είναι η καλύτερη γιατρειά.
Να πάνε όλα κατευχήν Αχτίδα μου. Να σαι καλά και δύναμη εύχομαι και στις δυο σας.Ας είναι περαστικά όλα

Woman in Blogs είπε...

Η μαγεία όλο βρίσκει χαραμάδα να μπει στη ζωή μας, μα, με τόσα που περνάμε, πού να βρούμε τη δύναμη να τη δούμε; Υπομονή, Αχτίδα μου. Κι άφησε τα δάκρυά σου να ξαλαφρώσουν τον πόνο σου.

Rena είπε...

Κουράγιο γλυκιά Αχτίδα,πάντα μας δίνεις εσύ κουράγιο αλλά τώρα στο λέμε εμείς,αλήθεια έχεις ζωγραφίσει την Κλώντη, ίσως είναι καλή ιδέα για να βγάλεις όλα σου τα συναισθήματα για εκείνη!!!
Φιλάκια πολλά!!!!!
Καλό βράδυ!!!

Ελένη B είπε...

Κι εγώ πιστεύω στα παραμύθια!! όλα γίνονται πιο μαγικά!
Όσο για τα ζώα... αγαπημένη μου είναι να μη το έχεις μέσα σου να δένεσαι... δε το αποφεύγεις!
Την αγκαλιά μου!!!!

Ανώνυμος είπε...

Γλυκια μου σε καταλαβαινω...σου μιλησα για την δικη μας απωλεια...ποναει...και γω δε θελω να δεθω ξανα με αλλο ζωο αλλα δε νομιζω να το αποφυγω!!!
λιγη μαγεια απεραιτητη...τα φιλια μου!!!!!!!!

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Αυτή η μαγεία είναι απαραίτητη στη ζωή μας !!!! Δεν πειράζει το κλάμα Αχτίδα, μας ξαλαφρώνει και έχεις όλα τα δίκια !!! Σε καταλαβαίνουμε απόλυτα, απλά προσπάθησε να είσαι πιο ψύχραιμη. Σου στέλνω την αγάπη μου, μια αγκαλιά και πολλά φιλιά !!!!

ποιώ - ελένη είπε...

Πόσο σε καταλαβαίνω...
Δώσε αέρα στη ψυχή σου

φιλάκι γλυκό ♥♥♥

Ανώνυμος είπε...

Όταν ένας άνθρωπος αγαπάει τα ζώα, δε μπορεί παρά να λυγίσει όταν αυτά αρρωσταίνουν ή πλησιάζουν στο τέλος τους. Τα βλέπουμε σαν μέλη της οικογένειάς μας. Φυσικό είναι να πικραίνεσθε να πονάτε που βλέπετε τη Κλώντη έτσι. Αλλά μην διώχνετε μακριά σας τα ζωάκια που σας πλησιάζουν και βλέπετε την αγάπη στο βλέμμα τους. Καταλαβαίνω βέβαια τον πόνο σας, (κι εγώ έχω χάσει 6 μετρημένα, ακόμα πονάω για ένα καναρίνι που έσπασε το ποδαράκι του και έφυγε σε 5 μέρες, μόνο να ακούγατε τις τρίλιες του!!!) στο τελευταίο μας σκυλάκι μάλιστα που ανήκε στη μητέρα μου ήταν τόσο ξαφνικό, που όλοι πάθαμε σοκ. Η μητέρα μου έπαθε ψυχολογικά και παρόλο που έλεγε ότι δεν θα ξαναπάρει άλλο διότι δεν άντεχε τον πόνο του χαμού, σήμερα έχει ένα που πήρε από τον Δήμο Αθηναίων. Έδωσε αγάπη σε ένα πλάσμα που ήταν ενάμιση χρόνο σε κλουβί, δεν ήξερε καν να περπατήσει, πόσο μάλλον να παίξει. Κάντε και απ' ότι βλέπω κάνετε ό,τι μπορείτε για αυτό το γλυκό πλάσμα. Όσο για τους άλλους, δε θα σταματήσει η γη να γυρνάει επειδή αγαπάτε και φροντίζετε το ζωάκι σας. Δε μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο εμείς, δυστυχώς. Έχετε το δικαίωμα να κλάψετε, να φωνάξετε. Ξεσπάστε. Αλλά μην κλείνετε την καρδιά σας στα άλλα. Μας προσφέρουν περισσότερη ανακούφιση απ' ότι μπορούμε να φανταστούμε. Αγκαλιάστε τον Κανέλο σας, μη τραβιέστε. Αγάπη θέλουν, και από αυτή, έχετε απεριόριστες ποσότητες. Η Κλώντη σας έδωσε πολύ αγάπη, και θέλει να τη μοιραστήτε με τα λιγότερα τυχερά ζωάκια. Πιστεύω όμως ότι θα το ξεπεράσει κι αυτό. Και το εύχομαι. Καλημέρα... Σοφία

...irida... είπε...

kαλημερα κοριτσακι.......μια μεγαααααλη ΑΓΚΑΛΙΑ...ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΙΛΙ!!!!!!!!

Unknown είπε...

ειχα 3υπεροχα σκυλακια.οενας ορεξ,ηταν ο λατρεμενος μου.και ηταν,ο πρωτος που εχασα.παθαινε κρισεις επιληψιας.ηταν τραγικο.σιγα σιγα,το συνηθισα,και ειπα,θα ζησω,μ αυτο.απο 2 καταληξαμε,να παθαινει,3με4 καθε μερα,και να πινουμε,11 χαπια την ημερα.κι εγω,να ζω ενα δραμα.δεν δεχομουν την ευθανασια.ελεγα,οσο παει.θα τον φροντιζω.ομως,τελικα,δεν αντεξα,να τον βλεπω,να υποφερει αλλο.και συμφωνησα.εκλαιγα,σχεδον εξι μηνες,ολη μερα.με κοροιδευαν,οι γνωστοι.δεν με ενοιαζε.πεθανε 7 χρονων δεν προλαβαμε να χαρουμε,αυτη την αγαπη,που ειχαμε.εχασα και τα αλλα2 απο γηρατεια.αλλα σαν το ρεξ μου,κανενα.με τα ματια,καταλαβαινε,τι σκεπτομουν.τι ηθελα.απο τοτε,δεν θελω,αλλο σκυλι στη ζωη μου.δεν μπορω να τον ξεχασω,και δεν υπαρχει,ουτε 1 μερα,να μην τον σκεφτω.κι ας εχουν περασει,8 χρονια.σας καταλαβαινω,απολυτα.δεν υπαρχουν λεξεις.ευχομαι,οτι καλυτερο,για αυτο το γλυκο,πλασμα,και κουραγιο,σε σας.ρικα........

Katrina είπε...

Μια μεγάλη αγκαλιά και πολλά φιλιά!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα. Πώς είναι η Κλώντη; Και κυρίως, πώς είσθε εσείς? Αν μπορείτε, ενημερώστε μας. Ευχαριστώ. Σοφία.

Ariadni St. είπε...

Καλημέρα αγαπημένη μου!
Μη αισθάνεστε ενοχές που έσεις νιώθετε κάποια πραγματα.
Και οι ανθρωποι και τα ζωα έχουν ψυχούλες και ειναι λογικο να στεναχωρίεστε και να κλαίτε. Σας καταλαβαίνω απόλυτα!
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!
Φιλί γλυκό :)

mononai.blogspot.gr
fetoula.blogspot.gr