Τέτοιες μέρες..τέτοιες θύμησες.....

Το έλατο των Χριστουγέννων πάντα ήταν και θα είναι για όλα τα παιδιά ένα ..σύμβολο, ένα μαγικό όνειρο, μία εικόνα παραμυθένια όπως και ο Άγιος Βασίλης.
Τέτοιες μέρες δεν μπορώ να μη θυμηθώ τον πατέρα μου με συγκίνηση που παρόλο το στολισμό του δένδρου από τη γιαγιά μου εκείνος αγόραζε χαρτόνια και χρωματιστά γκλασέ χαρτιά και μου έφτιαχνε ένα καραβάκι λέγοντας με πείσμα:
-Το καράβι είναι Ελληνικό έθιμο, καράβι στολίζαμε στο σπίτι, καράβι παίρναμε και λέγαμε τα κάλαντα!! 

Ο πατέρας μου ήταν νησιώτης..από την Ίμβρο και διωγμένος με την οικογένεια του από τη πατρίδα του στη Σαμοθράκη πήρε μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντα που τους επέτρεψαν κάθε ανάμνηση που τον έδενε με το νησί του. 
Πέρασε δύσκολα χρόνια, σπούδασε Οικονομικά και Δίκαιο με πείσμα και προσωπική θέληση κόντρα σε όλα , ακόμη και στους γονείς του που τον διάλεξαν να δουλέψει σαν μεγαλύτερος για να μορφωθούν τα άλλα αδέλφια.
Τον θυμάμαι λοιπόν τέτοιες μέρες να γεμίζει το μεγάλο ξύλινο τραπέζι μας με κόλλες, χαρτιά, λεπτές φέτες ξύλου, ύφασμα για τα πανιά που τα ζητούσε από τη γιαγιά μου που του είχε αδυναμία περισσότερο σαν γιο παρά σαν γαμπρό.
Φοιτητής τα πρώτα χρόνια ήταν όταν θυμάμαι το πρωτο καραβάκι που μου έφτιαξε..μπλε, με κόκκινες πινελιές σαν σχέδια, κατάρτια από λεπτά ξυλαράκια, λευκά πανιά και στο μεσαίο κατάρτι μία μικρή Ελληνική γαλανόλευκη. 
Κι εγώ δίπλα του στριμωγμένη πλάι του παρακολουθούσα τη κάθε του κίνηση, το κάθε ψαλίδισμα των χαρτιών και βοηθούσα μαζεύοντας τα χαρτάκια που έπεφταν τριγύρω για να μη μας φωνάζει η μητέρα μου .
Όταν το τελείωνε το έβαζε σε μία ξύλινη βάση που είχε η γιαγιά μου ένα όμορφο μπουκάλι διακοσμητικό και βάζοντας το στη μέση του τραπεζιού έκανε κύκλους γύρω του για να μη τυχών υπάρχει ατέλεια και δεν την είχε δει. 
Με σήκωνε αγκαλιά και με άφηνε να γεμίσω το..κατάστρωμα με ξηρούς καρπούς που τότε φίλοι μου τους πουλούσαν  μόνο με τα κελύφη τους και όχι καθαρισμένους. Μετά με έπαιρνε στην αγκαλιά του και μου έλεγε ιστορίες από τη πατρίδα του, πως έλεγαν τα κάλαντα με τα τρία αδέλφια του, τι τραγούδια έλεγαν , τι τους έδιναν οι νοικοκυρές και τι μαγείρευε η μητέρα τους στο...τζάκι!

Πάντα σας έλεγα ότι μου αρέσουν τα παραμύθια..ίσως γιατί μεγάλωσα με αυτά. Ιστορίες , αναμνήσεις του  πατέρα μου από την Ίμβρο , της γιαγιάς μου από τη Πόλη..όνειρα και μυρωδιές που πέφτουν στο ..τσουκάλι των παιδικών  μου χρόνων και έφτιαξαν αυτό που είμαι. Η μητέρα μου να ακούει και να χαμογελάει μουρμουρίζοντας ότι τις άκουσε χιλιάδες φορές..μα εγώ κάθε χρόνο τις περίμενα ..μαζί με το καραβάκι..μαζί με τις μυρωδιές των Χριστουγεννιάτικων κουλουριών ..μαζί με το δώρο μου κάτω από το δένδρο.

Δεν ξέρω πότε κατάλαβα ότι ο Άγιος Βασίλης δεν έμπαινε από το τζάκι..ξέρω απλά ότι δεν το ομολόγησα ποτέ σε κανένα..κράτησα το παραμύθι μέσα μου και το έκανα ένα με τη ψυχή μου.
 Δεν τους έκανα ποτέ ερώτηση για την ύπαρξη του..δεν μου έκαναν ποτέ κουβέντα γιατί δεν ρωτούσα..με άφησαν να πλάθω τα πάντα όπως η ψυχή μου τα ήθελε.
Θυμάμαι μόνο τη γιαγιά μου να μου λέει ότι το βράδυ των Χριστουγέννων ανοίγουν οι ουρανοί και πως ότι θα ζητήσω από το Χριστούλη που θα γεννηθεί θα γίνει αληθινό απλά μόνο να είναι για κάτι καλό. Προσπαθούσα εκείνη τη νύχτα να μείνω ξύπνια μα με έπαιρνε ο ύπνος με τους ήχους των τραγουδιών που έπαιζε ο πατέρας μου στη κιθάρα του στο τραπέζι το χριστουγεννιάτικο. 
Η ζωή προχωρούσε, εγώ μεγάλωνα, οι γονείς μου βυθισμένοι στις καριέρες τους. Η ζωγραφική μπήκε στη ζωή μου από τα 5 μου χρόνια και σιγά σιγά το καραβάκι έγινε απλά μία ανάμνηση γλυκιά και ο πατέρας μου ένας  υπέροχος πατέρας μέχρι που μας άφησε στα 76 του χρόνια στην.. αγκαλιά μου ..όπως έπρεπε να φύγει..αξιοπρεπώς και γεμάτος αγάπη από όλους μας. 
Όμως φίλοι μου όταν κάποιος φύγει όπως η γιαγιά μου, ο πατέρας μου, η μητέρα μου..αφήνουν πίσω τους ότι "έχτισαν" τόσα χρόνια...αγάπη και γλυκιές αναμνήσεις.. εικόνες.. όνειρα..ιστορίες και θύμησες!
Αχτιδένια φιλάκια!