Εμείς οι..μαμάδες!

Το είδα , μου άρεσε, συμφωνώ και είπα να σας το δείξω!! 
Από τότε που έγινα ..μαμά στα δύο κορίτσια μας  φρόντισα γι' αυτό , να είμαι αόρατη σκιά δίπλα τους..ούτε μπροστά ούτε πίσω..αντίθετα με όλα τα ζευγάρια ο υπερπροστατευτικός ήταν ο Δημήτρης μου. Τον θυμάμαι να καλεί το Παιδίατρο για ψύλου πήδημα, να σηκώνεται τις νύχτες και να πηγαίνει στο παιδικό δωμάτιο να βλέπει τα μωρά, να σκύβει επάνω από το πρόσωπο τους για να ακούσει την ανάσα τους. 
Τσατιζόταν που δεν το έκανα εγώ , που δεν έτρεχα με..ουρλιαχτά όταν έπεφταν, που τις μάλωνα όταν έπρεπε και ήμουν ακλόνητη στις τιμωρίες, που τις άφησα όταν τελείωσαν το Λύκειο να δουλέψουν ένα καλοκαίρι σε πελάτη μου για να μάθουν να εκτιμούν το χρήμα και πως βγαίνει..που..που..
Κι όμως..τις λάτρευα, τις λατρεύω, και θα τις λατρεύω μέχρι τη τελευταία μου πνοή.
Είχε πάντα όμως ο.. μπαμπακούλης ..την απορία πως με κοιτούσαν στα μάτια και υπάκουαν στη..ματιά αυτή χωρίς να χρειαστεί καν να μιλήσω, να φωνάξω , ότι  ρωτούσαν εμένα αν είναι αλήθεια κάτι που τους έλεγε γιατί ήξεραν ότι δεν έλεγα ποτέ ψέμματα, ότι έτρεχαν σε μένα στα δύσκολα..
Μου λείπει η Ειρηνούλα μου τώρα που μετακόμισε στην Αθήνα..μα δεν το λέω, στα τηλεφωνήματα της είμαι καλή ακροάτρια και απλά ( όπως μόνον οι μαμάδες ξέρουν να το κάνουν ) αφουγκράζομαι το κάθε τόνο της φωνής της για να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματα της. Τότε κάνω χωρίς να το καταλάβει την παρέμβαση μου σε ότι χρειάζεται. 
Αγχώνομαι με τη Ιωάννα που παλεύει με τα 4 .." τερατάκια της " , με τη δουλειά και το σπίτι της και  τη θαυμάζω για τη πάλη αυτή και τότε νοιώθω περήφανη γιατί με το δικό μου τότε τρόπο βοήθησα να δυναμώσει τα φτερά της για να μπορεί τώρα να πετάει ακόμα και στα δύσκολα.
Μεγάλο πράγμα το.."επάγγελμα" ΜΑΜΑ..και να πάρει η ευχή δεν βγαίνεις σε αυτό ποτέ στη..σύνταξη!!!!
Σήμερα με το Δημήτρη μου το ρίξαμε στις..βόλτες..είχαμε πει να κάνουμε πολλά ,μετά ένα τηλέφωνο και τα σχέδια μας άλλαξαν ..
-Γιαγιά θα μου φέρεις τυρόπιτα και γάλα; και μία σοκολάτα μα..μη το πεις στη μαμά ότι σου το είπα εγώ!!Α! και κουλούρι θέλω..και ένα μαρκαδόρο κόκκινο!
Το απόγευμα τελείωσα τα καλάθια για τις μπουμπουνιέρες και σαν παιδί χοροπηδούσα γιατί έγιναν  όπως τα ήθελα, ικανοποίηση μεγάλη για όσα κάνω πια με δυσκολία  πολλές φορές. Κάθε χρόνος και πιο δύσκολος φίλοι μου, σήμερα με δυσκολία χειριζόμουν το πινέλο.. 
Όμως φίλοι μου δεν το βάζω κάτω , δεν μελαγχολώ, δεν χάνω το χιούμορ μου , δεν βλέπω "μαύρο" αλλά μόνο λίγο..λερωμένο λευκό!
Αύριο πάω κτήμα, με το κέντημα μου στο υπέροχο καλαθάκι μου ( ευχαριστώ Άννα..σε σκέπτομαι κάθε μέρα όταν το βλέπω) , πάω να αράξω στη πολυθρόνα μου και να πω τα της εβδομάδος στις γειτόνισσες μου. 
Να δω τον άνδρα μου να τρώει τα σύκα από τη συκιά του ( τα σιχαίνομαι..νομίζω ότι βλέπω σκουλήκια μέσα τους) κι εγώ να μασουλήσω τα αμύγδαλα από τις αμυγδαλιές μας που μου τα έψησε ο καλός μου με αλατάκι ( μην το ακούσει η γιατρός μου) και τα έκανε υπέροχα!
Καλό ΣΚ φίλοι μου να περάσετε υπέροχα όπως και να έρθει να θυμάστε ότι την ομορφιά των στιγμών μας τις "ζωγραφίζουμε" μόνοι μας!
Αχτιδένια φιλάκια!