Ελπίζω πάντα, αγωνίζομαι πάντα.. ζω!

 

Η Κυριακή μου ήταν στο κτήμα , βλέπετε δεν μπορώ να μη κάνω παρεούλα στον άνδρα μου που τα έχει .. βάλει με τα δενδράκια και το κλάδεμα τους. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να μείνω σπίτι, έχω τόσα να κάνω.. και ο χρόνος μου πια λες και κυλάει σαν το νερό. Ξεκινώ την ημέρα μου με.. σχέδια.. λίστες επιθυμιών όμως.. όμως..κουράζομαι πια εύκολα, η δυσκολία μου στο βάδισμα, ο πόνος .. Ονειρεύομαι μία μαγική λιμνούλα που θα μπω μέσα και όταν θα βγω θα.. τρέχω όπως τότε στις σκάλες, θα περπατώ αποστάσεις, που δεν θα πονάει κανένα κόκκαλο μου , που τα χάπια θα είναι άγνωστο πράγμα...που.. που... Μπα.. δεν υπάρχει τέτοια λίμνη! Έτσι παραμέρισα την επιθυμία να μείνω σπίτι γιατί εκείνο που με ευχαριστεί περισσότερο είναι να είναι ο άνθρωπος μου χαρούμενος και ξέρω καλά πως με θέλει συνέχεια δίπλα του .. λέτε να φοβάται μη το.. σκάσω με κανένα νεαρούλη; 

Είναι ευτυχία νομίζω σε αυτή την ηλικεία να μου φέρνει ακόμη το λουλούδι που συνηθίζει από την πρώτη στιγμή. Είναι μου είπε το τελευταίο λουλούδι για φέτος από την τριανταφυλλιά μας που μοσχοβολάει. Την κλάδεψα κι αυτήν. Τι μανία κι αυτό το κλάδεμα..μα και τι μεγαλείο την Άνοιξη όλα να μεγαλώνουν, να φυλλώνουν  να δίνουν ζωή! Εγώ πάντως άναψα την σόμπα μας, βρήκα την γωνιά μου δίπλα στο παράθυρο και συνέχισα το βιβλίο που διαβάζω τελευταία. 

 Πότε πότε πάταγα μια φωνή στην Κάντυ που με τον Κανέλλο κυνηγούσαν τις δύο γατούλες που έχουν βρει φωλιά στην οροφή του τροχόσπιτου κάτω από ξύλινο στέγαστρο και τρώνε τις κροκέτες του. Είναι δύο πανέμορφες κοκκινόασπρες γατούλες όμως απλησίαστες φίλοι μου αν και τις..δωροδοκώ με κονσέρβα της Κάντυ. Η μικρή μαντεμένια σόμπα δίνει πολλή ζέστη , το τσάϊ πάντα ζεστό κι εγώ ζεσταίνω το αγαπημένο μου κουλούρι επάνω της. 

Φεύγουμε πάντα πριν νυχτώσει γιατί με περιμένει πάντα το μπανιάρισμα της Κάντυ. Σήμερα μία νέα εβδομάδα, το πρωί έκανα τον περίπατο μου μαζί της πολύ δύσκολα, βλέπετε δεν μπορώ μαζί το μπαστούνι μου και το λουρί. Μετά χώθηκα στο εργαστήρι μου όσο ο Δημήτρης σκάρωνε στη κουζίνα τα γεμιστά του. Η τύχη μου πάντως συνεχίστηκε, η φίλη μου Ολίνα θα πήγαιναν στο Jambo και πήγα κι εγώ μαζί της για κορδέλες, ζελατίνες και .. ότι βλέπω μπροστά μου!! Μα το πλήρωσα φίλοι μου, στη μισή διαδρομή και μετά.. κάθε μου βήμα ήταν πόνος και έτσι τώρα περνάω την υπόλοιπη μέρα στο καναπέ με τα παυσίπονα και κρέμες που απεχθάνομαι μα πάντα με την ελπίδα πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη πάντα! Δεν θέλω να .. γονατίζω.. απλά να ξαποσταίνω και να ξαναξεκινώ. Φίλοι μου σκέπτομαι πολλές φορές πως σας κάνω να βαριέστε με την καθημερινότητα μου όμως αυτή ήταν η αρχή του μπλοκ μου το 2007, να γράφω εδώ τις .. σκέψεις μου, τις αλήθειες μου, τα ατελείωτα συναισθήματα μου. Κάθε φορά που διαβάζω ένα σχόλιο αισθάνομαι πως κάποιος άνοιξε την πόρτα και κάθισε έστω και για λίγο δίπλα μου στο καναπέ. Καλή εβδομάδα φίλοι μου και να προσέχετε αυτόν τον καταραμένο covid που δεν λέει να φύγει. Έχω μία ελπίδα στα Φώτα με τον Αγιασμό να ξεκουμπιστεί με τα καλλικαντζαράκια μα.. χλωμή.. μέχρι και κατάχλωμη!

                             Αχτιδένια φιλάκια