Πριν 3 χρόνια..

Μία βροχερή μέρα η σημερινή  ανάλογη με τις θύμησες μου.. Σαν σήμερα ξημερώματα της αυριανής πριν 3 χρόνια έχασα από κοντά μου την μητέρα μου..Βέβαια δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία και πολλοί από εσάς την χάσατε ίσως νωρίς ή δεν την γνωρίσατε ποτέ όπως ο άνδρας μου.
Όμως φίλοι μου η θύμηση και η απουσία της μητέρας όσο μεγαλώνεις γίνεται πιο έντονη σου την θυμίζουν τα πάντα ακόμα και η αγαπημένη της καρφίτσα που βρέθηκε στα χέρια μου σήμερα καθώς έσιαζα τα πράγματα μου.
Θέλω να τη θυμάμαι νέα και όμορφη , δυναμική και ακλόνητη όπως ήταν στα πάντα..αρνούμαι να βλέπω φωτογραφίες από τα τελευταία χρόνια  για να μη χαλάσω μέσα μου το ..όνειρο που την περιβάλει. 

Την θαύμαζα  αν και ήταν αυστηρή μαζί μου , μου "έλειπε" αφού ο χρόνος της ήταν γεμάτος όλος με το να  την βλέπω με την άσπρη της ποδιά σαν γιατρό να ενδιαφέρεται τόσο για τους άλλους σε περιόδους που η Ιατρική ήταν λειτούργημα.

Την απογοήτευσα λιγάκι όταν διάλεξα να δώσω κρυφά εξετάσεις σε άλλο εξ αντιμέτρων αντίθετο από το δικό της κλάδο.. Καλλιτέχνης εγώ...το Ιατρείο της που ήθελε να συνεχίσω..την θυμάμαι με πόσο πόνο το έκλεισε όταν συνταξιοδοτήθηκε.. 
Την τάραξα εκ θεμελίων όταν της ανακοίνωσα ότι φεύγω στο Βέλγιο να παντρευτώ ένα άγνωστο.. Όμως..όμως..στάθηκε δίπλα μου στις αποφάσεις μου και χάρηκα με τη χαρά της όταν ο χρόνος δικαίωσε τις ..τρέλες μου!
Τα τελευταία λόγια που θυμάμαι από αυτήν ήταν για τον..άνδρα μου ξέρετε..Τον φίλησε και του είπε: "Δημήτρη μου πολύ σε αγαπώ!" 

Νεαρές μου φίλες..εσείς που ίσως με διαβάζετε..να θυμάστε πάντα ότι η "αντιπαλότητα" σας με τη μάνα σας και όσα πιεστικά σας έλεγε στην εφηβεία σας θα γίνουν όταν μεγαλώσετε μία αποκάλυψη για σας .
 Θα ανακαλύψετε πως όσα σας κούρασαν και  βλέπατε σαν παλαιολιθικές ιδέες, ξεπερασμένες και καταπιεστικές επιστρέφουν σε σας σαν..μπούμερανγκ..
 Θα γίνετε ότι απαρνιώσασταν τότε.. 
Θα υπενθυμίζετε στα παιδιά σας τις υποχρεώσεις τους, θα του ρωτάτε τι ώρα θα γυρίσουν, θα τους "φορτώνετε" με ενοχές όταν δεν σας τηλεφωνούν.. και θα πηγαίνετε στα σπίτια τους με γεμάτα χέρια πάντα έστω και αν δεν τα χρειάζονται..
Στο τέλος δε από κάθε μικροκαυγαδάκι θα τους πετάτε εκείνο το φοβερό: "Δεν θα γίνεις μάνα; θα με θυμηθείς τότε!!"
Σε θυμήθηκα μαμά..ούτε μία , ούτε δύο ..άπειρες φορές..
Αχτιδένια φιλάκια και σε σένα..αλλά ..ξέχασα ..για σένα πάντα ήμουν η ..Γεωργίτσα σου..έστω και αν έγινα γιαγιά.