Αντιμετωπίζοντας ότι μας έρχεται..

 

Ένας αγώνας τελικά η κάθε μέρα σε όλους μας και στο κάθε αγώνα εμείς όλοι οφείλουμε να ήμαστε ετοιμοπόλεμοι για ...

Χθες βλέποντας ..πάλι.. πάλι.. πάλι.. φωτιές, καταστροφή και ερήμωση.. θυμήθηκα μία εικόνα από τις.. ατελείωτες αναμνήσεις μου ( λόγω.. ηλικίας) .

Χρόνια πριν.. με τον άνδρα μου κάθε τόσο το σκάγαμε από το εργαστήρι και βρίσκαμε γωνιές με δροσιά και θάλασσα που τότε πιστέψτε με ήταν ατελείωτες χωρίς όρια, κανόνες, ξαπλώστρες πληρωμένες και καπαρωμένες από πριν.  Ο πιο σύντομος δρόμος και προορισμός βέβαια η Χαλκιδική, τότε που η 1 1/2 ώρα ταξιδάκι ήταν παιχνιδάκι για μας και τα 2 κοριτσάκια μας. Λίγο πριν μπούμε στο 2ο πόδι που ήταν κατεπιλογήν το αγαπημένο μας περνούσαμε από ένα σπίτι σχεδόν στην άκρη του δρόμου . ήταν ένα απλό χωριάτικο σπίτι χτιστό με εκείνες τις μεγάλες πέτρες, ολόγυρα κήπος χωραφάκι. Το σπίτι είχε ένα όροφο μισόχτιστο ακόμη, ένα μπαλκονάκι απλά μόνο η βάση του και πίσω τα ξύλινα δοκάρια που έδειχναν πως ο πατέρας έφτιαχνε μόνος του την κατασκευή. 

Σε αυτό λοιπόν το μπαλκονάκι βλέπαμε κάθε φορά 2 παιδάκια ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 με 7 ετών με τα ποδαράκια τους ξυπόλυτα να κρέμονται και με χαμογελαστά προσωπάκια να χαιρετούν τα αυτοκίνητα. Μερικές φορές μία γατούλα ολόγυρα τους και στα χέρια τους από ένα κομμάτι ψωμί , φαντάζομαι με βούτυρο και ζάχαρη!!! Τα χαιρετούσα κι εγώ , αν μπορούσα να σταματήσω θα τους έδινα σίγουρα από μία σοκολάτα μα το σπίτι αυτό ήταν ένα επίπεδο πάνω από το δρόμο. Έτσι μου αρκούσε να τα βλέπω ΚΑΘΕ φορά εκεί στο μπαλκόνι σχεδόν για ..3 καλοκαίρια  να χαίρονται το απλό αυτό παιχνίδι τους.. να χαζεύουν τα αυτοκίνητα, ίσως να τα μετρούν, να χαιρετούν όποιον ίσως τα πρόσεχε να σκάνε στα γέλια.. εκεί ..στο μισό μπαλκονάκι που εγώ σαν μητέρα σκεπτόμουν πως ίσως υπήρχε φόβος να πέσουν.. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα δει αυτά τα παιδάκια και το συζητούσαμε με τον Δημήτρη που κάθε καλοκαίρι τα βλέπαμε μεγαλύτερα μα με το ίδιο "παιχνίδι"..

Εκείνο το καλοκαίρι θα πηγαίναμε Καλαμίτσι στο γνωστό υπέροχο κάμπινκ με την θαυμάσια βαθιά θάλασσα που λάτρευα... Στις πρώτες μέρες χαρήκαμε όσα θέλαμε.. μέχρι που ένα πρωί σαν ψίθυρος απλώθηκε το νέο.. φωτιά.. φωτιά ολόγυρα , το κάμπινκ έπρεπε να εκκενωθεί προληπτικά, το ίδιο και η κατασκήνωση πριν από εμάς.. Φύγαμε λοιπόν με πολλή λύπη και με το τρόμο που νοιώθαμε από τις "κραυγές" των δένδρων. Εύχομαι να μη δει κανείς δένδρα να καίγονται.. κλαίνε θαρρείς...ουρλιάζουν με την δική τους κραυγή. Τα παιδάκια δεν ήταν στο μπαλκόνι... και ο καπνός ορατός πια σε όλη μας την διαδρομή. 

Όμως τα νιάτα είναι σκληρά, κι εμείς ξεπεράσαμε την φοβερή αυτή απειλή στο βωμό της ευχαρίστισης μας και .. συνεχίσαμε τις διακοπές μας στο πρώτο πόδι.  Τηλεόραση είχαμε στο Reneau Trafic υψηλό φορτηγάκι μας που ο άνδρας μου το είχε μετατρέψει με όλο του το ταλέντο σε ένα φοβερό αυτοκινούμενο με τα.. πάντα. Κρεβάτια που γινόντουσαν καναπές και τραπέζι,   κουκέτες για τα παιδιά ψηλά, , κουζινάκι, ψυγείο, κεραία στην οροφή .. Τηλεόραση είχαμε όμως δεν είχαμε την σημερινή τρομοκρατούμενη ατμόσφαιρα με τρομαγμένους χαζούς  ρεπόρτερ που ρωτάνε τον έρμο που κάηκε το σπίτι του : - πως αισθάνεστε; Μη σας κουράζω και ας γυρίσω στο θέμα που πιάστηκα να σας διηγηθώ. 

Το καλοκαίρι τελείωσε και το επόμενο εμείς ξαναπήγαμε στο Καλαμίτσι  μόνο που το βουνό πίσω από το γνωστό σπίτι ήταν μαύρο, το σπίτι καμένο και τα δύο παιδάκια δεν υπήρχαν στο μπαλκόνι. Έτσι ήταν και το.. επόμενο καλοκαίρι εκτός από το βουνό που είχε ελαφρά πρασινίσει όπως η φύση ξέρεις να φροντίζει τη ζωή.. Δεν ξαναείδα τα παιδάκια παρά μόνο το καμένο κουφάρι του σπιτιού που οι γονείς δεν θα είχαν την δυνατότητα και το κουράγιο να ξαναχτίσουν. 

Στα χρόνια που ήρθαν σχεδόν εξαφανίστηκε τόσο που έχασα το σημείο όμως φίλοι μου ακόμη μετά από τόσα χρόνια σκέπτομαι εκείνα τα δύο παιδάκια που τώρα θα είναι πια...γονείς . 

Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας φωτιάς φίλοι μου, η φύση ερημώνει, τα ζώα χάνονται, όνειρα δημιουργίας εξαλείφονται.. πόνος, τρόμος μια εμπειρίας , αγωνία για το αύριο.. 

Άραγε τα παιδάκια εκείνα αν τα συναντούσα θα μου έλεγαν όλα όσα είχαν βιώσει χωρίς την χαζή ερώτηση του ρεπόρτερ με το.. μικρόφωνο απειλητικά στο στόμα τους : -Πως αισθάνεστε;

                      Αχτιδένια φιλάκια