Αντικρίζοντας τα όσα αγνοούμε.. η επίσκεψη μου στα ΑΜΕΑ

Είναι η χθεσινή μια μέρα από εκείνες που σε κάνουν να αντικρύζεις όλα αυτά που.. ξέρεις, ακούς και μετά.. γυρίζεις σελίδα γιατί απλά η σελίδα αυτή δεν ανήκει στο δικό σου βιβλίο. Πριν λίγο γύρισα από ένα κάλεσμα που μου έκαναν από το σύλλογο ΑΜΕΑ που έφτιαξα τις λαμπάδες τους. Ομολογώ πως δεν ήθελα να πάω και δέχθηκα γιατί.. έπρεπε.. γιατί ήταν μία κοινωνική υποχρέωση , με "σκούντησε" στη κυριολεξία ο Δημήτρης να βγω από το καβούκι της ασφάλειας μου και να γνωρίσω φίλους νέους. 

 Η λέξη ΑΜΕΑ ήταν για μένα μία λέξη μέχρι , ένας σύλλογος που από πέρσι έκανα ότι μπορούσα μα ποτέ δεν είχα γνωρίσει από κοντά,  πριν λίγο η επίσκεψη μου εκεί μου έγινε μάθημα ζωής. Δεν γνώριζα κανένα από αυτούς που τον αποτελούσαν παρά μόνο την Κατερίνα που μου έφερνε και έπαιρνε τις λαμπάδες κι αυτήν ελάχιστα γιατί η φίλη μου Τζένη ήταν ο σύνδεσμος μου. Πάντα είμαι πρόθυμη να συμμετάσχω, να βοηθήσω όποιο μου ζητήσει να βοηθήσω μέσα στις δυνατότητες μου. 

  Ξέρω πως έχω .. αλλάξει, το βλέπω, το νοιώθω και με πειράζει είναι αλήθεια, η σωματική μου κατάσταση με έκανε λιγουλάκι απομονωμένη, περιορισμένη στο κόσμο του διαμερίσματος, εδώ που κινούμε άνετα ξέροντας που θα πιαστώ, που θα καθίσω, που θα είμαι ασφαλής από τα μάτια όσων μου μιλούν χωρίς .. φωνή για το πόσο άλλαξα. 

Πήρα λοιπόν στο κάλεσμα  τη φίλη μου  Μαιρούλα να με συνοδεύσει για να έχω κάποιο δικό μου δίπλα μου . Έτσι μπήκα στο " κόσμο" αυτών των χαρισματικών ανθρώπων που μέσα σε λίγη ώρα μου δίδαξαν .. τι να πρωτοπώ φίλοι μου! Ήταν ένας μεγάλος χώρος φροντισμένος από τους εθελοντές με μηχανήματα γυμναστικής  φυσιοθεραπείας μάλλον, μουσικά όργανα , τηλεόραση, τραπέζι , γωνιά με βραβεία που πήραν και ήταν αμέτρητα φίλοι μου, υπολογιστή και ελάχιστες κατασκευές στις δυνατότητες τους. Πέσαμε σε πρόβα χορών γιατί θα κάνανε παράσταση στο Δημαρχείο Χαλάστρας που τους ζήτησαν και τους ζητούν πολλοί , ο καθένας με το λόγο του βέβαια. Ρώτησα τον πρόεδρο τι όφελος είχαν  μου εξήγησε πως το κέρδος τους είναι η ΦΩΝΗ που ακούγεται στους προύχοντες πως αυτά τα παιδιά μεγάλα και μικρά μπορούν να νοιώσουν επιτέλους πως δε είναι χαμένα, δεν είναι άχρηστα κλεισμένα σε δωμάτια σαν κρυφό μυστικό. 

Είδα νέα παιδιά που κάνανε αγώνα να περπατήσουν και όμως πιασμένοι με τους εθελοντές να χορεύουν..  όπως μπορούσαν και να τραγουδούν συγχρόνως. Είδα την Ανδριάνα , μία νέα κοπέλα με την δεξιά της μεριά πιασμένη , στο χέρι να λειτουργούν μόνο τα δάχτυλα  όμως.. να.. παίζει θαυμάσια ακορντεόν!  Είδα την Μαρία  με μερική νοητική στέρηση να χαμογελά , να μου δίνει το χέρι και να με σφίγγει με αγάπη λες και με ήξερε καιρό, να μου λέει πόσο χαίρεται που θα την δω να σέρνει πρώτη το χορό.  Δάκρυσα με τον Φοίβο που τραγουδούσε στη πολυθρόνα του και που στο τέλος υποβασταζόμενος χόρεψε όπως μπορούσε ζεμπέκικο γιατί απλά όπως είπε τον υπέροχο πατέρα του...θέλω τόσο να χορέψω αυτό το τραγούδι! 

Ντράπηκα φίλοι μου για μένα, γιατί ονομάτιζα τον εαυτό μου εθελόντρια όμως  δεν είχα δει ποτέ τις πραγματικές εθελόντριες. Ο Στέφανος ήταν ο πρόεδρος και δημιουργός του συλλόγου , ο Φοίβος ο γιος του  και όπως είπε στο μικρό του λόγο για καλωσόρισμα  : ΑΜΕΑ υπάρχουν πολλά.. εθελοντές.. ελάχιστοι φίλη μου. Χρειαζόμαστε στα 6 παιδιά 5 εθελοντές να τα συνοδεύουν.. έχουμε μόνο 3!!. Οι περισσότεροι γονείς απόντες, το κράτος.. απόν.. οι αδιάκριτες ματιές οίκτου άπειρες, το απλωμένο χέρι βοήθειας ανύπαρκτο. 

Μου εξήγησε πως και γιατί έφτιαξε αυτό το σύλλογο... πως όλα αυτά τα άτομα έμεναν κλεισμένα στους 4 τοίχους χωρίς να ελπίζουν , να υποψιάζονται ίσως πόσα μπορούν να κάνουν από εκείνα που λαχταρούσαν να ζήσουν, ένα χορό, μία επίσκεψη σε θεάματα, ένα μικρό γλέντι με φίλους, πίτσες στο διπλανό μαγαζί όλοι μαζί. . Είδα μόνο ανοιχτά χαμόγελα φίλοι μου, νέα άτομα που μου άπλωναν το χέρι να μου πουν ευχαριστώ κι εγώ ντρεπόμουν που ήταν για μένα μαζί με το συμβολικό δωράκι που μου χάρισαν. Μέχρι τώρα απλά τα γράμματα ΑΜΕΑ γνώριζα και όχι τους νικητές του αγώνα τους , περήφανοι για όσα κατάφεραν με ή χωρίς την βοήθεια δυστυχώς τα περισσότερα των γονιών τους πράγμα που με κλόνισε.

Γυρίζοντας με πήγαν στο σπίτι δύο μητέρες από τις ελάχιστε εθελόντριες, μιλήσαμε για πολλά, έμαθα πολλά, θαύμασα άλλα τόσα. Η κα Γεωργία μου είπε : Σε ένα γάμο όταν υπάρξει ένα τέτοιο παιδί οι εκδοχές είναι δύο, ή θα χωρίσουν ή θα δεθούν περισσότερο. Εγώ ήμουν από τις τυχερές, μέχρι τώρα,  άνδρας μου  πέθανε δυστυχώς από Covid πριν 3 μήνες. Τώρα έχω μόνο τον Παναγιώτη μου. 

Η άλλη μου είπε για το κοριτσάκι χωρίς δάκτυλα που πήρε στο σπίτι της για ΣΚ από τον Άγιο Στυλιανό και κατέληξε  μετά από παρακάλια της οικογένειας να πάρει θέση σαν το 3ο τους παιδί. Συγκλονίστηκα φίλοι μου, όταν το κοριτσάκι που νοητικά ήταν  ευφυία, μεγάλωσε, έγινε φοιτήτρια ήρθαν οι βιολογικοί γονείς του να της πουν πως.. το άλλο τους υγειές παιδί πέθανε σε ατύχημα και την .. ήθελαν κοντά τους. Η Έλενα τους έδειξε τη πόρτα και τους γονείς που την μεγάλωσαν και την σπούδασαν. 

 Σας κούρασα όμως.. είμαι γεμάτη , είμαι συγκλονισμένη.. Σήμερα ζήτησα να μου φέρουν .. κιβώτια τις λαμπάδες να φτιάξω.. μόνο αυτό μπορώ να κάνω, ούτε να συνοδεύσω ούτε να βοηθήσω διαφορετικά. 

Φίλοι μου να σας πω Καλό μήνα, όχι δεν είναι Πρωταπριλιάτικη ανάρτηση , είναι μία αληθινή εμπειρία πέρα ως πέρα , μία εμπειρία ζωής

                                    Αχτιδένια φιλάκια