Εμείς οι γυναίκες....

Από τα..νεύρα μου παιδιά το έχω ρίξει στις...κολοκύθες! 
Σήμερα η μία κόρη μου με πήρε όπως πάντα να ρωτήσει τι κάνουμε και ως σύνηθες αυτών των ημερών να κάνουμε και τη σχετική συζήτηση.. Μου είπε λοιπόν κάτι που με βάραινε σαν μητέρα της εποχής αυτής δυστυχώς.
- Εσείς μαμά ζήσατε στη καλύτερη εποχή την ηλικία της ανάπτυξης και της δημιουργίας σας. Χαρήκατε τα νιάτα σας, τη κοινή ζωή σας, τα παιδιά σας εμάς , τα όνειρα σας..για μας πια όλα τελείωσαν . Δεν θα υπάρχει σύνταξη, οι σπουδές μας χαμένες, τα όσα χρόνια δουλέψαμε χαμένα, το δικό μας μέλλον πια είναι ο αγώνας για τα..παιδιά των εγγονιών σου!!!!
Δεν είχα απάντηση γιατί απλά έλεγε την αλήθεια...Αρκέστηκα μόνο να της πω ότι κι εμείς θα..πληρώσουμε. 
Για τα χαμένα χρόνια που πληρώναμε 850 ευρώ για να έχουμε σωστή σύνταξη, για τα γεράματα ηρεμίας που ονειρευόμασταν , μα κυρίως για το βαρύ φορτίο που θα κουβαλούμε και ίσως πάρουμε μαζί μας : Την έννοια μας για σας!
Μετά μπήκα στο εργαστήρι μου και άρχισα να ζωγραφίζω ότι έβρισκα μπροστά μου..απλά γιατί είναι το μόνο που με κάνει να μπορώ ακόμα να βάζω τα χρώματα που θέλω στη ζωή μου!
Όμως ..όμως παιδί μου εγώ δεν κατεβάζω το κεφάλι, δεν παύω να κάνω όνειρα, εγώ πάντα θα δέχομαι το σήμερα σαν ένα..πρώτο βήμα για το..αύριο. 
Εγώ δεν βλέπω το μαύρο..του "πετώ" πινελιές για να το σπάσω, εγώ δεν κοιτώ τα σύννεφα...ελπίζω στον άνεμο που κάποια στιγμή θα τα διώξει. 
Εγώ έχω εσάς σαν σκοπό ζωής και μπορώ να συρθώ μέχρι τη κορυφή με τα γόνατα για να σας ανοίξω δρόμο . 
Εγώ δεν χάνω ποτέ το κουράγιο και την ελπίδα μου γιατί ..κρατώ πάντα μέσα μου το Θεό και την Ελπίδα , το κουτί της Πανδόρας το άνοιξαν άλλοι γλυκιά μου μα εγώ κράτησα το κυριότερο μέσα μου.
Όρθιοι φίλες μου, εμείς οι γυναίκες κρατούσαμε επάλξεις σε όλες τις γενιές , σε όλα τα χτυπήματα , όρθιες λοιπόν και περήφανες . 
Αχτιδένια φιλάκια!