Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Ένας μικρός επίλογος σε μία ακραία πράξη..σε ένα μοναχικό πλάσμα..

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου φίλοι μου, μυστήριο οι σκέψεις του και πολλές φορές επτασφράγιστο μυστικό οι αντιδράσεις του. Σήμερα έμαθα για ένα κορίτσι εδώ..της γειτονιάς μας..απλή γνωστή βέβαια που μας ένωνε μόνο  κάποια καλημέρα ή πολλές φορές λίγες κουβεντούλες σε διάφορα καθημερινά πράγματα.. Έμαθα λοιπόν οτι αυτό το νέο κορίτσι αυτοκτόνησε.. στέρησε απο τον εαυτό της το δικαίωμα να αγωνιστεί ακόμα και για..χαμένα πράγματα..μά εστω..να αγωνιστεί!
Δεν έχει σημασία που δεν ήταν φίλη μου .. όμως απο τη στιγμή που το έμαθα τη σκέπτομαι συνέχεια και προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις ελάχιστες συναντήσεις μας και τις κουβέντες που ανταλάσαμε..
Τι ένοιωσα; πρώτα λύπη και μετά οργή..θυμό γιατί ένας νέος άνθρωπος βρήκε το θάρρος να κάνει το πιο ακραίο για να αποδείξει τη δύναμη του.. να σκοτώσει τον εαυτό του.
Θάρρος; Ναι..θάρρος ακραίο.. χρειάζεται περισσότερο απο το να σκοτώσεις κάποιον άλλο  να σκοτώσεις τον εαυτό σου φίλοι μου . Όμως αυτό το ακραίο θάρρος, αυτή τη δύναμη να παλέψεις με τους δισταγμούς και τους φόβους σου δεν ήταν καλύτερο να τα χρησιμοποιούσε  για να παλέψει τις χείμμερες και τους δράκους που έβλεπε μπροστά της  και τους ένοιωσε ανίκητους;..
Πόσο μεγάλα να ήταν αυτά τα προβλήματα ωστε να μη μπορεί να τα αντιμετωπίσει; .. πόσο δύσκολος να ήταν ο δρόμος της ωστε να μη μπορεί να τον ελαφρώσει ;...
Ξέρετε είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει στη ζωή μου να ζω μία τέτοια πράξη.. η πρώτη ήταν πριν σχεδόν 20 χρόνια απο ένα νέο πάλι παιδί πολύ γνωστός μου όμως αδελφός  της μόνης φίλης μου .. Η πράξη του αυτή έσπυρε πίσω του μόνο όλεθρο και πόνο..η φίλη μου πέθανε λίγα χρόνια μετά απο μία σπάνια αρρώστια που την προκάλεσε το σοκ που ένοιωσε ανακαλύπτωντας τον αδελφό της..
Εμείς οι μεγάλοι τελικά νοιώθουμε την αξία της ζωής περισσότερο απο εσάς τους νέους και ξέρετε γιατί; γιατί η ζωή για μας έχει περάσει μέσα απο κύμματα και φουρτούνες και όσο κι αν πονέσαμε, όσες φορές κι αν γονατίσαμε στο τέλος ανακαλύψαμε οτι έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε...
Τίποτε φίλοι μου δεν είναι τόσο φοβερό ωστε να μας κάνει να γινόμαστε ένα με το χώμα που πατάμε..
Κάποτε.. στη νιότη μου  έλεγα κι εγώ σε κάθε δυσκολία οτι θα είναι για μένα το ..τέλος του κόσμου.. Τώρα λέω οτι η ζωή δεν αξίζει αν δεν την πολέμας, αν δεν αγωνίζεσαι για να την κατακτήσεις, να την υποτάξεις ..Και αν κάποια σκαλοπάτια δεν μπορέσεις να τα ανέβεις.. κι αν ακόμα μείνεις ίσως στο.. υπόγειο..τουλάχιστον .. έζησες να πάρει η ευχή ακόμα και τους αγώνες σου για να ξεφύγεις απο αυτό..και όχι απλά να το εξαφανίσεις απο μπροστά σου κλείνοντας τα μάτια σου για να μη το βλέπεις..
Για κάποιο λόγο ήρθαμε σ' αυτό το κόσμο ..και είναι γλυκός πανάθεμα τον ώστε να παλεύουμε γι' αυτόν.. Για κανένα λόγο λοιπόν δεν αξίζει να μη γευτούμε αυτό το λόγο ..καλό ή κακό.. γλυκό ή πικρό.. Η γεύση είναι αίσθηση, είναι ζωή.. είναι ελπίδα .
Το ξανθό κορίτσι που γνώρισα ήταν πάντα μελανχολικό μα πάνω απ' όλα νέο..νέο... δεν του άξιζε τέτοια λύση ..δεν του άρμοζε μία τέτοια απόφαση..και μου είναι αδιανόητο να μην είχε δίπλα της κάποιον να μιλήσει.. 
Πολλές φορές μου λένε.. με κατηγορούν ίσως  οτι είμαι ένας παρορμητικός και ανοιχτός χαρακτήρας..Ναι..ποτέ δεν μπορούσα  να κρατώ μέσα μου ούτε τη χαρά μου ούτε τη λύπη και πιστέψτε με ακόμα και σε πολλές δύσκολες στιγμές μου ένοιωσα το βάρος να μετριάζεται επειδή ακούμπησα το πρόσωπο μου σε κάποιο ώμο και έκλαψα.. Είδα τη χαρά μου να γίνεται διπλάσια όταν την ..ξεφώνισα στις φίλες μου σαν μικρό παιδί που δείχνει το παιχνίδι του....
Πόσο μοναξιά μπορεί να νοιώθει κανείς ωστε να μη μπορεί να μοιραστεί όλα αυτά;
Νάσαι καλά τουλάχιστον εκεί που εισαι μικρή μου.. άμυαλη.. μικρή μου.. έχασες μαζί με τη ζωή σου την ευκαιρία να χαρείς την απόδειξη οτι είσαι δυνατή ....

28 σχόλια:

μπλεγμένο κουβάρι είπε...

Το άσχημο στις μέρες μας είναι η αποξένωση.. το ότι κανένας δεν κατάλαβε κάτι για να βοηθήσει...

mahler76 είπε...

πόσο μόνη πρέπει να αισθανόταν :(

Αντιγόνη είπε...

Κρίμα,καλό ταξίδι να έχει η κοπέλα.Είναι λυπηρό που δεν βρέθηκε κάποιος να της πει μια γλυκιά κουβέντα ή να της δώσειεναν ώμο να κλάψει.Εχω βρεθεί πολλές φορές σε απόγνωση,έχω νιώσει τον ξαφνικό πόνο της απώλειας,όμως πάντα ένα πράγμα ειχα στο μυαλό μου,οτι η ζωή είναι δώρο και πρέπει να το σεβαστούμε.Αλλωστε ο θάνατος μας δεν είναι δική μας δουλειά.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφες σκέψεις, σοφίας και καρδιάς... το bloging στα καλύτερα του...

ruth_less είπε...

Πράγματι η μοναξιά και η απομόνωση είναι πια μάστιγα... και όταν το μυαλό θολώσει δεν μπορεί να ξεχωρίσει μόνο του την αξία της ζωής που συνεχίζει λίγο πάρα πέρα. Μια γραμμή είναι... κι αλοίμονο σ΄αυτούς που τη διασχίζουν.

Ο Θεός να την αναπαύσει και να παρηγορήσει όσους άφησε πίσω.

Hfaistiwnas είπε...

Θάρρος και δύναμη θέλει αυτή η πράξη.. λυπάμαι, ποιός ξέρει τι περνούσε..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ μπλεγμένο κουβάρι , καλημέρα . καλό μήνα..η μοναξιά είναι κακός σύμβουλος δυστυχώς..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ mahler76 πραγματικά ..αυτό με στεναχώρησε περισσότερο..άνθρωποι που προχωρούν γύρω μας ο καθένας μια ιστορία..

OLINA M είπε...

Ο καθένας μας έχει νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του ότι ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού.
Οι περισσότεροι για προβλήματα που εκείνη την περίοδο μας φαινόταν βουνό,αλλά στη συνέχεια λύθηκαν,και άλλοι για καταστάσεις πραγματικά δύσκολες.
Κατά την άποψή μου υπάρχουν δύο ΜΟΝΟ επιλογές:
Θα παλέψεις ή θα παραιτηθείς.
Και θέλει δύναμη ψυχής η πάλη,θέλει καθημερινά να ξεπερνάς τον εαυτό σου,θέλει να έχεις ανθρώπους γύρω σου που να αξίζει να παλέψεις για να ζήσεις έστω και μια μέρα ακόμη μαζί τους.
Δυστυχώς αυτή η κοπέλα δεν είχε το κίνητρο για να αγωνιστεί,δεν κατάλαβε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή...
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα της.Μόνο εκείνη ξέρει πόσο βασανισμένη ένοιωθε...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Αντιγόνη, έχουμε την ίδια γνώμη γλυκιά μου,πάντα φοβάμαι τους κλειστούς ανθρωπου κι εκείνους που..πελαγώνουν εύκολα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ σ' ευχαριστώ με τιμά η γνώμη και το σχόλιο σου.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ruth_less οι καιροί είναι δύσκολοι..το καταλαβαίνω..οι σχέσεις φιλύποπτες και συγκρατημένες..μα η μοναξιά της ψυχής είναι το χειρότερο απο το να φοβηθείς μήπως κάνεις λανθασμένες επιλογές..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ OLINA M καλημέρα Ολινάκι μου..τι να πεις κι εσύ..εσύ κολύμπησες στα βαθιά και βγήκες...παράδειγμα φωτεινό ακόμα και για μένα..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Hfaistiwnas, εσείς ..τα νέα παιδιά..πρέπει να νοιώσετε οτι δεν υπάρχει πιο αναντικατάστατο πράγμα απο την ανθρώπινη ζωή..

ZouZouna είπε...

Καλό σου μήνα.
Οχι, ούτε οι μεγάλοι νοιώθουν την αξία της ζωής.
Είναι θέμα προσωπικό του καθενός.
Μόρφωσης, παιδείας, φοβιών, καιλοιπών.
Δεν ξέρεις σε ποιό σημείο είχε φθάσει ο καθένας (συ είπας "άβυσσος) και πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όποια δύσκολα και πόσο θέλει ή όχι να ζήσει.

Δεν λυπάμαι κανέναν, προσωπική επιλογή να ζεις ή όχι.

Και δεν θα μπώ στην διαδικασία να καταλάβω τις σκοτεινές σκέψεις κανενός.

Αλίμονο σ' αυτόν που φεύγει. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε μια χαρά.
Κι αφού το διάλεξε, δεν έχουμε λόγο... ούτε στεναχώρια... ετσι ήθελε, έτσι πήγε.

προσωπική εμπειρία ο θάνατος του θείου Μίμη προ τετραμήνου.
Εφυγε γιατί έτσι ήθελε. Δεν μπορούσε να ζει. δεν είχε την δύναμη και το σθένος να αντιμετωπίσει. Δεν έπερνε τα χάπια της πιέσεως, έσκασε. Μια χαρά ευτυχισμένος πήγε όσο κι αν αυτοκτόνησε κατά κάποιο τρόπο...
λοιπόν, ας δουμε την χαρούμενη πλευρά της δικής μας ζωής, και ας συνεχίσουμε να ζούμε με χαμόγελα.

φιλιά πολλά

* κινινή ναι ακριβώς! Μόνο έτσι επιβιώνεις !!!

ZouZouna είπε...

κινική ήθελα να γράψω και δεν θυμάμαι και πως γράφεται

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΑΧΤΙΔΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ. ΝΑΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ. ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ ΒΑΡΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ; ΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΣΟΥΜΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΟΥΜΕ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΖΟΡΙΑ. Η ΕΛΕΝΗ ,ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ, ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΝΕΑ ΝΙΟΠΑΝΤΡΗ .27 ΧΡΟΝΩΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΧΕ. ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΑΥΓΑΔΑΚΙ ΜΠΟΥΜ ΜΕ ΟΠΛΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΡΩΤΙΩΜΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ. ΠΑΝΕ ΤΩΡΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ. ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΑΚΙΑ.

kiki είπε...

Καλό μήνα. Δυστυχώς μερικοί άνθρωποι δεν εξωτερικεύουν αυτό που νιώθουν και τα βγάζουν πέρα πιο δύσκολα με το βάρος που νιώθουν. Κρίμα για τα νιάτα της...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Sweet cherry - Zouzouna, κάνε όσο θέλεις τη σκληρή..εγώ ξέρω οτι είσαι απο μέσα σου μαλακή σαν βούτυρο..τις πανοπλίες τις βάζουν αυτοί που τρέμουν μη πληγωθού και ..παίρνουν τα μέτρα τους..παλιοζουζουνάκι..δεν θα σε δω απο κοντά θα σε κάνω να λιώσεις..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Effie's Sweet Home Design, για μένα αυτά είναι αδιανόητα..δεν δέχομαι ηττοπάθειες..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ kiki δυσάρεστο θέμα διάλλεξα μα είναι απο τη καθημερινότητα μου..

Tante Kiki είπε...

Καλό μήνα Αχτίδα μου!!! Τί άσχημο και λυπηρό για ένα νέο κρορίτσι!!! Κρίμα να μην βρεθεί κάποιος να της δείξει ότι η ζωή είναι απλά αγώνας αλλό όχι υποχρεωτικά άσχημος!!! Κρίμα!!

Ανώνυμος είπε...

Αλλη μια έκθεση ιδεών.... απο τη θέση του χορτασμένου κ βολεμένου.
Αχ θεέ μου.....
Καλό της ταξίδι.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Για καλό μήνα πέρασα και στεναχωρήθηκα. Λυπάμαι και προπαντός για όλα εκείνα τα παιδιά που δεν παίρνουν την ζωή στα χέρια τους.

lemon είπε...

Δεν είναι ότι πελαγώνουν εύκολα, δεν ειναι εύκολο ούτε το να πελαγώνεις, ούτε το ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ τελικά αυτό το πράγμα, δεν ειναι καθόλου εύκολο.
Ότι κι αν λέμε, η απόφαση και η πράξη του να "φύγεις" είναι το πιο δύσκολο απ'όλα.
Όλοι μας (άλλοι συχνότερα κι άλλοι σπανιότερα) έχουμε φτάσει σε στιγμές απόγνωσης.
Δεν μπορεί κανείς να μετρήσει τον πόνο του απέναντι, την αντοχή του, δεν μπορούμε να ξέρουμε, ίσως να μην είχε καν μια ελάχιστη ελπιδούλα για να στηριχτεί, έναν άνθρωπο-μπορείς να βρεις τόση δύναμη μέσα σου όταν δεν έχεις φως από πουθενά;
Μπορεί και να είναι καλύτερα τώρα (ελπίζω), ποιός ξέρεις όμως να το πει;
Έχεις δίκιο για τις ομορφιές της ζωής-το μπλογκ σου είναι ένας ύμνος στη ζωή και στην αγάπη, μου φτιάχνει τη διάθεσή μου όταν σε διαβάζω. Όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά.

gitsanas είπε...

Μερικά θέματα δεν σηκώνουν σχόλια, μόνο σε βάζουν σε σκέψεις...Να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας στους ανθρώπους μας, να ανοίξουμε τα αυτιά μας στα προβλήματά τους, να τους δείξουμε ότι δεν είναι ΜΟΝΟΙ τους. Να τους δείξουμε ότι έχουν κάπου να ακουμπήσουν, να μιλήσουν, να ξεσπάσουν, να κλάψουν...

mia είπε...

αχτίδα.. όπως είπες δυστυχώς πρέπει να περάσεις από τα δύσκολα για να καταλάβεις τι πραγματικά ζητάς η τι έχει αξία σε τούτη την ζωή.Όσες φορές έχω πιάσει πάτο στην κυριολεξία.. τι έχω κερδίσει?? δεν μπορείς να φανταστείς.. ας δώσουμε στα παιδιά μας που είναι στο ξεκίνημα του ταξιδιού τους... το μήνυμα .. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άραγε...

Ανώνυμος είπε...

@αχτίδα,δεν ξέρω τινα πω μανούλα μου!πραγματικά θέλει πολύ θάρρος για να το κάνεις αυτό!να είναι καλά εκει που είναι το κορίτσι..φοβερή η μοναξιά!την ήξερα μαμ την κοπέλα?