Μια..ιστορία και ένα δενδράκι..στόλισα!!!!!

Σήμερα θα σας πω μία ιστορία..θα έλεγα Χριστουγεννιάτικη μάλλον..
Όλο αυτό το καιρό ασχολούμαι με Χριστουγεννιάτικες κατασκευές, για φίλες για τις κάρτες που στέλνω, για τις κόρες μου ,για μπαζάρ και εκκλησίες. Η εγγονή μου προ ημερών ήθελε να έρθει να μου στολίσει το δένδρο μα..η διάθεση μου δεν ήταν και τόσο καλή και βρήκα δικαιολογίες να το αποφύγω. Εκείνη μάλιστα μου είπε ότι αν με στολίσει το σπίτι θα μου έρθει και η διάθεση. Όμως η σκέψη να βγάλω το μεγάλο δένδρο από το πατάρι ( το περσινό άσπρο που έφτιαξα το χάρισα σε μία γειτόνισσα που δεν είχε), να το συναρμολογήσω και όλο το..ταβατούρι με τα στολίδια..και μετά από λίγες μέρες το μάζεμα που μόνη μου θα το κάνω..ε! αυτό με σταματούσε.Έτσι σκέφτηκα ότι θα βάλω απλά τα κεριά που έχω συλλογή μεγάλη , το δενδράκι που έφτιαξα με τις κουκουνάρες και..αρκεί.
Το πρωί ο άνδρας μου πήγε συνεργείο κι εγώ σπίτι να ζωγραφίζω τα πήλινα στολιδάκια για τα δωράκια γούρια που θα κάνω και τις κάρτες. 
Ο χρόνος περνούσε ευχάριστα και ένα χτύπημα στο κουδούνι με έβγαλε από τις κατασκευές μου. Άνοιξα.. ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 με κοιτούσε κρατώντας ένα μικρό καραφάκι..Τα μάτια χαμηλωμένα στυλωμένα στα παπούτσια της..ένα μπουφάν  μπλε , κασκόλ , παντελονάκι..καστανόξανθα μαλλιά..
-Μπορείτε να μου δώσετε λίγο..λάδι..είπε η μαμά μου...
Συγκλονίστηκα..δεν ξέρω αν ο χρόνος μου φάνηκε αιωνιότητα μέχρι να απαντήσω..αν οι σκέψεις έτρεχαν μέσα στο μυαλό μου σαν αστραπές.. Είχε τη ηλικία του εγγονού μου σκέφτηκα...
Το πήρα μέσα και ..έπραξα κατά συνείδηση..
Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της μετά από ώρα επέστρεψα στο εργαστήρι μου μα φίλοι μου..όταν ταράζομαι η Πάρκινσον βγαίνει στη επιφάνεια..και η σκέψη του παιδιού αυτού , η κατάσταση της οικογένειας με τάραξε.. Δεν θέλησε να μου πει τη διεύθυνση του,να το πάω εγώ με τα πράγματα σπίτι... Η μαμά του ντρέπεται είπε..πως να μπορέσω να σταματήσω το δάκρυ μέσα μου;
Μισή ώρα μετά ένα χτύπημα ξανά..το κοριτσάκι στη πόρτα με ένα μικρό δενδράκι ..κλαδί μάλλον από ένα φυτό αγκαθωτό μα..σαν..σαν..θάμνος..
-Σας έφερα αυτό..για ευχαριστώ ..να το κάνετε δενδράκι..Η μαμά μου είπε ..ευχαριστώ..μα ο αδελφός μου έφαγε τη σοκολάτα..( είπε με παράπονο)..
- Τι σκας..είσαι στο σπίτι της σοκολάτας..θα έχω πάντα για σένα και τον αδελφό σου..( είχα μία για το Δημητράκη που θα ερχότανε το μεσημέρι..
Κάναμε ανταλλαγή..μία σοκολάτα και κάποια λουκούμια που είχα με ένα φιλί στο μάγουλο μου..
Περίμενα το Δημήτρη και σαν..γαλιάνδρα όπως με λέει του είπα τι έγινε..
-Θέλω αυτό να γίνει το δενδράκι μας φέτος...
Το έκοψε, το κεντράρισε και μου το κάρφωσε σε ένα κομμάτι νοβοπάν που είχα.
-Δεν αντέχουν τα κλαδάκια βάρος μου είπε..είναι θάμνος αγκαθωτός..και ξέρεις κορίτσι μου δεν θέλω να σε στεναχωρήσω μα αυτό το κλαδί το είδα το πρωί δίπλα στο κάδο ανακύκλωσης πεταμένο..
- Δεν πειράζει καλέ μου..για μένα είναι ..έλατο!

Το στόλισα με τα μικρά πήλινα που φτιάχνω με μόνη εξαίρεση τα δύο δωράκια της φίλης μου Ελένης που μου έστειλε προχθές και τη κάρτα της.

Με πιστόλι σιλικόνης κόλλησα μικρά μπαλάκια από γιρλάνδες που έχω για τις κάρτες μου

Για κορυφή ένα αστεράκι χάρτινο και ένα δικό μου στολιδάκι με κουκουναράκια..

-Δεν μπορούν να μπουν λαμπάκια κορίτσι μου..

-Δεν πειράζει..αυτό λάμπει από μόνο του στα μάτια μου και άλλωστε τα Χριστούγεννα είναι αν το σκεφτείς  μία απλή φτωχική Φάτνη..είναι το ..δωράκι της μικρής..Δεν θα το πιστέψεις..δεν ξέρω το όνομα της..

Ναι, δεν θα το πιστέψετε, δεν ρώτησα το όνομα της, της έδωσα τη κάρτα μου να τη δώσει στη μαμά της μα..ξέχασα μέσα στη συγκίνηση της στιγμής να ρωτήσω το όνομα της...

Οικογένειες..παιδάκια..απελπισμένες ψυχούλες ζουν γύρω μας..όπως κοπέλα στη Τούμπα που δεν είχε ρεύμα και κάηκε το σπίτι της από κερί..Ήταν δίπλα στο σπίτι της κόρης μου της Ειρήνης..δύο σπίτια πιο πέρα..

Είναι γύρω μας..ντρέπονται για κάτι που δεν φταίνε..κρύβουν την αλήθεια και την ανάγκη.. Ξέρω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά..ίσως και καθόλου..Ίσως και όπως μου συνέβη  με μέιλ άγνωστης πριν λίγες μέρες παρερμηνεύουν  την αλήθεια σαν .."ελεημοσύνη". 

Είναι δύσκολο να ζητάς μα ακόμα πιο δύσκολο να μη μπορείς  να δώσεις όσα θες.Απλά ..ξέρω..ότι για να σου ανοίξει μία πόρτα πρέπει πρώτα να τη χτυπήσεις..όπως η μικρή σήμερα...

Αχτιδένια φιλάκια.