Πέστε μου το γιατί ....

 

Δεν έχω τι άλλο να πω.. νομίζω πως η φωτογραφία τα όλα.. Κοιμήθηκα με την έννοια τους .. ξύπνησα με την σκέψη τους. Ανασήκωσα το ζεστό μου πάπλωμα... πλύθηκα στο ζεστό νερό μας.. κανείς δεν  απείλησε την ειρήνη και την Ελευθερία μου. Έκανα το σταυρό μου στη Παναγιά και παρακάλεσα να σταθεί ασπίδα σε κάθε παιδί. Άραγε θα σβηστεί από τα κεφαλάκια αυτά αραδιασμένα σε ένα ράφι αυτή η εικόνα; 

Πέστε μου τι είναι εκείνο που κάνει τους "άρχοντες" να μη σκέπτονται το αποτέλεσμα των αποφάσεων τους , δεν μπορώ να αποδεχθώ την αλήθεια ... πως ο άνθρωπος γίνεται τόσο σκληρός, τόσο απάνθρωπος , τόσο εγωιστικά προσωπολάτρης του εαυτού και της θέσης του στο θρόνο της Εξουσία , αχ αυτή η εξουσία, αχ αυτή η πολυθρόνα με τα ολόχρυσα χερούλια που όταν βάζεις επάνω τα μπράτσα σου σαν το ναρκωτικό μπαίνει στο αίμα σου και σε αλλάζει..

Δεν μπορώ φίλοι μου, έχω κουραστεί πραγματικά από αυτή την ζωή χωρίς κάτι από αυτά τα συναισθήματα που τύλιξα την ψυχή μου όταν την ξεκίνησα. Ξέρω.. θα πείτε... η ζωή είναι ωραία.. όμως αξίζει όταν γύρω σου τα πάντα είναι τόσο δυσοίωνα . Είναι σαν ένα πανέμορφο λουλούδι ολάνθιστο μέσα σε ξεραμένο κήπο..

 Χθες ήθελα να ζωγραφίσω την απελπισία της έλλειψης ασφάλειας  που νοιώθω πως έχουν όλοι αυτοί που τρέχουν με μία βαλιτσούλα στο χέρι, κάποιο παιδί, ένα γέροντα σε άγνωστους δρόμους. Στο μυαλό μου η ματιά μου έβλεπε μία μάνα με τα χέρια απλωμένα στον ουρανό , το δάκρυ στην άκρη των ματιών της παρέα με την απελπισία και το φόβο.. Το ήθελα τόσο.. πήρα χαρτί και κάρβουνο, μόνο κάρβουνο όπως παλιά, πολύ παλιά στη Σχολή σε στρατσόχαρτο , τότε που πεσμένη πολλές φορές στο δάπεδο με φίλους γύρω μας σκιτσάραμε στάσεις και συναισθήματα γελώντας, και συγκρίνοντας την δουλειά μας.  Για πρώτη φορά έκλαψα για τον εαυτό μου που τα δάκτυλα μου πια δεν υπακούουν με τη σκέψη ,  την επιθυμία , την εικόνα που έχω στο μυαλό μου. 

Δίπλα μας η φωτιά φίλοι μου, είναι αδύνατον να αποδεχθώ εικόνες από όλο το κόσμο, θάθελα να χωρέσω στην αγκαλιά μου όλο το κόσμο, κάθε παιδί και  κάθε άνθρωπο, να τον βάλω στο κρεβάτι μου να τον ζεστάνω με τη θαλπωρή του σπιτιού μου, να φάνε στο τραπέζι μας. Συγχρόνως βλέπω με οργή τους ανήκουστους ανήθικους που βρίσκουν τέτοιες στιγμές την επιθυμία να .. κλέψουν, να πάρουν υλικά από καταστήματα και σπίτια. Πλιάτσικο φίλοι μου, πλιάτσικο σε τέτοιες στιγμές. Γιατί Θεέ μου; 

Συγχωρέσατε το ξέσπασμα μου , πέστε το σαν ευαισθησία της ηλικίας . Μιλώ όπως όλοι από το ασφαλές.. από το ακλόνητο της ζωής μου όμως.. όμως φίλοι μου έχουμε ασφαλές και ακλόνητο ; Το μόνο που μπορώ είναι να συνεχίσω να προσεύχομαι για όλους αυτούς τους άγνωστους που το σταθερό τους, το ασφαλές τους άλλαξε μέσα σε μία στιγμή εξ αιτίας  κάποιων που έχουν την ονομασία ..Άνθρωποι.. Εξουσία.. Δύναμη.. Ακαταλόγιστο...

                            Αχτιδένια φιλάκια