Απρόβλεπτη η κάθε μέρα.. η κάθε στιγμή..

 

Πάντα λέω πως αγαπώ τη ζωή γιατί είναι απρόβλεπτη, σου δίνει καθημερινά νέα "παράθυρα" ανοιχτά ή κλειστά κι εσύ ο άνθρωπος μικρό μυρμηγκάκι στη γη προσπαθείς να αντιμετωπίσεις, να προσπεράσεις ή να παλέψεις. Χθες το απόγευμα έμαθα για το θάνατο ενός γείτονα μας από το κτήμα και επωμίστηκα από την γυναίκα του να πληροφορήσω τους υπόλοιπους γείτονες. Στη περιοχή που βρισκόμαστε ανάμεσα στη Γερακαρού και τα Λαγκαδίκια και στις 2 λίμνες όλη η περιοχή είναι μοιρασμένη σε 4 στρέμματα και όλοι είναι μόνιμοι κάτοικοι, εμείς ήμασταν οι "ξένοι" όμως μας άνοιξαν την καρδιά και το σπίτι τους. Ο Νικόλας ήταν ένας από αυτούς , 65 ετών Αρχιτέκτονας είχε το πιο όμορφο σπίτι στη περιοχή ψηλά και όπως έλεγε χαριτολογώντας:

 - Με το κιάλι βλέπω πότε ξυπνάτε γείτονες και έρχομαι για καφέ και γλυκάκι. 

Γιατί ο Νικόλας αγαπούσε τα γλυκά, αγαπούσε την παρέα μας, τις κόρες του , τα εγγόνια.. είχε όνειρα.. πολλά όνειρα τόσα που τρόμαζαν εμένα που αν και τόσο ευαίσθητα ονειροπόλα είμαι συγχρόνως τρομερά ρεαλίστρια σε σημείο που παλεύω να βάλω φρένο στη άλλη μου πλευρά. Ο Νικόλας που τα καλοκαίρια μας έφερνε κρύο τσάι και.. παγωτό , που χαιρόταν σαν παιδί τις λαμπάδες και τα πασχαλινά δωράκια μου, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και που όταν του έκανα την τοιχογραφία στο σπίτι του που δειλά μου το ζήτησε με αγκάλιασε , με φίλησε και μου είπε:

 - Γειτόνισσα θα μου ζωγραφίσεις και το εκκλησάκι μου; Θέλω ένα σπίτι τέλειο...

Ο Νικόλας έφυγε λοιπόν , εγώ δεν μπορούσα να Αγιογραφήσω όπως παλιά  μα δεν του το είπα ποτέ,  σιωπηλά και οι δύο μας τελευταία στηριζόμασταν σε μπαστούνι, και.. δεν λέγαμε για όνειρα.. Σήμερα ο Δημήτρης έφυγε στο κτήμα για την κηδεία του, εγώ δεν είμαι σε κατάσταση να πάω...όμως θέλω να πιστεύω πως ψυχή του θα με συγχωρέσει γιατί ήξερε πως τον αγαπούσα κι ας τον "δούλευα" για την τρομακτική ομοιότητα του με τον αγαπημένο μου τραγουδιστή Χατζή. 

Όμως πήγα στη φίλη μου Τερέζα και χθες και προχθές και σήμερα. Της έφτιαξα ένα κέικ και της χάρισα το 2ο μπαστούνι μου λέγοντας της πως θα.. κάψει καρδιές με το.. ίσιο μπαστούνι παρά με το παλιό στραβό, της το πήρα το έσπασα και το πέταξα στο κάδο. Θα σας πω μάλιστα πως την είδα πιο.. καλοντυμένη μόνο ο μαύρος παλιός σκούφος στο κεφάλι της και.. έμεινα κατάπληκτη όταν μου είπε πως έχουμε την ίδια ηλικία και μάλιστα 1 μήνα μικρότερη μου!! Δεν τη πίεσα σε τίποτα, δεν μου αρέσει να κάνω ερωτήσεις, αφήνω τους άλλους να νοιώσουν άνετοι μαζί μου και να μου πουν από μόνοι τους ότι θέλουν. Απλά να .. ομολογήσω πως ήθελα να ρωτήσω αν έκανε τα.. εμβόλια.. σκέφτηκα .. και έκανα την ερώτηση παγίδα: 

- Θα κάνεις και το..3ο εμβόλιο; - Ναι σε 2 μήνες , πρώτα θα κάνω της γρίπης!

-Κι εμείς με το Δημήτρη το ίδιο, αυτή την εβδομάδα της γρίπης και μετά από 1 μήνα το 3ο.

Αύριο θα της πάω από τα τυροπιτάκια που φτιαχνω με γιαούρτι και ένα βιβλίο καθώς η συζήτηση μας σήμερα ήταν για βιβλία. όμως σήμερα ήμουν βιαστική γιατί θα έφευγε ο άνδρας μου και σίγουρα θα ξεχνούσε το κινητό και  λουλούδια για την κηδεία. Σήμερα ξύπνησα από τις 5.30..δεν με έπαιρνε ύπνος γιατί σκεπτόμουν πως εκείνο που φοβάμαι περισσότερο στη ζωή μου είναι η υγεία των ανθρώπων που αγαπώ.. Ο άνδρας μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, οι φίλες μου.. Ο θάνατος του Νικόλα με επηρέασε.. προσπαθώ να παλέψω το φόβο που έχω κάθε φορά που τα μάτια μου δεν αντικρίζουν τον άνδρα μου , που οδηγεί,  φοβάμαι κάθε φορά που πονάει κάπου, που βήχει, που δεν σκεπάζεται, που ανεβαίνει σε σκάλες για να κάνει κάτι.. Κουραστική έτσι;.. νομίζω πως το ίδιο νοιώθει κι αυτός, τα 46 χρόνια μαζί λένε πολλά.. 

Τέρμα .. τέρμα οι θλιμμένες σκέψεις, χαμόγελο φίλοι μου.. ελπίδα.. φωτεινά παράθυρα.. πάω τώρα να.. τσακίσω την αγαπημένη μου μαύρη σοκολάτα με αμύγδαλα που κρύβω για τέτοιες μαύρες μου στιγμές!!!

        Νικόλα μου.. καλό ταξίδι.. σε αγαπήσαμε...

                                          Αχτιδένια φιλάκια