Αναζητώντας λίγη μαγεία..

Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια, τα φανταστικά έργα, οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα ροζ συννεφάκια, ο Πήτερ Παν και οι καλές μάγισσες με το μαγικό ραβδάκι..μου αρέσουν ακόμη ξέρετε..
Είναι ένας τρόπος να "κρύβεσαι " σε κόσμους που δεν θα βρεις ποτέ, ονειρικούς, που οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ, που μπορείς να πετάς και να βουτάς στα βάθη των ωκεανών σαν γοργόνα που ψάχνει το πρίγκηπα της. 
Βέβαια η ηλικία μου έμαθε ότι όλα αυτά είναι..απλά ένα παραμύθι μα το "παιδί " μέσα μου κρατάει όσο μπορεί τη θέση του αμετακίνητο ..μπροστά στο τζάκι να περιμένει τον Άγιο Βασίλη του.
Δεν έχω διάθεση όπως βλέπετε..αυτό το συνεχές "σβήσιμο" που βλέπω στην αγαπημένη μου Κλώντη με έχει κυριολεκτικά διαλύσει, κι εγώ με τη τόση ηρεμία πειράζομαι με το παραμικρό, κλαίω με το ελάχιστο , ξεχνώ φάρμακα και υποχρεώσεις, ενοχλούμαι με κάθε συμβουλή όπως: " Πάρτο απόφαση, εδώ πεθαίνουν παιδιά και χάνονται άνθρωποι...". 
Θέλω να τους φωνάξω πως : " Δικαίωμα μου είναι να..κλαίω με ότι θέλω, να πονάω με ότι με πονάει και..μη με μιλάτε..δεν θέλω να μου μιλάτε..".
Σήμερα πήγαμε στο κτήμα με τον άνδρα μου , βάλαμε μεταλλική ταΐστρα μεγάλη για τον Κανέλλο στο νέο σπίτι που του έφτιαξε , τώρα πια δεν θα πηγαίνουμε τόσο συχνά και ευτυχώς έχουμε καλούς γείτονες.
Νοιώθω τύψεις μερικές φορές που δεν πάω κοντά του, ο Κανέλλος μου κάνει χαρές μα εγώ ..αποφεύγω να πάω κοντά του. Δεν πρόκειται να δεθώ πλέον ξανά τόσο με ένα ζώο όσο και αν μέσα μου με καλεί κάθε τους βλέμμα..αυτό που περνάω τώρα δεν πρόκειται να το ξαναπροκαλέσω..ποτέ..ποτέ...
Δεν είμαι καλή παρέα φίλοι μου σήμερα, έτσι απλά μπήκα στο μπλοκόσπιτο μου κλείνοντας τη πόρτα στα άλλα..μα κι εδώ δεν βρίσκω το μαγικό ραβδάκι που θα αλλάξει τα "μαύρα" με μία κίνηση, βλέπετε στο βάθος μέσα μου ξέρω πως δεν υπάρχει μαγεία. 
Αύριο όμως θα χωθώ στο εργαστήρι μου και θα ψάχνω εκεί ανέλπιστα για τη ..χρυσόσκονη της χώρας του Ποτέ..
Αχτιδένια φιλάκια.