Κάτι από μένα..από αναμνήσεις..από σκέψεις ημέρας !

Γυρνώ στα παιδικά μου χρόνια , θυμάμαι τις ανέμελες μέρες στους δρόμους της Τσιμισκής. Με κάποια κοριτσάκια έπαιζα "ομάδες" ,οι μανάδες και η γιαγιά η δική μου μας έδιναν στο χέρι φέτα με τυρί και φώναζαν από το παράθυρο τα..σχολιανά μας όταν μας έπεφτε. Οι γονείς μας σε δουλειά (στο σχολείο οι δικοί μου!!!) γύριζαν και μας γέμιζαν φιλιά και μικροδωράκια που έβρισκαν πολλές φορές στο δρόμο τους. Φίλοι μου μας  αρκούσαν αυτά. Κάποια μέρα θυμάμαι η μητέρα μου φοιτήτρια της Ιατρικής ακόμη γύρισε από το Πανεπιστήμιο και μου είπε:
-Γιωργίτσα κλείσε τα μάτια και άνοιξε το χεράκι σου..μη φοβηθείς...
Μου έβαλε στο χέρι ένα σπουργιτάκι που το βρήκε πεσμένο έξω από το Πανεπιστήμιο πηγαίνοντας να δώσει "μάθημα"...το θεώρησε γούρι και το έβαλε στο κόρφο της. Βγήκε χαρούμενη γιατί έγραψε καλά και έφερε το πουλάκι σε μένα. Ο πατέρας μου όταν το είδε μου έδειξε πως να το ταΐζω..η μητέρα του λέει τιτιβίζει και του βάζει τη τροφή στο ανοιχτό στοματάκι, ώρες ολόκληρες ήμουν από πάνω του προσπαθώντας .Το πουλάκι όταν ξύπνησα έλειπε..η μητέρα μου είπε ότι γύρισε στη μαμά του, τα κατά συνθήκες ψεύδη που σας έλεγα κάποτε.
Τα δικά μου παιδιά έζησαν σε ακόμα καλύτερες συνθήκες, βλέπετε εμείς οι δυο μας σαν γονείς διαθέταμε και τη..τρέλα που δεν είχαν οι δικοί μου..Τα εγγόνια μου ...τα παιδιά των παιδιών σας ζουν και θα ζήσουν σε δύσκολες καταστάσεις..Δεν μιλούν σε αγνώστους, δεν παίρνουν κάτι που του δίνουν αν δεν υπάρχει ο γονιός να το ελέγξει, η κοινωνία έχει ένα  "φρούτο" που ονομάζεται παιδοφιλία! 
Δεν παίζουν μόνα τους στο πεζοδρόμιο..που να σταθούν να βρουν χώρο να παίξουν σ' αυτά...  έχουν γεμίσει αυτά από ανθρώπους μουντούς, συννεφιασμένους , βιαστικούς , με τα κινητά στο αυτί και τα μάτια να κοιτούν και να μη...κοιτούν γιατί το μυαλό τους ταξιδεύει.
Τα παιδιά μας στυλώνονται στους υπολογιστές, ξέρουν τα σάιτ και τα ηλεκτρονικά,κατεβάζουν προγράμματα μόνα τους στα..6 τους χρόνια . Το σχολείο τους δίνει εργασίες μέσω υπολογιστή όπως έμαθα από τον εγγονό μου κατάπληκτη! 
Κρίμα σκέφτηκα, δεν υπάρχει ο.."Θησαυρός Γνώσεων" η τότε εγκυκλοπαίδεια μου,   δεν υπάρχει ο "Μικρός Ήρωας", τα κλασσικά με ιστορίες του Ιουλίου Βερν , του Ντίκενς μα δυστυχώς βιβλία όπως ο.."Σπασίκλας"!!! Ρώτησα τη μαθήτρια μου χθες αν έχει διαβάσει  την " Πολυάννα" και με κοίταξε απορημένη. 
Τα χρόνια περνούν θα μου πείτε..δεν είναι δυνατόν να ζούμε στο χθες.Ίσως έχετε δίκιο μα νομίζω ότι τα σημερινά παιδιά έχουν φτωχό λεξιλόγιο επειδή δεν διαβάζουν τέτοια αναγνώσματα.
 Έβλεπε ο εγγονός μου κάποιο επεισόδιο κινουμένων σχεδίων και άκουσα κατάπληκτη λέξεις και προσφωνήσεις που αν στα χρόνια μου τις έλεγα θα έτρωγα και..ανάποδη από το πατέρα μου! Γιατί λοιπόν να μη την επαναλάβουν τα παιδιά;τις θεωρούν δεδομένες στο λεξιλόγιο τους.
Συνειδητοποιώ βέβαια ότι εγώ προσωπικά έζησα σαν μοναχοπαίδι σε πολύ ελεγχόμενο μορφωμένο περιβάλλον. Η γιαγιά μου μιλούσε πάντα προσεκτικά , πολλές φορές λέξεις στη καθαρεύουσα και με διόρθωνε , ο πατέρας μου γλυκός μα πάντα συγκρατημένος σε εκφράσεις.
Υπήρχαν λέξεις "απαγορευμένες ", εκφράσεις" που έκαναν..τζιζ..στο σπίτι, μπροστά μου δεν μάλωναν ποτέ, υπήρχαν κανόνες το πως έπρεπε να φέρομαι στους επισκέπτες στο σπίτι, πότε να φεύγω από το δωμάτιο και πότε να μην απαντώ..
Φυτό θα μου πείτε..το ξέρω... Γαλλίδες καλόγριες τότε στο Γυμνάσιο και Λύκειο, Κατηχητικό στο Δημοτικό και  σαν δωράκι ελευθερίας Προσκοπισμός ( δεν θέλω γελάκια...φυτό είπαμε!).
 Θα σας φανεί παράξενο και τρομερό ψέμα ίσως αν σας πω ότι ..εγώ.η φλύαρη και επικοινωνιακή Αχτίδα ήμουν ένα κλειστό παιδί  με ελάχιστες παρέες εκτός το πάντα ευτυχώς γεμάτο φίλους των γονιών μου σπίτι μας.  
Ήμουν λοιπόν πάντα σε..γυάλινο θόλο μέσα, με άπειρη αγάπη, με μεγάλους πάντα φίλους γιαγιάδες και θείες, μεγαλωμένη με πολύ διάβασμα και  μόνη διαφυγή έκφρασης τη ζωγραφική μου! 
Αλλάζουν οι άνθρωποι;  Αλλάζουν οι καταστάσεις φίλοι μου και οι εμπειρίες διαμορφώνουν το χαρακτήρα όμως πάντα με βάση αρχική τα όσα πήραμε από τα παιδικά μας χρόνια.
Το επεισόδιο με το παιδάκι που πεινούσε με συγκλόνισε και το μυαλό μου ταξίδεψε στον Όλιβερ Τουΐστ στα παιδάκια που δούλευαν για ένα πιάτο φαΐ, εικόνες που τότε που τα διάβαζα μου φαινόντουσαν τρομερές και τώρα ίσως είναι δίπλα μου.. σε κάποιο από τα διπλανά σπίτια.
Πάντα εκ φύσεως είμαι αισιόδοξο άτομο και ούτε θέλω να σας προβληματίσω , ελπίζω πάντα..γιατί πιστεύω ότι ο Θεός δίνει λύσεις σε όλα και ότι από κάθε κακό στο τέλος ξεπηδάει κάτι καλό ..σαν δίδαγμα, σαν εμπειρία, σαν απόφθεγμα γνώσεων. 
Φίλοι μου όταν υπάρχει αγάπη μέσα μας και απόφαση να σταθούμε όρθιοι είναι σαν να δυναμώνουν οι κρίκοι μιας αλυσίδας που κάποιος τραβάει εξουθενωτικά να σπάσει. 
Απορώ πως δεν κλείσατε την ανάρτηση μου ακόμη..σας ζάλισα..ίσως σήμερα είμαι σε μία ιδιαίτερα συναισθηματική φόρτωση..όχι δεν είμαι στεναχωρημένη..όχι..δεν έχω κάτι. Όμως στη δική μου ηλικία και με τη φόρτιση που φέρνει κάποιες μέρες η ασθένεια μου μα κάνει να σας αποζητώ στο..καναπέ του μπλοκόσπιτου μου με καφεδάκι και..συμπάθεια όπως λένε.
Πάντως συγχρόνως τον..μουσακά μου τον έφτιαξα φίλες μου ,ψήνεται και μοσχοβολάει. Λοιπόν  χαμόγελα, αγκαλίτσες σε όλους και..Αχτιδένια φιλάκια!