Συμμετοχή στο 'Κείμενο".

                    Καλοκαιρινές ιστορίες

Είναι η συμμετοχή μου στο "Κείμενο"  για την αγαπημένη Μαρία Νικολάου που πασχίζει να κάνει μέσα στο..μπλοκοχωριό μας μία φωλιά από έμπνευση κειμένων και στίχων. 

Δεν θα πω κάτι το ποιητικό, ίσως ούτε κάτι το ρομαντικό, το αφήνω αυτό σε μερικές από εσάς τις νεαρές και τρυφερές υπάρξεις..Θα πω μια ιστορία του καλοκαιριού ,χρόνια πριν από αυτές που βάζεις μέσα στη ψυχή και στις αναμνήσεις σου και δεν ξεχνάς.

" Χαρήκαμε τη νιότη μας και τα παιδιά μας με τον καλό μου Δημήτρη. Στο εργαστήρι μας φρόντιζα να ικανοποιεί τις παραγγελίες σε όλους μας τους πελάτες νωρίς και έτσι φεύγαμε το λιγότερο 2 μήνες διακοπές.
 Ήταν ένα τέτοιο καλοκαίρι, με το τροχόσπιτο μας και τα κοριτσάκια μας μικρά στο δημοτικό ακόμα. Μπήκαμε σε ένα κάμπινκ κάπου στη Χαλκιδική μάλλον στη Τορώνη αν θυμάμαι καλά. Ένα υπέροχο καλοκαίρι ,όπως πάντα, όπως όλα μας. Μπάνιο στη θάλασσα, υποβρύχιο με τον άνδρα μου χωρίς το φόβο για τα παιδιά μας που κολυμπούσαν από τα βρεφικά τους χρόνια σαν δελφινάκια και έκαναν με αναπνευστήρα συντροφιά σε μας στις βόλτες μας στο νερό.

Δίπλα μας στο χώρο που είχαμε ήρθε μία οικογένεια με σκηνή και με ένα αγοράκι 4-5 χρόνων το Παύλο, βλέπετε;..δεν ξέχασα το όνομα του. Γρήγορα πιάσαμε φιλίες , ένα νεαρό ζευγάρι με το παιδάκι τους και την αδελφή της μητέρας νεαρή και αυτή.

Κάναμε μία θαυμάσια παρέα , κολυμπούσαν οι άνδρες μας μαζί, ψάρευαν , ψήνανε! Μας ακολουθούσαν στην ακρογιαλιά γιατί το παιδάκι τους χαιρόταν τη συντροφιά των κοριτσιών μας που το έπαιζαν με φροντίδα. Χωρίς να το θέλω παρατήρησα ότι η μητέρα και η αδελφή της ήταν άκρως υπερπροστατευτικές με το αγοράκι, δεν το άφηναν να παίζει με την άμμο, άπλωναν  πάντα ένα σεντόνι μεγάλο για να παίζει, του έπλεναν συνεχώς τα χέρια και..γενικά ήταν κάτι σαν..σκιά του! Κάποια στιγμή η Ειρηνούλα μου του έδωσε ένα ροδάκινο να φάει και εκείνη έτρεξε το πήρε, το σκούπισε πολύ καλά  και του τάιζε εκείνη με τρόπο τέτοιο που να μην το αγγίζει με τα χεράκια του. Δεν άντεξα και την πλησίασα και σαν πιο ..πεπειραμένη μητέρα της είπα με καλό τρόπο:

-Μην είσαι τόσο υπερπροστατευτική με το παιδί, ο Παύλος θα γίνει ένα παιδί απροστάτευτο από τα μικρόβια που πρέπει από μωρό να μάθει να αντιμετωπίζει και να νικά. Έχεις κάνει ένα ..γυάλινο θόλο γύρω του και είναι κακό καλή μου..είναι κακό για το μέλλον του παιδιού.

Τότε αντιμετώπισα κάτι που δεν περίμενα. Η μητέρα έβαλε τα κλάματα και μου είπε:

-Έχεις δίκιο, μα πρέπει..έτσι πρέπει..Τόσο καιρό βλέπω το Παύλο να παίζει με τα κοριτσάκια σου , να είναι ξέγνοιαστος και χαρούμενος, να περιμένει το πρωί να έρθουν να τον κάνουν παρέα..
Ήθελα να σου μιλήσω μα..φοβόμουν πως θα αντιμετωπίσεις αυτό που έχουμε σαν πρόβλημα στην οικογένεια από το τότε που γεννήθηκε ο μικρός .Φοβόμουν ότι θα φύγετε. Πρέπει να σου πω ότι χαρήκαμε τη παρέα σας , μας αλλάξατε τις διακοπές μας..και θα καταλάβω αν θελήσετε από τώρα να απομακρύνετε τουλάχιστον τα παιδιά σας από το παιδί μου. 

Όταν γεννήθηκε ο Παύλος χρειάστηκε αλλαγή αίματος , ήταν απαραίτητο..ο Παύλος ήταν άτυχος..έγινε μετά ..οροθετικός..και θα είναι για πάντα οροθετικός αν μπορέσει να ..ζήσει αρκετά.Το σώμα του είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει μολύνσεις και ασθένειες όπως κάθε παιδί.. 
Άκουγα και μέσα στο μυαλό μου αντιμετώπιζα τις λέξεις και το πόνο της..Η μητέρα μου ήταν γιατρός Μικροβιολόγος και δούλεψα στο ιατρείο της, ήξερα τι σημαίνει και ήξερα και πως να προφυλαχτώ. Εγώ είχα τη τύχη να μεγαλώσω μέσα σε ένα περιβάλλον που μου εξηγούσε τα καλά και τα κακά, τι να προσέχω και τι να δέχομαι χωρίς υπερπροστασία και το ίδιο έκανα και στα κορίτσια μου. Την άκουσα λοιπόν , την αγκάλιασα και της είπα:
-Σε καταλαβαίνω τώρα και θέλω να σου πω πως για μένα δεν άλλαξε κάτι, το AIDS δεν είναι κάτι το φοβερό για μένα αφού ξέρω πως να προφυλαχτώ και πως να το αντιμετωπίσω.Θα μιλήσω στα κορίτσια να τον προσέχουν διαφορετικά πια στα παιχνίδια τους.
Το ίδιο βράδυ μίλησα στα κορίτσια, τους εξήγησα τι σημαίνει η ασθένεια και πως μπορεί κάποιος να κολλήσει πράγμα πολύ δύσκολο από το να κολλήσει ένα σωρό άλλες αρρώστιες. 
Τα κορίτσια μου φέρθηκαν σαν...παιδιά μας..και ήμουν περήφανη γι' αυτά. Η παρέα και η φιλία μας κράτησε όμως δυστυχώς ελάχιστες μέρες γιατί ένα πρωί ξυπνήσαμε και βρήκαμε μόνο τη θεία να μαζεύει τη σκηνή. 
Τη προηγούμενη μέρα είχαν δεχθεί μία συγγενή τους με το παιδάκι τους που όμως είχε.. ανεμοβλογιά . Ο Παύλος μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη στο νοσοκομείο κι εμείς..μείναμε να το συζητάμε και τα κοριτσάκια μου να είναι λυπημένα με την απουσία του. Δεν είχαμε αλλάξει ονόματα και διευθύνσεις..χαθήκαμε..το καλοκαίρι μας συνεχίστηκε..τα κορίτσια ξέχασαν μέσα στις χαρές της θάλασσας..
Εγώ όμως από τότε..άπειρες φορές θυμάμαι το αγοράκι εκείνο το Παύλο και τη μητέρα του..και εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου να γνώρισε αμέτρητα καλοκαίρια από τότε και η μητέρα του  την γαλήνη που δεν είχε.
Αχτιδένια φιλάκια